เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 1113

รถบูกัตติสีเงินที่ขับเร็วจนน่ากลัวแล่นมาจอดหน้าทางเข้าคฤหาสน์ตระกูลฟัดด์

เชนน์ยังไม่ได้ลงจากรถ เขากำลังโทรศัพท์อยู่

ตอนฮีลตันกำลังจะรับสายเชนน์ เขาก็เหลือบมองผ่าน ๆ ออกไปข้างนอกอย่างตั้งใจ เพราะรู้ว่ามีความเป็นไปได้สูงมากที่เชนน์จะโผล่มาที่นี่ แต่เขาก็ไม่คิดว่าเชนน์จะมาไวขนาดนี้

ดูเหมือนเขาจะได้สนุกแล้ว

ฮีลตันกดรับสายด้วยน้ำเสียงสงบนิ่ง แกล้งทำเป็นไม่รู้สถานการณ์ที่กำลังเกิดขึ้นอยู่ตอนนี้ “ว่าไง สงสัยจังเลยว่านายคิดอะไรอยู่ถึงโทรมาหาฉันวันนี้”

“เลิกแกล้งโง่แล้วออกมาข้างนอกซะที ฉันมีเรื่องจะถามนาย”

แต่ฮีลตันกลับปฏิเสธ “ฉันกำลังยุ่งอยู่ ไม่สะดวกไปหานายน่ะสิ”

“ฮีลตัน ไอ้ชาติชั่ว ฉันไม่คิดเลยว่านายจะเป็นคนแบบนี้ นายทำแม้กระทั่งแตะผู้หญิงของเพื่อนรักนายงั้นเหรอ?”

ฮีลตันตอบด้วยเสียงเยาะเย้ย “ก็นะ ผลไม้ต้องห้ามมันอร่อยเพราะมันน่าตื่นเต้นนั่นแหละ”

เชนน์กำปกเสื้อของตัวเองแน่นด้วยความแค้น พลางปลดกระดุมสามเม็ดไปด้วยระหว่างตะโกนด่า “ตื่นเต้นบ้านพ่อแกดิไอ้เวร! เลิกคุยเรื่องไร้สาระแล้วโผล่หน้าออกมาได้แล้ว อย่าคิดนะว่าฉันไม่รู้ว่านายวางแผนจะทำอะไร”

ฮีลตันวางสายไปในทันใดด้วยท่าทีสบาย ๆ

เชนน์อดกลั้นโทสะที่เดือดพล่าน ๆ ในหัว เขาหลับตา พยายามหายใจลึก ๆ หลายรอบ ก่อนจะลงมาจากรถ

เขาเดินมุ่งหน้าตรงไปที่สวนของตระกูลฟัดด์ด้วยท่าทีโกรธเคือง

เจคเดินตามเขาไปใกล้ ๆ แทบจะไม่กล้าหายใจออกมา

เจลลี่ บีนรีบวิ่งออกไปที่สวนและชนเข้ากับผู้ชายหน้าบูดบึ้งคนหนึ่ง

เด็กน้อยตัวป่วนเอียงคอจ้องผู้ชายที่ยืนตระหง่านอยู่ข้างหน้าดวงอาทิตน์ที่กำลังตก เธอเลิกคิ้วแล้วเอ่ยถาม “คุณเป็นใครคะ?”

เชนน์หรี่ตาลงเล็กน้อย เขาก้มลงจ้องเด็กน้อยตัวป่วนร่างเตี้ยเท่าขาของเขา เขารู้ได้ทันทีโดยไม่ต้องเดาว่าเธอคนนี้คือลูกสาวลับ ๆ ของฮีลตันที่เจ้าตัวไปเก็บมาจากที่ไหนสักแห่ง

เชนน์ไม่ชอบเด็กและไม่ค่อยจะมีน้ำอดน้ำทนกับพวกเขาเท่าไหร่ เขาถามด้วยเสียงเย็นชาน่ากลัว “พ่อหนูอยู่ไหน?”

เจลลี่ บีนห่อปากแล้วขมวดคิ้วมากกว่าเดิมขณะพูดว่า “คุณหยาบคายจริง ๆ หนูไม่บอกหรอกว่าพ่อหนูอยู่ไหน!”

“ยัยเด็กนี่ อย่ามาทดสอบความอดทนฉันนะ”

เชนน์ชี้นิ้วใส่เจลลี่ บีน แต่เจลลี่ บีนกลับเชิดหน้าอย่างไร้เดียงสาและไร้ความกลัว เธอเอามือกอดอกและเอ่ยออกมาด้วยเสียงโกรธแบบเด็ก ๆ “ที่นี่บ้านหนู คุณสิต้องฟังหนู!”

