เกิดอีกคราเป็นชายาตัวร้าย(มีEbook) นิยาย บท 111

ขบวนเสด็จขององค์ชายสิบห้าพร้อมด้วยรถม้าที่มีกรงขังนักโทษสองคนออกเดินทางในทันที ครั้นใกล้จะเช้านักโทษทั้งสองก็ถูกนำเอาไปขังในคุกของสำนักองครักษ์เสื้อแพรที่ว่ากันว่ามีการป้องกันที่หนาแน่นยิ่งกว่าที่ใดในเมืองหลวง หากหวังจะบุกเข้าไปชิงตัวหรือลอบสังหารนักโทษยากยิ่งกว่าการลอบเข้าวังหลวงเสียอีก

จงเหยียนได้รับมอบหมายให้เป็นผู้สอบสวนนักโทษ โดยมีองค์ชายทรงทอดพระเนตรอยู่ใกล้ๆ บาดแผลจากการเฆี่ยนสร้างรอยแตกยับไปทั่วร่างคนทั้งสอง พวกเขาถูกบีบนิ้วทั้งสองมือจนแตกเลือดซึมกระดิกกระเดี้ยมิได้ ริมฝีปากแห้งแตกจนเลือดซึม

“ยอมสารภาพแล้วหรือ?”

“พะยะค่ะ”

องค์ชายพยักหน้าให้กับจงเหยียน เสมียนหน้าคุกถูกสั่งให้เข้ามาบันทึกคำให้การ เมื่อองค์ชายทรงทอดพระเนตรคำสารภาพเหล่านั้นกลับทรงขมวดพระขนงแน่น

“หัวหน้าของพวกมันที่แท้ก็เป็นบุตรนอกคอกของนายอำเภอยินเหลียงนี่เอง กังเฉิน! เจ้าส่งคนไปสืบเรื่องครอบครัวคนผู้นั้นมาเดี๋ยวนี้!”

“พะยะค่ะ” กังเฉินรับคำแล้วรีบออกไปดำเนินการ

“องค์ชาย พวกนี้เป็นลิ่วล้อปลายแถว ล้วนไม่เคยเห็นหน้าผู้ที่ถูกเรียกว่านายท่านสักคน เช่นนี้แล้วเราจะสาวถึงตัวการใหญ่ได้อย่างไรพะยะค่ะ” จงเหยียนที่ยืนอยู่ข้างผู้เป็นนายรู้สึกไม่สบายใจนัก แม้จะจับกุมคนร้ายได้แต่ก็ยังมองไม่เห็นหนทางจะลากผู้บงการออกมาลงโทษได้

“คงต้องออกล่าเฉาอวิ๋นจือกับอู่ฉางชิงให้ได้จึงจะสาวถึงตัวการได้สำเร็จ”

“หัวหน้ามือปราบหลิวส่งคนออกติดตามทั้งวันทั้งคืนยังไม่เห็นแม้แต่เงา ทางเราส่งมือปราบจากเมืองหลวงออกไปช่วยสองหน่วยแล้วนะพะยะค่ะ ไม่น่าเชื่อว่าพวกเขาจะหาที่กบดานได้มิดชิดเช่นนี้”

“หากค้นทั่วอำเภอเฉินแล้วไม่พบ บางทีพวกเขาอาจจะเดินทางไปที่อื่นแล้ว”

“นอกอำเภอเฉินมีด่านมากมายนัก การจะหนีไปพร้อมคนบาดเจ็บคนหนึ่งมิใช่เรื่องง่ายเลยนะพะยะค่ะ”

ณ ตรอกเล็กข้างถนนมังกร

ร่างที่ได้รับบาดเจ็บของเฉาอวิ๋นจือถูกช่วยเหลือด้วยชายฉกรรจ์กลุ่มหนึ่งที่ถูกส่งไปควานหาตัวพวกเขาที่อำเภอเฉิน อู่ฉางชิงเองก็เริ่มอ่อนแรง ผู้ติดตามอีกสองคนที่ช่วยกันหามเฉาอวิ๋นจือถูกส่งให้ไปหาอาหารแต่กลับมิได้กลับมา ยามนั้นคุณชายอู่หรือหัวหน้าของกลุ่มคนร้ายเห็นว่าลูกน้องของตนไม่กลับมาเสียทีจึงได้พาตัวเฉาอวิ๋นจือหนีต่ออย่างทุลักทุเลจนกระทั่งมาพบกับกลุ่มคนที่นายท่านส่งออกมาช่วยเหลือ

“หากไม่ได้เจ้า ครั้งนี้ชีวิตของข้าคงมอดม้วยไปแล้ว”

“ต้องขอบคุณนายท่านที่ส่งคนมาตามหาเราได้ทันเวลา” อู่ฉางชิงมองดูบาดแผลบนต้นขาและข้อมือของคนที่นอนหายใจรวยรินอยู่บนพื้น แล้วหันไปหาท่านหมอที่ถูกส่งมาช่วยเหลือคนทั้งสองอย่างลับๆ

“ท่านหมอ มือปราบเฉาจะเดินได้อีกหรือไม่?”

