เกิดใหม่ยุค80 กุลสตรีอย่างข้าจะพารวยเอง นิยาย บท 111

ด้วยกระบวนการกายภาพบำบัดไม่กี่วัน พ่อเฉิงก็สามารถจัดการแขนเทียมได้เป็นอย่างดีแล้ว

ผอ.เซวียยิ้มพร้อมประกาศข่าวดี “พรุ่งนี้ออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว ดูจากสถานการณ์นี้ ถ้าไม่เป็นอะไร ก็ไม่จำเป็นต้องตรวจใหม่ อำเภอหรงหวาไกลจากที่นี่มาก ถ้าไม่สบายตรงไหน หลิงหลิงโทรมาถามฉันก็ได้”

ทุกคนดีใจกันมาก กล่าวขอบคุณเขาอย่างต่อเนื่อง

ผอ.เซวียจ่ายยาให้จำนวนหนึ่ง บอกว่ากินสามเวลาหลังอาหาร ต้องกินเป็นเวลาหนึ่งเดือน

จากนั้นเขาก็เขียนใบรายการอาหารยาสองใบให้เฉิงเทียนหยวน

“นี่คือสิ่งที่ต้องเตรียมเพื่อสุขภาพร่างกายพ่อนาย ต้มให้เขากินบ่อยๆ มันดีต่อสุขภาพเขามาก”

เฉิงเทียนหยวนรีบกล่าวขอบคุณ

เซวียหลิงวิ่งออกไปซื้อของขวัญชิ้นใหญ่ให้ผอ.เซวีย แล้วมอบกุญแจหอพักให้เขา

เช้าวันต่อมา พวกเขาต้องดำเนินการออกจากโรงพยาบาล แล้วกลับไปที่โรงแรม

เฉิงเทียนหยวนรีบไปซื้อตั๋วที่สถานีรถตอนท้องฟ้าปลอดโปร่ง เป็นตั๋วพรุ่งนี้เช้าเจ็ดโมง ไปที่สถานีรถอำเภอหรงหวาตรงๆ

พ่อเฉิงเห็นว่าข้างนอกมีแดด จึงออกไปเดินเล่นกับหลิวอิง

ก่อนหน้านี้แขนเขาหดเล็กมาก สวมเสื้อผ้ามักจะหลวม หลังจากใส่แขนเทียม สวมถุงมืออยู่ ก็มองไม่ออกสักนิดว่าเป็นแขนเทียม

อารมณ์เขาดี บอกว่าไม่ค่อยได้มาที่อำเภอเมือง ต้องพาภรรยาออกมาเดินเล่น

เซวียหลิงไม่วางใจ อยากตามไปด้วย

แต่พ่อเฉิงไม่ยอม บอกว่าให้อยู่พักผ่อน เราจะเดินแถวๆ นี้ ไม่ไปไกลหรอก

เซวียหลิงทำได้แค่อยู่ต่อ

ตอนเฉิงเทียนหยวนซื้อตั๋วกลับมา เห็นมีคนขายเค้กข้าวเหนียว ก็ซื้อบางส่วนกลับมาให้เซวียหลิงกิน

เซวียหลิงกินอย่างสุขใจ ก็ไม่ง่วงแล้ว หยิบหนังสือภาษาอังกฤษออกมาแปล

เฉิงเทียนหยวนเก็บกระเป๋าเดินทาง พลางถามขึ้น “เหมือนจะเหลือไม่เยอะแล้ว”

เซวียหลิงยิ้มระรื่นอธิบาย “นึกว่าครึ่งเดือนนี้จะยุ่งมาก ใครจะไปรู้ว่าผ่าตัดราบรื่นขนาดนี้ มีพ่อแม่ฉันช่วยเหลือ ลุงจือหลันก็ช่วยเหลือ ฉันไม่ต้องทำอะไรเลย ตอนกลางวันมีเวลาว่างแปลงาน ตอนกลางคืนก็มี ฉันเดาว่าครึ่งเดือนนี้อย่างน้อยเราจะทำเสร็จห้าหมื่นกว่าคำ”

“อืม” เฉิงเทียนหยวนครุ่นคิดสักพัก แล้วพูดขึ้น “ประมาณหกหมื่น”

เซวียหลิงดีใจมาก ตะโกนด้วยความตื่นเต้น “รวมกับสามหมื่นก่อนหน้า อีกไม่นานก็จะมีแสนคำ! ว้าว! เราจะรวยอีกแล้ว!”

