เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 1101

เชนน์ออกมาจากทางออกของอาคารผู้โดยสาร 3 และในขณะที่เขากำลังจะเดินไปที่รถ SUV สีดำแยนนี่ก็สังเกตเห็นเขาท่ามกลางฝูงชนจากฝั่งตรงข้ามถนน

นั่นเป็นเพราะเชนน์โดดเด่นมากเกินไปทำให้เธอสังเกตเห็นเขาได้ง่ายๆ

และเพราะว่าเชนน์เป็นคนรักของแยนนี่นั่นยิ่งทำให้เธอเห็นเขาท่ามกลางผู้คนมากมายได้ในทันที

แยนนี่คิดกับตัวเองว่าถ้าเธอจะทิ้งคนๆ นี้ไปจริงๆ เธอคงจะต้องปลอบใจตัวเองอีกเป็นหมื่นๆ ครั้ง

โทรศัพท์ของแยนนี่เริ่มดังอีกครั้งและโชว์สายเรียกเข้าว่ามาจากเฟย์

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เฟย์โทรหาเธอสองต่อสอง

ตอนนี้เป็นเวลากลางวันในลอสแองเจลิสและเฟย์กำลังทำงานอยู่

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เฟย์บอกเธอว่าผู้จัดการในยูนิเวอร์แซลสตูดิโอที่ฮอลลีวูดสนใจในตัวแยนนี่ ด้วยความช่วยเหลือและคำแนะนำของเฟย์เพียงอย่างเดียวแยนนี่จะสามารถขยับขยายการงานของเธอได้อย่างดีในฮอลลีวูด

แยนนี่คอยบอกซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่าเธอจะเก็บเรื่องนี้ไปคิดและเธอยังไม่เคยให้คำตอบโดยตรงกับเฟย์

อย่างไรก็ตามดูเหมือนว่าเธอจะได้คำตอบของเธอแล้ว

หลังจากวางสายเธอก็ส่งข้อความไปหาเฟย์ [ฉันไม่สามารถรับสายของคุณได้ในขณะนี้ แล้วฉันจะโทรกลับในภายหลัง ฉันได้คิดเกี่ยวกับเรื่องนั้นแล้ว]

เจคเตรียมพร้อมที่จะลงจากรถขณะที่บอกกับแยนนี่ "ประธานจินน์ออกมาแล้ว ผมจะไปช่วยขนสัมภาระให้เขาเอง"

หลังจากแยนนี่เก็บโทรศัพท์เธอก็เงยหน้าขึ้นแล้วพูดว่า "ฉันจะไปด้วย"

เจคตกตะลึงเล็กน้อยก่อนจะตอบ "ได้ครับ"

ทันทีที่เธอเปิดประตูลมหนาวก็พัดวูบปะทะเข้าที่คอทันที แยนนี่ยืนอยู่ข้างรถเธอโบกมือให้ชายฝั่งตรงข้ามแล้วพูดว่า "ทางนี้ จอร์แดน"

'จอร์แดน'

เชนน์ยังไม่รู้ตัวในทันทีเพราะเขาไม่เคยคาดคิดว่าแยนนี่จะเรียกเขาแบบนั้นในที่สาธารณะ

แต่ถึงอย่างนั้นไม่นานเขาก็รู้ตัวและรู้สึกดีใจอย่างน่าประหลาด

ครั้งนี้เชนน์ไม่ได้ก้าวต่อเพื่อเดินเข้าไปหาแยนนี่แต่เขาทำเพียงแค่อ้าวงแขนกว้างรออยู่ที่ตรงข้ามฝั่งถนนก่อนจะระบายรอยยิ้มกว้างที่เต็มไปด้วยความรักและความอบอุ่นให้กับเธอ

แยนนี่พุ่งเข้ามาชนเขาเหมือนเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ

