เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 1007

แยนนี่สูดลมหายใจเข้าเมื่อมาถึงที่บาร์ และยืนอยู่หน้าประตู

เธอยกมือขึ้นเคาะประตู

ลูคัสกำลังเล่นไพ่ในห้อง เขาตกใจก่อนจะแซว "เธอคงไม่ได้เอาค็อกเทลมาให้เราหรอกนะ ใครสั่งผู้หญิงมาเนี่ย?"

ร็อดนีย์กลอกตาก่อนจะถามเขา "ไม่ใช่นายเหรอ?"

ลูคัสหัวเราะออกมา "เข้าใจผิดแล้ว ไม่ใช่ฉันจริง ๆ"

นอกจากนี้เขาก็ไม่เคยเห็นผู้หญิงสวยระดับนี้ทำงานในบาร์มาก่อน

เชนน์นั่งเงียบโดยไม่ขยับตัวเลยสักนิด เขาถือไพ่สามใบสุดท้าย ซึ่งเป็นไพ่ดอกจิกสองใบและเลขสิบหนึ่งคู่

ดูเหมือนว่าไพ่โพดำจะยังอยู่ในมือของใครบางคน และยังไม่เอาออกมาเล่น

เขาสงสัยว่าทำไมวันนี้ ไพ่ของเขาไม่เป็นไปตามที่คิด

แยนนี่ไม่ได้มองไปทางอื่น เธอเดินเข้ามาหาเชนน์ทันที

ทั้งสามหนุ่มมองเชนน์ด้วยแววตาสงสัย

ลูคัสหัวเราะออกมาอีกครั้ง เขามองเชนน์และแซว "อ้อ ผู้หญิงของเชนน์นี่เอง"

ร็อดนีย์โยนไพ่ลงบนโต๊ะด้วยความหงุดหงิด "เรายังจะเล่นกันอยู่หรือเปล่า?"

เชนน์ไม่ได้มองแยนนี่เลย เมื่อเธอเดินเข้ามาในห้อง "เล่นสิ ฉันกำลังจะชนะเกมนี้ ทำไมจะไม่เล่นล่ะ?"

ถึงทีของเชนน์ ทันที่ที่เขาวางไพ่เลขสิบหนึ่งคู่ ฮีลตันก็วางไพ่คิงหนึ่งคู่ เขาจึงทำอะไรไม่ได้

ฮีลตันวางไพ่ไปเจ็ดใบ

ลูคัสเลิกคิ้วแล้วถาม "ฮีลตัน จะยอมให้เขาหรือไง? เขาเหลือไพ่ใบเดียว นายเล่นอีกไม่ได้เหรอ?"

ฮีลตันให้ลูคัสดูไพ่ในมือแล้วบอกเขา "ฉันไม่มีให้เล่นอีกแล้ว"

ลูคัสวางไพ่สองใบอย่างมั่นใจ ดูเหมือนว่าไม่มีใครนอกจากเจ้ามือ ที่มีไพ่สองใบให้เล่นอีกแล้ว

เชนน์วางไพ่ดอกจิกสองใบและเป็นผู้ชนะ

แยนนี่ยืนเงียบอยู่ตรงหน้าเชนน์ เธอมองเขาสับไพ่แล้วถามเขา "ฉันมีเรื่องจะคุยกับคุณ เชนน์ ให้เวลาฉันสิบนาทีได้ไหม เราจะได้คุยกัน?"

เชนน์ยังคงเงียบและสับไพ่ต่อ

ลูคัสมองสลับกันไปมา ระหว่างเชนน์กับหญิงสาวที่ยืนข้างเขาด้วยความแปลกใจ

ลูคัสแซวเขา "เชนน์ จะปล่อยให้สาวสวยคนนี้รอจริงเหรอ?"

