เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 1059

ไม่นานก็ถึงวันตรุษจีน

แยนนี่กำลังเก็บของ และกำลังเตรียมตัวกลับไปที่เมืองลุชเวย์เพื่อฉลองตรุษจีนกับเฮเธอร์

จนกระทั่งเมื่อเธอไปถึงบ้านของเฮเธอร์ และเมื่อพูดถึงเชนน์ เธอก็ตระหนักได้เธอลืมบอกเชนน์ว่าเธอจะมาบ้านเฮเธอร์

ในช่วงสองสามวันที่ผ่านมาเชนน์ยุ่งมาก ทั้งคู่ไม่ได้เจอกันเลย แยนนี่ก็เลยลืมบอกเขาว่าเธอกลับมาที่บ้านของเฮเธอร์

ขณะที่เธอกำลังจะบอกเขา เชนน์ก็ส่งข้อความมา

[คุณอยู่ที่ไหน? ทำไมคุณถึงไม่อยู่ที่บ้าน?]

[ฉันกลับมาที่เมืองลุชเวย์เพื่อฉลองวันตรุษจีน]

[ทำไมคุณไม่บอกผม? แล้วคุณจะกลับมาเมื่อไหร่?]

ในตอนแรกแยนนี่คิดว่าจะอยู่ที่นี่สักแปดวัน แต่เมื่อสัมผัสได้ถึงอาการไม่พอใจของเชนน์ เธอจึงตอบว่า [อีกหกวัน]

เชนน์นั่งลงบนโซฟาที่บ้านบลู วอเทอร์ เรสซิเดนเชียล แอเรีย เขารู้สึกหงุดหงิดอย่างอธิบายไม่ถูก เขาคิดว่าพวกเขาจะได้ฉลองวันตรุษจีนด้วยกัน แต่เธอก็ไปเสียก่อน

ก่อนหน้านี้เขาเคยคิดว่าจะไปทานอาหารเย็นกับซาแมนธา และนายใหญ่จินที่บ้านของเขา หลังจากนั้นก็จะพาซาแมนธาไปฉลองตรุษจีนกับแยนนี่ และก็คุณยายของเธอ

หลังจากตอบกลับข้อความของเชนน์ หลังจากนั้นเขาก็ไม่ได้ตอบอะไรกลับมานานกว่า 10 นาที

เฮเธอร์สังเกตเห็นแยนนี่กำลังจ้องโทรศัพท์ของเธอ เธอจึงถามว่า “หลานกำลังส่งข้อความถึงเชนน์เหรอ?”

“เขาไม่ตอบ หนูคิดว่าเขาน่าจะโกรธหนู”

เฮเธอร์ยิ้ม และพูดว่า “งั้นก็กลับไปที่เมืองเร็ว ๆ ยังไงหลานก็ไม่มีอะไรจะทำที่นี่อยู่แล้ว”

“ก่อนหน้านี้หนูใช้เวลาอยู่กับยายน้อยมากตอนที่หนูออกไปถ่ายหนัง ดังนั้นจึงเป็นเรื่องยากที่หนูจะได้ใช้เวลากับยายในช่วงปีใหม่ แฟนเอาไว้ก่อนก็ได้”

เฮเธอร์อายุมากแล้ว แยนนี่กลัวว่าเฮเธอร์จะจากไปก่อนที่เธอจะได้ดูแลเธอ

ไม่กี่วันก่อนวันตรุษจีน เชนน์ดูเหมือนเขาจะโกรธเธอ เนื่องจากเขาไม่ได้ส่งข้อความถึงเธอแม้แต่ข้อความเดียว

ดูเหมือนเขาจะโกรธมาก

จนถึงเช้าของวันตรุษจีน แยนนี่ตื่นแต่เช้าเพื่อช่วยเฮเธอร์ซักผ้า เธอส่งคำทักทายถึงเชนน์ [นายท่านเชนน์ สุขสันต์วันตรุษจีน!]

