เขยเลือดร้อน ตะลุยอาณาจักรบู๊ นิยาย บท 40

เซียวชุ่นถูกจ้องแปลกๆ ยักไหล่อย่างช่วยไม่ได้

เขาก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ตอนเช้าเขาตื่นมาทำอาหารสายตานั้นของหลิวหยุนเซียง น่าจะแทบทนไม่ไหวที่จะหั่นเขาเป็นชิ้น！

เรื่องแปลกๆ……

เซียวชุ่นส่ายหน้าอย่างช่วยไม่ได้

บนโต๊ะอาหาร เหยาเจี้ยนกั๋วพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“เซียวชุ่น พ่อว่าคงไม่เป็นไรถ้านายจะพิจารณาคำแนะนำของนายท่านหวาง ไปทำงานตำแหน่งว่างที่โรงเรียนพวกเราก็ได้ คนอื่นได้ยินว่าทำงานที่โรงเรียนก็ถือว่าเป็นเรื่องดีใช่ไหม ยังไงก็ดีกว่านายที่เป็นผู้ชายแต่อยู่บ้านว่างๆ ทั้งวัน ให้คนอื่นพูดไม่ดีว่าคุณเกาะผู้หญิงกินแน่ ใช่ไหมล่ะ？”

ตั้งแต่ที่หวางโป๋ซงมาบ้านครั้งนั้น เขาก็ตื่นเต้นอยู่เสมอ มองลูกเขยคนนี้อย่างพอใจมากกว่าเมื่อก่อน

“พ่อ เดี๋ยวผมจะพิจารณา”เซียวชุ่นกินโจ๊ะแล้วตอบ

“อือ แบบนี้ต่อไปเราก็จะเป็นเพื่อนร่วมงานกันแล้ว”เหยาเจี้ยนกั๋วยิ้มอย่างพอใจ

“พอเถอะ ทำงานที่โรงเรียนพวกคุณจะมีอนาคตอย่างไร เหยาเจี้ยนกั๋วคุณอยู่โรงเรียนมาตั้งนานหลายปี ตอนนี้ยังเป็นแค่รองศาสตราจารย์ ฉันไม่รู้หรอกนะว่าเงินเดือนรองศาสตราจารย์ของคุณนี่เท่าไหร่ ถ้าคุณเอาความคิดไปใส่ใจกับบริษัทเหมือนผู้ชายพวกนั้นอย่างครอบครัวอื่นๆ บ้านเราก็จะเราจะไม่ยอมให้ญาติตระกูลเหยาของพวกคุณดูถูกหรอก！”

หลิวหยุนเซียงตบตะเกียบไปที่โต๊ะ จากนั้นพูดว่า

“และก็เขาที่เป็นเศษสวะนี่ ชัดเจนว่าไม่มีอะไรดี เกรงว่าไปนั่นจะโดนแฉได้ ไปแล้วคนจะไม่หัวเราะเยาะหรือ？แล้วก็ ฉันบอกคุณให้นะ เซียวชุ่น ไม่ว่าคุณกับลูกสาวฉันจะเป็นอย่างไร ไม่ช้าก็เร็วพวกคุณก็ต้องหย่ากัน ฉันขอพูดมันไว้วันนี้เลย”

ไม่เหมือนกับเหยาเจี้ยนกั๋ว ไม่ว่าอย่างไรหลิวหยุนเซียงก็ดูถูกเซียวชุ่น

ถึงผู้ชายของตัวเองเป็นรองศาสตราจารย์ พูดแล้วน่าฟัง

แต่เหยาเจี้ยนกั๋วคนนี้ไม่เข้าใจหลักทำนองคลองธรรม ดังนั้นที่จริงไม่มีอะไรถือไว้เลย แต่พอเห็นญาติตระกูลเหยาคนอื่นๆ ดีขึ้นเรื่อยๆ บางคนก็อยู่คฤหาสน์หลังใหญ่แล้ว เธอจะไม่ร้อนใจได้หรือ？

ตัวเธอแต่งงานกับผู้ชายแบบนี้ก็ว่าไปแล้ว จริงๆ ก็หวังว่าลูกสาวตัวเองจะได้แต่งงานกับคนดีๆ หน่อย คิดไม่ถึงว่าเหยาเสินยังจะโดนไอ้เศษสวะนี่ทำลายได้ง่าย

ในใจหลิวหยุนเซียงโกรธมาก

แต่ถึงจะเป็นแบบนี้ เธอก็ไม่ยอมแพ้ไปเช่นนี้ แค่มีโอกาสเธอก็จะให้เขาสองคนหย่ากัน

เซียวชุ่นเมินเสียงบ่นของหลิวหยุนเซียง สบตากับสองคนพ่อลูกตระกูลเหยาแล้ว ก็ยิ้มอย่างมีเลศนัย：“พ่อ ผมมีของบางอย่างพ่อช่วยดูแลให้ผมหน่อย”

