เกิดอีกคราเป็นชายาตัวร้าย(มีEbook) นิยาย บท 235

หลังงานศพของจี่หย่าจิ้งฮูหยินผ่านไปไม่นาน ใต้เท้าจื้อก็ประกาศบอกคนในจวนว่าเขาจะยกเผยหนิงเอ๋อร์ขึ้นเป็นฮูหยินเอกเพียงแต่ต้องให้การตายของจี่ฮูหยินผ่านไปถึงหนึ่งปีเสียก่อน

“ตอนนี้ถือว่าข้าได้แต่งตั้งนางให้ดูแลความเรียบร้อยของจวนสกุลจื้อก่อนก็แล้วกัน ไม่ว่าต้องการทำสิ่งใด? ให้ทุกคนรายงานที่เผยหนิงเอ๋อร์”

จื้อต่ายวีหงุดหงิดงุ่นง่านไม่พอใจอย่างหนัก นางไปยุแหย่ให้พี่ชายหาทางฆ่าเผยหนิงเอ๋อร์ช่วยนาง แม้จื้อจื่อชงจะรู้สึกว่าอนุผู้นี้ของบิดาช่างน่าสงสัย แต่เขาก็ยังไม่กล้าลงมือในทันที

จื้อซุ่นซีไว้ใจให้อนุเผยถือกุญแจห้องทรัพย์สินของจวน นั่นจึงเป็นโอกาสให้เผยหนิงเอ๋อร์ได้เข้าไปสำรวจข้าวของที่อยู่ในนั้นอยู่ในครา ทว่าเหล่าหนานคอยตามติดตรวจตราดูทุกอย่างด้วยนางจึงไม่กล้าหยิบสิ่งใดออกมา...ต้องทำให้ ใต้เท้าจื้อและเหล่าหนานตายใจเสียก่อน

ซิวซีชวนได้ข่าวการตายของจี่หย่าจิ้งก็รู้สึกแปลกใจ แต่นางก็รู้ตัวว่าตนเองคงไม่อาจเข้าไปในสกุลจื้อได้อยู่แล้ว ฐานะสตรีที่ถูกจับได้ว่ามีชู้...ยากนักที่จื้อซุ่นซีจะกล้าเสี่ยงมาแต่งนางเข้าสกุล แต่หากจะให้นางไปอยู่ในฐานะอนุภรรยานางก็รับไม่ได้ ทั้งสองจึงลอบไปมาหาสู่กันอยู่เช่นเดิม

“เจียวมี่ ใต้เท้าจื้อส่งคนมาบอกแล้วว่าคืนนี้จะมาหาข้า เจ้าอย่าลืมไปรอเปิดประตูด้วยก็แล้วกัน”

“เจ้าค่ะ” เจียวมี่รับคำ นางเองก็คิดถึงสามีมากเช่นกัน ยามนี้นางได้ห้องพักใหม่ที่เรือนเล็กใกล้ทางออกประตูหลังจวนแล้ว เรือนที่เคยเป็นที่พักของสาวใช้อาวุโสบัดนี้ไม่มีผู้ใช้งาน นางอ้างกับซิวซีชวนว่าเพื่อให้สะดวกต่อการคอยต้อนรับใต้เท้าจื้อ นายหญิงของนางจึงอนุญาต เจียวมี่คิดจะใช้เป็นที่รับรองใต้เท้าจื้อในยามที่เขาออกจากห้องของนายหญิง

คืนนั้นจื้อซุ่นซีมาตามนัดหมาย ซิวซีชวนกระเง้ากระงอดเมื่อได้รู้ว่าเขาจะตั้งเผยหนิงเอ๋อร์ขึ้นเป็นฮูหยินเอก

“หึ! ท่านหลงใหลนางถึงขนาดนั้นเชียวหรือ?”

“ชวนเอ๋อร์...เจ้าจะไปสนใจทำไมกัน? ข้าก็แค่ปล่อยให้นางไปวุ่นวายกับการดูแลจวนจะได้ไม่ต้องมาคอยจับผิดเวลาที่ข้าจะออกมาหาเจ้าอย่างไรเล่า?”

ซิวซีชวนถือโอกาสพูดเรื่องที่นางอยากจะฆ่าชิงหลานเพราะแค้นที่ได้ยินว่าอดีตแม่สามีคือฮูหยินไช่จิวฝูเที่ยวประกาศเรื่องที่จะได้เป็นพระญาติกับราชวงศ์หมิงเพราะองค์ชายสิบห้าทรงมีพระประสงค์จะอภิเษกสมรสกับชิงหลาน

“ข้าแค้นใจนัก! ฮูหยินผู้เฒ่าผู้นี้ช่างน่ารังเกียจ แต่ก่อนเกลียดชังพวกนางสองแม่ลูกยิ่งกว่าไส้เดือนกิ้งกือ มาวันนี้พอได้รู้ว่าพวกนางมีประโยชน์ก็บอกกล่าวด้วยความภาคภูมิใจไปเสียทั่วเมือง หากว่าฆ่าชิงหลานได้ องค์ชายก็จะทรงหมดความเกี่ยวข้องกับพวกเขาก็นับว่าข้าได้แก้แค้นคนสกุลชิงแล้ว”

