เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 160

ในอีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์ เรย์ตะลึง ผ่านไปยังไม่ถึงสัปดาห์ ตอนนี้เป็นเวลา 20.00 น. ฮีลตันต้องการพบเธอในเวลานี้ ไม่ใช่เพียงการรักษาด้วยยา สิ่งนี้ทำให้หัวใจเธอกระชุ่มกระชวย

"ได้ ฉันจะรอคุณ"

หลังจากวางสาย เรย์รู้สึกมีความสุข เธอเดินเข้ามาในห้องและเลือกเสื้อผ้าอยู่นาน สุดท้ายเธอเลือกเดรสผ้าไหมที่ดูเรียบง่ายที่อยู่ในตู้เสื้อผ้า

แม้ชุดเดรสจะเรียบง่าย แต่ใส่แล้วไม่ได้ง่ายขนาดนั้น เธอเรียนจิตวิทยา เธอรู้ว่าผู้ชายชอบอะไร และจะถูกกระตุ้นด้วยอะไรบางอย่าง

เธอถอดยกทรงออกแล้วสวมเดรสผ้าไหม หัวใจของเธอเต้นระรัวอย่างควบคุมไม่อยู่

เมื่อฮีลตันเดินมาถึงหน้าบ้านเรย์ หางตาของนัยน์ตาคู่ดำของเขาก็มองเห็นร่างเพรียวที่เดินตามเขามา

เวลาเขายกมือขึ้น ดวงตาของเขาดูลึกลับในขณะที่เขายกมือขึ้นและกดออดบ้านของเรย์

เวอเรียนหลบอยู่หลังกําแพง พยายามจะวิ่งเข้าไปหาเขา อย่างไรก็ตาม เธอพบว่า เมื่อประตูถูกเปิดออก เป็นผู้หญิงที่สวยสง่างามออกมาต้อนรับเขา

เธอตกตะลึง ขาของเธอหยุดก้าวลงทันที

ท่ามกลางสายตาที่พร่ามัว เธอมองเห็นได้อย่างชัดเจนว่าผู้หญิงคนนั้นใส่กระโปรงผ้าไหมเพียงตัวเดียว แม้แต่เสื้อชั้นในก็ไม่ได้สวมใส่ แต่งตัวแบบนี้แล้วออกมาต้อนรับผู้ชาย ด้วยรอยยิ้มนั่น แค่นี้มันก็ชัดเจนสำหรับเวอเรียนแล้ว เธอดูเชื่องช้าแค่ไหน แต่ก็ไม่ใช่ไม่เข้าใจอะไรเลย

กลายเป็นว่าทางเลือกของฮีลตันไม่จําเป็นต้องเป็นทางเลือกของเธอเสมอไป

อย่างไรก็ตาม เธอก็รู้เรื่องนี้มาตั้งแต่เนิ่น ๆ หรือว่าคนที่อยู่ในใจของฮีลตันไม่มีทางที่จะเป็นเธอ? ในทางกลับกันเธอยังโกหกตัวเองอยู่ตลอดเวลา ว่าได้รับความไว้วางใจจากเขา ถ้าเขาจะเดทกับผู้หญิงคนไหน มันสำคัญกับเธอยังไง?

ทําไมเธอถึงเศร้าและเจ็บปวดนัก?

แต่ในความคิดอีกครึ่งหนึ่งของเธอ เธออดคิดไม่ได้ว่า ฮีลตันเพิ่งมีความสัมพันธ์กับเธอ แล้วกลับมาพบกันผู้หญิงอีกคนทันที…

หัวใจของเวอเรียนเจ็บแปล๊บขึ้นมาทันที มันยากที่จะอดทน เธอเอามือปิดปากของตัวเองแทบจะร้องไห้ออกมาดัง ๆ

เธอเห็นผู้หญิงที่เปิดประตูให้ฮีลตันกำลังกอดเขา

ในทางกลับกัน ฮีลตันไม่ได้ผลักผู้หญิงออกไป แต่เอื้อมมือมากอดเธอไว้ เขายังยิ้มให้กับผู้หญิงคนนั้น ทั้งที่เมื่อคืนฮีลตันไม่ได้นิ้มให้เธอเลย

ในไม่นานก็เดินเข้าไปภายในบ้าน กระทั่งเวลานั้น เวอเรียนจึงกล้าเดินออกไป เธอเดินไปที่ประตูอย่างลังเล และพบว่าประตูไม่ได้ถูกปิดไว้ดี ๆ เธอยืนอยู่หน้าประตู มองเห็นชายหญิงคู่หนึ่งได้อย่างชัดเจนผ่านรอยแตกเล็ก ๆ นั้น

