เขยเลือดร้อน ตะลุยอาณาจักรบู๊ นิยาย บท 57

ในตอนนี้ในห้องโถงก็เต็มไปด้วยความโกลาหล

เหยาเสินหยุดลง ก่อนจะมองไปที่ทางเข้าประตูของห้องโถง

แล้วก็พบเห็นซ่งหลิงเออร์ที่ใส่ชุดสีฟ้าราวกับเจ้าหญิง มัดผมขึ้น มีชีวิตชีวาน่ารักแต่ทว่ายังคงสง่างาม ก่อนจะเดินเข้ามา

ข้างเธอนั้นยังมีชายคนหนึ่งที่เดินเอวหลังตรง เป็นชายวัยรุ่นที่ดูไม่ธรรมดา มองแล้วน่าจะอายุประมาณ 24-25ปี เดาไม่ยากเลยจากท่าเดินของเขาเดาได้ว่าน่าจะมาจากกองทัพทหาร

“คนของตระกูลซ่งมาแล้ว มองดูแล้วคนที่มาประมูลในงานวันนี้น่าจะได้รับพร แน่นอนว่ามันจะต้องบันเทิงและมีชีวิตชีวาเป็นแน่”

“คนนั้นคือลูกคนเล็กสุดของตระกูลซ่ง เขาคือซ่งชิงซานใช่มั้ย?”

“น่าจะใช่นะ เมื่อเทียบดูกับอายุแล้ว ตอนนี้น่าจะเป็นข้าราชการนายทหารอยู่ในกองทัพ เขามีอนาคตที่ช่างน่ารอคอยจริงๆเลย”

ภายในห้องโถงนั้นก็เต็มไปด้วยเสียงวิจารณ์

ซ่งหลิงเออร์เดินเข้ามา และเดินตรงไปหาเซียวชุ่น ก่อนจะพยักหน้าสองทีอย่างสง่างามและเอ่ย “ข้าอยากจะแนะนำให้ท่านเซียวรู้จักสักหน่อย นี่คือลุงของฉัน ซ่งชิงซาน”

เซียวชุ่นหันหน้าและพยักหน้าเคารพ

“ผมเคยได้ยินพ่อของผมเอ่ยถึงคุณอยู่ บุญคุณนั้นไม่พูดขอบคุณ หากมีเรื่องอะไรให้ช่วยตอบแทนล่ะก็ ท่านสามารถมาหาข้าที่ชิงซาน ซิงซานจะไม่มีวันปฏิเสธท่าน”

ซ่งชิงซานนั้นเป็นถึงกองกำลังทหาร คำพูดที่พูดออกมานั้นหนักแน่นทรงพลัง แน่นอนว่าไม่ใช่คำพูดที่เลอะเทอะ

“ท่านเหยาเสินคนสวย คาดไม่ถึงว่าท่านจะเป็นถึงผู้หญิงสวยที่มีชื่อเสียงในเมืองเจียงไห่ แม้แต่ซ่งชิงซานที่เป็นคนเย่อหยิ่งยังต้องไปยกยอเธอ ผู้ชายหรอ รู้แค่ตื้นๆจริงๆ ”

“น่าเสียดาย ที่เธอนั้นแต่งงานไปแล้ว พวกเขาจึงทำได้แค่คิดๆเรื่องแบบนั้นไป”

พอซือคงซิงไปแล้ว ซ่งชิงซานก็มา ชายหนุ่มสองคนแห่งตระกูลใหญ่นั้นเอาแต่เลือกที่จะมาสนทนาแต่กับเหยาเสิน เลยทำไมผู้หญิงคนอื่นๆที่โสดในงานต่างก็รู้สึกอิจฉากันตามๆไป แต่ด้วยพลังอำนาจของทั้งสองตระกูลที่น่ากลัว จริงทำได้แค่พูดซิบกันแค่ไม่กี่ประโยค

ถึงแม้ซ่งชิงซานจะเป็นชายที่เกิดมาในชาติตระกูลที่ร่ำรวย แต่ทว่าเขากลับทำตัวธรรมดาหน้าผากที่น่าดึงดูด ร่างกายที่แพร่กระจายถึงความเป็นธรรมของจิตวิณญาณ อีกทั้งเมื่อคิดถึงตอนที่ซ่งหลินเออร์ช่วยเหลือผู้คน เซียวชุ่นอดไม่ได้ที่จะยกย่องตระกูลซ่งที่ดูแลลูกหลายได้ดีและเป็นแบบอย่างขนาดนี้ อีกทั้งยังอดไม่ได้ที่จะเคารพท่านซ่งเจิ้นไห่

“ท่านเซียว ข้าขอพูดอะไรหน่อยได้ไหม?”

ซ่งหลินเออร์เปลี่ยนไปจากเงินร้อยเป็นเงินพัน ในตอนนี้เธอนั้นได้นำมือทั้งสองข้างมากุมไว้ด้านหน้าอย่างสง่างาม ก่อนจะเอ่ย

เซียวชุ่นพยักหน้า ก่อนจะเดินตามเธอไปอีกฝั่ง

เหยาเสินมองเห็นเขาสองคนเดินออกไป ภายในใจก็อดที่จะหึงไม่ได้

ตอนนี้เขากล้าเริ่มที่จะแสดงความกล้าหาญต่อหน้าเธอแล้ว มันจะเกินไปแล้วนะ?

