เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 1102

รถ SUV สีดำเลี้ยวเข้ามาบริเวณลานของคฤหาสน์ลูน่า

พื้นลานกว้างทั้งหมดถูกปกคลุมไปด้วยหิมะ ขณะที่ยางล้อรถเสียดสีกับพื้นขาวโพลนนั้นมันก็ส่งเสียงหวีดชวนน่าขนลุกระคายหู

เหมือนเชนน์จะพลาดสิ่งที่แยนนี่พูด "เธอพูดว่าอะไรนะ"

แยนนี่หายใจเข้าลึกๆ และจ้องเขม็งมาที่เขาภายใต้แสงสลัวไม่แม้แต่จะหลบสายตาพลางพูดอีกครั้งว่า "จอร์แดน ฉันอยากขยับขยายการงานที่ฮอลลีวูด"

ข้อเสนอที่เฟย์ยื่นให้เป็นสิ่งที่ใครๆ ก็ฝันถึง แยนนี่ไม่ใช่คนหุนหันพลันแล่นเธออายุแค่ยี่สิบสองเท่านั้น คนที่เธอรักสูงส่งราวกับยืนอยู่บนยอดสูงสุดของพีรามิด เธอไม่สามารถยอมรับความอ่อนแอและการที่ต้องการใครสักคนที่แข็งแกร่งกว่ามาปกป้องได้ แยนนี่ไม่สามารถยอมรับความรู้สึก ‘ไม่คู่ควร' เมื่อต้องอยู่กับเชนน์

ความรู้สึกไร้ค่านี้ไม่ได้เกิดจากการที่เธอไม่มีความนับถือในตนเอง สิ่งที่เธอต้องการคือการแข็งแกร่งขึ้นเพื่อที่จะได้เผชิญหน้ากับทุกสิ่งได้ด้วยตัวเองหากมีวันใดที่เธอไม่ได้รับการปกป้องจากเชนน์อีกต่อไปแล้ว นอกจากนี้เธอยังอยากขึ้นไปในระดับที่สามารถทัดเทียมกับเชนน์และทำให้ทุกคนอิจฉาที่แฟนสาวของเขาไม่ใช่ใครอื่นแต่เป็นแยนนี่

แยนนี่ยังหวังว่าเธอจะไม่ทำตัวจืดชืดเหมือนคนดังคนอื่นๆ ที่เขาเคยเดทมาก่อน เชนน์ไม่เคยถามเกี่ยวกับชื่อพวกเขาเลยสักครั้งเพราะพวกเขาเป็นแค่เพื่อนแก้เหงาชั่วครั้งชั่วคราว

แยนนี่รู้สึกโลภเล็กน้อยเพราะเธอต้องการสร้างชื่อให้ตัวเองเหมือนกัน ชื่อที่เป็นของเธอเมื่อเธอยืนอยู่ข้างเชนน์

นอกจากนี้เธอต้องการให้ผู้คนนึกถึงชื่อของเธอ แยนนี่ จอย เมื่อใดก็ตามที่ชื่อของเชนน์ถูกพูดถึงในวงสนทนาคนทั่วไป

เธอไม่ใช่เด็กสาวไร้เดียงสาทั่วไปที่จินตนาการถึงฉากโรแมนติกไร้จุดหมายราวกับฝันกลางวัน

ความรักที่สมบูรณ์แบบที่สุดที่แยนนี่สามารถจินตนาการได้ก็คือการเท่าเทียมกับเชนน์

ทั้งหมดเป็นเพราะเขาที่กระตุ้นให้เธอเก่งขึ้นและเธอต้องการแข็งแกร่งขึ้นเพื่อเขาเท่านั้น เพื่อที่เธอจะได้ยืนเคียงบ่าเคียงไหล่กับเขา

