เขยเลือดร้อน ตะลุยอาณาจักรบู๊ นิยาย บท 98

“คุณยังรู้จักกลับมานะ？”เหยาเสินนั่งหน้าโต๊ะทำงาน เหลือบมองเซียวชุ่น พูดเสียดสี

เซียวชุ่นล้วงกระเป๋า เดินอย่างสบายๆ ไปที่โต๊ะทำงาน ไม่เจอกันสองวัน ผู้หญิงตรงหน้านี้ดูเหมือนจะสวยกว่าเมื่อก่อน ภายใต้การแต่งหน้าบางๆ ใบหน้าสวยๆ นั้นก็สร้างความเดือดร้อนให้ประเทศได้แล้ว

เย็นชาไปเล็กน้อย แต่ก็ยังสวยจนทำให้คนใจเต้น

ชีวิตนี้ มีสาวสวยแบบนี้อยู่เคียงข้าง แล้วสามียังจะเอาอะไรอีก？

เขาหัวเราะเบาๆ：“หัวหน้า ผมลากับคุณแล้วนะครับ”

เหยาเสินกอดอก พิงพนักพิงเก้าอี้ คิ้วสวยงามขมวดลง ดวงตาที่เป็นประกายคู่นั้นจ้องมาที่เขา พูดอย่างไม่พอใจ

“ได้ คุณบอกว่าคุณไปหาเงินต่างเมืองใช่ไหม？เอาเงินที่คุณหาได้มาให้ฉันดูสิ”

เซียวชุ่นหยิบเช็กพันล้านนั้นออกมาจากในกระเป๋า วางตรงโต๊ะทำงานแล้วดันไปตรงหน้าเธอ：“อ่ะ นี่ไง”

เหยาเสินยืดตัวแล้วหยิบเช็กมาดู หัวเราะอย่างเยาะเย้ย จากนั้นเงยมองไปที่เขา

“พันล้าน？คุณโง่หรือว่าคุณเห็นฉันโง่กันแน่？ทำเช็กเปล่ามาทำไมคุณไม่ทำให้มันน่าเชื่อหน่อย”

พูดจบเธอก็ขยำเช็กเป็นก้อนกลมแล้วเขวี้ยงไปทางเซียวชุ่น เซียวชุ่นมือไว ยื่นมือไปรับไว้ในมือ พูดด้วยใบหน้าบริสุทธิ์：“นี่มันของจริง……”

“เอาล่ะ อย่ากวนเลย พูดเรื่องจริงจังดีกว่า ถ้าตอนบ่ายคุณไม่มีอะไรไปย้ายบ้านกับแม่ได้ไหม？”

เซียวชุ่นเอาเช็กใส่ไปในกระเป๋าใหม่อีกครั้งอย่างทำอะไรไม่ได้“ทำไม？พ่อคุณตกลงย้ายแล้ว？”

เหยาเสินเบะปาก：“ตาแก่ถูกกระตุ้น”

“เกิดอะไรขึ้น？”เซียวชุ่นพูดอย่างอยากรู้อยากเห็น

เหยาเสินเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อสองวันก่อนให้เซียวชุ่นฟัง

บ้านที่ตระกูลเหยาอาศัยในตอนนี้เป็นชุมชนเมื่อสิบกว่าปีก่อน ตอนนั้นถือเป็นย่านระดับสูงของเจียงไห่ แต่สิบกว่าปีผ่านไป ความเร็วในการพัฒนาเมืองเจียงไห่เรียกได้ว่าเปลี่ยนไปทุกวัน ชุมชนใหม่ๆ ก็ผุดขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ชุมชนเมื่อก่อนก็ดูล้าหลังไปเล็กน้อย ผู้พักอาศัยส่วนใหญ่ได้ย้ายออกไปนานแล้ว

หนึ่งในนั้นรวมถึงครอบครัวของเสิ่นสิ้งเย่เพื่อนบ้านตระกูลเหยาในตอนนั้น

เสิ่นสิ้งเย่ไม่ใช่เพียงเพื่อนบ้านของตระกูลเหยา ยังเป็นเพื่อนมหาวิทยาลัยของเหยาเจี้ยนกั๋วด้วย เนื่องจากจุดศูนย์ถ่วงของธุรกิจย้ายไปที่เมืองอื่น ทุกคนในครอบครัวจึงย้ายไปที่นั่น

เดิมทีความสัมพันธ์ทั้งสองตระกูลค่อนข้างเป็นมิตร ครั้งหนึ่งเหยาเจี้ยนกั๋วดื่มกับเสิ่นสิ้งเย่เล็กน้อย ก็ตบโต๊ะจะให้เหยาเสินกับเสิ่นยี่ลูกชายของเสิ่นสิ้งเย่หมั้นหมายตั้งแต่เด็ก แต่ต่อมาพอตระกูลเสิ่นย่ายไปทั้งครอบครัว ก็ไม่มีใครพูดถึงเรื่องนี้อีก ความสัมพันธ์ก็ค่อยจืดจางลง

ช่วงนี้เสิ่นสิ้งเย่ย้ายทั้งตระกูลกลับมาที่เจียงไห่อีกครั้ง บอกว่าจะกลับคืนสู่ดินแดนของตนเอง

หลายปีมานี้ตระกูลเสิ่นทำธุรกิจได้ดีมาก พอหาเงินได้ ก็กลับมาซื้อคฤหาสน์หลังหนึ่งที่จิ่นซิ่วกั๋วจี้