เธอจำไม่ได้ว่าครั้งสุดท้ายที่เธอกอดใครสักคนอย่างอบอุ่นราวกับเด็กๆ ครั้งสุดท้ายนั้นคือเมื่อไหร่

ไหล่ของเขาปกคลุมไปด้วยหิมะเย็นๆ

แต่แยนนี่ก็กอดเขาแน่นและไม่ได้รู้สึกรำคาญใจกับไอเย็นที่แผ่ออกมาจากร่างกายของชายหนุ่ม เธอพูดขณะที่ฝังหน้าอยู่ในอ้อมแขนเขา "จอร์แดน ฉันคิดถึงคุณจัง"

เชนน์ก้มศีรษะลงแล้วหัวเราะเบาๆ เขาทัดผมที่ยุ่งเหยิงของเธอไว้หลังใบหู ทุกสัมผัสของเขาทำให้เธอรับรู้ได้ถึงความรัก เชนน์เอ่ยอย่างหยอกล้อว่า "ดูเหมือนว่าเธอจะเหมาะเป็นภรรยาของจอร์แดน จินน์นะ"

ก่อนหน้านี้เขาเคยบอกไว้ว่านอกจากสมาชิกในครอบครัวแล้วเขาจะบอกแค่ภรรยาในอนาคตเกี่ยวกับอีกชื่อหนึ่งของเขา จอร์แดน จินน์

แยนนี่เงยหน้าขึ้นจากอกแกร่งก่อนจะส่งยิ้มกว้าง รอยยิ้มของเธอดูหวานอย่างไม่น่าเชื่อและแม้แต่ดวงตาของเธอก็ยังดูเป็นประกายระยิบระยับราวกับดวงดาว

เชนน์ก้มลงจูบริมฝีปากของเธอบนถนนท่ามกลางฤดูหนาวก่อนจะคว้ามือเรียวเล็กพลางลากกระเป๋าเดินทางด้วยมืออีกข้างเดินไปยังที่รถ เขาถึงกับบ่นว่า "จะแข็งตายอยู่แล้ว ตอนนี้ฉันแก่ลงถ้าเราจะสร้างซีนโรแมนติกวันหลังเราควรไปหาที่ที่มีเครื่องทำความร้อน"

แยนนี่เดินอยู่เคียงข้างเขา "โอ้ คุณรู้อายุตัวเองด้วยเหรอ? ฉันคิดว่าคุณลืมเรื่องนี้ไปหมดแล้ว"

'แล้วเขาก็ไม่ใช่เด็กเกเรอีกต่อไปแล้วเช่นกัน'

สายตาของเชนน์เปลี่ยนไปอย่างน่ากลัวเขาเอ่ยว่า "เธอหาว่าฉันแก่เหรอ? ฉันยังไม่ถึงสามสิบด้วยซ้ำ แล้วฉันแก่ได้ยังไง"

แยนนี่รู้สึกตงิดอยู่ในลำคอเธอตัดสินใจที่จะไม่โต้เถียงกับเด็กผู้ชายคนนี้

ดูเหมือนว่ามีเพียงเชนน์เท่านั้นที่ได้รับอนุญาตให้แสดงความคิดเห็นว่าเขาแก่หรือไม่ เพราะไม่มีใครสามารถทำได้รวมถึงแยนนี่ด้วย

รถทั้งคันรู้สึกอบอุ่นเมื่อพวกเขาเข้าไป

เชนน์กำลังจะเอนตัวทาบทันแยนนี่และบรรเลงจูบเธอแต่เขาลืมเรื่องเจคที่นั่งเบาะหน้าไปเสียสนิท

เจคกระอักกระอ่วนก่อนจะพูดว่า "ประธานจินน์ วันนี้ไม่ใช่วันวาเลนไทน์ คุณช่วยหาที่ที่ไม่บาดตาผมได้ไหมเพราะผมยังโสดมาก"

เชนน์แทรกขึ้นมา "งั้นนายช่วยยกที่กั้นขึ้นหน่อย"

เชนน์จับมือเธอมาวางไว้ที่ริมฝีปากของเขาแล้วกดจูบก่อนจะจ้องมองเธอด้วยท่าทีใสซื่อบริสุทธิ์ "ทำไงดี ฉันสาบานไปแล้วด้วยสิ"

“หืม? คำสาบานอะไร? ไม่นะ เดี๋ยวก่อน คุณรู้วิธีสาบานจริงๆ งั้นหรือเชนน์?”

