เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 1008

หลังจากวันหยุดฤดูร้อนสิ้นสุดลง แยนนี่ก็เข้าเรียนที่นอร์ท ซิตี้ ฟิล์ม อะคาเดมี ต้องขอบคุณเชนน์ที่ทำให้เธอได้เรียนภาพยนตร์และการแสดงที่นี่

ส่วนใหญ่คนที่มีชื่อเสียงระดับเอ จะจบมาจากนอร์ท ซิตี้ ฟิล์ม อะคาเดมี

คนที่ได้เข้าไปเรียนในนอร์ท ซิตี้ ฟิล์ม อะคาเดมี จะมีพรสวรรค์จากรูปลักษณ์ภายนอกที่น่าตะลึง นักศึกษาที่แย่ที่สุด จะโดดเด่นออกมาจากคนที่ติดอันดับ เมื่อเปรียบเทียบกับคนทั่วไป

แยนนี่เป็นข้อยกเว้นในมหาวิทยาลัย ด้วยความโดดเด่นทางด้านศิลปะของเธอ

ยิ่งไปกว่านั้น ลำพังแค่รูปลักษณ์ภายนอกของเธอ ก็ดึงดูดความสนใจของใครหลายคน ทันทีที่เธอเข้ามาในมหาวิทยาลัย

ซินดี้ดูจะมีความสุขกว่าแยนนี่ เมื่อรู้ว่าเธอได้เข้าเรียนในนอร์ท ซิตี้ ฟิล์ม อะคาเดมี

ซินดี้เรียนเอกวารสารศาสตร์ ในมหาวิทยาลัยนอร์ท ซิตี้ ซึ่งอยู่ตรงข้ามกับนอร์ท ซิตี้ ฟิล์ม อะคาเดมี สถาบันของพวกเธอห่างกันแค่ถนนเส้นเดียว

ถ้าพูดถึงมหาวิทยาลัยนอร์ท ซิตี้ แล้ว ถ้ามีใครต้องการหาแฟน พวกเขาแค่เข้าไปที่นอร์ท ซิตี้ ฟิล์ม อะคาเดมี เพราะส่วนใหญ่ผู้หญิงที่นี่จะสวยมาก พวกเธอมีขาที่เรียวยาวและหน้าอกใหญ่

ไม่แน่ใจว่าตระกูลจาร์คอปทราบข่าวการเข้าเรียนของแยนนี่ที่ นอร์ทซิตี้ ฟิล์ม อะคาเดมี ได้ยังไง

หลังจากการปฐมนิเทศในรูปแบบกองทัพทหารสิ้นสุดลงในวันแรก ตระกูลจาร์คอปก็ไปรวมตัวกันตรงทางเข้า เพื่อจะพบแยนนี่

วินสันขมวดคิ้วแล้วถาม "นี่แกจะทำอาชีพนักแสดง ด้วยการเข้าเรียนที่นอร์ท ซิตี้ ฟิล์ม อะคาเดมี หรือไง?"

เขามองเธอด้วยท่าทางดูถูก

แยนนี่ใส่หมวกทหารที่ได้จากการปฐมนิเทศ เธอตอบด้วยใบหน้าเรียบเฉย และไม่ทุกข์ร้อน "ถ้าจำไม่ผิด เราตัดขาดกันไปแล้วเมื่อเดือนก่อน การที่หนูจะเข้ามหาวิทยาลัยที่ไหน หรือจะทำอะไร มันก็ไม่ใช่เรื่องของคุณนะคะ คุณจาร์คอป"

วินสันโกรธมาก "แก...นังเด็กดื้อ!"

แยนนี่เล่นปลายผมที่อยู่ข้างหูเธอและบอกเขา "มันน่าอายนะคะ ที่มาตะโกนตรงทางเข้า จะบอกให้รู้ว่าหนูไม่สนใจหรอกที่เรียกว่า 'เด็กดื้อ' ถ้าไม่มีอะไรอีก หนูไปนะคะ"

"แกรู้ด้วยเหรอว่าความอายมันเป็นยังไง!"

แยนนี่ไม่สนใจเขา หลังจากนั้น รถเบนท์ลีย์สีดำก็ขับเข้ามาจอดตรงทางเข้ามหาวิทยาลัย

รถจอดตรงหน้าแยนนี่

ป้ายทะเบียนรถดูโดดเด่น เพราะมีตัวเลขแค่สี่ตัว มันเป็นรถของตระกูลจิน

นักธุรกิจใส่ชุดสูทก้าวลงมาจากรถ เขาเปิดประตูที่นั่งด้านหลัง และกล่าวทักทายแยนนี่อย่างสุภาพ "เชิญขึ้นรถครับ คุณจอยส์"

วินสันขมวดคิ้วแน่นขึ้น เขาถามเธอ "นี่แกไปรู้จักตระกูลจินได้ยังไง..."

เจคห้ามวินสันเมื่อเขาจะเข้าไปหาแยนนี่ เขาพูดอย่างเป็นทางการ "คุณจาร์คอป คุณจอยส์เป็นเพื่อนกับท่านประธานจินครับ"

แยนนี่ปิดประตูทันที หลังจากที่เธอเข้าไปนั่งในรถ

เธอเห็นวินสันทำหน้าทุกข์ใจผ่านกระจกรถ

ในขณะที่รถเบนท์ลีย์ขับไปบนถนน แยนนี่ถามเจค "ผู้ช่วยเจค ทำไมเชนน์ถึงอยากพบฉันล่ะคะ?"