เฉิงเทียนหยวนยิ้มแล้วพูดขึ้น “เงินสำหรับโรงพยาบาลพ่อตาเป็นคนจ่าย ครั้งนี้นอกจากค่าตั๋วรถไปกลับและค่าที่พักโรงแรม ก็ใช้เงินไปประมาณห้าร้อยกว่าๆ เท่านั้น เรามีเงินเก็บเพิ่มขึ้นอีก”

เซวียหลิงกำหนังสือภาษาอังกฤษในมือ แล้วพูดขึ้น “เหลือแค่ยี่สิบกว่าหน้า ฉันจะรีบแปลให้เสร็จ รวมกันส่งให้เจียเสวี่ย ก็จะได้มาทีเดียวสองพันกว่าหยวน!”

เฉิงเทียนหยวนกลัวเธอเหนื่อย จึงพูดขึ้นเสียงทุ้ม “บอกว่าเสร็จก่อนปีใหม่ก็ได้ไม่ใช่เหรอ? เธอก็อย่าทำงานหนักเกินไป อีกสองเดือนกว่าจะถึงปีใหม่”

“ทำงานนี้เสร็จ ยังมีงานอื่นอีกนะ!” เซวียหลิงอธิบาย “เจียเสวี่ยบอกว่า หนังสือภาษาอังกฤษพวกนี้แปลเสร็จแล้วจะกลายเป็นหนังสือแปลภาษาอังกฤษเป็นภาษาจีน เป็นที่นิยมมาก เป็นที่นิยมโดยเฉพาะนักศึกษามหาวิทยาลัยและผู้ชื่นชอบอักษรศาสตร์ เธอบอกฉันว่า มีอีกเยอะที่ต้องแปล แค่ฉันทำ ก็ไม่ต้องกังวลว่าจะไม่มีหนังสือให้แปล”

เฉิงเทียนหยวนเก็บกระเป๋าเดินทางเสร็จ ก็รีบมานั่งช่วยคัดลอกงานฉบับสมบูรณ์

“ช้าลงหน่อย ค่อยๆ ทำ”

เซวียหลิงหยิบที่เขาคัดเสร็จมาดู พร้อมพูดขึ้น “ตอนแรกทำไม่ค่อยชำนาญ ตอนนี้ทำมานาน ก็คุ้นเคยแล้ว ตอนนี้มีพี่ช่วยคัดลอกงานฉบับสมบูรณ์ ฉันก็สบายขึ้นเยอะเลย!”

วันนั้นตอนเที่ยง พ่อเฉิงกับหลิวอิงก็กลับมา

“เรากินอิ่มกันแล้ว!”

เฉิงเทียนหยวนประหลาดใจมาก ถามขึ้น “พวกคุณไปกินที่ไหนกันมา?”

พ่อเฉิงยิ้มสดใสแล้วพูดขึ้น “เราเดินไป ชมวิวไป มีร้านเล็กๆ ร้านหนึ่งขายบ๊ะจ่างกับซุปงาดำ แม่ของลูกได้กลิ่นงาดำ บอกฉันว่าเธอไม่ได้กินซุปงาดำมาหลายปีแล้ว ฉันบอกว่าจะรอทำไมล่ะ รีบเข้าไปกินสิ! เรากินบ๊ะจ่างไปสองสามลูก แล้วก็กินซุปงาดำกันคนละสองชาม”

หลิวอิงยิ้มเหมือนดอกเก๊กฮวยสดใส แล้วพูดขึ้น “อร่อยจริงๆ!”

