เขยเลือดร้อน ตะลุยอาณาจักรบู๊ นิยาย บท 56

เหยาเสินอดคิดไม่ได้ว่าเธอไปทำให้หลี่ชุนเหลียนไม่พอใจตอนไหน ถึงแม้ในใจจะไม่ค่อยสบายใจ แต่ทว่าภายในงานนี้หากเธอทะเลาะกับหลี่ชุนเหลี่ยนคงจะไม่เหมาะสม และไม่ได้สนใจ

เอ่ยถามพนักงานหน้าประตู“พวกเราเข้าไปได้หรือยัง?”

พนักงานต้อนรับยื่นบัตรให้กับพวกเราทั้งสองก่อนเอ่ย“เชิญครับ”และทำท่าต้อนรับพวกเขาให้เข้าไป ก่อนที่ทั้งสองจะสะบัดหลี่ชุนเหลียนออกไป

ก่อนที่จะเดินผ่านทางเข้าที่มีสีเขียวหยกอันกว้างใหญ่ เข้าไปที่ห้องโถงของงานประมูล

ในห้องโถงตรงกลางนั้นมีจานอาหารวางยาวเหยียดเป็นแนวตรง บนโต๊ะนั้นเต็มไปด้วยผลไม้หลากหลาย เค้ก น้ำผลไม้ รวมทั้งเหล้า ไวน์ต่างๆ ที่ควรจะมีนั้นได้วางไว้หมดแล้ว

โดยในตอนนี้ภายในห้องโถงนั้นมีผู้คนรวมตัวกันมากมาย ทุกคนต่างแต่งตัวกันมาอย่างหรูหรา และภาพลักษณ์อันโดดเด่นเฉพาะตัว ที่แสดงให้เห็นว่าแต่ละคนนั้นไม่ใช่คนทั่วไปธรรมดา และพวกเราก็ได้ทำการทักทายพูดคุยแลกเปลี่ยนกันสองสามครั้ง

โดยที่ความสวยงามของเหยาเสินนั้นได้ดึงดูดสายตาผู้คนมากมาย อีกทั้งยังจ้องมองไปที่เซียวชุ่นที่อยู่ข้างกายเธอ

“นั้นคือสามีของคุณเหยาหรอ มองไปมองมาไม่เลวเลยนะ เหมือนกับสุนัขยังไงยังงั้น”

“น่าเสียดาย ที่ผู้ชายนกนั่น หากเขาสามารถประสบความสำเร็จเองได้ล่ะก็ ทั้งสองคนคงจะเหมาะสม”

เพราะคนที่นี่แน่นอนว่านี่คือการเห็นสามีของเหยาเสินเป็นครั้งแรก ก่อนที่จะพูดซุบซิบกันอย่างน่าสงสัย

ในตอนที่เธอได้รับช่วงของยู่เหลย อินเตอร์เนชั่นเนล ต่อ เธอก็ได้รู้จักผู้คนที่มีชื่อเสียงมากมายในเมืองเจียงไห่ และเป็นปกติที่พวกเขาจะพูดถึงกัน

เซียวชุ่นนั้นได้เดินวนไปรอบๆอย่างไม่สนใจ

ในช่วงทีกำลังดื่มกินอยู่นั้น เขามีจุดประสงค์เดียวเลยนั้นก็คือ การประมูลสตาร์ไลท์บีโอมาให้ได้

เพราะว่าตั้งแต่ที่เขารู้มาว่าเหยาเสินได้ออกจากยู่เหลย อินเตอร์เนชั่นเนล ถึงแม้ภายนอกเขาจะแสดงออกถึงว่าไม่มีอะไร แต่ว่าเธอนั้นราวกับความมีพลังและชีวิตชีวาไป ขาดพลังแห่งการต่อสู้ไป ตั้งแต่เช้ายันเย็นราวกับคนไม่มีแรง

เขาหยิบแก้วแชมเปญแก้วหนึ่งขึ้น ก่อนจะเดินไปหาที่นั่งในมุมเงียบๆ เพื่อรองานประมูลเริ่มงาน

ทันในนั้นภายในห้องโถงก็เกิดความโกลาหลวุ่นวายขึ้น โดนเฉพาะเด็กหญิงสาว ที่ตื่นเต้นราวกับได้เห็นไอดอลของตน

ในช่วงหลังจากนั้นก็มีคนหนึ่งที่มองดูไม่ธรรมดาเดินเข้ามา เขาเป็นชายที่มีรูปสง่างามเดิมเข้ามา ราวกับเต็มไปด้วยพลัง

“ใช่ซือคงซิงจริงๆหรอ?”