เชนน์กัดฟันกรอด เขาโมโหอย่างถึงที่สุดจากการที่เด็กคนหนึ่งกล้าพอที่จะมาต่อกรกับเขา ด้วยเหตุนี้ เชนน์จึงเอื้อมมือขึ้นมายกคอเสื้อของเจลลี่ บีนขึ้นเหมือนยกคอไก่ ก่อนจะเดินตรงเข้าคฤหาสน์ไป

เจลลี่ บีนกระเสือกกระสนขณะลอยอยู่กลางอากาศ เธอเตะขาเล็ก ๆ ไปมารอบ ๆ เธอพูดขึ้นว่า “ปล่อยหนูไป คุณตัวใหญ่ใจร้าย! หนูจะบอกให้พ่อหนูซัดคุณให้น่วมเลย! แงงงง…”

เชนน์ทำให้เด็กร้องไห้

เจคส่ายหัวขณะเดินตามหลังเชนน์เข้าไป เขาคิดกับตัวเองว่า ‘ประธานจินนี่ไร้ความปรานีจริง ๆ ขนาดเด็กยังไม่เว้นเลย’

‘หาแม่ของเธอเจอเหรอ?’

เชนน์เหลือบตามองเด็กน้อยอย่างมุ่งร้ายมากกว่าเดิม

แต่เจลลี่ บีนที่ยืนหลบอยู่หลังขาฮีลตันกลับจ้องเชนน์กลับด้วยดวงตากลมโต เธอเม้มปากแล้วเอ่ยขึ้นด้วยเสียงมั่นใจ “ทำไมคุณต้องหยาบคายด้วย? ที่นี่บ้านหนูนะ!”

‘หึ พ่อก็อยู่นี่ หนูไม่กลัวคนตัวใหญ่ใจร้ายหรอก!’

เชนน์เอื้อมมือไปหยิบเก้าอี้ไม้เนื้อแข็งมากระแทกเข้ากับพื้น ก่อนจะจ้องฮีลตันด้วยแววตามุ่งร้าย แต่เขาก็กัดฟันแล้วเอ่ยออกมาว่า “ก็ได้ ฉันก็ค่อนข้างสนใจที่จะได้เจอแม่คนใหม่ของเจลลี่ บีนเหมือนกัน อยากรู้ว่าเธอมีคุณสมบัติมากแค่ไหนถึงจะแต่งเข้าตระกูลฟัดด์ได้”

ฮีลตันยังแกล้งทำไปเหมือนว่าเขาไม่รู้เรื่องอะไรตอนแนะนำตัวพวกเขา “เธออยู่ตรงหน้านายนี่เอง คนนี้คือแม่ที่เจลลี่ บีนเพิ่งเจอ คุณแยนนี่ จอย”

แยนนี่จ้องตรงไปที่เชนน์ เธอไม่แม้แต่จะละสายตาจากเขา ดวงตาของเธอเปี่ยมไปด้วยความรักอย่างสุดซึ้ง แต่รอยยิ้มของเธอดูบางเบาตอนที่เธอเอื้อมมือออกไปหาเชนน์ แยนนี่เอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้มสงบนิ่ง “ไม่ได้เจอกันนานนะ เชนน์”

‘ไม่ได้เจอกันนาน เธอก็กล้าพูดออกมาได้นะ’

เชนน์แอบกัดฟันใส่ผู้หญิงคนที่ทิ้งเขาไปถึงสองปี แล้วเธอก็มาโผล่ที่บ้านเพื่อนสนิทของเขาเอาตอนนี้ ยิ่งไปกว่านั้น เธอยังกลายเป็นแม่ของลูกสาวเพื่อนสนิทเขาด้วย ไม่ได้เจอกันนานจริง ๆ

‘ทำได้ดีมาก แยนนี่!’

เชนน์เชิดคางขึ้นอย่างยโส เขาเมินมือของแยนนี่ที่ยื่นออกมาให้จับ ก่อนจะนั่งลงที่โต๊ะอาหาร

แยนนี่บีบนิ้วของตัวเอง แต่เธอกลับไม่รู้สึกกระอักกระอ่วนแต่อย่างใด เธอเผยรอยยิ้มออกมาและนั่งลงที่โต๊ะ