เกิดใหม่เป็นนางร้าย เอ๊ย! นางเอก นิยาย บท 88

วันศุกร์เหลิงหยุนฉีว่างอยู่บ้าน เลยเตรียมจะออกไปออกกำลังกายข้างนอก

สมรรถภาพทางกายของเจ้าของร่างเดิมแย่มาก เมื่อวานเธอซิ่งรถไปหนึ่งรอบ เมื่อกลับมาถึงบ้านแล้ว เธอรู้สึกว่ากล้ามเนื้อร่างกายส่วนบนเจ็บ ตามหลักแล้ว วัยนี้ควรเป็นช่วงที่ร่างกายแข็งแรงที่สุด เหลิงหยุนฉีมีเหตุผลที่จะสงสัยว่าเจ้าของร่างเดิมเป็นคนที่ไม่ชอบออกกำลังกายเลย มิน่าเมื่อวานตอนที่เธอซิ่งรถไปหนึ่งรอบ คนกลุ่มนั้นทำตัวราวกับเห็นผี

ในบรรดากีฬาหลายประเภท การว่ายน้ำเป็นกีฬาที่เป็นภาระร่างกายน้อยที่สุด เนื่องจากมีน้ำเป็นตัวช่วยพยุง ทำให้ใช้แรงข้อต่อไม่มากจนเกินไป เหลิงหยุนฉีเปลี่ยนเป็นชุดว่ายน้ำ วอร์มร่างกายและลงไปในน้ำ

ข้างสระน้ำอุ่น มีคนหลายคนเหนื่อยจากการว่ายน้ำแล้วจึงพิงพักผ่อนอยู่ตรงขอบสระ ทันใดนั้นก็เห็นร่างผอมบางผุดขึ้นมาบนผิวน้ำเพื่อหายใจ แล้วดำลงไปใต้น้ำทันที

แสงไปสีสาดส่องอยู่บนร่างของเธอ ดูเหมือนว่าน้ำที่กระเซ็นรอบ ๆ หักเหเป็นประกายเหมือนคริสตัท แต่ก็ยังสวยสู้ใบหน้าของเธอไม่ได้

ขาว สวย ใส บริสุทธิ์ ไม่มีการตกแต่งใด ๆ คำกล่าวนี้น่าจะเป็นสภาพตอนนี้ของเธอ

“เชี่ย! สาวสวยคนนี้แข็งแรงมาก แค่สักครู่ก็ว่ายน้ำไปสามรอบแล้ว!” ฝูงชนที่เฝ้ามองอยู่ ตอนแรกพวกเขารู้สึกตื่นตาตื่นใจจน แต่ตอนนี้รู้สึกอึ้ง การแสดงออกมีการเปลี่ยนแปลงตลอดเวลา

“ท่าทางการว่ายน้ำได้มาตรฐาน! เธอเป็นใคร? เมื่อก่อนผมไม่เคยเห็นเธอมาก่อน” มีคนอดไม่ได้ที่จะกล่าวพึมพำ และอยากจะเข้าไปคุย แต่หาโอกาสไม่ได้

หลังจากเหลิงหยุนฉีว่ายน้ำไปหลายรอบ เธอค่อย ๆ ว่ายช้าลง และสุดท้ายเธอก็ลอยอยู่บนผิวน้ำเพื่อผ่อนคลาย

ไม่ได้ออกกำลังกายหนักขนาดนี้มานานแล้ว ทำให้หัวใจของเธอเต้นเร็วขึ้นเล็กน้อย

หลังจากเธอหายเหนื่อย เธอจึงไปอาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้า ตอนที่ออกมาก็เป็นเวลาเย็นมากแล้ว

ตอนเย็นเธอไม่ค่อยมีความอยากอาหารมากนัก เธอจึงไปนั่งดื่มกาแฟดำกับแซนด์วิชที่ร้านกาแฟใกล้ ๆ คิดว่าหลังจากดื่มกาแฟเสร็จแล้วค่อยกลับบ้าน

และเมื่อเห็นหวังเชียนเดินผ่านหน้าต่างสูงจากพื้นจรดเพดาน เธอคิดว่าตนเองตาฝาด

คนที่นั่งหลังหน้าต่างนั้นเป็นพี่สะใภ้ไม่ใช่เหรอ?