วันก่อนเสิ่นสิ้งเย่ยังตั้งใจเชิญเหยาเจี้ยนกั๋วมาเป็นแขกที่บ้านโดยเฉพาะด้วย ระหว่างงานยังมีเพื่อนเก่าอีกสามสี่คนที่เป็นเพื่อนร่วมรุ่นพวกเขาด้วย เดิมทีเหยาเจี้ยนกั๋วพึงพอใจกับชีวิตของตัวเอง แต่พอถึงนั่นแล้วเปรียบเทียบกับเพื่อนเก่า ก็ได้แต่ใช้คำว่าน้อยเนื้อต่ำใจมาบรรยาย

ถ้าไม่เป็นผู้บริหารระดับสูงของบริษัทจดทะเบียน ก็เป็นประธานของบริษัท ซึ่งมูลค่าหลายสิบล้านจนถึงหลายร้อยล้าน

ทุกคนต่างรู้สถานการณ์ของเหยาเจี้ยนกั๋ว ถือตัวมาเสมอ อยากเรียนรู้อย่างเดียว

ตอนที่เหยาเสินยังเรียนไม่จบ ธุรกิจทางบ้านให้เหยาเจี้ยนกั๋วดูแลเขาก็ขี้เกียจรับไว้ เขาไม่รับช่วงต่อธุรกิจที่ตระกูลแบ่ง เงินปันผลประจำปีก็น้อยอย่างน่าสงสาร

นี่ก็คือสาเหตุที่หลิวหยุนเซียงไม่พอใจเขา

และเพราะว่าถือตัว ดังนั้นเขาที่เป็นรองศาสตราจารย์มหาวิทยาลัยจึงไม่มีรายได้ลับๆ สีเทา แค่เงินเดือนอันน้อยนิดของเขาเพียงอย่างเดียวจึงไม่มีเงินเหลือซื้อบ้านใหม่ จนกระทั่งเหยาเสินเรียนจบแล้วจากนั้นรับยู่เหลย อินเตอร์เนชั่นเนลไว้สถานการณ์ทางบ้านจึงดีขึ้นมาเยอะ

“คิดว่าฉันไม่รู้จักแกหรือไง？ทำอะไรได้ไม่นานก็ล้มเลิก ฉันกลัวว่าแกจะทำพลาดอีก แค่แกไม่ทำผิดพลาดครั้งยิ่งใหญ่ ปู่ก็จะเอาตำแหน่งหัวหน้าครอบครัวนี้ให้แกได้อย่างสมเหตุสมผล ถ้าแกทำให้ผิดหวัง แล้วปู่ยังจะให้ตำแหน่งนี้แกอีก ก็จะทำให้คนจับจุดอ่อนได้ ถึงตอนนั้นก็จะไม่มีใครยอมรับแก แล้วแกจะแบกรับตำแหน่งหัวหน้าครอบครัวได้ไง”เหยาเจิ้นชูพูด

“ปู่ครับ วางใจเถอะ ครั้งนี้ไม่เป็นไรแน่”หยาวฮั่นตบหน้าอกรับประกัน

เวลานี้หลี่ชุนเหลียนพูดต่อ

“ฉันได้ยินว่าเหยาเสินซื้อซิงเหอ คีเอเจอร์มา ทุกคนรู้เรื่องนี้สินะ？”

งานประมูลตอนนั้นเธอก็อยู่ด้วย ก็แค่ครั้งที่สองจบลงก็ออกไป

ผู้ถือหุ้น โรงงานในตอนหลังๆ พวกนี้เธอไม่สนใจเลย จากนั้นตระกูลซือคงก็ปิดข่าวอย่างรวดเร็วอีกครั้ง ดังนั้นจึงมีเพียงไม่กี่คนที่เห็นการประมูลสุดระทึกรอบสุดท้ายในงานประมูลครั้งนั้น

“รู้ บริษัทนั้นเป็นบริษัทล้มละลาย ไม่รู้ว่ายัยเหยาเสินโง่หรือเปล่า บริษัทห่วยๆ นั่นเป็นหลุมที่ไม่มีก้น เติมเงินไปมากแค่ไหนก็ทำไม่ได้

“ได้ยินว่าไม่กี่ปีนี้ประธานของซิงเหอ คีเอเจอร์เติมเงินไปมากกว่าหกถึงเจ็ดร้อยล้านแล้วก็ยังไม่ได้อะไรคืนมา ถ้าทำได้ก็คงทำไปนานแล้ว จะประกาศล้มละลายได้อย่างไร？”เหยาเต๋อพูด

“แต่ฉันได้ยินว่า บริษัทนั้นถ้าซื้อมาอย่างน้อยก็ต้องหลายสิบล้าน เธอมีเงินเยอะขนาดนั้นเลยหรือ？”หลี่ชุนเหลียนพูดอย่างอยากรู้อยากเห็น

“เหยาเสินรับช่วงยู่เหลย อินเตอร์เนชั่นเนลมาสามปี กำไรทุกปีก็แค่หนึ่งล้านไม่ถึงสองล้าน”

“เธอคงหาธนาคารมากู้ล่ะมั้ง ใช้ชื่อของคนตระกูลเหยาของพวกเราก็สามารถยืมได้หลายล้านแล้วถึงจะไม่มีของจำนองกับธนาคาร”

หยาวฮั่นพูดอย่างไม่ใส่ใจ

“แต่ยัยนั่นก็รนหาที่ตายจริงๆ ถึงตอนนั้นบริษัทแย่ขึ้นมา เงินคืนธนาคารไม่ได้ ธนาคารจะต้องมาหาตระกูลเหยาของพวกเราแน่ ถือว่าแผนของเธอฉลาดอยู่”