เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 1074

เมื่อแยนนี่หันกลับมา เธอก็ระบายยิ้มกว้างและสุภาพก่อนจะเอ่ยทัก "ไม่เจอกันนานเลยนะ"

ตอนที่เลิกกับซามูเอลเธออายุสิบหกปี ครั้งหนึ่งเธอเคยจินตนาการถึงเหตุการณ์ต่างๆ ที่เธอได้พบกับเขาอีกครั้ง อย่างไรก็ตามเธอไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะได้พบกับซามูเอลอีกครั้งในบรรยากาศที่ตึงเครียดเช่นนี้

ดวงไรบนถนนสีส้มสลัวส่องแสงไปที่ใบหน้าของแยนนี่ขณะที่ซามูเอลจ้องมองมาที่เธอ ในที่สุดเขาก็หัวเราะอย่างช่วยไม่ได้พลางเอ่ยว่า "ที่จริงฉันไม่คิดว่านี่จะเป็นสิ่งแรกที่เธอจะพูดในตอนที่เราเจอกันอีกครั้ง”

แยนนี่รู้สึกงงงวยขณะที่เธอจ้องมองเขาด้วยท่าทีอยากรู้อยากเห็น ในขณะที่ซามูเอลจ้องกลับมาที่เธออย่างเอาเป็นเอาตายในขณะที่เขาพูดว่า "ฉันคิดว่าเธอจะบอกว่าเธอคิดถึงฉันแทน"

'เป็นเวลาห้าปีแล้ว'

ผู้ชายคนนั้นได้หายไปจากชีวิตของเธอตั้งแต่ตอนที่เธออายุได้สิบหกปีจนกระทั่งเธออายุได้ยี่สิบเอ็ดปี

แยนนี่หัวเราะเบาๆ เธอดูนิ่งสงบ เสียงใสๆ เอ่ยตอบว่า "ฉันไม่กล้าพูดแบบนั้นกับแฟนเก่าที่หายไปจากชีวิตฉันเป็นเวลาห้าปีหรอก"

“ฉันรู้ว่าฉัน… ทำผิดต่อเธอในตอนนั้น”

แยนนี่ไม่มีความตั้งใจที่จะหวนคิดถึงวันเก่าๆ กับเขา และเธอก็ไม่ต้องการที่จะอ้อยอิ่งเกี่ยวกับเหตุการณ์ต่างๆ ที่พวกเขาพลาดไปในอดีต หญิงสาวเอ่ยต่อว่า "ทั้งหมดนั้นเป็นเพียงอดีตไปแล้ว และมันก็สายไปแล้วล่ะ ตอนนี้ฉันอยากกลับบ้าน”

ขณะที่แยนนี่กำลังจะเอื้อมมือไปดึงเสื้อแจ็คเก็ตของซามูเอลออก ซามูเอลก็กอดไหล่เธอแล้วพูดว่า "ให้ฉันไปส่งเธอที่บ้านนะ เวลานี้เรียกแท็กซี่ยากมาก"

แยนนี่ไม่ปฏิเสธเขาเพราะเครื่องสำอางมากมายบนใบหน้าและชุดกระโปรงบางๆ นี่ดูไม่เหมาะที่จะอยู่ท่ามกลางคืนในฤดูหนาว และเธอจะดูเหมือนคนโง่หากต้องยืนอยู่บนถนนยามค่ำคืนที่หนาวเย็นเพียงลำพัง

เธอไม่ต้องการเป็นไวรัลด้วยการโดนพาดหัวข่าวว่า [ผู้หญิงในชุดเดรสบางๆ ยืนอยู่ในคืนที่หนาวเย็นขณะแอบพบกันลับๆ กับหนุ่มปริศนา]

ซามูเอลขับรถไปหาเธอก่อนจะเปิดประตูด้านที่นั่งคนขับให้เธอ แยนนี่ไม่พูดอะไรมากเธอก้าวขาเข้าไปในรถ

รถเบนท์ลีย์สีดำขับช้าๆ ไปตามท้องถนน

ซามูเอลกล่าวว่า "ฉันติดตามข่าวเธออย่างใกล้ชิดตลอดหลายปีที่ผ่านมา และได้ยินมาว่าเธอได้กลายเป็นนักแสดงนำหญิงหลักของแลร์รี ครอสในเรื่อง ‘แบล็ค แอนด์ ไวท์’' ที่กำลังจะออกอากาศในฤดูใบไม้ผลิที่จะถึงนี้?”

แยนนี่พยักหน้าเบาๆ "ใช่"

คำตอบสั้นๆ ที่ดูเงียบสงบ

"ทำไมเธอต้องขายตัวเองให้กับเชนน์ จินน์" ซามูเอลถามอย่างห้วนๆ

คำตอบของแยนนี่ก็ขวานผ่าซากเช่นกัน “ฉันทำทั้งหมดเพื่อชื่อเสียงและเงินทอง”

ไฟกระพริบส่องผ่านหน้าต่างและส่องผ่านใบหน้าอันหล่อเหลาของซามูเอล การแสดงออกของเขาดูซับซ้อนพอๆ กับอารมณ์ปั่นป่วนของเขาในตอนนี้

เขารู้ว่าเขาทำผิดกับเธอมากเกินไปสำหรับการแยกทางกับเธอเป็นเวลาห้าปีเต็ม

จู่ๆ รถเบนท์ลีย์สีดำก็เลี้ยวเข้าข้างทาง

แยนนี่ดูเย็นชาและไร้อารมณ์

จากนั้นซามูเอลก็หันกลับมามองเธอก่อนจะพูดว่า "ขอโอกาสให้ฉันทำสิ่งที่ถูกต้องอีกครั้งได้ไหม ฮิลลารี? ฉันจะไม่ปล่อยเธอไปอีกแล้ว ครั้งนี้ฉันจะให้บ้านอย่างที่เธอต้องการมาโดยตลอด"