“ข้าเพิ่งจะหารือกันกับเสี่ยวชงไปก่อนจะมาหาเจ้านี่เอง ชิงหลานเป็นรองหัวของสำนักข่าวนกกระจิบที่คอยหาข่าวพวกข้าส่งให้กับองค์ชายสิบห้า ข้าสั่งการไปแล้วให้เสี่ยวชงฆ่านางกับคุณชายจินวั่งซู่เสีย เพียงแต่ต้องพยายามทำให้หมดจดสักหน่อยเพื่อเป็นการทอนกำลังขององค์ชายสิบห้า”

“ดียิ่งนัก! ขอให้บุตรชายของท่านกำจัดนางได้สำเร็จเสียที”

“เจ้าไม่ต้องห่วง ครั้งนี้ข้าให้เสี่ยวชงให้พวกสิบหกกระบี่ออกไปจัดการต่อให้นางมีปีกก็หนีความตายไปไม่พ้น”

“ที่ผ่านมาช่างน่าเจ็บใจ ไม่ว่าข้าจะยืมคนของท่านส่งไปฆ่าพวกนางสองแม่ลูกกี่ครั้งต่อกี่ครั้งก็ไม่เคยสำเร็จ สุดท้ายพวกนางก็ยังกลับมายึดจวนสกุลชิงจากมือข้าไปได้”

ซิงหลวนซานที่บังเอิญคิดจะมาหามารดาพลันเห็นเจียวมี่นำบุรุษผู้หนึ่งเข้าไปในห้องแล้วปิดประตูมิดชิดออกมานั่งเฝ้าอยู่หน้าเรือนรู้สึกแปลกใจจึงเดินอ้อมไปด้านหลังลอบฟังอยู่ใต้หน้าต่าง เขาใช้มีดสั้นที่พกมาด้วยเจาะรูดูคนข้างในจึงได้เห็นมารดากับใต้เท้าจื้อนั่งแนบชิดพูดคุยกันอย่างสนิทสนม บทสนทนานั้นเขาได้ยินอย่างชัดเจนจึงรู้สึกตกใจที่ท่านแม่ของตนกับจื้อซุ่นซีสมคบกันคิดฆ่าชิงหลาน...ยิ่งฟังก็ยิ่งตกใจที่ท่านแม่ของเขามีแค้นอันล้ำลึกกับจังฮูหยิน!

น้ำเสียงของซิงหลวนซานเดือดดาลขึ้นเรื่อยๆ เขาโมโหยิ่งนักที่ได้รู้ความจริงอันน่าอดสูเช่นนี้ “ที่ผ่านมา ข้าเคยคิดว่าท่านพ่อมีอคติ ชิงชังท่านโดยไร้เหตุผล ที่แท้เป็นท่าน...ท่านแม่! เป็นท่านที่ทำให้ข้ากลายเป็นลูกที่ท่านพ่อไม่รัก เพราะท่านมีชู้นี่เอง!”

“หยุด! หยุดเดี๋ยวนี้!” ซิวซีชวนตวาดด้วยเสียงอันดัง “หากไม่มีข้า! เจ้าก็คงเป็นได้แค่ลูกของขุนนางเล็กๆ เท่านั้น! ไม่มีวันได้อยู่ในฐานะบุตรชายคนโตเจ้ากรมกลาโหมเช่นทุกวันนี้หรอก!”

“ท่านพูดเช่นนี้หมายความว่าอย่างไร?” สีหน้าของซิงหลวนซานเผือดสีลง “ทุกวันนี้คิดว่าหน้าของข้ามันดีนักหรือ? ที่ข้าต้องหลบหน้าทุกคนมาอยู่ที่ตระกูลซิวนี่เพราะอับอายที่มีแม่อย่างท่าน แม่ที่เล่นชู้จนถูกสามีหย่าและขับไล่ออกจากจวน ข้าไม่อยากไปเรียนที่เค่อเฉิง ไม่กล้าไปเหลาสุราหรือแม้แต่หอคณิกาก็เพราะท่าน! เพราะไม่ว่าจะไปที่ใดล้วนแต่ถูกผู้คนหัวเราะเย้ยหยัน...ท่านแม่! ท่านเคยรู้หรือไม่ว่าทุกวันนี้ข้าไม่กล้าสู้หน้าผู้ใดแล้ว?”

“เสี่ยวซาน!” ร่างของซิวซีชวนสั่นเทาขณะชี้หน้าบุตรชายคนเดียว ที่ผ่านมานางเอาอกเอาใจบุตรชายมาโดยตลอดและสอนให้เสี่ยวซานเอาใจท่านย่าจนเป็นหลานรัก นางเคยเสี้ยมสอนซิงหลวนซานให้เชื่อฟังได้ไม่ยากนักแต่บัดนี้บุตรชายของนางกลับมายืนด่าทอนางปาวๆ ต่อหน้า

“คุณชายเจ้าขา ออกไปก่อนเถิดเจ้าค่ะ นายหญิงโมโหมากแล้ว!”

ชิงหลวนซานสะบัดแขนเสื้อออกไปจากห้องทั้งที่ยังหน้าตึงด้วยความโมโห เขาจึงโทษจื้อซุ่นซีที่ชักชวนมารดาให้ทำความชั่ว ดูจากท่าทีแล้วคนทั้งสองคนจะแอบคบหากันลับหลังบิดาของเขามานานแล้ว

‘เพราะเจ้าใต้เท้าจื้อ เจ้าทำให้ชีวิตของข้าตกต่ำ...ทำให้ท่านแม่ของข้ากลายเป็นหญิงชั่วคบชู้สู่ชายจนขายหน้าไปทั่วเมือง’

**************************