เกิดใหม่ยุค80 กุลสตรีอย่างข้าจะพารวยเอง นิยาย บท 74

เธอรีบไปที่ทำการไปรษณีย์ก่อน ต่อแถวคิวรับเงิน----ทั้งหมดห้าร้อยหกสิบหยวน

เธอเก็บเงินอย่างสุขใจ จากนั้นก็นั่งรถประจำทางไปแถวๆ ตลาดสหกรณ์

เธอซื้อผ้าห่มผืนหนา ซื้อเสื้อกันหนาวจำนวนหนึ่งละเสื้อเชิ้ตนอกตัวหนาสำหรับผู้ชายสามตัว

เสื้อเชิ้ตหนาสำหรับผู้ชายในยุคนี้มีสไตล์เชยมาก ส่วนใหญ่ปรับเปลี่ยนมาจากสไตล์สูท สุภาพเหมือนชุดประจำชาติ และค่อนข้างเหมือนพวกเสื้อคลุมตัวยาว

เธอเลือกไปเลือกมา ก็เลือกสีอ่อนสองตัวให้เฉิงเทียนหยวน แล้วซื้อเพิ่มอีกหนึ่งตัว

ผ้าห่มค่อนข้างใหญ่ บวกกับเสื้อกันหนาวและเสื้อเชิ้ตนอกหนักมาก เธอถือแล้วปวดมือ

โชคดีตลาดสหกรณ์อยู่ไม่ไกล เธอไปรอเฉิงเทียนหยวนเลิกงานที่นั่น

ฤดูหนาวท้องฟ้ามืดง่ายมาก ตอนเธอเดินไปถึงก็ใกล้ห้าโมงแล้ว เฉิงเทียนหยวนกับเพื่อนร่วมงานจำนวนหนึ่งกำลังเก็บร้าน

เห็นเธอมองรอบๆ อยู่ด้านนอก เฉิงเทียนหยวนก็รีบวิ่งออกไป รับถุงกระสอบใบใหญ่ในมือเธอมาอย่างใส่ใจโดยที่ไม่พูดอะไร

"ซื้ออะไรมา? หนักขนาดนี้"

เซวียหลิงยิ้ม "กลับไปพี่ก็รู้เอง"

เฉิงเทียนหยวนยากที่จะซ่อนรอยยิ้ม เดินกลับไปบอกพวกเพื่อนร่วมงาน จากนั้นก็ไปหยิบเชือกมาหนึ่งเส้น มัดถุงกระสอบใบใหญ่ติดกับเบาะหลัง

"ที่รัก เธอต้องนั่งหน้าฉันแล้ว"

คู่รักหนุ่มสาวพูดคุยยิ้มแย้ม พลางกลับไปที่บ้านเช่าด้วยกัน

กลับกลายเป็นว่ายังไม่ทันเข้าประตู ก็ได้ยินเสียงเด็กผู้หญิงหัวเราะคิกคักฮ่าๆ ดังมาจากข้างบ้าน!

ตอนนี้โอวหยางเหมยมักมาหาที่บ้านอยู่บ่อยครั้ง เซวียหลิงจึงคุ้นเคยกับเสียงเธอ แต่อีกเสียงหนึ่ง----เหมือนเสียงเสี่ยวกูจื่อของตัวเองมากเลย!

เฉิงเทียนหยวนแกะกระสอบได้ครึ่งหนึ่ง ก็ฟังออกเช่นกัน

เซวียหลิงกับเขามองหน้ากัน ต่างก็เดาเหตุผล

โอวหยางเหมยอวดอยู่นั่นแหละว่าเธอจะเปิดห้างเครื่องใช้ภายในบ้านขนาดใหญ่ มีทั้งหมดสามร้าน ต้องใช้คนงานจำนวนมากช่วยดูร้าน

ตอนนี้เช่าร้านแล้ว กำลังตกแต่งอย่างเรียบง่าย

ไม่กี่วันก่อนเธอมาหาเฉิงเทียนหยวนเพื่อขอความช่วยเหลือ แต่ถูกปฏิเสธทันที

โอวหยางเหมยไม่ยอมแพ้ บอกว่าเฉิงเทียนฟางอยากเข้าเมืองมาช่วยเธอ เขาในฐานะพี่ชายก็ต้องช่วย

เฉิงเทียนหยวนยืนกรานว่าไม่ต้องการ แถมบอกว่าน้องสาวมีงานแล้ว ยังเด็กอยู่ไม่รู้ประสีประสา ไม่เหมาะที่จะเข้ามาในอำเภอ หวังว่าเธอจะหาคนท้องถิ่นในอำเภอมาช่วย จากนั้นก็เปิดร้านทำงานไป

เช้าตรู่พวกเขาออกไปทำงาน ตอนพลบค่ำถึงจะกลับมา พออากาศหนาว พวกเขาเข้าบ้านก็ปิดประตูอยู่บ่อยๆ กินอิ่มอาบน้ำเสร็จก็ขึ้นข้างบน เวลาที่อยู่ชั้นล่างนั้นน้อยมาก

โอวหยางเหมยไม่มีโอกาสมาหาที่บ้าน หลังจากนั้นก็ไม่ได้ยินเรื่องนี้อีก

คิดไม่ถึงว่าเพียงแค่ไม่กี่วัน เธอก็แอบไปรับเฉิงเทียนฟางมา!