ในวันนั้นเชนน์นอนหลับจนถึงเที่ยง เขากำลังทานอาหาร และเห็นข้อความตอนที่เขาเปิดโทรศัพท์ เขาบ่นพึมพำ “โอ้ คุณยังจำได้ว่าต้องอวยพรผม”

ซาแมนธามองดูท่าทางเย็นชาของพี่ชายของเธอ และถามด้วยความสงสัย “พี่ทะเลาะกับแยนนี่เหรอ?”

“เด็กน้อย ทำไมเธอถึงหวังว่าจะให้ฉันลงเอยด้วยการทะเลาะกับเธออยู่เรื่อยเลย?”

ซาแมนธาแลบลิ้นของเธอ และพูดว่า “พี่อารมณ์ร้ายมากแม้แต่เรื่องเล็ก ๆ พี่ก็โกรธ ดังนั้นการทะเลาะกับแฟนของพี่ไม่ใช่เรื่องปกติของพี่งั้นเหรอ?”

เชนน์มองเธออย่างเย็นชา “ฉันอารมณ์ร้ายงั้นเหรอ?”

“ร้าย… โคตร… เลย”

“โอเค งั้นเทอมหน้าไม่ต้องมาขอค่าขนมนะ ในเมื่อเธอเก่งมากขนาดนี้ เรียนไปทำงานไปหาเงินเอาเองแล้วกัน"

จากนั้นเชนน์ก็ผลักจานของเขาออกไป หยิบโทรศัพท์ของเขาแล้วขึ้นไปชั้นบน

ซาแมนธาทุบไข่บนจานของเธอจนและ “คนขี้เหนียว! พี่มันคนขี้เหนียว! ไม่เพียงแค่นั้น พี่ไม่ใช่แค่คนใจแคบเท่านั้น แต่พี่ยังเป็นพวกขี้โมโหอีกด้วย!”

…

เวลาบ่ายสองโมง พนักงานที่คฤหาสน์จินเริ่มยุ่ง พวกเขาตกแต่งหน้าต่างคฤหาสน์ด้วยกระดาษสีแดง ซาแมนธาหยิบกาวขึ้นมา และเริ่มเล่นไปด้วย

บรรยากาศชั้นล่างคึกคัก

เชนน์นอนอยู่บนเตียงโดยไขว่ขา เขากำลังจะตอบข้อความของแยนนี่อย่างเย็นชา ทันใดนั้น โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น มันเป็นหมายเลขที่ไม่รู้จัก

เชนน์คิดว่ามันน่าจะเป็นสายที่โทรมาแกล้ง ดังนั้นเขาจึงปฏิเสธการรับสาย เบอร์เดิมก็โทรกลับมาอีกครั้ง

เขารับสายขึ้นมา "ฮัลโหล?"

เสียงของหญิงวัยกลางคนดังขึ้น “เชนน์ นี่แม่เอง"

เชนน์จับโทรศัพท์ และเงียบไปครู่หนึ่ง เขาไม่ตอบสนองอะไร

อีกด้านหนึ่ง มาเรียพูดช้า ๆ “สุขสันต์วันตรุษจีน เชนน์”

ใบหน้าของเชนน์เปลี่ยนเป็นเย็นชาดุจน้ำแข็ง เขาเม้มปาก และไม่พูดอะไร

มาเรียสูดหายใจเข้าลึก ๆ เธอรู้ว่าเชนน์ไม่อยากจะยุ่งกับเธอ แต่เธอก็ยังพูดต่อไปว่า “เชนน์ แม่กลับมาที่ประเทศแล้ว แม่อยากเจอลูก เราเจอกันเมื่อไหร่ได้บ้าน? ซาแมนธาก็ด้วยเหมือนกัน ลูกพาเธอมาหาแม่ได้ไหม? ตั้งแต่เธอโตขึ้นแม่ก็ยังไม่เคยเจอเธอเลย”

เชนน์หัวเราะเยาะ เธอกล้าพูดถึงซาแมนธาได้อย่างไร? เธอไม่กลัวว่าซาแมนธาจะรู้ถึงเรื่องเลวร้ายที่เธอทำอย่างนั้นหรือ?