แต่ในตอนนี้เธอเองก็ยังไม่รู้ตัวเองดีว่าเธอคิดและรู้สึกอย่างไรต่อเซียวชุ่น แต่ไม่ว่าอย่างไรตอนนี้เธอก็เป็นคู่กันนะ！

แต่ว่าตอนนี้เธอต้องทำหน้าและสงบสติอารมณ์ไว้ ก่อนที่จะรักษารอยยิ้มและพยักหน้าให้กับซ่งชินซาน ส่วนซ่งชิงซานก็ส่งรอยยิ้มกลับ

“คุณปู่ได้ยินว่าคุณจะมางานประมูลในครั้งนี้ เขาเลยให้ข้ามาส่งคำพูดประโยคนึงให้ท่าน ถ้าหากท่านสนใจของสิ่งใด ให้ท่านรีบเสนอราคา ส่วนเรื่องเงินนั้นทางตระกูลซ่งจะเป็นคนออกเงินให้ก่อน”ซ่งหลินเออร์พูดพร้อมรอยยิ้ม

“คุณปู่ได้ยินมาว่าคุณได้ช่วยชีวิตเขาเอาไว้ เงินแค่นี้ไม่นับว่าเป็นอะไรเลย！”

“นี่คือคำที่คุณปู่ของเจ้าพูดหรอ?”

“เอ่อ……นี่คือคำพูดของข้าเองน่ะ แต่ว่าความหมายของคุณปู่ก็ประมาณนี้แหละ”

“เข้าใจแล้ว ถ้าอย่างงั้นข้าคงต้องขอขอบคุณก่อนสำหรับความปรารถนาดี”

เซียวชุ่นก็ไม่ได้ปฏิเสธ ถึงแม้ว่าในบัตรของเขาจะมีสี่สิบล้าน ส่วนบริษัทนั่นราคาประมูลน่าจะอยู่ราวๆสิบล้านบาท ถ้าหากมีคนแย่งประมูลล่ะก็ มันจะพอมั้ยนะ

“ทำให้เสียของจริงๆเลย หยกที่ใหญ่ขนาดนี้ ทั้งก้อนน่าจะมากกว่าสิบกิโล แต่กลับเอามาทำของอะไรก็ไม่รู้”

“ของอย่างงี้ข้าคงต้องปล่อยผ่าน มองแล้วยังทำให้คนกลัว มีใครอยากจะยอมจ่ายเงินรับของที่ไม่เป็นมงคลชิ้นนี้ไหม”

ด้านล่างเวทีต่างก็มีเสียงพูดคุย

พนักงานประมูลบนเวทีมองไปที่รูปปั้น ก่อนจะแสดงใบหน้าที่เกร็งๆ และหวังว่าจะมีคนนิสัยแปลกประหลาดชอบของสิ่งนี้

ทั้งงานประมูลเงียบไปกี่วินาที ไม่มีใครยกป้ายขึ้น ก่อนที่เขาจะนำของชิ้นถัดไปมา ทว่าในตอนสุดท้ายกลับมีคนยกป้ายขึ้น “สองแสน”

สายตาแปลกประหลาดหลายๆสายตามองไปที่ต้นเสียง

นั่นก็คือลูกเขยของตระกูลเหยา เจ้าไร้ประโยชน์เซียวชุ่นนั่นเอง

เซียวชุ่นไม่ได้สนใจว่าหยกนั้นรูปอะไร เขาแค่สงสัยถึงพลังมหัศจรรย์ลึกลับที่แอบซ่อนอยู่ภายในต่างหาก

ถ้าหากมีคนที่นำพาเขา มันจะมีประโยชน์เพียงเล็กน้อยเท่านั้นสำหรับตัวเราเอง แต่หากสำหรับคนอื่นทั่วไปล่ะก็ แน่นอนว่ามันต้องมีประโยชน์อย่างมาก

อย่างเช่นซ่งเจิ้นไห่ ถึงแม้ร่างกายของเขาจะถูกเซียวชุ่นรักษา แต่ทว่าอายุก็เยอะแล้ว ร่างกายภายในหลายๆส่วนก็ทรุดโทรมไม่ได้ดีเหมือนเมื่อก่อน ถ้าหากเอารูปปั้นไปให้เขา วางไว้ในห้องเขา ให้พลังมหัศจรรย์ของรูปปั้นหยกนั้นรักษาเขา ไม่แน่ว่าภายในระยะเวลายี่สิบปีเขาอาจจะหายดีแข็งแรงก็เป็นได้

เมื่อตอนที่เขาเสนอราคา ไม่เพียงแต่ผู้คนที่ประมูลมองมาที่เขา แม้แต่เหยาเสินก็มองมาที่เขาอย่างไม่เข้าใจ

“คุณทำอะไรนะ? คุณไม่รู้หรอว่าของพวกนี้ไม่สามารถจะเสนอราคามั่วได้ เมื่อเสนอแล้วคุณก็ต้องจ่ายเงินนะ”

“ผมรู้สิ”เซียวชุ่นพูดอย่างนิ่งๆ

เหยาเสินพูดอย่างหมดคำพูด“คุณจะบ้าไปแล้วหรอ? ไม่มีใครจะเสนอราคา ก็แสดงถึงคุณรู้จักสินค้าแล้ว? คุณเชื่อไหมหากคุณเอาของสิ่งนี้กลับบ้านหละก็ แม่ของฉันคงจะเอามันออกมาทันที แค่มองก็รู้สึกหวาดกลัวแล้ว”