เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 1040

เชนน์ขับรถไปที่อพาร์ทเม้นท์ ริเวอร์ โร้ด

เมื่อเขารู้ตัวก็อยู่ข้างล่างแล้ว

'น่าแปลก'

เขาลงจากรถมาสูบบุหรี่ ก่อนจะขึ้นไปข้างบน

ซินดี้กลับไปแล้ว หลังจากที่จัดการกับแยนนี่เสร็จ เมื่อเชนน์เปิดประตูเข้าไป เขาก็เห็นแยนนี่นอนเหยียดแขนขาบนโซฟา แขนข้างหนึ่งของเธอตกลงบนพื้น

ใบหน้าของเธอแดงเพราะแต่งหน้า ความสวยของเธอนั้นแทบทำให้หยุดหายใจ

เชนน์ไม่ชอบคนขี้เมา โดยเฉพาะผู้หญิง

แต่เขาก็เกลียดแยนนี่ไม่ลง

เขาเดินเข้าไปเตะน่องแยนนี่ ที่โผล่ออกมาจากโซฟา "ตายหรือยัง?"

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่แยนนี่ถูกเตะ ตอนที่เธอไม่ได้สติ

แยนนี่ฝืนลืมตาขึ้นมา แต่แสงไฟนั้นสว่างจนแสบตา เธอเห็นรูปร่างสูงโปร่งที่อยู่ตรงหน้าเธอไม่ชัด คนนั้นช่างดูเหมือนเชนน์

'ไม่...คงไม่ใช่เชนน์หรอก'

เธอคิดว่าเห็นภาพหลอนเพราะแอลกอฮอล์

เธอยกมือที่อ่อนแรงขึ้นมาก่ายบนหน้าผาก และถอนหายใจด้วยความเหนื่อย "ฉันหลอกเอาเงินจากคุณมาเก้าล้าน...แล้วตอนนี้คุณก็อยากได้เงินคืน ฮี่ฮี่...สายไปแล้วล่ะ... ฉันใช้เงินหมดแล้ว"

เธออยากใช้เงินเก้าล้านเหรียญนั้นซื้อบ้าน ราคาที่อยู่อาศัยในเมืองนอร์ท ซิตี้ อาจมีราคาแพง แต่เงินเก้าล้านนั้นเธอสามารถใช้ซื้อสิ่งที่ดีได้

หลังจากนั้นจะได้ให้ยายมาอยู่กับเธอ

เธอยิ้มเมื่อคิดแบบนั้น

เชนน์นั่งลงหันหลังให้เธอ เขาทนไม่ได้ที่จะหันไปมอง

แยนนี่เมาแต่ไม่รู้สึกง่วง เธอเอาแขนก่ายบนหน้าผากและมองแสงไฟ และพูดไปเรื่อยเพราะเมา

ช่างเป็นภาพที่น่าสงสาร

เชนน์ไม่อยากให้เธอทำท่าทางสบายใจ เขาจึงดึงแขนที่เธอป้องกันแสงไฟออก "คุณเอาเงินเก้าล้านเหรียญไปทำอะไร? เอาไปเลี้ยงผู้ชายหมดแล้วหรือไง?" เขาถามด้วยความโกรธ

แยนนี่หัวเราะ "ฉันไม่เอาไปเลี้ยงผู้ชายหรอก...มีแต่พวกหลอกลวงทั้งนั้น..."

เชนน์รู้สึกโล่งใจเมื่อได้ยินแบบนั้น บางทีเขาคงไม่ต้องเค้นเธอ

แยนนี่พูดต่อ "ฉันไม่ยอมโดนหลอกหรอก...แต่...ฉันมีความสุขที่ได้หลอกคนอื่น"

เชนน์จ้องเธอเหมือนกำลังจ้องศพ "แล้วคุณจะทำยังไง?"

แยนนี่ปลดชุดสายเดี่ยวออกจากไหล่ แล้วพูดด้วยความมั่นใจ "ถึงเชนน์จะบอกว่าฉันสวย...ผู้ชายหลายคนก็คงบอกแบบนั้น..."

สายตาที่เขามองเธอนั้นเย็นชาเหมือนน้ำแข็ง "แล้วเชนน์บอกว่าจะฆ่าคุณ ถ้าคุณสวมเขาให้เขาหรือเปล่าล่ะ?" เขากัดฟันถาม

"เชนน์...ฉันเคยบอกคุณแล้ว...ว่าคุณเป็นคนดี..."

เชนน์พูดไม่ออก เขาไม่เชื่อว่าจะถูกผู้หญิงแซว

แยนนี่กอดคอแล้วดึงเขาลงมาบนเตียง พวกเขาล้มลงบนที่นอน

เชนน์เอามือประคองหลังศีรษะของแยนนี่ เพื่อกันไม่ให้เธอไปชนกับโต๊ะข้างเตียง แยนนี่มองเห็นไม่ชัดเพราะแอลกอฮอล์ เธออยู่ในอ้อมกอดเขาอย่างน่าสงสาร

เธอกำเสื้อเขาแล้วถาม "ทำไมล่ะ...ทำไมถึงได้ใจร้ายกับฉันขนาดนี้? ฉันเชื่อฟังทุกอย่างที่คุณบอก อยากให้ฉันทำอะไรอีก? ทำไมต้องช่วยพวกจาร์คอป...เชนน์ ฉันบอกแล้วว่าคุณจะทำอะไรกับฉันก็ได้... ทำไมต้องมาต่อต้านฉันด้วย? ทำไม? คุณไม่รู้หรือไง...ว่าฉันเกลียด...เกลียดคนที่ต่อต้านฉันที่สุด..."

น้ำตาไหลลงมาตอนที่เธอมองเขา

เชนน์ลูบหลังศีรษะเธอ "ไม่มีใครต่อต้านคุณหรอก"

'อย่างน้อยผมก็ไม่ได้ทำ'

แยนนี่ขยับริมฝีปากเข้าไปใกล้หูเชนน์ เธอใช้นิ้วเคาะสันจมูกเขาแล้วเม้มปาก "ไม่รู้เหรอว่าคุณดูน่ารัก ตอนที่คุณไม่ต่อต้านฉัน?" เธอบอกเขา

'น่ารักเหรอ?'

เชนน์คิดว่าความหมายของคำว่า 'น่ารัก' ของเธอหมายถึงสามารถรักได้ เขาไม่ชอบที่เธอใช้คำนั้นมาอธิบายเขา

แยนนี่ซบลงที่คอของเขาแล้วหลับตา ความเหนื่อยล้าทำให้เธอหลับไป

สำหรับแยนนี่แล้ว ชายที่ปรากฏตัวตรงหน้าเธอ พร้อมกับตะกร้าซื้อของที่เต็มไปด้วยตุ๊กตาบาร์บี้นั้น เป็นคนที่สมควรถูกรัก