เขยเลือดร้อน ตะลุยอาณาจักรบู๊ นิยาย บท 97

“หมอครับ หลานชายผมเป็นไงบ้าง？”ซือคงซินหรงถามอย่างร้อนใจ

แพทย์สาวท่านหนึ่งออกมาจากห้องฉุกเฉินก็ถอดหน้ากากออก：“ตอนนี้คนไข้พ้นขีดอันตรายแล้ว แต่ยังต้องรอดูอาการสักระยะหนึ่งค่ะ”

เธอมองคนสิบกว่าคนที่อยู่หน้าประตู ได้ปิดทางเข้าออกจนทำให้คนอื่นผ่านไปได้ยาก จากนั้นพูดว่า

“ครอบครัวพวกคุณไม่ต้องเฝ้าอยู่นี่ตลอดก็ได้ อยู่ที่นี่สักคนสองคนก็พอ มีสถานการณ์อะไรพวกเราจะแจ้งพวกคุณทันที”

พูดจบแล้วก็เข้าห้องผ่าตัดอีกครั้ง

“ปู่ครับ ปู่กลับโรงแรมก่อนดีกว่า เดี๋ยวผมกับเสี่ยวหยุนจะเฝ้าอยู่นี่เอง”รุ่นน้องคนหนึ่งพูด

“ใช่คุณปู่ พี่เฉินจะต้องไม่เป็นไรแน่ เขาฝึกฝนบู๊มาตั้งแต่เด็ก ร่างกายดีกว่าพวกเราอีก ปู่อย่าห่วงไปเลย”

ซือคงซินหรงพยักหน้า หลังจากเหลือคนสองคนแล้วก็พาคนอื่นกลับไปโรงแรม

ซือคงเฉินลืมตาขึ้นด้วยความงุนงง จ้องมองไปยังเพดานขาวซีดอย่างว่างเปล่า

ฉันแพ้แล้ว

ฉันซือคงเฉิน นักบู๊ขั้นเก้าแห่งสมาคมบู๊โบราณอันสง่างาม ดวงดาวในอนาคตที่อยู่ห่างจากผู้อาวุโสเพียงขั้นเดียว ดันแพ้ให้บุคคลนิรนามที่ไม่รู้จัก

น่าขัน！น่าเศร้า！เฮ้อ！

เซียวชุ่น ฉันจะไม่ยอมรับความพ่ายแพ้นี้ ตั้งแต่นี้ไป เขาจะต้องชดใช้เป็นสองเท่า！

ประตูห้องคนไข้เปิดออก มีหมอร่างสูงใหญ่ สวมชุดกาวน์สีขาวและหน้ากากเข้ามา

ซือคงเฉินเหลือบมองไปด้านข้าง ร่างดูคุ้นเคยเล็กน้อย

มีคนเข้ามาใกล้เตียงคนไข้ ถอดหน้ากากและพูดเสียงเบา：“คุณชายซือคง”

“ซู่ยิ่น？ฉันไม่ได้ให้นายกลับไปวันนี้หรอกหรือ？”ซือคงเฉินถามด้วยสีหน้าหม่นหมอง

“ทำไมนายแต่งตัวแบบนี้？”

“ผมไม่ไป ตั้งใจอยู่เพราะอยากดูว่าคุณชายซือคงจะได้แชมป์แท่นบู๊เงามืดอย่างไร น่าเสียดายจัง”

ซู่ยิ่นทำเป็นพูดอย่างเสียใจ

แต่คำพูดของเขากลับเหมือนมีดแหลมที่แทงไปยังหัวใจของซือคงเฉินอีกครั้ง

ซือคงเฉินรู้สึกว่ามีหินก้อนใหญ่กดทับที่หน้าอก ทำให้เขาหายใจหอบ จ้องเขม็งด้วยความโกรธ：“ยังไม่ถึงคราวที่นายจะมาหัวเราะเยาะฉัน！”

“คุณชายซือคงเข้าใจผิดแล้ว ผมจะกล้าหัวเราะเยาะคุณได้ไง นักบู๊ขั้นแปด อ้อ ไม่ใช่ ได้ยินว่าคุณเพิ่งเลื่อนขั้นไปขั้นเก้า ซู่ยิ่นอิจฉาจัง ชาตินี้ผมคงไม่มีโอกาส”

ซู่ยิ่นถอนหายใจ เงยมองไปยังหลอดความร้อนบนเพดานแล้วพูดอย่างใจเย็น

“ถือว่านายยังรู้จักตัวเอง ความสำเร็จในอนาคตของฉันนายไม่มีทางเทียบได้เลย รอฉันรักษาตัวได้ก่อน เป็นนักบู๊ขั้นเก้าเหมือนเดิม นายจะถูกฉันเหยียบอยู่ใต้เท้าเหมือนกัน”ซือคงเฉินหัวเราะอย่างเยือกเย็น

“ถ้ารักษาตัวได้ไม่ดีล่ะ？หรือตายไปตรงนี้เลยล่ะ？คุณชายซือคงเคยคิดไหม？”

ซู่ยิ่นขมวดคิ้ว ปรากฏรอยยิ้มอันร้ายกาจ ภายใต้แสงหลอดความร้อนอันเย็นยะเยือก ก็ยิ่งดูน่ากลัวอย่างชัดเจน