“เมื่อไม่กี่วันก่อนได้ยินมาว่าเขากลับมาจากต่างประเทศแล้ว ไม่คิดเลยว่าวันนี้จะได้เห็นเขาตัวเป็นๆ”

“นี่สินะถึงเรียกว่าเจ้าชายขี่ม้าขาว ทั้งหล่อและรวย ฮือ……”

กลุ่มหญิงสาวอ่อนวัยต่างก็พากับซุบซิบ เซียวชุ่นนั้นราวกับเข้าใจประสาททั้งห้า เพราะเขาได้ยินทั้งหมดชัดเจน

ไม่เพียงแต่กลุ่มสาวน้อย ที่เมื่อมองเห็นซือคงซินเดินเข้ามา ผู้ชายหลายคนดวงตาต่างก็เปร่งประกาย ซือคงซิงแน่นอนว่าหล่อจนเข้าตาจริงๆ เมื่อเขาเข้ามาในห้องโถง แน่นอนว่าสว่างขึ้นมาทันทีทันใด

“ไม่คิดว่าซือคงซิงจะมาด้วยในวันนี้ เมื่อก่อนสี่ตระกูลใหญ่นั้นไม่เคยแม้แต่จะมาร่วมงานประมูลเช่นนี้ แต่ตอนนี้มีเรื่องสนุกแล้วสิ”

“สิ่งที่สำคัญเลยก็คือ สิ่งที่ซือคงซิงชื่นชอบนั้น ใครจะกล้ามาประมูลแข่งกับเขา ไม่งั้นจะรนหาที่ตายหรอ?”

ถ้าหากเขาสนใจจริงๆหละก็ ก็เสียสละให้เขาไปเถอะ”

ซือคงซิงมองไปที่ผู้คนก่อนยิ้มๆ ก่อนที่จะเดินมาข้างหน้าเหยาเสิน ก่อนจะเผยรอยยิ้มที่ทำให้ผู้คนหลงใหล และเอ่ยอย่างนุ่มนวล“เหยาเสิน ไม่เจอกันนานเลยนะ ผมกลับมาแล้ว”

เหยาเสินเงยหน้ามองเขาพร้อมดวงตาที่สับสน ก่อนจะเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “ยินดีต้อนรับกลับมานะ”

เธอและซือคงซิงคือเพื่อนร่วมสมัยเรียนมหาลัย คนหนึ่งเป็นประธานสภาพนักเรียน อีกคนหนึ่งเป็นรองประธาน รูปร่างหน้าตาราวกับเจ้าหญิงและเจ้าชาย มีแต่คนคิดว่าพวกเขานั้นคือแฟนกัน

มีเพียงแต่ซือคงซิงเท่านั้นที่คอยแสดงความในใจต่อเธอไม่เพียงแต่หนึ่งครั้ง มีแต่เอเท่านั้นที่ไม่ค่อยสนใจ

ถึงแม้ว่าเขาจะเลิศเลอเพียงใด อีกทั้งยังเป็นทายาทสี่ตระกูลใหญ่ของตระกูลซือคง แต่ทว่าสิ่งนี้มันบังคับกันไม่ได้จริงๆ

ถึงแม้จะจบมหาลัยไปแล้วแต่ซือคงซิงก็ไม่เคยที่จะยอมแพ้ จนกระทั่งเหยาเสินแต่งงานกับเซียวชุ่น ภายในใจของเขานั้นเย็นชา ผิดหวังเป็นอย่างมาก และเพื่อการเยียวยาจิตใจ เขาจึงได้แต่เลือกที่จะไปต่างประเทศแทน

