เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 1112

ณ บ้านตระกูลฟัดด์

ตั้งแต่ที่ฮีลตันต้องมาดูแลเจลลี่ บีน เขาก็รู้สึกกระวนกระวายเป็นพิเศษ

ฮีลตันยกเลิกประชุมทันทีและรีบพุ่งตรงกลับบ้าน เขาสังเกตเห็นทันทีว่ามีผู้หญิงคนหนึ่งยืนอยู่กับลูกของเขาในสวน

แยนนี่กำลังเล่นกับเจลลี่ บีนบนม้านั่งหิน

ฮีลตันในชุดสูตสีดำยืนมองอยู่ที่สนามหญ้าใกล้ ๆ เขาตะโกนเรียกด้วยเสียงเย็นเยียบ "มาหาพ่อเดี๋ยวนี้ เจลลี่ บีน!"

วินาทีที่เจลลี่ บีนสังเกตเห็นฮีลตัน เธอก็ใช้ขาสั้น ๆ วิ่งตรงไปหาทันที ตะโกนลั่น "พ่อคะ!"

ฮีลตันโน้มตัวไปอุ้มร่างเด็กน้อยตัวแสบที่ส่ายไปส่ายมาขึ้นมาไว้บนแขนของเขาอย่างนุ่มนวล จากนั้นก็สาดสายตาเย็นเยียบมองไปอีกฝั่ง แต่พอเขาหันไปพบกับแยนนี่ที่นั่งอยู่ที่ม้านั่งหินใกล้ ๆ ดวงตาของเขาก็ดูจะสว่างวาบขึ้นมาเหมือนพร้อมจะปกป้องเจลลี่ บีน

ฮีลตันดุสั่งสอนเจลลี่ บีน "หึ ลูกกลายเป็นคนใหญ่สุดของบ้านตอนพ่อไม่อยู่สินะ? ใครอนุญาตให้ลูกออกไปเที่ยวเล่นได้เองตามใจชอบกัน?"

เจลลี่ บีน ยืดหลังขึ้นตรง เธอเม้มปากตอบคำถามด้วยเสียงมั่นใจ "ปู่อนุญาตหนูแล้วนะ! ลุงลูอิสกับฮอร์ตันก็มากับหนูด้วย! หนูไม่ได้อยู่คนเดียวซะหน่อย!"

"แล้วผู้หญิงคนนั้นนี่ใครกัน?" ฮีลตันถามขณะเหลือบไปมองแยนนี่ เขารู้สึกว่าหน้าตาเธอดูคุ้น ๆ แต่ก็นึกไม่ออกเสียทีว่าก่อนหน้านี้ไปเจอเธอมาที่ไหน

เจลลี่ บีนใช้นิ้วอวบ ๆ น้อย ๆ สีขาวชี้ไปที่แยนนี่ที่อยู่ใกล้ ๆ แล้วบอกว่า "พ่อคะ คนนี้คือน้าแยนนี่!"

"แยนนี่เหรอ?"

ถ้าฮีลตันจำไม่ผิด แยนนี่น่าจะเป็นแฟนของเชนน์นี่นา ใช่ไหม?

ถึงฮีลตันจะไม่เคยถามเชนน์ตรง ๆ ถึงชีวิตรักส่วนตัวของอีกฝ่าย แต่เชนน์กับแยนนี่ก็คบกันมาตั้งหลายปี ถึงเขาจะไม่รู้จักตัวฝ่ายหญิงดี แต่เขาก็รู้ว่าแยนนี่เป็นใคร

แต่พอแยนนี่เดินตรงมาหาฮีลตัน เธอก็แนะนำตัวเองตรง ๆ "สวัสดีค่ะ ท่านประธานฟัดด์ ฉันชื่อแยนนี่ ไม่แน่ใจว่าท่านประธานจำฉันได้หรือเปล่า"

แววตาของฮีลตันทอประกายขี้เล่นออกมา เขาทักขึ้นว่า "อ้อ เป็นคุณนี่เอง ผมจำคุณได้แน่นอน ยิ่งคุณหน้าตาเป็นอย่างนี้ยิ่งลืมคุณยาก"

แยนนี่ถึงกับพูดไม่ออก

ฮีลตันดูเหมือนจะเป็นคนจริงจัง ถ้าไม่ใช่คนที่สนิทด้วยก็คงจะไม่สังเกตเห็นว่าจริง ๆ แล้วเขาเป็นคนขี้เล่นมากแค่ไหน แต่เชนน์นั้นต่างออกไป เชนน์เป็นผู้ชายที่ซับซ้อน ถึงเขาจะเป็นคนขี้เล่น แต่เขาก็ยังเป็นคนที่เย็นชาและชอบปลีกวิเวกด้วยเช่นกัน เขายังเป็นคนน่ากลัวและเข้าถึงยาก ถึงเขาจะสามารถละลายความเย็นชานั้นจนเข้ากับคนอื่นได้ ออร่าความน่ากลัวของเขาก็ยังคงติดอยู่กับตัว