เขาหยุดฝีเท้า สังเกตสองครั้ง เมื่อมั่นใจว่าตนเองมองไม่ผิด เขาเปลี่ยนเส้นทางทันที แล้วเดินเข้าไปในร้านกาแฟ

“หยุนฉีคุณอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?”

เมื่อเหลิงหยุนฉีได้ยิน เธอเงยหน้าขึ้นตามสัญชาตญาณ และเมื่อเห็นว่าเป็นหวังเชียน และทำให้เธอรู้สึกตกตะลึงอย่างเห็นได้ชัด

“บังเอิญจัง”

หวังเชียนสั่งลาเต้ แล้วนั่งตรงข้ามเธอ

“ช่วงนี้คุณทำอะไรอยู่? ผมไปหาพี่เฉียว แต่ไม่เคยเจอคุณเลย” สีหน้าของหวังเชียนเต็มไปด้วยความสงสัย

เธอเป็นเพศตรงข้ามเพียงคนเดียวที่ปรากฏตัวอยู่ในสำนักงานของพี่เฉียว และสามารถเดินไปมาได้อย่างอิสระ เขาคิดว่าหลังจากงานเลี้ยงสังสรรค์ที่คลับเฮาส์ คราวก่อน พวกเขาน่าจะไปมาหาสู่บ่อย ๆ แต่ไม่คิดว่าหลังจากนั้นเขาจะไม่เคยเจอเธออีกเลย

“คราวก่อนที่ฉันไปสำนักงานของคุณชายเฉียวนั่นเป็นการไปเยี่ยมชมบริษัทเป็นหลัก ฉันไม่ได้ทำงานอยู่ที่นั่น แล้วคุณจะเจอฉันทุกครั้งที่ไปได้อย่างไร” เหลิงหยุนฉีรู้สึกว่าคุณชายจากตระกูลร่ำรวยคนนี้ค่อนข้างน่าสนใจ ถ้าเธออยู่กับเฉียวหยู่โม่ทุกวัน นั่นสิถึงจะมีปัญหา

เชี่ย!

หวังเชียนหันไปรอบ ๆ ตามสัญชาตญาณ

คุณชายเฉียวคงไม่ได้ติดตั้งกล้องวงจรปิดอยู่ข้างเขามั้ง

เรื่องนี้ก็สามารถเดาได้? ?

เมื่อได้ยินว่าอีกฝ่ายหยุดกะทันหัน เฉียวหยู่โม่ก็รู้ว่าตนเองเดาถูกแล้ว แต่ก็รู้สึกแปลกใจไม่น้อย “นายเจอเธอได้อย่างไร?”

ช่วงนี้เพื่อนสนิทของเธอมา เธอน่าจะยุ่งอยู่กับการรับรองเพื่อนไม่ใช่เหรอ?

เมื่อหวังเชียนได้ยินคำถามของเขา และทันใดนั้นรู้สึกว่าการเดาของตนเองเกี่ยวกับ “พี่สะใภ้” นั้นไม่มีผิด

ผู้หญิงที่ทำให้คุณชายเฉียวเฝ้าตอนหลับกลางวันได้ ต้องไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน!

“นั่นไม่ใช่ประเด็น!” เขากล่าวอย่างตื่นเต้น “เมื่อสักครู่ผมได้ยินมาว่า ‘พี่สะใภ้’ จะไปร่วมงานเลี้ยงสังสรรค์ของเพื่อนนักเรียนที่บาร์ด้วย”

เมื่อเห็นว่าเฉียวหยู่โม่ไม่ได้พูดอะไร หวังเชียนเริ่มวิตกกังวล และเข้าประเด็นสำคัญอย่างรวดเร็ว “บาร์! สถานที่แบบนี้ แค่ฟังก็รู้สึกว่าเป็นสถานที่ที่จะได้พบกับสาวสวยหนุ่มหล่อมากมาย!”