ส่วนพวกเซวียหลิงทำความสะอาดห้อง และเก็บกระเป๋าเดินทางอยู่ชั้นบน

ในคืนนั้น ทั้งครอบครัวล้อมวงกันกินหม้อไฟอย่างมีความสุข

พ่อเฉิงสามารถถือชามตะเกียบได้แล้ว พูดอวดอย่างสุขใจ “ต้นฤดูใบไม้ผลิปีหน้าฉันไปทำนาได้แน่! อีกสองวันกลับหมู่บ้าน เราต้องไปซื้อขนมอร่อยๆ กับของฝากกลับไป ให้ชาวบ้านได้กินของหวานด้วยกัน แล้วบอกข่าวดีกับพวกเขา”

เมื่อเซวียหลิงได้ยิน ก็วางชามลง

“พ่อ แม่ พวกคุณไม่ต้องรีบกลับไปหรอกค่ะ ฤดูหนาวมันหนาวมาก ยังไงที่บ้านก็ไม่มีงานไร่นาต้องทำ กลับไปก็มีแค่พวกคุณสองคน อยู่ที่นี่ดีกว่า ปีใหม่ค่อยกลับ”

พ่อเฉิงยิ้มส่ายหน้า แล้วพูดขึ้น “ไม่ดี พวกเธอมีชีวิตของพวกเธอ เราอยู่ต่อมันไม่เหมาะ”

หลิวอิงก็พูดขึ้น “เราชินกับการอยู่ชนบทแล้ว กลับไปดีกว่า”

เซวียหลิงรีบส่ายหน้า แล้วอธิบาย “สุขภาพพ่อยังอ่อนแออยู่ โรคกระเพาะก็ยังไม่หายขาด ต้องให้ความร่วมมือในการกินยา อีกอย่างอาหารยาต้องต้มทุกวัน วัตถุดิบพวกนี้หาซื้อยากในชนบท ลุงจือหลันบอกว่า กินหนึ่งเดือนถึงจะเห็นผลดีมาก”

เฉิงเทียนหยวนพยักหน้าคล้อยตาม แล้วพูดขึ้น “ยังไงกลับไปก็ว่าง อยู่ช่วยเราดูบ้าน ทำความสะอาดดีกว่านะครับ เราออกไปทำงานก็จะได้วางใจ”

“ที่แค่นี้ ทำความสะอาดไม่ยากหรอก” หลิวอิงพูด

เฉิงเทียนหยวนพูดขึ้น “ต่อไปผมจะยุ่งมาก หลิงหลิงไปทำงานและเลิกงานก็ยุ่ง ตอนกลางคืนมีงานพิเศษอีก พวกคุณอยู่ช่วยพวกเราเถอะนะครับ! ที่นี่อุ่นกว่าในชนบท รอผ่านฤดูหนาวไปค่อยกลับก็ยังไม่สาย”

ลูกชายและลูกสะใภ้ยืนกรานแบบนี้ สุดท้ายผู้ใหญ่ทั้งสองก็ทำได้แค่เห็นด้วย

หลังจากกินอิ่มแล้ว หลิวอิงช่วยล้างชามตะเกียบ ส่วนพ่อเฉิงช่วยจัดเก็บ

เซวียหลิงเข้าไปพูด “พ่อ เราทำเองก็ได้ค่ะ”

พ่อเฉิงยิ้มแล้วอธิบาย “ผอ.เซวียให้ฉันขยับมือเยอะๆ แบบนี้จะได้ปรับตัวเร็วขึ้น”

มีผู้ใหญ่สองคนช่วยทำงานบ้าน เฉิงเทียนหยวนก็สบายขึ้นไม่น้อย

ในคืนนั้น เขาขี่จักรยานออกไป จนกระทั่งสามทุ่มกว่าถึงจะกลับมา