ท่าทางเย็นชาที่ฮีลตันแสดงออกมาทำให้ไม่มีคนแปลกหน้าคนไหนอยากเข้าใกล้เขา

จึงเป็นเรื่องน่าแปลกใจสำหรับแยนนี่ที่คนเย็นชาแบบนั้นจะมาพูดจาล้อเล่นกับเธอ

ถึงกระนั้นเอง แยนนี่ก็เคยพบคนมาทุกรูปแบบและเจอสถานการณ์ทุกประเภทมาแล้วในช่วงสองปีที่ผ่านมา ตอนเผชิญหน้ากับฮีลตันเธอกลับรู้สึกชิล ๆ เสียด้วยซ้ำไป แยนนี่แย้มรอยยิ้มสงบนิ่งขึ้นมาแล้วกล่าวว่า "ฉันคิดว่าท่านประธานฟัดด์จะไม่คิดมามีปฏิสัมพันธ์กับคนอย่างฉันเสียอีกนะคะ"

ระหว่างที่เจลลี่ บีนกอดที่คอของฮีลตัน เธอก็ร้องขอออกมาอย่างเด็ก ๆ "พ่อคะ พวกเราให้น้าแยนนี่อยู่กินข้าวด้วยได้มั้ยคะ?"

ปกติแล้วฮีลตันแทบจะไม่อนุญาตให้ผู้หญิงที่ไหนก็ไม่รู้อยู่กินข้าวด้วย แต่วันนี้ขอนับเป็นข้อยกเว้นแล้วกัน เขาเอ่ยขึ้นว่า "ดูเหมือนเจลลี่ บีนจะชอบคุณมากจริง ๆ นะ คุณจอย ผมสงสัยว่าคุณจะว่างอยู่ทานข้างกับพวกเราสักมื้อได้ไหม?"

แยนนี่ชะงักไปเล็กน้อย เธอคิดว่าจุดประสงค์ของอีกฝ่ายดูน่าสนใจอย่างแปลก ๆ

ไม่ใช่ว่าฮีลตันไม่รู้ถึงความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเชนน์เสียหน่อย แต่เขาก็ยังชวนเธอมาทานข้าวได้อย่างดื้อ ๆ เธอไม่คิดเลยว่าคนที่คิดจริงจังอย่างฮีลตันจะชอบเรื่องดรามาเพราะเขาไม่ยอมปล่อยคนรักของเพื่อนสนิทไป เขานี่บ้าเหลือล้นจริง ๆ ถ้าเป็นอย่างนี้แล้ว แยนนี่ก็ตัดสินใจเดินตามเกมของเขาก็แล้วกัน

แยนนี่ยังอยากถามเขาเรื่องเชนน์อีกด้วย

แยนนี่ฉีกรอยยิ้มสดใสขึ้นมาก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า "ได้ค่ะ ในเมื่อท่านประธานฟัดด์ต้องการจะเชิญฉันเอง ฉันก็ไม่ขัดอะไรค่ะ"

เจลบี่ บีนมีความสุขที่สุด เธอตบมือน้อย ๆ สีขาวอวบเข้าด้วยกันขณะขยับไปมารอบแขนของฮีลตัน เธอยืดตัวส่งเสียงลั่น "เย้! หนูจะไปบอกคุณปู่ว่าหนูมีแม่แล้ว!"

หลังจากเจ้าเด็กน้อยตัวป่วนลงจากอ้อมกอดของฮีลตัน เธอก็วิ่งด้วยสองขาเล็ก ๆ เข้าคฤหาสน์ไป

ฮีลตันรู้สึกเป็นกังวลเล็กน้อย เขานวดกระหม่อมศีรษะตัวเองแล้วเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงติดตลก "ผมหวังว่าคุณจะไม่ว่าอะไรนะครับ คุณแยนนี่ พอดีว่าเจลลี่ บีนเป็นเด็กที่พูดตรงเกินกว่าเด็กคนอื่น"

แยนนี่ก็ไม่ใช่คนเคร่งมารยาทอะไร เธอตอบกลับด้วยรอยยิ้ม "แหม เจลลี่ บีนทั้งน่ารักทั้งฉลาด ฉันชอบเธอมากจะตาย ไม่ว่าอะไรเธอหรอกค่ะ"

“ในเมื่อเจลลี่ บีนชอบคุณมาก คุณจอยสนใจจะมาเป็นแม่ทูนหัวให้เธอไหมครับ?”