เฉิงเทียนหยวนคิ้วหนาขมวดแน่น ใบหน้าหล่อสุขภาพดีก็บูดบึ้ง

ไม่กี่วันก่อน เขาโทรไปหาคณะกรรมการหมู่บ้าน ให้ผู้ใหญ่บ้านช่วยไปเรียกแม่เขาอีกหนึ่งชั่วโมงมารับโทรศัพท์

แม่เฉิงชอบรับโทรศัพท์แล้วบอกว่าสถานการณ์ที่บ้านดีทุกอย่าง ให้เขาดูแลเซวียหลิงให้ดี ไม่ต้องเป็นห่วงพวกเขา

เขาถามเกี่ยวกับเฉิงเทียนฟางเป็นพิเศษ แม่อธิบายว่าผู้ชายคนนั้นออกไปหลังจากวันไหว้พระจันทร์ครึ่งเดือนแล้ว ได้ยินว่าจะกลับไปที่อำเภอ

อีกสองวันที่สำนักพิมพ์ก็ส่งเงินเดือนให้อีก ถึงตอนนั้นเธอก็เก็บได้อีกแปดร้อยกว่าหยวน

อำเภอมีแค่ธนาคารเล็กๆ แห่งเดียว ค่อนข้างไกลจากที่นี่มาก ฝากเงินเอาเงินยุ่งยากมาก

คิดว่าคู่สามีภรรยาไม่อยู่บ้านทุกวัน ไม่สามารถวางเงินตามใจชอบ จะได้ไม่โดนขโมย ไม่งั้นจะปวดใจเจียนตาย!

ก่อนหน้านี้จักรยานก็เกือบโดนขโมยต่อหน้าต่อตา เซวียหลิงยังหวาดผวาอยู่ เข้าออกมักจะปิดประตูและหน้าต่างให้เรียบร้อย และนำเงินไปแยกกันซ่อนในที่ต่างๆ

เธอกับเฉิงเทียนหยวนค่อนข้างคล้ายกัน เขาชอบเก็บของมีค่าไว้ในพจนานุกรม ส่วนเธอชอบเอาเงินสอดไว้ในหนังสือเล่มหนา

เซียวเจียเสวี่ยส่งพจนานุกรมมาให้เธอสองเล่ม และหนังสือภาษาอังกฤษจำนวนหนึ่ง ตอนนี้เธอก็ซื้อมาเพิ่มด้วย จึงมีหนังสือกองหนาวางบนโต๊ะ

เธอเลือก แล้วแบ่งเงินใส่เข้าไป

จากนั้นเธอก็ใส่เงินสองร้อยหยวนเข้าไปข้างๆ ลิ้นชัก ยัดไว้เป็นอย่างดี

หลายสิบหยวนที่เหลือก็วางไว้ในลิ้นชัก ใช้ได้ตามปกติ

เพิ่งเก็บเงินเสร็จ ข้างล่างก็มีเสียงเฉิงเทียนหยวนและน้องเฉิงเทียนฟางดังขึ้น!

"ฉันไม่ชอบสหกรณ์! พี่ไม่เข้าใจฉันเลยสักนิด! พี่ไม่รู้เลยว่าอะไรเหมาะกับฉัน! ที่สหกรณ์ต้องเป็นเด็กฝึกงานฟรีๆ สองปี----ทำงานฟรีให้เขาสองปี! สองปีฉันสามารถหาเงินได้เยอะมากเลย!"

"ครอบครัวเรายังไม่ต้องการให้เธอหาเงินมาเลี้ยง ในครอบครัวมีฉันอยู่ ตอนนี้มีพี่สะใภ้เธอด้วย เราจะประคองครอบครัวนี้ไว้ เด็กฝึกงานเป็นแค่ปีเดียวเอง เมื่อถึงเวลาเขาจะตกลงให้เธอผ่านโปรเป็นพนักงานประจำ ตอนนั้นเธอก็สามารถมีเงินเดือนที่มั่นคง ต่อไปเกษียณก็มีรายได้"

"พี่คิดไกลขนาดนั้นทำไม?! ใครจะทำงานเดียวไปตลอดชีวิตฮะ?! ฉันไม่เอา! ฉันไม่มีความอดทนเหมือนกัน!"

"เธอทำงานแค่สองสามเดือน เธอก็ไม่มีความอดทนแล้ว แล้วต่อไปเธอจะไปทำอย่างอื่นได้ยังไง?"

"ก็เพราะงานสหกรณ์มันน่าเบื่อยังไงล่ะ! ฉันไม่ชอบ! อีกอย่างฉันไม่ชอบในหมู่บ้าน! ฉันอยากมาดูที่อำเภอตั้งนานแล้ว! ถ้าพี่ไม่เอาแต่ห้าม ฉันมาตั้งนานแล้ว!"