เกิดอีกคราเป็นชายาตัวร้าย(มีEbook) นิยาย บท 246

เสียงครางกระเส่าของหญิงชายที่ดังออกมาจากห้องของเจียวมี่ทำเอา ซิวฮูหยินชะงักฝีเท้า สาวใช้ของนางไม่เคยมีท่าทีสนใจหรือพูดถึงบุรุษหน้าไหน? เหตุใดจึงได้มีเสียงกำลังร่วมรักกันอย่างเร่าร้อนเล็ดลอดออกมาเช่นนี้?

“ท่านแม่ ทางนี้ขอรับ!”

ชิงหลวนซานดึงข้อมือมารดาให้หลบไปยังหน้าต่างบานหนึ่ง เขาค่อยๆ แกะรอยที่แปะไว้ออก ยื่นหน้าเข้าไปให้ดวงตาอยู่ตรงรูพอดี เมื่อมองแล้วเห็นภาพบนเตียงได้ชัดเจน จึงขยับออกให้มารดาเข้าไปดูแทน

ซิวซีชวนมือไม้เย็นเฉียบ ความโกรธแล่นเป็นริ้วๆ ใบหน้าของนางพลันคล้ำขึ้น โทสะพุ่งสูงเทียมฟ้า ร่างกำยำของบุรุษนั้นนางคุ้นเคยดี

“อ๊า! ใต้เท้า อย่างนี้ล่ะเจ้าค่ะ ข้าชอบนัก! อื๋อ! อ๊า!”

นางผงะออกจากช่องที่ส่องอยู่หันมามองหน้าบุตรชาย

“เจ้ารู้เรื่องนี้ตั้งแต่เมื่อใด?”

“เมื่อหลายวันก่อนข้าเห็นพวกเขาจูงมือกันเข้าไปในห้อง จึงแอบฟังเมื่อได้ยินเสียงเช่นนี้ก็เลยแอบดูและเพื่อความแน่ใจข้าก็รอให้พวกเขาออกมา ก็เป็นอย่างที่ท่านแม่เห็นนั่นล่ะขอรับ”

“จื้อซุ่นซี! นี่มันจะมากเกินไปแล้ว!” ซิวซีชวนกัดฟันกรอดๆ

“ทุกครั้งที่ใต้เท้าจื้อมาหาท่าน ก็จะมาแวะที่ห้องนี้ทุกครั้งขอรับ! ท่านแม่ก็ได้เห็นแล้วว่าคนผู้นี้ไม่ซื่อสัตย์กับท่านเลยสักนิด ขนาดสาวใช้ประจำตัวของท่านเขาก็ยังแอบกลืนลงท้องไปแล้ว ท่านควรจะเลิกยุ่งเกี่ยวกับเขาได้แล้ว!”

“เลิก! เลิกงั้นหรือ? หึ! พวกมันต่างหากที่ควรจะเลิก!” ซิวซีชวนก้าวตึงๆ เข้าไปยังประตูด้านหน้า

ปึง!

ด้วยโทสะที่พลุ่งพล่านนางจึงยกเท้าขึ้นถีบประตูจนเด้งเปิดออกคนละทาง “จื้อซุ่นซี! เจียวมี่!”

เหตุการณ์กำลังหน้าสิ่วหน้าขวานชายหญิงที่เริงรักกันอยู่บนเตียงเหลือบสายตามาเพียงเล็กน้อยแต่ไม่อาจจะหยุดจังหวะการกระแทกกระทั้นได้ในทันที

“โอ๊ะ! ข้า...ข้ากำลังจะเสร็จแล้ว!” จื้อซุ่นซีหันกลับไปมองหน้าเจียวมี่ที่นอนเด้งร่างรับการจู่โจมจังหวะสุดท้าย “เจ้ามองข้า! ไม่ต้องมองนาง!”

ยังดีที่มีผ้าห่มคลุมส่วนบั้นท้ายของคนทั้งคู่เอาไว้ ชิงหลวนซานที่ห้ามมารดาไม่ทันได้แต่เบือนหน้าหนีจากภาพตรงหน้า เมื่อคนทั้งสองเสร็จกิจบนเตียงเรียบร้อย จื้อซุ่นซีก็ล้มตัวลงนอนตะแคงอยู่ข้างสาวใช้เปิดเผยส่วนอก สายตาจับจ้องมาที่นายหญิงของตนด้วยความกังวล

“เจียวมี่! เจ้ากล้าหักหลังข้าเชียวหรือ? นี่เจ้ากับเขาแอบทำชั่วเช่นนี้ลับหลังข้ามานานเท่าใด?”

