เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 1077

ปีนั้นที่นอร์ธซิตี้มีหิมะตกหนักในวันส่งท้ายปีเก่า

ทั้งเมืองถูกปกคลุมด้วยหิมะสีขาวจนหนาเตอะ และมีรอยเท้าสกปรกเปื้อนโคลนทิ้งไว้บนหิมะสีขาวพวกนั้น

เนื่องจากงานทั้งหมดของแยนนี่ถูกยกเลิก เธอจึงตัดสินใจกลับไปที่เมืองลุชเวย์เพื่อใช้เวลาช่วงปีใหม่กับป้าเฮเธอร์

ดูเหมือนว่าเธอจะไม่มีอารมณ์ดูรอบปฐมทัศน์ของ 'แบล็ค แอนด์ ไวท์' ตอนเที่ยงคืนของวันปีใหม่อีกต่อไป

เธอรู้สึกหลงทางเมื่อพบตั๋วหนังสองใบในกระเป๋าสตางค์

พวกมันเป็นตั๋วที่ออกโดยทีมผู้ผลิต

เธอตั้งใจเลือกที่นั่งในจุดมุมของโรงภาพยนตร์ด้วยซ้ำ

เพราะในตอนนั้นเธอตั้งใจจะไปดูมันกับเชนน์

แต่ถึงอย่างนั้นเวลานี้…

แยนนี่ฉีกตั๋วหนังแล้วทิ้งลงถังขยะ

ขณะที่เฮเธอร์กำลังง่วนอยู่กับการทำเกี๊ยว เธอถามแยนนี่ว่า "นี่ แยนนี่ เชนน์จะมาใช้เวลาช่วงปีใหม่กับเราไหม? ตอนนั้นเขาบอกว่าบ้านเราหนาวเกินไป แต่ตอนนี้เราติดเครื่องปรับอากาศแล้วตั้ง 2 เครื่อง ทำไมตอนนี้เขาไม่อยู่ที่นี่ล่ะ?”

'ใช่ ตอนนี้บ้านอุ่นมาก เพียงใส่แจ็กเก็ตบางๆ ตัวเดียวก็เพียงพอที่จะทำให้ทุกคนอบอุ่น แต่ถึงอย่างนั้นเชนน์คงจะไม่มาอีกต่อไปแล้ว'

อากาศที่บ้านเย็นมากในวันส่งท้ายปีเก่า ขณะนั้นเชนน์และแยนนี่ใช้เวลาทั้งคืนขดตัวกอดกันในรถ ทั้งคู่นอนในรถหนึ่งคืนเต็มระหว่างรอปีใหม่ที่จะมาถึง

แยนนี่ลอบกลืนน้ำลายเธอไม่อยากให้เฮเธอร์ต้องเป็นกังวล เธอจึงตอบปัดไปว่า "เขาไม่มาเพราะเขามีญาติมาเยี่ยมด้วยในช่วงปีใหม่นี้น่ะ"

เฮเธอร์ตอบในขณะที่มือกำลังห่อเกี๊ยว "ก็จริงแฮะ ทุกคนต้องไปเยี่ยมญาติในช่วงปีใหม่ งั้นเขาว่างเมื่อไหร่ก็ค่อยชวนมาสิ เขาเคยบอกว่าชอบเกี๊ยวของฉันไม่ใช่หรือ? ตอนที่เธอกลับเมืองก็เอาไปฝากเขาด้วยสักหน่อยก็แล้วกัน”

แยนนี่ตอบกลับไปเพียงว่า "ได้สิคะ" เธอไม่ได้จดจ่ออยู่กับสิ่งที่ป้าเฮเธอร์พูดเลยสักนิด

แยนนี่เปิดเมสเซนเจอร์ของเธอและสังเกตเห็นว่าครั้งสุดท้ายที่เธอติดต่อกับเชนน์คือปีที่แล้ว

เธอไม่เคยคิดว่าสงครามเย็นของพวกเขาจะยืดเยื้อมาถึงครึ่งปี

ตอนที่ถ่ายทำ 'แบล็ค แอนด์ ไวท์' ที่ออซซิตี้ในตอนนั้นเชนน์เดินทางหลายไมล์มาที่เมืองเพื่อฉลองวันเกิดให้เธอ ในตอนนั้นเมื่อเห็นดอกไม้ไฟที่ถูกจุดและพุ่งขึ้นไปบนท้องฟ้าเธอคิดว่าความสัมพันธ์ของพวกเราจะคงอยู่ตลอดไป ตอนนี้ดูเหมือนว่าเธอทำตามสัญญาเพียงเพราะยังจมอยู่กับช่วงเวลาเหล่านั้น

