เกิดอีกคราเป็นชายาตัวร้าย(มีEbook) นิยาย บท 222

“องค์ชาย ทรงคิดจะบุกเข้าไปกวาดล้างหรือไม่พะยะค่ะ?”

“ยังทำเช่นนั้นไม่ได้หรอกมือปราบจั๋ว คงต้องดูท่าทีพวกเขาไปก่อน หลักฐานของเรายามนี้ยังไม่แน่นหนา ข้าให้คนจับตามองเรือนลับหลังนั้นเอาไว้แล้วหากมีความเคลื่อนไหวให้พวกเขารีบรายงานเข้ามาทันที แต่ที่ข้ารีบเรียกพวกเจ้ามารวมตัวกันที่นี่เป็นเพราะเกรงว่ากลุ่มสิบหกกระบี่อาจจะได้รับการสั่งให้มาฆ่าปิดปากจงเหยียน”

หัวหน้ามือปราบโหยวหันไปสบตากับจงเหยียนที่เริ่มขยับลุกขึ้นนั่งเองได้ ชายหนุ่มเริ่มออกเสียงพูดคุยเบาๆ ได้บ้างแล้ว เขาหันไปบอกให้คู่หมั้นคนงามระมัดระวังตัว ดีที่ยามนี้รองแม่ทัพมู่เกรงบุตรสาวจะมีภัยจึงว่าจ้างยอดฝีมือจากสำนักคุ้มภัยหงส์ไฟมาคอยดูแลนางเป็นพิเศษ

“องค์ชาย พรุ่งนี้กระหม่อมก็จะกลับไปคฤหาสน์ตระกูลจงแล้วพะยะค่ะ”

“เจ้าไปเถิด ท่านพ่อของเจ้าว่าจ้างคนคุ้มกันเอาไว้มากพอที่ข้าจะวางใจได้แล้ว ในวันแต่งงานของเจ้าอีกไม่กี่วันข้างหน้า หวังว่าเจ้าจะขยับเขยื้อนเคลื่อนไหวพอจะกราบไหว้ฟ้าดินได้อยู่หรอกกระมัง?”

จงเหยียนยิ้มน้อยๆ “ที่ผ่านมามีอุปสรรคไม่น้อย กระหม่อมจะไม่ยอมพลาดงานแต่งครั้งนี้แน่นอนพะยะค่ะ”

“แต่เดิมข้าคิดจะใช้งานแต่งงานของเจ้าล่อจับอู่ฉางชิง แต่ดูท่าระหว่างพวกมันอาจจะมีความหวาดระแวงกันอยู่ เจ้าอู่ฉางชิงจึงได้ถูกจับไปขังเช่นนั้น”

“งานแต่งของคุณหนูมู่กับองครักษ์จงครั้งนี้พระองค์คาดว่าจะเกิดเหตุอันใดร้ายแรงหรือไม่พะยะค่ะ?” หัวหน้ามือปราบโหยวยังคงรู้สึกหนักใจ “กระหม่อมเกรงว่าพวกมันจะบุ่มบ่ามใช้สิบหกกระบี่บุกเข้ามานักพะยะค่ะ”

“ช่วงจัดพิธีก็คงจะยังไม่เกิดเหตุอันใด? แต่หลังจากพิธีผ่านไปแล้วก็ไม่แน่ แต่เพื่อความไม่ประมาทจัดของคนเราแฝงกายอยู่ในหมู่แขกให้มากเข้าไว้ รวมทั้งบรรดาบ่าวรับใช้รอบๆ เรือนด้วย”

“พะยะค่ะ” กังเฉิน กังซือเฉิน และโหยวอีรับคำพร้อมกัน

“มือปราบจั๋ว ข้าคงต้องขอแรงเจ้าคอยอยู่ประกบดูแลชิงหลานกับมู่เยี่ยนฟางตลอดเวลาที่อยู่ในงานด้วย”

“พะยะค่ะ กระหม่อมจะดูแลนางทั้งสองอย่างเต็มที่”

ชิงหลานเห็นว่าจงเหยียนเริ่มเดินเหินและพูดจาได้แล้ว นางจึงคิดจะชวนมู่เยี่ยนฟางกับจั๋วเหรินหาวไปวางแผนเอากระบี่ราตรีออกจากสกุลเผย จุดที่นางฝังกระบี่เอาไว้นั้นมีเพียงนางกับเยว่หยวนจุนเท่านั้นที่รู้ ชิงหลานใคร่ครวญหาวิธีให้ฮูหยินผู้เฒ่าสกุลเผยยอมมอบกระบี่ให้นางอย่างเต็มใจ...แต่จะใช้วิธีใดเล่า? จึงจะได้กระบี่ล้ำค่านั้นกลับมาใช้อีกครั้ง!

