เกิดอีกคราเป็นชายาตัวร้าย(มีEbook) นิยาย บท 85

“เหล่าลู่เรื่องคอขาดบาดตายเช่นนี้ เหตุใดเจ้าจึงไม่บอกข้า?”

“ฮูหยิน ต่อให้ข้าบอกท่านแล้ว ท่านกับคุณหนูจะหนีไปที่ใดได้หรือขอรับ? ข้ารู้ว่าพวกเขาไม่กล้าลงมือโดยเปิดเผยเป็นแน่ จึงได้แต่ปกป้องพวกท่านด้วยตนเอง”

ชิงหลานหันไปหามารดาและเกลี้ยกล่อมให้เริ่มแผนการแก้แค้น

“ข้าจะไม่ยอมให้พี่ชายข้าสิ้นชีวิตไปเปล่าและการที่ซิวฮูหยินกล้าทำกับท่านแม่และข้าเช่นนี้ ไม่ควรได้รับการให้อภัย ท่านแม่...ได้เวลาที่พวกเราจะต้องทวงคืนทุกสิ่งที่เป็นของเราคืนกลับมาแล้วเจ้าค่ะ”

“ท่านพ่อของเจ้าเล่า? แม่ไม่อยากทำให้ท่านพ่อของเจ้าเดือดร้อนหรอกนะ”สีหน้าของจังฮูหยินดูปริวิตก “แม้ว่าท่านพ่อเจ้าจะมิได้มาดูแลพวกเราหลายปี แต่แม่ก็ยังเชื่อมั่นว่าท่านพ่อของเจ้ามิได้เป็นคนใจไม้ไส้ระกำ”

“ท่านแม่ ท่านคือภรรยาและข้าคือบุตรีของท่านพ่อ หากคนผู้นั้นไม่คิดจะรับผิดชอบพวกเรา ข้าก็จะหาวิธีให้เขายอมรับให้จงได้”

สีหน้าของชิงหลานดูถมึงทึง สายตาของนางดูคุมแค้น จังฮูหยินไม่เคยเห็นบุตรีเป็นเช่นนี้มาก่อน เสี่ยวลิ่งกับเหล่าลู่ที่เห็นวาจาท่าทางของคุณหนูดูแข็งกร้าวก็พลอยตระหนกเช่นกัน

“ได้เวลาที่เราต้องกลับไปทวงทุกสิ่งคืนแล้วเจ้าค่ะ!” เผยมู่ซีนึกถึงวิทยายุทธ์ตนเองที่เริ่มฟื้นคืนมาจากชาติก่อนได้ห้าหกส่วน อีกไม่นานนางน่าจะกลับไปมีฝีมือเช่นเดิม

จังฮูหยินถอนหายใจมองหน้าบุตรสาว “เจ้าคิดจะทำเช่นใด?”

“ก่อนอื่น ข้าจะต้องกลับไปเมืองหลวงให้ได้ก่อนเจ้าค่ะ จากนั้นเราสองแม่ลูกต้องหาทางติดต่อท่านพ่อเพื่อจะได้ดูท่าทีเสียก่อนและหากจะไปเมืองหลวงพวกเราทั้งสี่คนก็ควรจะไปด้วยกันเจ้าค่ะ”

“เหตุใดจึงต้องไปกันทั้งหมดด้วย? เหล่าลู่ต้องเฝ้าจวนสกุลชิงมิใช่หรือ?”

“ท่านแม่ การไปอยู่เมืองหลวงเราต้องสืบข่าวหลายทางจำต้องใช้คนที่ไว้ใจได้ ท่านอย่าห่วงจวนแห่งนี้เลยเราอาศัยว่าจ้างบ้านใกล้ๆ ดูแลไว้ก็ได้ มิได้มีข้าวของล้ำค่ามากมายให้ห่วงมิใช่หรือเจ้าคะ?”

“เจ้าคิดจะไปเมื่อใด?”

“หลังจากที่วาดภาพฝาผนังเสร็จ ข้าก็จะหาทางไปทำงานกับอาจารย์จ้าวที่สำนักพู่กันทองเจ้าค่ะ”

จังฮูหยินยอมรับในการตัดสินใจของบุตรสาว ความตายของบุตรชายทำให้นางเศร้าโศกมานานหลายปี หากไม่เป็นเพราะมีชิงหลานนางคงไม่อาจผ่านพ้นคืนวันอันสลดหดหู่พวกนั้นมาได้ “ในเมื่อพวกเราถอยแล้วแต่ซิวซีชวนยังไม่ยอมวางมือเห็นทีคงต้องกลับไปเผชิญหน้ากับนางให้รู้ดีรู้ชั่วกันไปก็คงจะดีกว่ารอรับความตายอยู่ที่นี่”

“ข้ายินดีติดตามฮูหยินกับคุณหนูไปทุกหนทุกแห่งเจ้าค่ะ”

“ข้าด้วยขอรับ!”