เขาเคยได้ยินฮีลตันพูดถึงอยู่ครั้งหนึ่ง แต่ในช่วงสองปีที่แยนนี่หายตัวไป ทุกคนก็เอาแต่ยุ่งอยู่กับการใช้ชีวิตของตัวเองจนแทบจะไม่ได้เจอหน้ากันอีกแล้ว เชนน์ไม่เคยพบหน้าลูกสาวของฮีลตันมาก่อน และก่อนหน้านี้ก็คิดแค่ว่าฮีลตันโกหกเรื่องลูกสาวเพื่อป้องกันไม่ให้ครอบครัวของเขาจับคู่เขากับผู้หญิงคนไหน เขายังคิดด้วยว่าฮีลตันอาจจะจู่ ๆ ก็มีความคิดหุนหันพลันแล่นไปอุปการะเด็กมาจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าสักแห่ง แต่ไม่มีใครคิดว่าเขาจะมีลูกสาวจริง ๆ

‘แล้วฮีลตันไปมีลูกกับใครล่ะ? ผู้หญิงคนไหนกล้าพอจะเป็นแม่ให้เด็กคนนี้กันแน่?’

เชนน์มีคำถามที่ยังไม่มีคำตอบตั้งหลายข้อ ในเมื่อฮีลตีนมีลูกสาวก่อนจะมีแฟนหรือภรรยาเป็นตัวเป็นตน เขานี่ช่างเป็นคนที่เหลือเชื่อจริง ๆ

เจคตอบว่า “คือ…เรื่องนั้นผมก็ไม่แน่ใจเหมือนกันครับ ท่านประธานฟัดด์ปิดเรื่องลูกของเขาไว้เงียบมาก จนเหมือนไม่มีใครรู้เลยว่าแม่ของเด็กคนนี้เป็นใครตอนผมไปสืบเบาะแสข้อมูล สิ่งที่ผมรู้ก็คือนายท่านฟัดด์เร่งให้ท่านประธานฟัดด์แต่งงานมากเป็นพิเศษ ไม่แน่ใจว่าท่านประธานฟัดด์ไปเจอเด็กคนนี้จากไหนกันแน่ เขาเรียกเด็กคนนี้ว่าเป็นลูกสาวของเขาเสียด้วยซ้ำ เขาดูแลเด็กคนนี้มาสองปีเต็ม สถานการณ์ฟังดูบ้ามาก แต่เรื่องว่าใครคือแม่ของเด็กคนนี้ก็ยังเป็นปริศนาอย่างสมบูรณ์ครับ”

“ในเมื่อเด็กนั่นเป็นลูกของฮีลตัน แล้วทำไมถึงมาเกาะแกะกับแยนนี่ล่ะ? แยนนี่ไม่ใช่แม่เด็กด้วยซ้ำไป”

เจคเม้มปากแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงระมัดระวัง “คือ…ตรงนี้เป็นข่าวร้ายที่ผมอยากจะบอกคุณครับ ปรากฏว่าเด็กน้อยตระกูลฟัดด์เป็นแฟนคลับของคุณจอย แล้วเธอก็งอแงอยากให้คุณจอยเป็นแม่ของเธอครับ ตอนนี้คุณจอยกำลังรออยู่ที่คฤหาสน์ของตระกูลฟัดด์ ผมได้ยินมาว่าเด็กคนนั้นอยากให้พ่อของเธอแต่งงานกับคุณจอยด้วยครับ”

เชนน์ส่งเสียงเยาะเย้ยอย่างพอใจ เขาดูไม่สะทกสะท้านอะไรกับข่าวนี้เลย “หึ ต่อให้ฮีลตันเออออไปกับเด็กนั่น แยนนี่ก็ไม่ชอบเขาอยู่ดี ตลกสิ้นดี”

เจคพูดไม่ออกเลย เขาคิดในใจว่า ‘พวกเราก็ไม่ควรมั่นใจขนาดนี้นะครับ ท่านประธานจิน’

เจคเอามือปาดเหงื่อแล้วพูดต่อ “คือ…คุณจอย…ดูเหมือนเธอจะตอบตกลงเป็นแม่ของเด็กแล้วด้วยครับ”

เชนน์ผุดลุกขึ้นมาจากเก้าอี้หนังสีดำแล้วตะโกนลั่น “ฮีลตัน ไอ้ชั่วหน้าไม่อาย ผู้หญิงของเพื่อนก็จะเอาเหรอวะ”

เจคพูดไม่ออกเลยทีเดียว

ใบหน้าหล่อเหลาของเชนน์ดูหม่นหมองลง เขาแผ่ออร่าเย็นชาน่ากลัวออกมา แล้วรีบเดินปึงปังออกไปจากออฟฟิศ

เจคถามตามหลังเขามาว่า “คุณจะไปบ้านตระกูลฟัดด์ใช่ไหมครับ?”

เชนน์กัดฟันแล้วตะโกนอย่างเกรี้ยวโกรธ “ถ้านี่เป็นเรื่องจริงล่ะก็ ฉันนี่แหละที่จะเป็นคนสร้างหลุมศพให้ไอ้สารเลวฮีลตันเอง!”

เจคพูดไม่ออกอีกรอบ

เจคได้แต่คิดกับตัวเอง ‘แล้วที่ว่าจะทำดีล่ะ กลายเป็นเรื่องไร้สาระไปเสียแล้ว ดูแล้วชะตาจะลิขิตให้เขาไม่มีทางเป็นคนดีได้ในชีวิตนี้นะ’