เจคตอบเธอ "ผมก็ไม่แน่ใจครับ คุณจะรู้เองเมื่อไปพบท่านประธานจิน"

เธอรู้สึกกังวลมาตลอดทาง

เมื่อมาถึงคฤหาสน์ลูน่า ตอนที่แยนนี่กำลังจะเปลี่ยนรองเท้าแตะเข้าไปในบ้าน เธอก็ตกใจเมื่อได้ยินเสียงเชนน์ดังมาจากข้างหลัง

"ปฐมนิเทศแบบทหารเหรอ?" เชนน์เลิกคิ้วถาม

แยนนี่ที่ดูเหนื่อยในชุดทหาร เธอยังไม่มีเวลาเปลี่ยนชุด เธอพยักหน้าและตอบเขา "ใช่ เราจะฝึกแบบทหารครึ่งเดือนที่มหาวิทยาลัย"

เชนน์เดินไปที่โซฟา "ผิวคุณจะไม่คล้ำเหรอ ผมไม่ชอบผู้หญิงผิวคล้ำนะ"

'เพราะจะดูไม่สวย'

แยนนี่พูดไม่ออก

'เขาสนใจคนที่รูปลักษณ์ภายนอกขนาดนั้นเลยเหรอ?'

แยนนี่มองเงาสะท้อนของตัวเองจากหน้าต่าง แล้วคิดในใจ 'ถึงจะผิวคล้ำ แต่คิดว่าคงไม่น่าเกลียดหรอก'

เชนน์หยิบกุญแจจากบนโต๊ะส่งให้เธอ "นี่เป็นกุญแจห้องพักที่ ริเวอร์ โรด อพาร์ทเมนท์ มันอยู่ใกล้นอร์ท ซิตี้ ฟิล์ม อะคาเดมี คุณย้ายเข้าไปอยู่ได้เลย"

แยนนี่ตกใจ และยังไม่รับกุญแจมา

เชนน์เลิกคิ้วแล้วบอกเธอ "ฟังนะ คุณไม่ได้อยู่ฟรีหรอก คุณต้องจ่ายคืนพร้อมดอกเบี้ยทั้งหมดในวันข้างหน้า ที่ผมให้ห้องพักกับคุณ เพราะหวังว่าเราคงไม่ต้องได้เจอกันทุกวัน หวังว่าเราจะได้มีพื้นที่ส่วนตัว แบบนั้นความสัมพันธ์ของเรา จะได้สดใสและน่าสนใจไง"

เชนน์บอกเป็นนัยว่า เขาไม่อยากให้เธอมาที่คฤหาสน์ของเขาทุกวัน

เธอจึงทำอาหารเก่งและน่าประทับใจ

แต่...หลังจากที่เชนน์หั่นและกินสเต็ก เขาก็ขมวดคิ้วตอนที่กำลังเคี้ยวและวิจารณ์ "มันสุกเกินไปนะ"

แยนนี่จึงชิมด้วยตัวเอง มันสุกปานกลางและฉ่ำ รสชาติก็พอดีสำหรับเธอ

'ผู้ชายคนนี้กินยากจัง'

แต่เธอก็บอกเขาด้วยความอดทน "ครั้งหน้าฉันจะทำให้ดีกว่านี้"

เธอต้องรู้จักเอาใจเจ้านายเหมือนกัน

เนื่องจากในฤดูร้อนอากาศร้อน และเธอต้องไปฝึกทหารแต่เช้า เธอไม่อยากทานอะไรจึงทานได้ช้า

เมื่อเชนน์เกือบจะทานอาหารเสร็จ เขาเช็ดปากแล้วลุกขึ้นยืน เขาแซวเธอตอนที่เดินผ่าน "คุณควรกินให้เยอะหน่อยสิ ผมไม่รับผิดชอบนะถ้าเป็นลมไป"

มุมปากแยนนี่กระตุก

เธอจึงใช้ส้อมจิ้มสเต็กและตักเข้าปาก

แยนนี่เม้มปาก เมื่อเห็นว่าจานของเชนน์นั้นว่างเปล่า

'เขากินจนเกลี้ยงจาน หลังจากบ่นว่าเธอทำสเต็กสุกเกินไป จะเอายังไงกันแน่'

หลังจากแยนนี่ทำความสะอาดโต๊ะอาหารและอาบน้ำเสร็จแล้ว เธอก็เห็นว่าเชนน์ยังทำงานอยู่ในห้องทำงาน จึงเข้าไปในห้องนอน

เธอคงเหนื่อยจากการฝึก ทันทีที่ล้มตัวลงบนเตียงขนาดใหญ่ ไม่สำคัญว่าเป็นบ้านหรือเตียงของใครที่เธอกำลังนอนอยู่ ไม่นานเธอก็เข้าสู่ห้วงแห่งความฝัน

เมื่อเชนน์กลับเข้าไปในห้องนอนหลังจากที่ทำงานเสร็จ ก็เป็นเวลาห้าทุ่มแล้ว เขาเห็นว่าแยนนี่หลับสนิทตอนที่เขาเข้ามาในห้อง

เขาเดินเข้าไปนั่งลงบนเตียง และยื่นมือไปสัมผัสเส้นผมที่หนานุ่มของเธอ

เมื่อหญิงสาวรู้สึกว่ามีใครบางคนกำลังสัมผัสเธอในความฝัน เธอก็จับแขนชายคนนั้น ก่อนจะพึมพำเสียงเบา "ซามูเอล"

เชนน์ดูเศร้าเล็กน้อย

ดูเหมือนว่าหญิงสาวที่กำลังนอนหลับอยู่บนเตียงของเขานั้น กำลังเรียกชื่อชายคนอื่น