เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 1103

พวกเขานอนหันหลังชนกันในคืนนั้น

แยนนี่รู้สึกตัวตลอดทั้งคืนเธอไม่สามรถข่มตาหลับได้ลง

หลังจากที่เชนน์พลิกตัวไปมาบนเตียงหลายครั้งเขารู้สึกขุ่นเคืองจนทำอะไรไม่ถูก ชายหนุ่มดึงเธอเข้ามาในอ้อมแขนโอบกอดเธอไว้แน่น พวกเขานอนกอดกันในที่สุด

หลังจากเงียบไปนานแยนนี่ที่นอนหนุนอกอยู่ก็ตัดสินใจถามขึ้นมาท่ามกลางความมืด "คุณจะคิดถึงฉันไหมถ้าฉันไปอเมริกา?"

เสียงทุ้มตอบห้วนๆ ว่า "ไม่คิดถึง"

เขาแสร้งทำเป็นไม่สนใจเธอและตอบอย่างฉุนเฉียว

แยนนี่กระพริบตาปริบๆ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมอเขาภายใต้แสงสลัว "แล้วคุณจะไปหาฉันที่อเมริกาบ้างไหม?"

"ไม่ไป" เชนน์ขว้างคำตอบขวานผ่าซากใส่

“แต่ฉันคิดถึงคุณนะ”

เชนน์หลับตาและพูดห้วนๆ ว่า "งั้นก็รอไปแล้วกัน"

แยนนี่กอดเขาแน่นและไม่พูดอะไรอีกหลังจากนั้น

สุดท้ายแล้วเธอก็ได้ทำการตัดสินใจครั้งใหญ่แบนี้และคงเป็นไปไม่ได้ที่เชนน์จะไม่รู้สึกไม่พอใจเลย

เธอเข้าใจได้

แยนนี่ต้องการที่จะยืนอยู่ในมุมของเชนน์แล้วเข้าใจมุมมองของเขาด้วยเช่นเดียวกัน แต่ดูเหมือนว่ามนุษย์มักจะเห็นแก่ตัวมากขึ้นเมื่อพวกเขาตกหลุมรักใครสักคนอย่างลึกซึ้ง เธออดไม่ได้ที่จะถามว่า "ถ้าอย่างนั้นคุณจะรอฉันไหมเชนน์?"

แม้ว่าระยะเวลาสองปีจะไม่น่ากลัวหรือโหดร้ายเท่ากับการรอคอยถึงเจ็ดหรือสิบปีแต่มันก็ยังเป็นเวลาที่ยาวนานมากแม้ในยุคที่เทคโนโลยีก้าวหน้าแล้วเช่นนี้

แล้วแยนนี่เองก็ยังไม่แน่ใจตัวเองด้วยซ้ำว่าเธอจะสร้างชื่อเสียงให้ตัวเองในสหรัฐอเมริกาได้หรือไม่

พวกเขาจะถูกคั่นกลางด้วยมหาสมุทรและผืนทวีป แม้ว่าพวกเขาอาจจะถูกล้อมรอบไปด้วยสิ่งยั่วยุและการงานที่ทำให้ทั้งสองไม่มีเวลา และแม้ว่าสิ่งรบกวนพวกนั้นอาจจะไม่ได้มีค่าใดในสายตาของเชนน์แต่ความรู้สึกเหงาก็ยังคงต้องได้รับการระบายออกในวันใดวันหนึ่ง ดังนั้นจึงสมเหตุสมผลที่เชนน์อาจจะไม่รอเธอ

แยนนี่เข้าใจประเด็นเหล่านั้นอย่างชัดเจน

อย่างไรก็ตามแยนนี่ยังคงหวังอย่างเห็นแก่ตัวว่าเชนน์จะรอเธอจริงๆ

เชนน์ตอบอย่างไม่แยแส "ไม่รอหรอก"

เขาจะไม่คิดถึงเธอ จะไม่ไปเยี่ยมเธอที่อเมริกา จะไม่รอเธอ

ทุกสิ่งที่เขาพูดเป็นเรื่องโกหกเพราะเชนน์เองก็ไม่เชื่อว่าเขาจะสามารถทำสิ่งนั้นได้

แต่ทำไมเขาถึงต้องบอกเธอว่าเขาจะจอดรออยู่นิ่งๆ เหมือนเครื่องบินที่ไม่ขึ้นบินในสนามบิน?

เขารู้สึกละอายเกินกว่าจะทำเช่นนั้น

สิ่งที่น่าอายกว่านั้นคือแม้ว่าเขาจะรู้สึกไม่อยากหยุดรอเธอแค่ไหนเขาก็ยังเต็มใจที่จะรอ

…

เช้าวันต่อมาเป็นวันส่งท้ายปีเก่า

เนื่องจากก่อนหน้านี้พวกเขาตกลงที่จะใช้วันส่งท้ายปีเก่าด้วยกันตามลำพัง คฤหาสน์หลังใหญ่จึงรู้สึกว่างเปล่า บรรยากาศทั้งหมดรู้สึกเย็นลงกว่าเดิมหลังจากที่แยนนี่เลือกที่จะไปสหรัฐอเมริกา

ลานกว้างของคฤหาสน์ยังปกคลุมไปด้วยหิมะดูเหมือนว่าบรรยากาศที่มีชีวิตชีวาในคืนส่งท้ายปีเก่าจะเงียบลงจนน่าขนลุก