แม้ว่าแยนนี่จะไม่ใช่คนประเภทที่จะหลั่งน้ำตาง่ายๆ แต่เธอก็อดไม่ได้ที่จะร้องไห้ออกมา

ดูเหมือนว่าทุกความทรงจำที่เธอแบ่งปันกับเชนน์นั้นมันฝังลึกอยู่ในใจและยากที่จะลืม

ตอนนั้นเองที่เธอได้รู้ว่ามันยากแค่ไหนที่จะโน้มน้าวใจตัวเองให้ลืมใครบางคน

“นี่ แยนนี่ มานี่หน่อย มาช่วยฉันทำเกี๊ยวหน่อยสิ แล้วเธอมาทำอะไรอยู่ในห้องคนเดียวล่ะ?”

แยนนี่สูดจมูกและพูดว่า "ค่ะ หนูมาแล้ว"

หลังจากที่ทั้งสองคนทานอาหารเย็นเสร็จแล้ว เฮเธอร์ก็เอนกายบนโซฟาดูรายการพิเศษวันปีใหม่ทางทีวี ในขณะที่แยนนี่เลื่อนดูจอโทรศัพท์อย่างเหม่อลอย

เธอรับโทรศัพท์หลังจากผ่านไปครู่หนึ่ง

เมื่อรับสายหญิงสาวก็ได้ยินเสียงของซามูเอล "สวัสดีปีใหม่แยนนี่"

"นายด้วย สวัสดีปีใหม่"

เธอได้ยินเสียงพลุจากปลายสายของซามูเอล บรรยากาศฟังดูมีชีวิตชีวามาก

จากนั้นซามูเอลก็พูดว่า "ตอนนี้ฉันอยู่ในเมืองลุชเวย์ตรงทางแยกไปบ้านของเธอ เรามาเจอกันหน่อยได้ไหม?"

แยนนี่ตกตะลึงและประหลาดใจเล็กน้อยเพราะไม่คาดคิดว่าซามูเอลจะยังจำได้ว่าบ้านคุณยายของเธออยู่ที่ไหนหลังจากที่เคยบอกไปเมื่อหลายปีก่อน

แม้ว่าซามูเอลจะปรากฏตัวโดยไม่ได้รับเชิญ แต่แยนนี่ก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะไม่ไปพบเขา

หลังจากวางสายแยนนี่ก็พูดว่า "คุณป้า หนูจะออกไปข้างนอกสักพักนะ"

ดวงตาของเฮเธอร์เป็นประกายระยิบระยับเธอรีบถามว่า "เชนน์มาที่นี่หรือ?"

“เปล่าค่ะ แค่นัดกับเพื่อนธรรมดา เดี๋ยวหนูกลับมา”

“ฉันจำได้ทุกคำที่เธอพูดกับฉัน” ซามูเอลกล่าวต่อ "ไม่ว่าจดหมายเหล่านั้นจะเขียนโดยเธอหรือใครก็ตาม มันไม่สำคัญอีกต่อไป สิ่งสำคัญที่สุดคือฉันอยู่ที่นี่และได้เจอเธอ เพราะงั้นฉันยังสามารถพยายามเอาชนะใจเธอได้อีกครั้ง"

แยนนี่หัวเราะออกมาและจ้องมองที่เขา “นายไม่เคยเปลี่ยนไปเลยแม้แต่น้อยแม้จะผ่านมาหลายปี นายยังไร้เหตุผลเหมือนเดิม”

“ความจริงก็คือการที่ฉันพยายามไล่ตามและเอาชนะใจเธออีกครั้งมันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเธอเลย เพราะนี่เป็นปัญหาของฉันที่ต้องจัดการ”

แยนนี่พยักหน้าและพูดว่า "อืม นั่นมันก็มีเหตุผลสมกับเป็นตรรกะที่ออกมาจากหัวนาย ซามูเอล"

ซามูเอลจ้องเธอด้วยท่าทางจริงจังสุดๆ แล้วพูดต่อว่าา "ฉันยอมรับว่าทุกอย่างเป็นความผิดของฉันเอง"