“หมายความว่าไง？”ซือคงเฉินมองมาที่เขาอย่างเยือกเย็น หัวใจแน่นเกร็ง แอบกระตุ้นความมุ่งมั่น ทำให้เกิดลมปราณที่แท้จริงดูแลร่างกาย

สีหน้าเขาเปลี่ยนทันที ตกใจอย่างมาก

ห่า！สัตว์เดรัจฉานเซียวชุ่นนั่นทำอะไรกับฉันกันแน่？ถึงทำให้ฉันซ่อมแซมภายในไม่ได้

“คุณทำให้ฉันอับอายอยู่บ่อยๆ เคยคิดไหมจะมีวันนี้？”สีหน้าซู่ยิ่นหม่นลง มองเขาด้วยสายตาเฉียบคม

ตอนนี้ซือคงเฉินรู้ตัวว่าเป็นคนไร้ค่า แค่ซู่ยิ่นลงมือ เขาก็ไม่มีโอกาสมีชีวิตอีก

แต่ให้เขาที่เป็นคนเย่อหยิ่งต้องมาก้มหัวเขากลับทำไม่ได้ จึงแสร้งทำเป็นสงบนิ่ง ส่งเสียงไม่พอใจแล้วพูดอย่างดุดันแต่ที่จริงแล้วอ่อนแอ：“แล้วไง？หรือนายยังจะกล้าฆ่าฉัน？”

ซู่ยิ่นมองไปที่เขาเงียบๆ แล้วทันใดนั้นก็ยิ้มด้วยรอยยิ้มที่ดูไม่เข้าใจ

“วางใจเถอะ บัญชีนี้จะคิดไปที่ผู้ชายคนนั้นที่ทำคุณบาดเจ็บในคืนนี้เอง”

พูดจบ ซู่ยิ่นก็ตบไปที่ศีรษะซือคงเฉินฉาดหนึ่ง！

คิดไปคิดมาใบหน้าก็ร้อนผ่าวแปลกๆ

เหมือนเธอจะยังเตรียมตัวไม่พร้อม

ยังไงก็แค่หนึ่งเดือนกว่าสั้นๆ ถึงแม้เดือนนี้จะเกิดเรื่องราวมากมาย ทำให้เธอเปลี่ยนมุมมองอย่างมากกับเซียวชุ่น แต่สุดท้ายผู้ชายคนนี้ก็ไม่ใช่คู่แท้ในอุดมคติของตัวเอง มักจะรู้สึกว่ามีตรงไหนขาดไป

สำหรับตรงไหน เธอพูดไม่ออก

เซียวชุ่นไม่รู้ความคิดในตอนนี้ของเหยาเสิน ก็เหมือนกับที่เขาไม่รู้ว่าซือคงเฉินตายไปแล้วเช่นกัน

เมื่อตอนที่เขางัดไม้ตายก็ออมมือด้วย เพราะไม่คิดจะเอาชีวิตของซือคงเฉิน

เช้าวันถัดมา หลังจากบอกลาซ่งชิงโจกับพวกโฮ๋เฉิงเหอทั้งสามคนก็รีบกลับเจียงไห่

และเช้านี้โรงพยาบาลก็วุ่นวายขึ้นมา

เมื่อวานหลังจากช่วยชีวิตซือคงเฉินอย่างฉุกเฉินแล้ว เขาก็ไม่ตกอยู่ในอันตรายอีก แต่เช้าวันนี้กลับพบว่าไม่หายใจแล้ว ผลสรุปเบื้องต้นคือสมองตาย

ผู้คนตระกูลซือคงแออัดกันอยู่ตรงทางเดิน ใบหน้าแก่ๆ ของซือคงซินหรงหม่นลงเหมือนเมฆดำก่อนพายุจะเข้าฝนจะตก ไม้เท้าในมือเกือบจะถูกเขาบีบแตก

ครอบครัวมาดูการแข่งขันอย่างมีความสุข คิดไม่ถึงว่าเพียงเวลาสั้นๆ คนแก่จะต้องมาจัดงานศพให้คนหนุ่ม ทำให้เขาโกรธมาก

เขามีอิทธิพลในเจียงไห่มาหลายสิบปี เพียงแค่กระทืบทั้งเจียงไห่ก็สั่นสะเทือน วันนี้กลับเผชิญกับสถานการณ์เช่นนี้ จะไม่ทำให้เสียน้ำตาได้ไง

“คุณปู่ จะต้องเป็นเซียวชุ่นนั่นที่ฆ่าพี่เฉินแน่ ปู่ต้องแก้แค้นให้เขานะ”

รุ่นน้องหลายคนที่มีความสัมพันธ์ดีกับซือคงเฉินพูดพลางร้องไห้

“เลือดต้องล้างด้วยเลือด！”

ใบหน้าแห้งเฉาของซือคงซินหรงสั่น พูดประโยคนั้นเล็ดลอดออกมาจากฟัน ดวงตาที่ขุ่นมัวแดงก่ำ ราวกับสัตว์ร้ายที่กำลังโกรธแค้น

ส่วนด้านนี้พอเซียวชุ่นกลับไปถึงเจียงไห่ก็เกือบจะเที่ยงแล้ว หลังจากแยกกับซ่งหลิงเอ๋อร์ก็พา มังกรสามกลับบริษัท

ในห้องทำงานเหยาเสิน มังกรสามกล่าวทักทายด้วยสายตาซับซ้อนแล้วรีบออกไป กลัวตัวเองจะพูดผิดอย่าไม่ตั้งใจ แล้วแฉเซียวชุ่น