เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 161

ร่างกายของ เวอเรียน เปียกโชกเมื่อเธอเข้ามาในรถเบนท์ลีย์สีดำ เธอกอดตัวเอง และตัวสั่น

ยานิ ถอดเสื้อนอก และคลุมมันไหล่เรียว เขาสั่งคนขับที่อยู่ด้านหน้าว่า “เปิดฮีทเตอร์!”

“ครับท่านประธานเควน”

ยานิ มองไปที่ เวอเรียน ที่กำลังนอนขดตัวอยู่ข้าง ๆ และครุ่นคิดอยู่คนเดียว เขาเงียบไปพักหนึ่งก่อนจะเปิดปากถามในที่สุด “เวอเรียนคุณควรยอมแพ้ เรื่องระหว่างคุณกับ ฮีลตัน ฟัดด์ มันเป็นแค่เกมโกหกเท่านั้น หากคุณให้ใจทั้งหมดในเกมแห่งการโกหกครั้งนี้คุณจะเป็นคนที่เจ็บปวดที่สุด”

เวอเรียน กัดริมฝีปากสีซีดของเธอแน่น ใบหน้าของเธอยังคงก้มอยู่และไม่ส่งเสียงใด ๆ ออกมา

เธอรู้ว่า ฮีลตัน ไม่ได้รักเธอ แต่เมื่อเธอเห็นเขาพบกันและเขาสนิทสนมกับผู้หญิงคนอื่นหัวใจของเธอก็ยังเจ็บปวดราวกับถูกมีดบาด

เมื่อรถเบนท์ลีย์สีดำมาถึงวิลล่าส่วนตัวของยานิ ฝนที่ตกหนักด้านนอกก็ไม่มีท่าทีว่าจะหยุด

ยานิ โอบไหล่ เวอเรียน มอนท์ เข้าไปในวิลล่าภายใต้ร่มคันเดียวกัน

วาเนลล์ กำลังจะลงรถพร้อมกับเค้กในมือของเธอ แต่เธอเห็นฉากที่ ยานิ โอบไหล่ เวอเรียน และเดินเข้าไปในวิลล่าพร้อมกัน

เวอเรียน อีกแล้ว! ทำไม เวอเรียน มอนท์ ถึงอยู่ทุกที่!

ทำไม เวอเรียน ถึงมาที่บ้านของ ยานิ ได้ล่ะ เธอไม่ได้อยู่กับ ฮีลตัน แล้วเหรอ?

เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ วาเนลล์ จึงรีบหยิบโทรศัพท์มือถือของเธอออกมาและถ่ายภาพในทันที

ฝนตกหนักมากและพวกเขากำลังจะเข้าบ้าน เดิมที วาเนลล์ ไม่สามารถถ่ายภาพที่ชัดเจนได้ แต่เมื่อพวกเขาอยู่ที่ประตู ยานิ ก็วางร่มลงแล้วกอด เวอเรียน ก่อนจะถอดเสื้อแจ็คเก็ตของเขาที่สวมอยู่ลงบนตัวเธอออกอย่างระมัดระวัง วาเนลล์ เก็บภาพเหล่านั้นอย่างรวดเร็วและถ่ายภาพซูมเข้าไปใกล้ ๆ อีกสองสามภาพ ในภาพถ่ายแม้ว่าใบหน้าของชายและหญิงจะพร่ามัว แต่ก็สามารถระบุได้ว่าเป็นใคร

ฮึ่ม เวอเรียน ต้องการแย่ง ยานิ เควน ไปจากเธอไม่มีทาง!

ยานิ เป็นคนที่เธอหมายตาและต้องการแต่เนื่องจาก เวอเรียน ต้องการเข้ามายุ่งกับของที่เธอหมายตาเอาไว้หล่อนจึงไม่มีสิทธิ์มากล่าวหาว่าเธอเป็นคนโหดร้าย!

สิ่งนี้ไม่สามารถทำให้ความโกรธในใจของ วาเนลล์ สงบลงได้ เธอมองเค้กที่วางอยู่บนที่นั่งผู้โดยสารและกัดฟันด้วยความโกรธ

เดิมทีเธอได้ยินจาก ลุงเควน ว่าเป็นวันเกิดของ ยานิ และเขาไม่ยอมกลับบ้านเมื่อ ลุงเควน ขอให้เขากลับมาฉลองวันเกิดที่บ้าน เขาถึงกับทะเลาะกับลุงผ่านทางโทรศัพท์ เมื่อเธอได้ยินเรื่องนี้เธอจึงอยากมาที่วิลล่าของเขาเพื่อฉลองวันเกิดกับเขาด้วยความหวังว่าพวกเขาจะได้ใกล้ชิดกันมากขึ้นและอาจทำในสิ่งที่เปลี่ยนแปลงได้! แต่ตอนนี้ทุกอย่างถูกทำลายโดย เวอเรียน!

หาก เวอเรียน ไม่มาที่วิลล่าของ ยานิ เควน ในคืนนี้และถูกเธอจับได้คาหนังคาเขาในคืนนี้เธอก็คงไม่มีโอกาสได้เปิดเผยธาตุแท้ของผู้หญิงคนนี้ต่อหน้า ฮีลตัน

อย่าตำหนิเธอที่บอก ฮีลตัน เกี่ยวกับเรื่องนี้เมื่อ เวอเรียน นอกใจอย่างเปิดเผยเอง!