มาเรียอ้อนวอน “แม่จะไม่พูดว่าแม่เป็นแม่ของเธอ แม่แค่อยากเห็นเธอจากที่ไกล ๆ เชนน์ แม่… คิดถึงลูกทั้งสองคนมาก”

ริมฝีปากของเชนน์กระตุก เขาเยาะเย้ย “ถ้าคุณรู้ดี ทำไมคุณถึงทำมันตั้งแต่แรก? เราไม่ต้องเจอกันหรอก อีกอย่าง อย่าบังอาจไปปรากฏตัวต่อหน้าซาแมนธา ถ้าไม่อย่างงั้นก็อย่ามาโทษผมที่ต้องทำตัวไม่สุภาพ”

ซาแมนธากลอกตา แล้วพูดว่า “พี่มันคนใจแคบจริง ๆ ฉันไม่ต้องการเห็นข้อความของพี่หรอก”

เชนน์หยิบโทรศัพท์ของเขา และหยิบกุญแจรถของเขา เขาพูด “ฉันมีบางอย่างที่ต้องจัดการ เธออยู่กับคุณปู่ อย่าซนล่ะ”

ซาแมนธาคร่ำครวญ และพูดว่า “ทำไมพี่ออกไปได้ แต่ฉันออกไปไม่ได้ล่ะ?”

“เพราะฉันโตแล้ว”

“...โคตรน่าหงุดหงิดเลย!”

ซาแมนธาเอื้อมมือออกไป แล้วพูดว่า “พี่ลืมอะไรไปหรือเปล่า?”

เธอขอซองอังเปาจากเขา

เชนน์ไม่ได้เตรียมมันไว้ให้เธอ ดังนั้นเขาจึงตบฝ่ามือเธอแรง ๆ จากนั้นเขาก็หันหลัง และเดินออกจากคฤหาสน์

ซาแมนธาโกรธจัด “เชนน์ จิน! พี่ทำมากเกินไปแล้วนะ!”

…

ตอนห้าทุ่มในชนบท เสียงประทัดดังขึ้นต่อเนื่อง

แยนนี่กำลังนอนอยู่บนเตียง นอนไม่หลับเพราะเสียงดัง

เธอมองโทรศัพท์ของเธอ และเห็นว่าเชนน์ยังไม่ตอบข้อความของเธอ

แยนนี่ส่งข้อความไปอีกครั้ง [คุณโกรธจริง ๆ เหรอ?]

เขายังคงไม่ตอบเธอ

แยนนี่ไม่อึดอัดใจเลย เธอตัดสินใจว่าจะเกลี้ยกล่อมชายที่ดื้อรั้น และหยิ่งผยองคนนั้น

ขณะที่เธอวางโทรศัพท์ลง และกำลังจะกลับไปนอน มีเสียงเคาะที่หน้าต่างข้างหัวเตียงของเธอ

ตึง! ตึง! ตึง!

ดูเหมือนว่ามีใครบางคนกำลังขว้างก้อนกรวดเล็ก ๆ ที่หน้าต่างของเธอ

แยนนี่ตกตะลึง เธอลุกขึ้นจากเตียงโดยยังอยู่ในชุดนอน และมองออกไปนอกหน้าต่าง เธอสังเกตเห็นร่างสูง ผอมเพรียว และดูคุ้นเคย

เธอตกตะลึงอยู่พักหนึ่ง ราวกับว่าเธออยู่ในความฝัน ในที่สุดเธอก็ยิ้มอย่างสดใสให้เขาที่อยู่ด้านนอกหน้าต่าง