สีหน้าของหมอชราที่ถูกส่งมาจากนอกเมืองดูหนักใจอย่างยิ่ง “คงจะยากแล้วขอรับ ต่อไปท่านผู้นี้คงต้องใช้ไม้เท้าแล้ว”

“หึ! เป็นเพราะนางมารใต้หน้ากากผู้นั้น บังอาจทำให้ข้ามีสภาพเป็นคนพิการเยี่ยงนี้ ข้าต้องตามหามันผู้นั้นให้เจอแล้วทรมานมันให้มีสภาพยิ่งกว่าข้า” เฉาอวิ๋นจือกำหมัดข้างที่มือยังดีแน่น แม้แต่มือข้างที่ถูกนางคนชั่วผู้นั้นฟันลงมาก็ยังไม่อาจใช้การได้เช่นเดิม นิ้วมือที่ห้าของเขาไม่ต่างจากนิ้วของคนที่ตายไปแล้ว มันก็แค่มีอยู่แต่กลับมิได้สร้างประโยชน์อันใดให้แก่ผู้เป็นเจ้าของ

“จะว่าไปคนที่บุกเข้ามาทำร้ายเจ้าก็ร้ายกาจยิ่ง อาศัยช่วงที่พวกเราเมาลอบเข้าขึ้นชั้นสองมา น่าแปลกที่คนผู้นั้นกลับไม่ฆ่าเจ้าเสีย”

“เจ้าจะไม่บอกข้าหน่อยหรือว่าแท้จริงแล้วเจ้าเป็นผู้ใด?”

อู่ฉางชิงมองคนที่ตนช่วยชีวิตออกมาจากเงื้อมมือของทางการ ถอนหายใจเบาๆ “ในเมื่อเจ้ากับข้าร่วมเป็นร่วมตายกันมาแล้ว ข้าก็จะเล่าให้เจ้าฟังก็แล้วกัน”

เรื่องราวที่ออกจากปากคุณชายอู่ที่กลายมาเป็นหัวหน้าโจรในยามนี้ทำให้ มือปราบเฉาถึงกับตกตะลึง

“เจ้าเป็นบุตรของนายอำเภอยินเหลียงแต่กลับเลือกมาเป็นโจรนี่หรือ?”

“ทำเช่นใดได้เล่า? ยามนั้นข้าพลาดแทงคนผู้หนึ่งจนเสียชีวิต ท่านพ่อเองก็ยอมปกปิดคดีนั้นให้ข้าแต่กลับตัดขาดแล้วไล่ข้าออกจากจวน ข้าจึงเลือกเข้ามาอยู่ในเมืองหลวง”

เฉาอวิ๋นจือเป็นมือปราบมานานจึงเคยได้ยินเรื่องของนายอำเภอยินเหลียงมาบ้าง “ภายหลังบิดาของเจ้าก็ถูกร้องเรียนว่าปกปิดคดีนั้นจนต้องถูกไล่ออกจากตำแหน่งนี้ แล้วเจ้าได้กลับไปที่บ้านเดิมบ้างหรือไม่?”

“แม้ข้าจะรู้ว่าท่านพ่อต้องเป็นอย่างนั้นเพราะข้า สิ่งที่ข้าทำได้ก็มีเพียงฝากตั๋วเงินไปให้ท่านแม่ใช้จ่ายในครอบครัวและเป็นค่าหมอรักษาอาการเจ็บป่วยแค่นั้น...ความจริงข้าก็สงสารท่านพ่อท่านแม่ของข้ายิ่งนัก การเป็นบุตรเป็นคนเลวอย่างข้าช่างสร้างความระทมทุกข์อันยิ่งใหญ่ยากเกินจะบรรยาย”

“ข้ายังไม่รู้ข่าวเลยว่าตั้งแต่ข้าถูกจับกุมทางบ้านของข้าเป็นอย่างไร? หากไม่ได้เจ้าช่วยชีวิตข้าก็คงสิ้นชีวิตตั้งแต่หลบหนีออกจากเมืองฉู่จิ้งแล้ว”

“อย่าเพิ่งเป็นกังวล...ข้าจะให้คนของนายท่านไปติดต่อคนของข้าให้มาที่นี่เสียก่อน จากนั้นเจ้าอยากจะสืบข่าวใดข้าจะช่วยเอง”

******************************