เชนน์ตอกกลับเขา "นายรู้หรือเปล่าว่าผู้หญิงยิ่งสวย ก็ยิ่งอันตรายนะ? อยู่ห่างจากพวกเธอไว้ล่ะ"

"ขอเถอะ นายรู้จักการเติมเต็มให้ชีวิตหรือเปล่า"

แยนนี่ปั้นยิ้มบนใบหน้าแสนสวยของเธอ ในขณะที่ฟังลูคัสกับเชนน์ทะเลาะกัน และยังอดทนรอต่อไป

เชนน์ชอบสูบบุหรี่ตอนเล่นไพ่ ตอนที่เขาหยิบบุหรี่ออกมาจากกล่อง แยนนี่ก็แย่งไฟแช็กเขามา เธอจุดไฟก่อนจะส่งให้เขา

เธอทำอย่างคล่องแคล่ว ดูเธอไม่มีปัญหาในการทำแบบนั้น

การที่เธอทำแบบนี้ คงเป็นเรื่องปกติของพนักงานในบาร์ แต่การที่เธอทำแบบนี้ช่างดูงดงาม และไม่คิดว่ามันเป็นเรื่องน่าอาย

ลูคัสตัวสั่นตอนที่มองแยนนี่ เขาเห็นว่าสองคนนี้น่าสนใจ

หลังจากแยนนี่จุดไฟแช็กให้เขาแล้ว เธอก็ไม่ได้เร่งให้เชนน์คุยกับเธอ เธอยืนรออยู่ข้างเขาด้วยความอดทน

หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมง ฮีลตันก็โยนไพ่กลับลงไปในกองไพ่ เขาดึงปกคอเสื้อแล้วพูด "ฉันเล่นจบแล้ว วันนี้พอแค่นี้แล้วกัน"

"นี่ หมายความว่ายังไงกัน? นายแค่อยากออกไปจีบสาวหรือเปล่า?"

ฮีลตันหยิบเสื้อกันหนาวจากเก้าอี้ เขาโบกมือแล้วแซว "ไปกันเถอะ วันนี้เราไม่ได้โชคดีเหมือนเชนน์ ฉันต้องกลับไปทำงานนะ"

ร็อดนีย์ถามเขา "บอกหน่อยสิ นายมีตำแหน่งว่างที่ให้เงินเดือนสองร้อยล้านเหรียญ เพื่อใช้งานฉันบ้างหรือเปล่า?"

ฮีลตันเหวี่ยงเสื้อกันหนาวพาดไว้บนหลัง เขาเดินไปแตะไหล่เชนน์ แล้วก้มลงกระซิบกับเขา "ผู้หญิงคนนี้ต้องมีอะไรแน่ ระวังด้วยนะ เดี๋ยวจะปวดหลัง"

เชนน์เลิกคิ้วแล้วบอกเขา "ช่วงนี้ไตนานก็ไม่ค่อยดี ระวังจะทำพังล่ะ"

ตอนที่ฮีลตันออกไปจากห้อง เขาก็พูด "อ้อ ไม่ต้องห่วงฉันหรอก ฉันมีหมอประจำตัว"

เมื่อลูคัสรู้สึกว่าบรรยากาศในห้องดูอึดอัด เขาก็ออกไปกับร็อดนีย์ "เชนน์ เราจะไปเล่นสนุ๊กที่ห้องข้าง ๆ นะ พวกนายสนุกกันต่อเถอะ"

แล้วทุกคนก็ออกไปจากห้อง

เหลือเพียงเชนน์กับแยนนี่ที่อยู่ในห้อง

เชนน์ดับบุหรี่ลงในที่เขี่ยบุหรี่ เขาหรี่ตาภายใต้ควันบุหรี่ เขาถามโดยไม่มองแยนนี่ "คุณจุดบุหรี่ได้ดีนี่ เคยทำแบบนั้นมาก่อนเหรอ?"