พูดจบเขาก็ลุกขึ้นเดินเข้าไปในห้อง เอาสัญญาโอนบ้านที่เมื่อวานผู้ช่วยหยางให้เขามายื่นไปให้เหยาเจี้ยนกั๋ว

เหยาเจี้ยนกั๋วถือแว่นทรงแก่ ดูอย่างละเอียด ปากก็อ่าน：“สัญญาโอนบ้าน……จิ่นซิ่วกั๋วจี้ ……”

จากนั้นเขาก็มองเซียวชุ่นอย่างตกใจ：“เซียวชุ่น นี่ของคุณหรือ？”

“ด้านล่างมีลายเซ็นไม่ใช่หรือ？”

“พระเจ้า พ่อได้ยินเพื่อนร่วมงานคุยถึงหมู่บ้านนี้ บ้านข้างในมีแต่ราคายี่สิบล้านขึ้นไป บนสัญญาบอกว่าตอนนี้บ้านหลังนี้เป็นของนาย？”เหยาเจี้ยนกั๋วไม่อยากจะเชื่อ

“ใช่ครับพ่อ”เซียวชุ่นพูดด้วยท่าทางสงบ

เหยาเสินเงยหน้าขึ้นและเหลือบมองเขา ถึงแม้ใบหน้าเซียวชุ่นจะดูสงบนิ่ง เธอก็ยังรู้สึกได้ว่าในใจของไอ้ระยำนี่จะต้องอวดเก่งแน่

หลิวหยุนเซียงได้ยินเขาพูดแบบนี้ แล้วยังเป็นบ้านด้วย และยังเป็นของจิ่นซิ่วกั๋วจี้อีก ก็รีบแย่งไปดู แล้วมองสแกน มองเหยาเจี้ยนกั๋วแล้วถาม：“สัญญานี่เป็นของจริงไหม？”

“ผมเคยเห็น ไม่ปลอมแน่ เซียวชุ่น ได้บ้านนี้มาได้ไง？”เหยาเจี้ยนกั๋ววางแว่นทรงเก่านั้นมองเซียวชุ่นแล้วถาม

“พ่อยังจำครั้งที่แล้วที่ผมช่วยสาวคนนั้นบนถนนไหมครับ？”

เหยาเจี้ยนกั๋วพยักหน้า

“พ่อเธอให้ผมมา”เซียวชุ่นพูด

ตอนนี้เอง โทรศัพท์ของเหยาเจี้ยนกั๋วดังขึ้นมา เขาหยิบโทรศัพท์มาดู จากนั้นเงียบไปไม่พูดอะไร แล้วจึงหยิบโทรศัพท์มารับแล้วออกไปจากโต๊ะ

สักพัก เขากลับมาพูดว่า：“ตอนเช้าเราต้องไปบ้านของบรรพบุรุษ”

“ไปบ้านบรรพบุรุษทำไม？ไปพวกเราก็เข้าไปไม่ได้”หลิวหยุนเซียงพูดเซ็งๆ

“ปู่รองเขามีแขกที่มีเกียรติมาเยี่ยม เรียกชื่อให้พวกเราพาเซียวชุ่นไป”เหยาเจี้ยนกั๋วก็พูดอย่างสับสน

“คุณรู้ไหมคือใคร？”เหยาเสินมองเซียวชุ่นแล้วถาม

เซียวชุ่นเงียบเล็กน้อย：“น่าจะซ่งเจิ้นไห่ ท่านซ่ง”

พอได้ยิน อีกสามคนก็มองหน้ากัน

……

อาคารบ้านบรรพบุรุษตระกูลเหยา

หวางเย๋นั่งตรงนั้นอย่างไม่เต็มใจ ถ้าไม่ใช่ซ่งเจิ้นไห่เชิญซ้ำๆ แบบนี้ เขาก็ไม่ปรากฏตัวที่นี่หรอก คนนอกพูดว่าเขาเป็นคนเย่อหยิ่ง กำหนดหลักการ“สามไม่”ขึ้นมา

แต่ไม่รู้ว่าที่จริงเป็นเพราะปัญหาร่างกายของเขา จึงไม่สามารถพบแพทย์ได้บ่อยๆ

ก็แค่สาเหตุนี้พูดกับคนนอกไม่ได้ หมอเทวดาที่ถูกเรียกว่าปรมาจารย์แพทย์แผนจีนกลับเป็นหมอที่รักษาตัวเองไม่ได้ พูดออกไปคนจะไม่ขำหรอกหรือ และยังทำลายชื่อเสียงของเขาสืออันถังด้วย

ซ่งเจิ้นไห่เอาแต่พูดว่า“หมอเทวดาเซียว”ได้อย่างไร จะแนะนำหนุ่มหล่อมากความสามารถที่เก่งวิชาแพทย์ให้เขาให้ได้ ให้ทั้งสองได้สื่อสารกันและกัน

ถึงหวางเย๋จะรู้สึกตลก แค่วัยรุ่นคนหนึ่งวิชาแพทย์จะสูงแค่ไหนเชียว？

แต่ก็ยังให้เกียรติซ่งเจิ้นไห่ ออกมาด้วยตัวเอง