ผู้หญิงมองฮีลตันด้วยความรักใคร่เสน่หา ศีรษะของทั้งคู่อยู่ใกล้กันมาก เมื่อเวอเรียนมองในมุมของเธอ ราวกับว่าทั้งคู่กำลังจูบกัน

เมื่อเวอเรียนเห็นมือใหญ่ของฮีลตันจับเอวเล็ก ๆ ของผู้หญิงคนนั้น น้ำตาของเธอก็ร่วงหล่นลงมาอย่างน่าเวทนา เธอปิดปากและกัดริมฝีปากอย่างแรง เพื่อพยายามกลั้นเสียงสะอื้น เธอกลัวคนข้างในจะมาพบเธอเข้า

เธอบอกกับตัวเองนับครั้งไม่ถ้วนว่า เธอเข้าใกล้ฮีลตันเพื่อแก้แค้น แต่หัวใจของเธอกลับถูกฮีลตันทำร้ายซ้ำแล้วซ้ำเล่า

เมื่อเธอถูก วาเนลล์ ชีน เหยียดหยาม เขาปรากฏตัวจากสวรรค์ และดึงเธอขึ้นจากสระว่ายน้ําที่เย็นเฉียบ บางทีตั้งแต่นั้นมา เขาอาจจะดึงมากกว่าร่างกายของเธอ หัวใจของเธอก็ถูกดึงขึ้นมาพร้อม ๆ กัน

ในมุมมองที่แคบของเธอ จนกระทั่งชายคนนั้นก้มศีรษะลงและกำลังจะจูบผู้หญิงคนนั้นในอ้อมแขนของเขา เวอเรียน

จึงปิดปากของเธอ เธอไม่สามารถทนเห็นได้อีกต่อไป เธอหันหลังและวิ่งหนีออกมา ...

ภายในบ้าน เรย์หลับตาลง และรอรับจูบจากฮีลตัน

นัยน์ตาดําของเขาเงยหน้าขึ้นมองประตูที่ว่างเปล่า และรีบปล่อยเรย์ออกไปอย่างกระทันหัน

เรย์ตกใจ เธอลืมตาขึ้นมามองเขาอย่างงง ๆ “ฮีลตัน นาย..."

ฮีลตันพูดอย่างสุภาพ และตีตัวออกห่าง "ขอโทษนะ เมื่อกี้ฉันทําเกินไปหน่อย"

นี่มันเรื่องตลกอะไรกัน!

เวอเรียน มอนท์, เวอเรียน มอนท์… เธออยากเจอเวอเรียร อยากรู้ว่าหล่อนเป็นคนแบบไหน ถึงได้ทำให้ฮีลตันสนใจมากขนาดนี้

…

หลังจากที่เวอเรียนวิ่งออกมาจากบ้านพัก บลู เบย์ เรสซิเด้นท์ ได้ไม่นาน ท้องฟ้ามืดเริ่มมีเสียงฟ้าร้องดังกึกก้อง

ฝนกําลังจะตก

เธอเดินบนท้องถนนเพียงคนเดียว มีแต่ความว่างเปล่า ไม่มีที่ใดที่ให้เธอได้พักพิง

ไม่นานฝนที่ตกหนักก็ไหลเชี่ยวราวกับพายุที่ถาโถมลงมา ร่างทั้งหมดของเธอเปียกโชกด้วยสายฝน แต่เธอไม่อยากปิดบังหรือแม้แต่จะปิดบังอะไรเลย เธอแค่ต้องการให้ฝนตกหนักกว่านี้ บางทีมันอาจบรรเทาความเจ็บปวดภายในจิตใจของเธอได้...

…

เธอไม่รู้ว่าสายฝนโปรยปรายมานานแค่ไหนแล้ว เธอหมอบลงในพุ่มไม้ เอาแขนทั้งสองข้างโอบเธอไว้ ร่างกายหนาวเย็นยะเยือก

รถเบนท์ลี่ย์สีดํา โผล่มาท่ามกลางสายฝน ชายพกร่มสีดําลงมาจากรถ ชายคนนั้นใช้ขายาวของเขาเดินไปหาร่างเล็ก ที่ขดตัวอยู่ตรงนั้น เขายื่นฝ่ามือมาให้เธอเหมือนแต่ก่อน

ฝนที่ตกหนักจนมีหมอกฝนโปรยปรายลงมา เธอเงยหน้าขึ้นมองชายคนที่ถือร่ม สายตาเธอตกตะลึงท่ามกลางละอองที่พร่ามัว

“เวอเรียน?”

เวอเรียนลังเลที่จะเอื้อมมือไปวางบนฝ่ามือของเขาคนนั้น