“เราคุยกันสองต่อสองได้ไหม?”ซือคงซิงพูดขึ้น

“มีอะไรก็พูดตรงนี้แหละ”เหยาเสินพูดด้วยใบหน้านิ่ง

“ผมกลับมาครั้งนี้ก็เพื่อจะมาเอาคุณกลับมาให้ได้”ซือคงซิงเอ่ยอย่างตรงไปตรงมา

ใบหน้าของซือคงซิงก็เปลี่ยนเป็นใหญ่ใจกล้า ก่อนที่จะจ้องมองไปที่เหยาเสิน เพียงแค่คิดว่าผู้หญิงในฝันของเขาไปอยู่ภายใต้ร่างของเจ้าไร้ประโยชน์ เขาก็รู้สึกเหมือนโดนมีดกีดลงบนใจ

เขายืนกำหมัดแน่น พร้อมสายตาอาฆาต เกลียดมากแต่ทว่าก็ไม่สามารถที่จะฆ่าเขาได้ในที่นี้

ในตอนนี้ก็มีชายวัยกลางคนใส่สูทสก็อตไว้เคราเล็กน้อย เดินเข้ามาทักทายพวกเขา

“อาจารย์ซือคง”

ทันใดนั้น ซือคงซิงก็รีบจัดการอารมณ์ และเปลี่ยนหน้าทันที ก่อนจะเดินตามเขาออกไป

เหยาเสินก็รีบเอามือออกจากมือของเซียวชุ่น ก่อนที่จะทิ้งรอยแดงใบ้บนมือราวกับหยกขาวที่ขาวสะอาด ก่อนที่จะพูดอ้ำๆอึ้ง

“คุณ…จับมือฉันแน่นขนาดนั้นทำไมนะ? เจ็บจะตายแล้ว”

เจ้าบ้านี่ก็ไม่รู้ว่าใช้แรงไปเท่าไหร่ เมื่อสักครู่เธออดทนไว้ไม่กล้าเอ่ยออกมา

“อ้อ ผมยังขาดประสบการณ์น่ะ ไม่รู้ว่าต้องใช้แรงเท่าไหร่ ครั้งหน้าผมจะระวังนะ”เซียวชุ่นพูดเอ่ยตามตรง

“คุณโกรธใช่หรือเปล่า?”เหยาเสินถามอย่างระมัดระวัง

“ไม่มีนะ”

“ซือคงซิงเขาเป็นเพื่อนสมัยมหาลัยของฉัน เขาเคยตามจีบฉันจริง แต่ว่าฉันไม่ได้ตกลง….”เหยาเสินค่อยๆอธิบาย

“คุณไม่ต้องอธิบายหรอก ภรรยาของผมสวยขนาดนี้ พวกผู้ชายคนอื่นพบเห็นราวกับแมลงวันอยากตอมขี้ แค่ได้กลิ่นก็เข้ามากันเต็มไปหมด ถ้าหากผมโกรธจริงๆล่ะก็ กลัวว่าน่าจะโกรธจนจะตายไปตั้งแต่แรกแล้ว”เซียวชุ่นพูเอ่ย

เหยาเสินตอนแรกที่ได้ยินราวกับว่าเขากำลังชมว่าตัวเองนั้นสวย แต่ทว่าเมื่อฟังต่อไปมันรู้สึกแปลกๆยังไงก็ไม่รู้?

ประมาณสามสี่วิเธอถึงจะรู้ ก่อนจะรีบเปลี่ยนใบหน้าเป็นเยือกเย็น

“ไอ้เจ้าบ้า คุณว่าใครเป็นขี้นะ”

พูดแล้วก็เอื้อมมือไปหยิกเอวเขา ส่วนเซียวชุ่นนั้นก็ยืนแข็งราวกับไม้ยอมให้เธอหยิก ก่อนที่ใบหน้าจะเต็มไปด้วยรอยยิ้ม