เธอส่งรูปถ่ายทั้งหมดในโทรศัพท์มือถือของเธอให้ ฮีลตัน โดยไม่ระบุตัวตน

หลังจากส่งพวกเขาแล้วเธอก็เปิดหน้าต่างรถและโยนเค้กบนที่นั่งผู้โดยสารลงในถังขยะด้านข้างก่อนที่จะขับรถออกไปจากวิลล่า

…

เมื่อ ฮีลตัน ออกมาจากบ้านของ เลน เขาได้รับโทรศัพท์จาก เจลลี่ บีน

เจ้าตัวเล็กกำลังร้องไห้ในโทรศัพท์และพูดด้วยความตกใจว่า “คุณพ่อขา! ฝนตกฟ้าร้องเสียงดัง! เจลลี่ บีน กลัว! กลับบ้านมาเร็ว ๆ ได้ไหมคะ!”

ฮีลตัน ขมวดคิ้วอย่างงุนงง “มอนตี้ ล่ะยังไม่กลับอีกเหรอ?”

“มอนตี้ ไม่อยู่บ้านค่ะ! คุณพ่อกลับมาด่วนได้ไหมคะ! หนูกลัวเสียงฟ้าร้องมาก! วูววววววว…”

“อย่าวางสายนะ ตอนนี้พ่อกำลังจะกลับไปหาหนู หนูไม่ต้องกลัวนะ หนูคยกับพ่อก่อน”

“คุณพ่อ อูววววว…”

เจ้าตัวเล็กตัวสั่นเสียงเด็กและร้องไห้เหมือนขาดใจ ฮีลตัน กังวลและโกรธด้วย

เขากังวลเกี่ยวกับ เจลลี่ บีน และเกี่ยวกับเบาะแสของ เวอเรียน ที่หายไปในขณะนี้ด้วย

ให้ตายเถอะผู้หญิงคนนั้นโกหกเขามาตลอดแล้วทำไมเขายังเป็นห่วงเธออยู่ล่ะ?

…

เมื่อ ฮีลตัน ฟัดด์ ไปถึงวิลล่าสวอลโลเบ เจลลี่ บีน ก็กอดโทรศัพท์และร้องไห้จนตาเป็นสีแดง เมื่อเธอเห็น ฮีลตัน เธอจึงโยนโทรศัพท์ทิ้ง และกอดขาเขาไว้แน่น

"คุณพ่อขา! อูวววววว…เจลลี่ บีน ใจหาย! เจลลี่ บีน กลัวฟ้าร้องมากเลยค่ะ!”

เวอเรียน ในตอนนี้เธอเศร้าเกินไป เธอเสียใจมากที่ลืมเรื่อง เจลลี่ บีน ไปด้วยซ้ำเธอได้แต่กรนด่าตัวเอง!

เธอกำลังจะลุกจากเตียงและเปลี่ยนเสื้อผ้า แต่เสื้อผ้าของเธอเปียกจากเมื่อคืน ยานิ เอาชุดนอนของผู้หญิงให้เธอสวม ผู้หญิงคนนี้น่าจะทิ้งไว้โดยผู้หญิงบางคนที่ค้างคืนที่บ้านของ ยานิ เธอวิ่งออกจากห้องพัก

ยานิ กำลังจะไปปลุกเธอ เขาเห็นเธอรีบออกจากห้องและพูดอย่างรีบร้อนว่า “ประธานเควนได้โปรดขอยืมเสื้อผ้าผู้หญิงชุดหนึ่งให้ฉันด้วยคะ ฉันต้องกลับไปเดี๋ยวนี้”

ยานิ ไม่ได้พูดอะไรและยื่นชุดผู้หญิงให้เธอ หลังจากเปลี่ยนเป็นเธอก็ไม่ได้กินอาหารเช้าก่อนจะรีบออกจากวิลล่าของยานิทันที

เธอเดินทางกลับไปที่วิลล่าสวอลโลเบ โดยรถแท็กซี่และเห็นว่ารถของ ฮีลตัน ได้จอดไว้ที่โรงรถแล้ว

เธอได้แต่แอบตะลึง แต่ก็เดินเข้าไปในบ้านต่อไปเพื่อให้แน่ใจว่า เจลลี่ บีน ยังสบายดีอยู่

ขณะที่เธอกำลังจะเข้าไปในบ้านเธอก็ชนกับ ฮีลตัน และ เจลลี่ บีน ที่ประตู

ฮีลตัน จับมือของ เจลลี่ บีน และกำลังจะส่งเธอไปโรงเรียน

ดวงตาสีเข้มของ ฮีลตัน จ้องมาที่เธออย่างเย็นชาน้ำเสียงของเขาเย็นชามาก “เมื่อคืนเธอทิ้ง เจลลี่ บีน ไว้คนเดียวเธอไม่รู้ว่าเหรอว่า เจลลี่ บีน กลัวเสียงฟ้าร้อง”

"ฉัน…"

เดิมทีเธอตามเขาและเธอต้องการตามให้เขากลับบ้าน แต่ ...

ฮีลตัน โน้มตัวลงและพูดกับ เจลลี่ บีน “เจลลี่ บีน เข้าไปในบ้านก่อน พ่อต้องการคุยกับ มอนตี้”

“โอ้”

หลังจากที่ เจลลี่ บีน เข้าไปในบ้านสายตาของ ฮีลตัน ที่มองเธอก็ดูแข็งกร้าวและเย็นชามากกว่าเดิม

"ฉันขอโทษค่ะ ฉันผิด…"

ก่อนที่ เวอเรียน จะกล่าวคำขอโทษเสร็จข้อมือของเธอก็ถูกเขาจับไว้แน่นขณะที่เธอถูกผลักไปที่กำแพง เขาถามเธอว่า “เมื่อคืนเธอไปไหนมา?”