เชนน์ปล่อยตัวเธอก่อนที่จะค่อยๆ ลุกขึ้นและเอนตัวลงนอนที่เบาะของเขา ชายหนุ่มยกกำปั้นตีหน้าผากตัวเองแล้วใช้ความคิดอยู่ครู่หนึ่ง หลังจากนั้นไม่นานเขาก็ถามว่า "เธออยากไปหรือกำลังจะบอกฉันว่าจะไปฮอลลีวูดเร็วๆ นี้"

เชนน์เริ่มแผ่รังสีน่ากลัวออกมาขึ้นเรื่อยๆ

แยนนี่ไม่ต้องการโต้เถียงกับเขาในนาทีนั้น เธอตอบว่า "ฉันยังคงอยู่ภายใต้สัญญาของคุณและก่อนหน้านี้เราเซ็นสัญญากันเป็นเวลาสิบปี หากคุณตั้งใจที่จะไม่ปล่อยฉันไปฉันก็ไม่สามารถจ่ายค่าผิดสัญญามูลค่ามหาศาลนั้นได้ ดังนั้นฉันจึงปล่อยให้การตัดสินใจขั้นสุดท้ายเป็นของคุณ"

'ฮึ่ม เธอทำให้มันฟังดูเป็นเกียรติอย่างยิ่ง'

เชนน์ยิ้มหยันพลางพูดว่า "เธอกำลังพูดกับฉันในฐานะคนดังที่อยู่ภายใต้สังกัดของเชนน์กรุ๊ปหรือกำลังพูดกับฉันในฐานะคู่หมั้น?"

"ทั้งสองอย่าง แต่ว่านะ ฉันชอบอย่างหลังมากกว่า"

เชนน์กัดฟันขณะที่จ้องหน้าแยนนี่ "เธออยากจะเลิกกับฉันจริงๆ เหรอแยนนี่?"

แยนนี่ลดระดับสายตาลงเล็กน้อยพลางใช้นิ้วถูมุมเสื้อโดยสัญชาตญาณ เธอแทบไม่รู้สึกประหม่าแต่ด้วยเหตุใดไม่อาจทราบเธอเริ่มกังวลกับคำถามของเชนน์

เธอกลัวอย่างยิ่งที่จะสูญเสียเขาไป

แยนนี่เกลียดความรู้สึกแบบนี้เธอลอบกลืนน้ำลายก่อนจะพูดเสียงแผ่ว "ฉันเปล่า แต่ถ้าไปฮอลลีวูดคุณจะเลิกกับฉันไหม?"

ถ้าไม่ใช่เพราะเสียงของเธอที่นุ่มนวลเจือเศร้าสร้อย ด้วยอารมณ์ที่คุกรุ่นของเชนน์ตอนนี้เขาคงระเบิดไปแล้ว

แต่ถึงอย่างนั้นหลังจากได้ยินเสียงของเธอแล้วเชนน์ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเจ็บปวดหัวใจ

'ไร้ประโยชน์เสียจริง บัดซบ'

ที่กั้นถูกยกลงเจคก็คิดว่าทั้งคู่ยังไม่รู้ว่าพวกเขากลับมาถึงบ้านแล้วเขาจึงมาเคาะประตูและเตือนพวกเขาว่า "ถึงบ้านแล้วครับประธานจินน์"

เชนน์ไม่สามารถระงับความโกรธได้เขาบันดาลโทสะ "ออกไป"

เจคสับสนจนพูดไม่ออก

'ประธานจินน์ที่ยิ้มอย่างร่าเริงเมื่อไม่กี่วินาทีที่แล้ววินาทีต่อมาเขาหงุดหงิดขนาดนี้ได้อย่างไร?'

ประตูรถยังถูกปิดไว้อย่างนั้นไม่มีใครลงมาอยู่เป็นเวลานาน

บรรยากาศในรถกำลังตึงเครียด

เชนน์แผ่รังสีความน่ากลัวออกมาราวกับทุ่นระเบิดที่พร้อมอาละวาด มันเหมือนกับว่าเพียงแค่แตะเบาๆ เขาก็พร้อมที่จะหักคอแยนนี่

แยนนี่รู้มาก่อนแล้วว่าเขาจะโกรธจัดจนลงเอยแบบนี้

เธอเป็นเพียงฝุ่นละอองเล็กๆ ในวงการบันเทิงแล้วจะขึ้นไปทัดเทียมเขาได้อย่างไร?