ภาพวาดบนฝาผนังวิหารเก้าเทพชั้นบนซึ่งมีพื้นที่ให้วาดน้อยกว่าชั้นล่างเสร็จเรียบร้อยแล้ว จิตรกรที่วาดภาพสามชั้นบนจึงได้เดินทางกลับเมืองหลวง จิตรกรหลูหัวหน้าผู้รับผิดชอบเกิดล้มป่วยเพราะตากฝนซ้ำยังมีอาการป่วยเดิมแฝงอยู่ในร่างกาย ชิงหลานจึงต้องเร่งมือวาดส่วนของตนให้เสร็จเพื่อที่จะได้ช่วยงานในส่วนของจิตรกรหลูให้เสร็จเร็วขึ้น

องค์ชายได้รับรายงานว่าคุณหนูชิงเลิกงานมืดค่ำกว่าเดิมก็นึกเป็นห่วงจึงได้แสร้งว่าตนทำงานอยู่ในอาคารใกล้ๆ ในวัดจนดึกดื่นเช่นกัน จงเหยียนที่นอนไม่ค่อยหลับเพราะคิดเรื่องของเสี่ยวลิ่งรีบขันอาสามาคอยดูแลคุณหนูชิงอยู่ใกล้ๆ โดยกราบทูลกับองค์ชายว่าตนอยากแลกหน้าที่กับกังซือเฉิน

หมิงเฉิงอวี่ที่อยากจะไปดูเองแต่ก็ยังไม่พอใจที่นางดูเหมือนรังเกียจตนจึงรีบพยักหน้าตกลงให้องครักษ์จงแลกหน้าที่กับองครักษ์กังผู้น้อง จงเหยียนดูมีไหวพริบมากกว่ากังซือเฉินมากนัก หากให้ไปดูแลความปลอดภัยให้นางน่าจะไว้ใจได้มากกว่า

จงเหยียนจึงไปนั่งเฝ้าที่ม้านั่งใกล้บริเวณวาดภาพคอยจับตาดูสองนายบ่าวทำงานจนค่ำมืด ตั้งแต่เขาไปโรงน้ำชากับกังเฉินในเย็นนั้นจึงได้รู้ว่าตนเองทำให้เสี่ยวลิ่งได้รับความอับอายต่อคนในอำเภอ นับตั้งแต่วันที่เขาติดตามองค์ชายกลับเมืองหลวงนางก็ไม่กล้าเดินผ่านตลาด....เรื่องนี้เขาไม่เคยรู้มาก่อน

องครักษ์เอกทั้งแปดจึงเดินจูงม้าตามหลังไปเป็นขบวน ส่วนคนที่เหลือกลับไปรอที่เรือนรับรอง จงเหยียนหน้าหมองคล้ำเขายังไม่มีโอกาสได้พูดกับเสี่ยวลิ่งตามที่ตั้งใจไว้สักครั้ง

กังเฉินเห็นสายตาจงเหยียนคอยจับจ้องอยู่ที่ด้านหลังของเสี่ยวลิ่งตลอดเวลา วันที่สหายไปแอบซื้อปิ่นเขาก็เห็น เดาได้ไม่ยากว่าจงเหยียนซื้อให้ผู้ใด

‘หากข้าไม่ช่วยเจ้าเสียหน่อย เจ้าก็คงเอาแต่ทำหน้าตายกับทำหน้าบึ้งแล้วสตรีคนใดจะไปเข้าใจความรู้สึกที่แท้จริงของเจ้าเล่า?’

เมื่อถึงหน้าจวนสกุลชิง เหล่าลู่เห็นขบวนเสด็จก็รีบไปแจ้งให้จังฮูหยินออกมารอต้อนรับ องค์ชายสิบห้าไม่ทรงเอ่ยเรื่องที่ตนเองอยากเข้าไปในจวน จังฮูหยินแลเห็นพระพักตร์องค์ชายดูคล้ายตึงๆ กับบุตรสาวของตนจึงเอ่ยเอาพระทัย เชื้อเชิญให้เสด็จข้างในเสียก่อน

“วันนี้หม่อมฉันทำขาเป็ดเห็ดหอมไว้เยอะเทียวเพคะ องค์ชายจะทรงกรุณาเสวยให้สักหน่อยได้หรือไม่? หม่อมฉันยังมิได้ตอบแทนที่ทรงส่งช่างมาช่วยซ่อมเรือนให้เลยเพคะ”

ได้ยินคำเชิญใบหน้าขององค์ชายก็แช่มชื่นขึ้น รีบรับคำแล้วก้าวนำหน้าจังฮูหยินเข้าจวนสกุลชิงไปในทันที ชิงหลานที่ยืนอยู่ข้างหลังทำหน้าหงิกงอ

‘นึกว่าจะโกรธแล้วไม่มาวุ่นวายกับที่นี่แล้วเสียอีก ที่ไหนได้ก็แค่หาเหตุให้ฮูหยินเชิญเข้าเรือนนี่เอง’

กังเฉินเห็นเสี่ยวลิ่งเดินตามหลังเหล่าลู่ไปทางห้องครัวก็รีบหันไปสะกิดองครักษ์จงที่กำลังมองตามด้วยสายตาละห้อย

“เจ้ารีบตามไปพูดกับนางเสียสิ! ที่เจ้าทำนางเสียชื่อเสียงไปนั้น อย่างน้อยก็ควรจะขอโทษมิใช่หรือ?”

****************************