ใต้เท้าจื้อได้ยินเช่นนั้นก็รีบปกป้องร่างในอ้อมกอดในทันที

“น้องหญิง เจ้าอย่าโมโหไปเลย! ก็คิดเสียว่านางเป็นอนุภรรยาอีกคนหนึ่งของข้าก็แล้วกัน ที่ผ่านมาข้าก็มีตั้งหลายคนเจ้าก็รู้นี่นา!”

“ไม่! จะเป็นผู้ใดก็ได้แต่ไม่ควรจะเป็นสาวใช้คนสนิทของข้า! ท่านทำเช่นนี้เท่ากับหยามหน้าข้าชัดๆ”

จื้อซุ่นซีส่ายศีรษะอย่างเอือมระอา “หยามหน้าเจ้าที่ใดกัน? ที่เจ้ายังแอบร่วมเตียงกับชิงเว่ยหลังจากที่เราเป็นสามีภรรยากันแล้ว พวกเราก็พอๆ กัน เช่นนี้มิควรจะเรียกหยามหน้ากระมัง?”

ชิงหลวนซานได้ยินคำพูดของใต้เท้าจื้อก็ถึงกับตะลึง

“หมายความว่าอย่างไรหรือท่านแม่? ท่านเคยเป็นภรรยาของใต้เท้าจื้อมาก่อนด้วยหรือขอรับ?”

“นายหญิงคงจะยังไม่รู้ว่าข้ามีเรือนใหม่ให้ครอบครัวอยู่ นานแล้วเจ้าค่ะ ใต้เท้าเป็นผู้มอบให้ข้าเพื่อให้ครอบครัวของข้าได้อยู่สบาย และยังมีที่ดินอีกหลายผืนเอาไว้ทำไร่ไถนาอีกด้วยนะเจ้าคะ”

สีหน้าของซิวซีชวนคล้ายคนถูกเอาค้อนไม้ทุบหัวจนมึนงง

“ที่นางพูดเป็นความจริงหรือ?”

จื้อซุ่นซีที่ลุกออกจากเตียงหยิบเอาเสื้อกับสายรัดเอวอยู่ข้างๆ มาสวมก็ตอบอย่างเกียจคร้าน “ใช่! ในฐานะที่นางคอยช่วยเหลือข้าทุกอย่างตั้งแต่เกี้ยวเจ้าจนสำเร็จและยังช่วยส่งข่าวภายในจวนสกุลชิงมาตลอด ให้รางวัลไปเช่นนี้ก็เหมาะสมแล้ว”

“จื้อซุ่นซี! เจ้าเห็นนางกับข้าเท่ากันหรอกหรือ?”

สีหน้าของขุนนางวัยกลางคนตึงขึ้นในทันที “ข้าเคยเห็นเจ้าเหนือกว่านางทุกอย่างจึงคิดจะแต่งเจ้าเป็นฮูหยินเอก แต่พฤติการณ์เจ้าชั่วช้านัก หลับนอนกับชิงเว่ยลับหลังข้าเพื่อจะให้เขายอมแต่งงานกับเจ้า ส่วนเจียวมี่นับตั้งแต่ข้าได้เสียกับนางมา นางไม่เคยหักหลังข้าไปหลับนอนกับผู้อื่น เช่นนี้แล้วเจ้าว่าข้าควรจะเห็นผู้ใดเหนือกว่ากัน?”

ซิวซีชวนได้ยินเช่นนั้นก็โมโหสุดขีด นางหันไปที่โต๊ะกลางห้องคว้าเอาถ้วยน้ำชาขว้างไปยังใบหน้าของจื้อซุ่นซีทันที

พลั่ก! เพล้ง!

ส่วนถ้วยลอยไปใกล้หน้าของใต้เท้าจื้อและเขาก็เอามือคว้าไว้ได้ แต่ฝานั้นแยกไปชนเสาเตียงแตกกระจาย

“เจ้าจะมากเกินไปแล้วนะ ซิวซีชวน!”

************************************