เชนน์พูดไม่ออกเพราะเขาไม่รู้จะพูดอะไร ตามบุคลิกเขาควรจะพูดว่า 'ใครมันกล้าพูดว่าเราว่าเข้ากันไม่ได้? ฉันจะให้คนไปปิดปากพวกนั้นเดี๋ยวนี้'

อย่างไรก็ตามเชนน์ยังรู้อีกว่าแยนนี่ไม่ได้พูดเล่น

เชนน์รู้สึกหมดหนทางอย่างไม่น่าเชื่อเพราะเขาไม่ต้องการให้เธอจากไป แต่ในขณะเดียวกันก็รู้สึกว่าเขาจำเป็นต้องปล่อยเธอไป

อารมณ์ของเขารู้สึกท่วมท้นและซับซ้อนเกินไปในตอนนี้ดังนั้นเขาจึงลงจากรถก่อนเพื่อตั้งสติ

เชนน์ไม่แม้แต่จะกางร่มขณะที่เดินจากลานกว้างไปยังตัวคฤหาสน์ ศีรษะและไหล่ของเขาถูกปกคลุมไปด้วยหิมะสีขาวโพลนทำให้ตัวเขาดูแผ่รังสีความเย็นยะเยือกออกมา

แยนนี่นั่งอยู่ในรถเป็นเวลานานมากพอๆ กันกับเวลาที่เธอกำหมัดแน่นจนเล็บจิกลงไปในฝ่ามือ อย่างไรก็ตามในที่สุดเธอก็ตัดสินใจรวบรวมความกล้าและเผชิญหน้ากับเขา

ไม่สำคัญว่าการตัดสินใจครั้งสุดท้ายของเชนน์จะเป็นอย่างไร เพราะแยนนี่ตัดสินใจทำทุกอย่างที่ตัวเองวางแผนไว้ก่อนหน้านี้ให้เสร็จสิ้นและตั้งใจที่จะทำให้ดี

มันไม่สำคัญเช่นกันหรอกว่าเขาเลือกที่จะเลิกกับเธอหรือไม่ เพราะเมื่อกลับมาเธอจะปรากฏขึ้นอีกครั้งและชิงเขากลับมา

เมื่อแยนนี่เข้าไปในคฤหาสน์เธอก็เห็นว่าไฟไม่ได้ถูกเปิดไว่ รอบตัวมืดมากและเธอรู้สึกได้ถึงแขนขนาดใหญ่ที่เกี่ยวรั้งตัวเธอไว้แน่นก่อนที่จะถูกดึงเข้าสู่อ้อมแขนอันอบอุ่น

น้ำเสียงดิบเถื่อนที่ดูอดกลั้นของชายหนุ่มดังขึ้นท่ามกลางความมืดมิด "เธอจะทิ้งฉันไปนานแค่ไหน?"

แยนนี่ตกตะลึงเล็กน้อยพลางสงสัยว่านี่เป็นการแสดงความตกลงของเขาหรือไม่

“อย่างเร็วที่สุดก็คงประมาณสองปี? ฉันยังไม่แน่ใจในตัวเองแต่จะทำให้ดีที่สุด”

สองปีช่างโหดร้ายสำหรับเขาจริงๆ

ขณะที่เชนน์คว้าแขนเรียวเล็กเขาก็จับเธอแน่นขึ้นโดยไม่รู้ตัว แม้ว่ามันจะทำให้แยนนี่เจ็บปวดแต่เธอก็ไม่เปล่งเสียงเลยแม้แต่น้อย

เธอปล่อยให้เขาบีบเธอแน่นเท่าที่ต้องการ