เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 146

เวอเรียน มอนท์ กลั้นลมหายใจและหดหัวเอนลงไปบนเบาะเหมือนเต่า

อย่างไรก็ตาม ความกังวลเกี่ยวกับการเปิดเผยของเธอไม่มีความหมายมากมายกับฮีลตัน เนื่องจาก ฮีลตัน ฟัดด์ได้เห็นเธออย่างชัดเจน แต่เขาก็ไม่ได้หยุดการพูดคุยกับ เยฟตี้ เยลแมน เขาทำกับเธอเหมือนว่าเธอไม่มีตัวตน นั่นยิ่งทำให้เวอเรียนรู้สึกแย่มากขึ้น

เจลลี่ บีน เม้มริมฝีปากเล็กของเธอ และขยิบตาให้กับเวอเรียน “มอนตี้ พ่อเห็นเราไหมคะ”

เวอเรียนไม่ได้ตอบ เจลลี่ บีน ปีนขึ้นไปคุกเข่าที่เบาะของจัดแสดงแล้วมองไปที่โต๊ะที่ 32

ทันใดนั้นเอง เจลลี่ บีน ก็ร้องตะโกนเรียกว่า “พ่อ!”

มันทำให้ เยฟตี้ เยลแมน เกิดอาการตกใจในทันที!

เยฟตี้ หันหลังกลับมาเห็นใบหน้าเล็ก ๆ ที่ไร้เดียงสากำลังต้องมองเธออย่างอยากรู้อยากเห็น เยฟตี้ ตกตะลึงเล็กน้อยว่านั่นคือ ลูกสาววัยสามขวบที่ ฮีลตันพูดถึงใช่หรือไม่

“คุณฟัดด์ ทะ… เธอ…?

ฮีลตันแนะนำเธอด้วยรอยยิ้มบาง “นี่คือลูกสาวของผม เจลบี่ บีน”

เจลลี่ บีน วิ่งไปที่ฮีลตัน ในขณะที่เวอเรียนต้องการจะหยุดเธอไว้แต่ไม่ทันซะแล้ว เธอไม่ต้องการแสดงตัวตนในตอนนี้ ดังนั้นเธอจึงปล่อย เจลลี่ บีน ไป

“พ่อคะ นี่แม่เลี้ยงคนใหม่ของหนูเหรอคะ?”

ความรู้สึกประหลาดใจปรากฏบนหน้าของเยฟตี้ มันผสมปนเปกันไปหมดกับความรู้สึกในตอนนั้น การที่ถูกเรียกว่าแม่เลี้ยงในที่สาธารณะนั้น เป็นเรื่องที่น่าอับอายจริง ๆ

ฮีตันขมวดคิ้ว ตั้งใจจะตำหนิเธอด้วยเสียงทุ้ม ๆ ว่า "เจลลี่ บีน อย่าเพิ่งมาวุ่นวายในตอนนี้"

เจลลี่ บีน ไม่ได้วุ่นวายแต่อย่างใด เธอจับมือฮีลตันแล้วพูดว่า "พ่อ มอนตี้ก็มาด้วย มอนตี้บอกว่าเธอไม่อยากให้คุณหาแม่เลี้ยงให้หนู เธออยากเป็นแม่เลี้ยงของหนู"

เวอเรียนที่นั่งอยู่หลังบูธ ตาโตของเธอเบิกกว้างทันที เธอพูดอย่างนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่?

เวอเรียนลุกขึ้นยืนทันที “ฉันไม่เคยพูดแบบนั้น!”

เยฟตี้ ตกใจ ทำไมถึงยังไม่คนอื่นอีก?

ยังมีสักกี่คนที่แอบฟังการนัดบอดของพวกเขา?

นัยน์ตาของเยฟตี้ จ้องมองเวอเรียนอย่างไม่ชอบใจ "คุณฟัดด์ ผู้หญิงคนนี้เป็นใคร อย่าบอกนะว่าเธอเป็นแม่แท้ ๆ ของลูกสาวคุณ?"

ฮีลตันมองเวอเรียนด้วยสายตาสีเข้มของเขาอย่างนิ่งสงบ แล้วพูดสั้น ๆ ว่า “ไม่ใช่อย่างแน่นอน”

เวอเรียนตัวแข็งทื่อ นัยน์ตาที่เปล่งประกายของเธอมองเขา และจมปลักอยู่กับความคิดที่ว่า เขาเย็นชามาก ดูเหมือนพวกเขาเป็นเพื่อนธรรมดา เขาปฏิเสธตัวตนของเธอเร็วขนาดนี้ เป็นเพราะเขากลัวว่าเยฟตี้จะโกรธหรือเปล่า?

เมื่อเห็นความสงสัยของเยฟตี้ ฮีลตันก็หัวเราะเบา ๆ ก่อนที่จะมองเวอเรียนและถามด้วยน้ําเสียงอ่อนโยนที่สุดว่า "คุณมอนท์ ทําไมคุณไม่บอกความสัมพันธ์ของเรากับคุณเยลแมนฟังล่ะ"

เขามองเธออย่างเฉยเมย และเรียกเธอว่า "คุณมอนท์" ฮ่า ๆ เขาแบ่งแยกเธอไว้อย่างชัดเจน ในเมื่อเขาเด็ดเดี่ยวที่จะแบ่งเส้นไว้ขัดเจนขนาดนี้ เธอจะทําให้เขาผิดหวังได้อย่างไร?