'นั่นเป็นการกระทำที่เปล่าประโยชน์'

ชายหนุ่มมองเธออย่างรักใคร่ในขณะที่เขามองเธอใกล้ขึ้นและใกล้ขึ้นจ้องมองลึกลงไปไปในแววตาของแยนนี่ เชนน์กล่าวต่ออย่างชัดถ้อยชัดคำ "ฉันสาบานว่าเธอจะเป็นผู้หญิงคนสุดท้ายที่ฉันจะมีไม่ว่าจะความสัมพันธ์ใดก็ตาม"

“แล้วถ้าทำไม่ได้ล่ะ?”

เชนน์ฝังใบหน้าลงบนต้นคออันอบอุ่นของเธอพลางเอ่ยหยอกล้อ "งั้นฉันจะทำหมัน"

รถ SUV สีดำขับผ่านถนนที่ปกคลุมไปด้วยหิมะสองข้างทางเต็มไปด้วยก้อนปุกปุยสีขาวที่ตกลงมาอย่างต่อเนื่อง แต่ถึงกระนั้นภายในรถกลับอบอุ่นอย่างไม่น่าเชื่อ

ในขณะที่ทั้งคู่มาถึงจุดสูงสุดของสัมผัสอันแนบสนิทแยนนี่ก็กอดคอของเชนน์ไว้และพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนแต่ฟังดูเย้ายวน "ฉันมีบางอย่างจะบอกคุณ"

"เรื่องอะไร?" เชนน์ยังคงจูบเธอต่อไป

“แม่ของคุณมาหาฉันและต้องการให้ฉันเชิญคุณไปทานอาหารร่วมกับเธอเพียงเพื่อแก้ไขความสัมพันธ์ของคุณกับเธอ”

เชนน์ตะลึงเล็กน้อยเขาพบว่ามันแปลกที่มาเรียจะมาหาแยนนี่จริงๆ ชายหนุ่มเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจ "ถ้าครั้งต่อไปเขามาหาเธออีกก็อย่าไปสนใจเลย ฉันตัดสัมพันธ์กับเขาแล้วและเรื่องใดๆ ก็ตามที่เขาต้องการจะพูดคุยก็ไม่มีประโยชน์สำหรับฉัน"

"ใช่" แยนนี่ตอบรับในขณะที่เธอรู้อยู่แล้วว่าเชนน์ต้องพูดแบบนี้ เธอไม่แปลกใจ

แยนนี่หรี่ตาลงและกัดริมฝีปากก่อนจะพูดว่า "มีอีกอย่างที่ฉันจะบอกคุณ"

แยนนี่ลังเลเล็กน้อยแต่อย่างไรเธอก็ต้องบอกเขา

เชนน์จับมือเธอขึ้นมาประทับรอยจูบอีกครั้งขณะที่เธอกำลังเพลิดเพลินอยู่กับสัมผัสนั้นเขาก็ถามด้วยน้ำเสียงยานคาง “ว่าไง?”

"ก่อนหน้านี้เฟย์เคยถามฉันว่าอยากขยับขยายการงานในฮอลลีวูดไหมเพราะยูนิเวอร์แซลสตูดิโอเล็งฉันไว้แล้ว"

แยนนี่เงยหน้าขึ้นและจ้องมองเขาด้วยสายตาอันว่างเปล่า เธอพูดต่อด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง "นี่ จอร์แดน ฉันอยากไปเป็นนักแสดงในอเมริกา"