เรื่องภายในของสกุลเผยจะพูดกับผู้ใดก็คงไม่เข้าใจเท่ากับคนในด้วยกัน ชิงหลานจึงกลับไปปรึกษากับชิงเว่ยเว่ยหรือความจริงก็คือเยว่หยวนจุน สาวใช้ที่เติบโตในจวนสกุลเผยโดยได้ศึกษาเล่าเรียนมาพร้อมกันจึงได้เขียนบอกคุณหนุของตนให้บอกความจริงกับฮูหยินผู้เฒ่าสกุลเผย ชิงหลานมีสีหน้าหนักใจ

“ใช่ว่าข้าจะไม่อยากบอกความจริงให้กับท่านย่าได้รู้ แต่เรื่องนี้ยากจะเชื่อนัก ข้าเกรงว่า....”

ชิงเว่ยเว่ยเขียนข้อความบอกให้คุณหนูของตนเชื่อมั่นในตัวของท่านย่า ‘ฮูหยินผู้เฒ่ารักคุณหนูยิ่งนัก หากได้ทราบความจริงจะได้ช่วยคลายความทุกข์ในใจได้บ้างนะเจ้าคะ’

ชิงหลานสะอึกนางจำได้ว่าคราวที่นางกลับไปสกุลเผยครั้งแรกหลังจากฟื้นชีพขึ้นมา ท่านย่าที่นอนล้มป่วยเพราะได้รับพิษแต่ส่วนหนึ่งเป็นเพราะความเศร้าโศกจากการสูญเสียหลานสาวผู้เป็นที่รักยิ่ง

“ในเมื่อเจ้าเองก็เป็นผู้รอดชีวิตเช่นนั้นพวกเราก็กลับไปสกุลเผยด้วยกันเถิด” ชิงหลานมองชิงเว่ยเว่ยด้วยสายตาขอร้อง เยว่หยวนจุนในร่างของเด็กหญิงรู้สึกเต็มตื้นขึ้นในอก ใช่ว่านางไม่คิดถึงเรือนที่เคยพำนักมาแต่น้อยคุ้มใหญ่ นางเป็นเด็กกำพร้าที่มีจวนสกุลเผยเป็นเสมือนบ้าน ภายใต้การชุบเลี้ยงอย่างดีของฮูหยินผู้เฒ่า....ชิงเว่ยเว่ยพยักหน้าตกลง

ชิงหลานแอบพาชิงเว่ยเว่ยไปแวะจวนสกุลเผยก่อนจะไปยังโรงหมอของท่านหมอเกา ฮูหยินผู้เฒ่าดีใจยิ่งนักที่พวกนางมาเยี่ยม ชิงเว่ยเว่ยที่นั่งบนรถเข็นทำการคารวะและจ้องไปยังฮูหยินผู้เฒ่าอย่างไม่วางตา เมื่อรู้ว่าเด็กหญิงผู้นี้คือน้องสาวต่างมารดาของชิงหลานก็หันมาพูดคุยด้วยความเมตตา

“ใช่เจ้าค่ะ!”

“อืม...เอาเถิดข้าจะสงบใจฟัง เจ้าว่ามาเถิดหลานเอ๋อร์”

ชิงหลานบีบมือตนเองนิ่งอยู่ครู่หนึ่งจนรู้สึกเจ็บก่อนจะเงยหน้าขึ้นเอ่ยด้วยเสียงเบาหวิว “ท่านย่า...ความจริงข้าก็คือเผยมู่ซีเจ้าค่ะ”

“ไอหยา! เจ้าพูดอีกทีสิ!”

ชิงหลานจึงเริ่มเล่าความหลังที่มีเพียงนางกับท่านย่ารู้กันเพียงสองคน ถ้อยคำที่ฮูหยินห่วงเยวียนรู้ว่าไม่มีผู้ใดเคยได้ยินนอกจากหลานสาวสุดที่รักหลั่งไหลออกมาจากปากคุณหนูสกุลชิง ซึ่งมิได้มีความเกี่ยวพันในทางสายเลือดอันใดกับสกุลเผยแม้แต่นิดเดียว

“ท่านย่าเพราะข้าเป็นห่วงท่านยิ่งนัก หลังจากกลับมายังเมืองหลวงในนามของชิงหลานได้จึงได้พยายามสืบเรื่องของท่านมาตลอด” เอ่ยมาถึงตรงนี้ชิงหลานก็คุกเข่าลงไปต่อหน้า “ข้าคิดถึงท่านมากเจ้าค่ะ”

ฮูหยินห่วงเยวียนไม่คิดว่าตนเองจะได้ประสบกับเรื่องมหัศจรรย์เช่นนี้ในชีวิต มือที่เริ่มเหี่ยวนั้นสั่นเทายื่นออกมาจับบ่าสองข้างของสาวน้อย ดึงร่างของนางเข้ามากอดเอาไว้

“สวรรค์! สวรรค์ไม่ได้ทอดทิ้งข้า! นับตั้งแต่เจ้าเข้ามาในจวนสกุลเผยข้าเองก็รู้สึกคุ้นเคยกับเจ้ายิ่งนัก ซีซีหลานรัก! ในที่สุดเจ้าก็กลับมาหาย่า”

*******************************