เขาถามเสียงเรียบ ไม่แน่ใจว่าไม่พอใจอยู่หรือเปล่า

แยนนี่ตอบเขา "ฉันทำแบบนี้เป็นครั้งแรก ในเมื่อฉันต้องรับใช้คุณ เชนน์ ฉันรู้ว่าควรเคารพและระวังรอบตัวคุณให้มาก"

เชนน์หัวเราะ "คุณนี่ปากหวานนะ"

แยนนี่บอกเขาตรง ๆ "อ๋อ มันเป็นเรื่องปกติที่ฉันต้องทำให้คุณมีความสุข เพราะฉันมีเรื่องจะคุยกับคุณ"

แยนนี่ยิ้มอย่างมีเสน่ห์แล้วตอบเขา "คุณบอกเองไม่ใช่เหรอว่าฉันทำได้? อีกอย่างคนอย่างคุณ เชนน์ คุณกลัวผลลัพธ์ที่จะตามมาด้วยเหรอ?"

"อ้อ ผมทำให้เป็นแบบนั้นได้สิ แต่...มีอย่างอื่นที่คุณต้องทำให้ผมอีก พรสวรรค์ของผมจะได้ไม่สูญเปล่า"

"แล้วคุณต้องการอะไร เชนน์?"

เชนน์เดินเข้ามาหาเธอ "ขอมือหน่อย"

แยนนี่วางมือลงบนฝ่ามือเชนน์

เชนน์นั่งลง ในขณะที่แยนนี่ยังยืนอยู่

เขาบอกเสียงเรียบ "ผมไม่ได้ขาดแคลนอะไรหรอกนะ แต่สิ่งเดียวที่ขาดไปในชีวิตผม คือคนรัก"

แยนนี่ใจเต้นแรง แต่เธอเตรียมตัวก่อนจะมาที่นี่แล้ว เธอตอบเขา "ก็ได้ แล้วนานแค่ไหน?"

"จนกว่าผมจะเบื่อ"

แยนนี่ปลอบใจตัวเองว่าคงไม่นานที่เชนน์จะเบื่อเธอ

เพราะข่าวที่ลือกันไปทั่วเมืองนอร์ท ซิตี้ ว่าไม่มีผู้หญิงคนไหนอยู่กับเชนน์ได้เกินสามเดือน เพราะเขาเป็นคนเบื่อง่าย

แยนนี่บอกเขา "ไม่สำคัญหรอกว่าจะนานแค่ไหน แต่หวังว่าคุณจะไม่ลืมที่สัญญากับฉันไว้นะ เชนน์"

เชนน์ลุกขึ้นแล้วดึงเธอเข้ามากอด เขาก้มลงมองเธอด้วยสายตาเจ้าชู้ "ตอนนี้คุณยังเด็กไป ผมจะให้เวลาสามปี จะทำให้คุณดังหลังจากสามปี"

"หวังว่าคุณจะทำตามสัญญานะ"

"ผมไม่เคยผิดสัญญา"

เมื่อพวกเขาออกมาจากห้องส่วนตัว เพราะแยนนี่ใส่รองเท้าส้นสูง เธอจึงเดินไม่เป็นธรรมชาติ

เชนน์เห็นได้ชัด

หลังเท้าแยนนี่ถลอกเพราะเสียดสีกับรองเท้าส้นสูง มันดูน่ากลัวเพราะเธอผิวขาว

แม้ว่าเชนน์จะเป็นคนเย็นชา แต่เขาก็ยังมีความเป็นสุภาพบุรุษ

เขาก้มลงจับข้อเท้าเธอ และถอดรองเท้าส้นสูงออก เขาเห็นรอยเลือดที่แผล

เชนน์เลิกคิ้ว เขาถามด้วยความสงสัย "ทำไมยังใส่อยู่อีก ในเมื่อรู้ว่ามันไม่เหมาะกับคุณ?"

แยนนี่ก้มลองมอง เธอยิ้มกว้างและตอบเขา "ถึงจะไม่เหมาะกับฉัน แต่ฉันเป็นเจ้าของรองเท้าคู่นี้ ไม่ว่าต้องพยายามแค่ไหน ฉันก็ยังเดินไปต่อได้"

'ฮึ่ม การทำร้ายตัวเองก็ยิ่งทำให้เสียหายมากขึ้น เธอช่างโหดเหี้ยมจริง ๆ'