แยนนี่หัวเราะเบาๆ แล้วพูดว่า "นายรู้ไหมว่าอะไรคือปัญหาใหญ่ที่สุดระหว่างเรา"

“เราพลาดเวลาไป 5 ปี และถ้าเธอเต็มใจ เราสามารถชดเชยเวลาที่เสียไปได้ การจากไปโดยไม่พูดอะไรสักคำซึ่งทำให้เธอเจ็บปวดมากในตอนนั้นมันเป็นความผิดของฉันจริงๆ”

แยนนี่หัวเราะอย่างขมขื่นแล้วส่ายหัวพลางเงยหน้าขึ้นมองเขาก่อนจะพูดว่า "ตอนนี้ฉันชื่อแยนนี่แต่นายก็ยังเรียกฉันว่าฮิลลารี ดูสิ ซามูเอล ถ้าเราพลาดโอกาสนั้น ทุกอย่างมันก็สายไปเสียแล้ว นายไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตอนนี้ฉันชื่ออะไร แล้วทำไมนายถึงยังมั่นใจว่าเรายังชดเชยเวลาที่เสียไปได้อีก"

“แยนนี่…”

แยนนี่สุ่มเปิดจดหมายหนึ่งฉบับ และเมื่อเธออ่านจดหมาย เธอสังเกตเห็นว่าลายมือบนจดหมายนั้นเหมือนกับของเธอทุกประการ เป็นการยากที่จะบอกว่ามันเป็นเรื่องจริงหรือไม่

"ลายมือเหมือนกับของฉันเป๊ะๆ แต่ฉันไม่ได้เป็นคนเขียน ขอฉันเก็บจดหมายเหล่านี้ไว้กับตัวก่อนได้ไหม ฉันต้องหาให้ได้ว่าใครเป็นคนปลอมลายมือของฉันเพื่อเขียนจดหมายถึงนาย"

ซามูเอลหัวเราะเบา ๆ ด้วยน้ำเสียงผิดหวังแล้วพูดว่า "ตอนนี้ดูเหมือนว่า... ฉันเสียเวลาไปเปล่า ๆ จดหมายนั้นไม่ใช่ของจริงด้วยซ้ำ นี่ แยนนี่ เราจบกันจริง ๆ แล้วเหรอ?"

แยนนี่กัดริมฝีปากของเธอและตัดสินใจพูดออกมาในที่สุด "ส่งฉันกลับบ้านเถอะ ซามูเอล"

พวกเขายังคงเงียบตลอดทั้งทาง

หลังจากมาถึงทางเข้าหลักของบลู วอเทอร์ เรสซิเดนเชียล แอเรียแล้วแยนนี่ก็ลงจากรถโดยที่ซามูเอล เดินตามหลังเธอมา

"รอฉันเดี๋ยว"

แยนนี่หันกลับไปมองชายร่างสูงสง่า เนื่องจากซามูเอลเคยเป็นคนรักสันโดษ รัศมีที่ห่างไกลและน่ากลัวแผ่ออกมาจากทุกตารางนิ้วในร่างกายของเขา ดูเหมือนว่าห้าปีต่อมา เวลาผ่านไปมีแต่จะทำให้ชายผู้นี้ดูน่ากลัวกว่าที่เคยเป็น เขาได้รับชื่อเสียงจากการเป็นนักลงทุนในลอนดอน ชายยากจนที่ไม่มีอะไรเลยกลายเป็นนักลงทุนผู้มั่งคั่งในลอนดอนไปเสียแล้ว ความสง่างามของเขาทำให้เขาดูเกรงขามมากขึ้น

ซามูเอลเดินเข้ามาหาเธอและพูดว่า "เธอเคยถามฉันครั้งหนึ่งว่าทำไมฉันถึงเขียนถึงเธอในจดหมายรักของฉันเท่านั้น ฉันไม่เคยบอกเหตุผลให้เธอฟัง เพราะฉันคิดเสมอว่าเราจะมีเวลาอยู่ด้วยกันมากขึ้น และฉันจะอธิบายให้เธอฟังอย่างช้าๆ ถึงเหตุผลนั้นในอนาคต แต่ถึงอย่างนั้นฉันไม่เคยคิดเลยว่าความสัมพันธ์ของเราจะจบลงแบบนี้

ฉันจะบอกเหตุผลให้เธอฟังตอนนี้ ฉันเขียนถึงเธอเพียงเพราะฉันคิดถึงเธออยู่ตลอดเวลาในใจฉัน และไม่มีวันไหนที่ฉันไม่เคยคิดถึงเธอเลย ฉันดีใจที่ได้ยินว่าเธออยู่กับเชนน์เพราะผลประโยชน์ของเขาเท่านั้น”

เขากลัวจริงๆ ว่าแยนนี่อาจจะตกหลุมรักชายอื่น

อย่างไรก็ตามความมั่นใจที่ไม่สิ้นสุดของเขาก็ได้จางหายไปในคืนนี้

ซามูเอลก้มศีรษะลงและจูบที่หน้าผากของแยนนี่

ริมฝีปากของเขาผละออกไปก่อนที่แยนนี่จะทันได้โต้ตอบ เธอรู้สึกเหมือนอยู่ในความฝันเพราะจูบนั้นช่างบางเบาเหลือเกิน มันบางเบาเสียจนเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น