แยนนี่ตื่นนอนตอนแปดโมงและทำอาหารเช้าแสนอร่อยตามปกติ

เชนน์ตื่นเช้าเช่นกันแต่เขายังคงนอนขลุกอยู่บนเตียงและไม่ยอมลุก

จนกระทั่งแยนนี่มาปลุกเขาเพื่อรับประทานอาหารเช้า เขาจึงลุกไปล้างหน้าล้างตาอย่างเงียบๆ

ทั้งคู่รับประทานอาหารเช้าเงียบๆ ไร้ซึ่งเสียงการพูดคุย

ในฤดูหนาวนั้นช่วงเวลากลางวันจะสั้นและแสงอาทิตย์นั้นมักจะอยู่ไม่นาน

แยนนี่เตรียมอาหารทั้งสามมื้อตลอดทั้งวันให้เชนน์โดยไม่บกพร่องใดๆ

ขณะที่พวกเขากำลังรับประทานอาหารเย็น เชนน์ที่ไม่สามารถระบายความคับข้องภายในใจออกไปได้ เขาจึงจงใจพยายามจับผิดโดยไม่มีเหตุผล ชายหนุ่มจ้องที่เมนูซี่โครงเคี่ยวน้ำตาลก่อนจะเลิกคิ้วและบ่นว่า "นี่สูตรไม่มีน้ำตาลหรือเธอกำลังจะฆ่าฉันด้วยความหวานนี่?"

ปีใหม่กำลังจะมาถึงในอีกครึ่งชั่วโมงข้างหน้า

แต่ถึงอย่างนั้นแยนนี่ก็ไมไ่ด้สัมผัสถึงความสุขที่จะได้เฉลิมฉลองวันปีใหม่ เพราะเธอกำลังจะจากไปในไม่ช้า

ประตูห้องนอนถูกเปิดตอนประมาณห้าทุ่มกว่าๆ

เป็นเชนน์ที่เดินเข้ามาในห้อง

ในมือเขามีเอกสารอยู่สองฉบับ

ก่อนที่แยนนี่จะทันได้ถามว่ามันเกี่ยวกับอะไรเชนน์ก็ส่งสัญญาทั้งสองฉบับนั้นให้เธอแล้วเดินออกไปยืนตรงหน้าต่าง เขาดูสงบมากจนดูไม่ออกว่าตอนนี้รู้สึกอย่างไร เชนน์พูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งจนน่าขนลุก "สิ่งที่เธอต้องทำคือเซ็นชื่อตัวเองในสัญญาทั้งสองฉบับนี้และเธอจะไม่เป็นคนดังที่ถูกผูกมัดภายใต้ชื่อจินน์กรุ๊ปอีกต่อไป เธอจะถูกปลดออกจากสัญญาและมีอิสระโบยบินไปยังบริษัทหรือสังกัดที่ต้องการ"

แยนนี่จ้องมองสำเนาสัญญาทั้งสองฉบับอย่างเงียบๆ พลางลุกขึ้นนั่งบนเตียง

หลังจากเงียบไปนานเชนน์ก็ขมวดคิ้วเล็กน้อยและพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจ "คิดซะว่านี่เป็นของขวัญวันส่งท้ายปีเก่าครั้งนี้ฉันจะไม่ให้เงินเธอ"

ความอบอุ่นในหัวใจของแยนนี่แผ่ซ่านราวกับว่ามันกำลังจะทะลักออกมา เธอกำเอกสารปลดจากสัญญาทั้งสองฉบับไว้แน่น

แยนนี่กอดเชนน์ทันทีที่เขาหันกลับมาแล้วเขย่งตัวขึ้นกดจูบลงบนริมฝีปาก

เชนน์รู้สึกตลกตัวเองทันทีที่ได้สัมผัสรสจูบนั้นก็ราวกับว่าวิญญาณได้กลับเข้าสู่ร่าง เขาไม่อยากเชื่อเลยว่าของขวัญวันส่งท้ายปีเก่าที่มอบให้ผู้หญิงจะเป็นตั๋วเครื่องบินที่ทำให้เธออยู่ห่างจากเขา แต่ก็ยังไม่แน่นอนว่าเธอจะไปจากเขาวันไหน

แยนนี่เอนตัวนอนทาบทับร่างสูงแกร่งของชายหนุ่มมือทั้งสองคู่สอดประสานนิ้วเข้าหากัน เธอเชิดลำคอเรียวระหงส์ขึ้นแล้วกระซิบด้วยน้ำเสียงมั่นใจชิดริมใบหูของเขาว่า "ฉันจะกลับมา ดังนั้นรอฉันด้วย"

นี่ไม่ใช่คำหวานเลยสักนิด

สำหรับเชนน์เขารู้สึกเหมือนมันคือคุกที่ขังเขาไว้ให้ไปไหนไม่ได้

เขาคิดในใจว่า 'รอเธอหรือ? ใครรอใครกันแน่ยัยบ๊อง'

เปลวไฟราคะลุกโชนไปทั่วทั้งห้อง

นี่เป็นของขวัญที่เร่าร้อนและน่าหลงใหลที่สุดที่แยนนี่มอบให้เชนน์

ดูเหมือนว่าผู้หญิงคนนี้จะร้ายกาจจริงๆ เพราะเธอทิ้งความโหยหาไว้ให้เขาก่อนเจ้าตัวจะจากไป