ปลายนิ้วของวิลล่าสอดเข้าไปที่ฝ่ามือของเธอ หัวใจของเธอเหมือนถูกบดขยี้ แต่ยังคงมีรอยยิ้มเล็ก ๆ บนใบหน้าของเธอ "คุณเยลแมน ฉันเป็นแค่เพื่อนกับคุณฟัดด์ พอดีเจลลี่ บีน อยากเจอคุณมาก ฉันจึงพาเธอมาที่นี่ ฉันต้องขอโทษด้วยที่รบกวนคุณ”

เสียงของเธอค่อย ๆ เบาลง เวอเรียนคว้ากระเป๋าถือของเธอ แล้วออกจากร้าน แชลโลว์ บาร์ แอนด์ เรสเตอรอง ทันที

เจลลี่ บีน พูดอย่างร้อนรนว่า “พ่อคะ พ่อทำให้มอนตี้โกรธ เธอหนีไปแล้ว”

‘ฮึ พ่อเป็นคนโกหก’ เขาบอกแท้ ๆ ว่าจะพามอนตี้ไปที่ร้าน แชลโลว์ บาร์ แอนด์ เรสเตอรอง แล้วเขาจะพาเธอกลับบ้าน!

ฮีลตันอุ้ม เจลลี่ บีน และกล่าวอย่างสุภาพกับ เยฟตี้ เยลแมน “ต้องขอโทษคุณเยลแมนด้วยนะครับ”

ฮีลตันพา เจลลี่ บีน เข้าไปในรถทันทีที่พวกเขาออกจากร้าน แชลโลว์ บาร์ แอนด์ เรสเตอรอง “หนูอยู่รออยู่ที่นี่”

"พ่อคะ พ่อต้องจับมอนตี้ให้ได้นะ!"

ฮีลตัน ฟัดด์ ล็อคประตูรถ และวิ่งไปหา เวอเรียน มอนท์

"คุณหนีมาทําไม?"

"ปล่อยฉันนะ! คุณไม่กลัวเหรอว่าคุณเยลแมนจะเข้าใจผิดเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของเรา"

เขาต้องการอะไรกันแน่? เขายืนกรานปฏิเสธความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขา แต่ตอนนี้กําลังไล่ตามเธออยู่ เพื่ออะไร?

ฮีลตันนั่งเอามือกอดอกอย่างเย็นชา เอามือล็อกข้อมือเธอไว้ในอ้อมกอด “ความสัมพันธ์ระหว่างผมกับคุณเป็นเรื่องจริง ไม่ว่าจะมีการเข้าใจผิดหรือไม่"

เวอเรียน มอนท์ ถูก ฮีลตัน ฟัดด์ บังคับขึ้นรถ

รถมายบัคสีดำ กำลังเคลื่อนตัวไปบนท้องถนนอย่างช้า ๆ ทันใดนั้นเวอเรียน ก็นึกถึงแขนของเขาที่เพิ่งหายจากการรักษาไม่นาน เขาสามารถขับรถได้แล้วเหรอ?

เธออดไม่ได้ที่จะถามว่า "แขนของคุณ… หายดีหรือยัง?"

"คุณเป็นห่วงผมไหม?"

ฮีลตันมองเธออย่างลึกซึ้งผ่านกระจกมองหลัง นัยน์ตาของเขามีรอยยิ้มเล็กน้อย

เวอเรียนยกริมฝีปากขึ้น "ฉันเป็นห่วงแต่ความปลอดภัยของตัวเอง แล้วก็เป็นห่วงความปลอดภัยของ เจลลี่ บีน”

เจลลี่ บีน เบิกตากว้าง เธอมองเวอเรียนแล้วขอร้องว่า "มอนตี้ ได้โปรดกลับบ้านพร้อมคุณพ่อกับหนูนะคะ คุณไม่ได้อ่านนิทานก่อนนอนให้หนูฟังตั้งนานแล้ว มอนตี้คืนนี้ช่วยอ่านนิทานก่อนนอนให้หนูฟังหน่อยได้ไหม?

เวอเรียนไม่สามารถปฏิเสธ เจลลี่ บีน ได้ ฮีลตันรู้เกี่ยวกับเรื่องนี้ดี

สุดท้ายเวอเรียนก็ยอมใจอ่อน กลับไปที่บ้านพร้อมกับพวกเขา

…

คฤหาสน์ตระกูลฟัดด์

ในระหว่างอาหารค่ำ จอห์น ฟัดด์ ไม่กลัวที่จะพูดคุยเกี่ยวกับหัวข้อบางอย่างที่โต๊ะเพียงเพราะ เวอเรียน มอนท์ อยู่ที่นั่น

“ฮีลตัน วันนี้นัดบอดกับคุณเยลแมนเป็นอย่างไรบ้าง?”

มือของเวอเรียนสั่นเล็กน้อยในขณะที่ถือตะเกียบอยู่ในมือ

ฮีลตันเหลือบมองไปที่เวอเรียน และพูดด้วยความหมายที่ลึกซึ้งว่า “ค่อนข้างดี”

นายใหญ่รู้สึกแปลกใจมาก “มันน่าแปลกใจที่ได้ยินคำสองคำนี้จากปากแก ไหน ๆ ก็รู้สึกดีต่อกันแล้ว งั้นก็ควรเจอกันต่อไป แกจะได้ลงหลักปักฐานกับคนรุ่นราวคราว้ดียวกัน”

เวอเรียนวางตะเกียบลงแล้วพูดว่า “เชิญทานกันต่อ ฉันควรตัวไปดู เจลลี่ บีน ก่อน”