"แต่... ฉันคิดว่าฉันไม่เหลือความรู้สึกใดๆ กับนายอีกต่อไปแล้ว"

ลึกๆ แล้วแยนนี่ยังคงปรารถนาให้คนที่เธอยังรักเป็นซามูเอล เพราะนั่นคงจะวิเศษมากสำหรับเธอ

มันคงวิเศษมากถ้าวิญญาณที่แตกสลายจะกลับมาพบกับเศษเสี้ยวของความฝันในช่วงวัยแรกแย้มที่หายไปอีกครั้งหลังจากเวลาผ่านมาเนิ่นนาน

อย่างไรก็ตาม ความเป็นจริงได้แสดงให้เห็นว่าสิ่งที่พวกเขาพลาดไปนั้นไม่สามารถหวนกลับคืนมาได้ เพราะการยึดติดกับอดีตมันช่างไร้ประโยชน์

"ผู้คนมักจะตกหลุมรักคนๆ เดียวหลายครั้งในชีวิต ฉันเป็นของเธอตลอดไปแยนนี่ และฉันสามารถรอเธอกลับมารักฉันอีกครั้งได้ ฉันไม่ได้เลือกปล่อยให้เธอเสียเวลารอฉันอยู่คนเดียวอย่างลมๆ แล้งๆ เพราะฉันได้ตัดสินใจทำแบบนั้นตอนที่ฉันคบกับเธอเมื่อห้าปีก่อน ทั้งหมดเป็นเพราะตัวเลือกที่ฉันมุ่งมั่นจะไปเรียนต่อต่างประเทศอยู่คนเดียว จริง ๆ แล้วฉันคิดว่าฉันมักเป็นผู้นำในความสัมพันธ์ของเราอยู่เสมอ ฉันคิดว่าตราบใดที่รักเธอแม้ว่าฉันจะจากเธอไปสิบปีเธอก็จะยังเป็นของฉัน"

แยนนี่ยิ้มและพูดด้วยน้ำเสียงที่สงบ "ฉันคิดว่าฉันจะโทษนายตลอดไป แต่การปรากฏตัวอย่างกะทันหันของนายทำให้ฉันรู้ว่าจริง ๆ แล้วฉันเลิกโทษนายไปนานแล้ว ไม่ใช่ความผิดนายที่จะไปมีการมีงานที่นั่นและไม่ใช่ความผิดนายอีกเช่นกันที่เราเลิกรา สิ่งเดียวก็คือในตอนนั้นฉันแค่อยากมีบ้าน ฉันอยากจะแบ่งปันอาหารทั้งสามมื้อและใช้ช่วงเวลาในแต่ละฤดูที่ผ่านไปกับนาย แต่สิ่งที่นายต้องการในตอนนั้นคือการแสวงหาชีวิตที่ดีขึ้นพยายามไขว่คว้าหาวัตถุนิยม”

"ซามูเอล เราทั้งคู่ไม่ผิด สิ่งเดียวคือเราพลาดเป้าหมายในชีวิต"

"แต่ตอนนี้เราจะไม่พลาดอะไรอีกแล้ว ตราบใดที่เธอเต็มใจยอมรับฉันสามารถเติมเต็มเป้าหมายชีวิตที่เธอตั้งไว้มีชีวิตแบบนั้นร่วมกับเธอได้ ไม่สำคัญหรอกว่าจะแบ่งกันกินวันละสามมื้อแล้วใช้เวลาแต่ละฤดูกาลที่ผ่านไปด้วยกันหรือประสบความสำเร็จในอาชีพนักแสดงของเธอ ฉันจะอยู่เคียงข้างเธอ”

ซามูเอลหันกลับมาและจ้องมองที่เธอ รอยยิ้มของเขาอบอุ่นและอ่อนโยน ชายหนุ่มเอื้อมมือมาลูบกลุ่มผมนิ่มการจ้องมองของเขาเต็มเปี่ยมด้วยความรัก

แต่ถึงอย่างนั้นแยนนี่ก็จ้องมองเขากลับด้วยรอยยิ้มบางๆ ไม่ได้มีอะไรลึกซึ้ง เธอไม่ได้พูดอะไร

แยนนี่ไม่ต้องการสิ่งนั้นอีกต่อไป

เธอได้เรียนรู้ที่จะอดทนต่อความยากลำบากของตัวเองและอยู่กับมันได้แล้ว