เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 162

เมื่อเธอเผชิญหน้ากับคำถามที่ดุเดือดของ ฮีลตัน จู่ๆ เวอเรียน ก็รู้สึกโกรธ “เมื่อคืนฉันอยู่ไหนคุณเป็นห่วงฉันเหรอ? เมื่อคืนฉันไม่ควรทิ้ง เจลลี่ บีน ไว้คนเดียว แล้วคุณล่ะไปไหนมา?

ดวงตาสีเข้มของชายคนนั้นจ้องมาที่เธออย่างเศร้าหมองราวกับว่าเขากำลังจะกินเธอ มือใหญ่ที่จับข้อมือของเธอแน่นขึ้นทีละนิ้วแทบจะบดกระดูกของเธอ เธอขมวดคิ้วด้วยความเจ็บปวด "ฮีลตัน ฟัดด์ ปล่อยฉัน!"

"ปล่อยเธอไปเหรอ ปล่อยให้เธอไปกับ ยานิ เควน อย่างนั้นเหรอ!"

หัวใจของ เวอเรียน สั่นอย่างรุนแรงขณะที่ดวงตาของเธอจ้องมองเขาอย่างไม่น่าเชื่อ "ฮีลตัน ฟัดด์ คุณส่งคนมาตามฉันเหรอ?!"

คำพูดที่น่าอับอายของเขาเหมือนกริชแทงเข้าที่หน้าอกของเธออย่างแรง ไม่มีเลือดบนมีด แต่เป็นอันตรายถึงชีวิต

“ฉันไม่ได้ว่างขนาดนั้น!”

เธอตกตะลึง นั่นเป็นเรื่องจริง เขารีบร้อนที่จะไปสนิทสนมกับคนที่บลูเบเรสซิเดนซ์แล้วเขาจะมีความคิดที่จะส่งคนมาติดตามเธอได้อย่างไร?

โอ้เธอยังคงเป็นที่โง่งมในความรักจนถึงตอนนี้!

มุมปากซีดของเธอกระตุก “ในเมื่อคุณรู้แล้วทำไมคุณยังถามฉันว่าฉันทำอะไร ใช่ฉันอยู่กับ ยานิ เควน เมื่อคืนฉันค้างคืนที่บ้านของ ยานิ เควน!”

“เวอเรียน มอนท์!”

เขาโกรธจนเส้นเลือดขึ้นบนหน้าผากของเขาอย่างเห็นได้ชัด ขณะที่มือใหญ่ของเขาบีบคอเรียวของเธออย่างรุนแรง!

เวอเรียน ไออย่างรุนแรงเนื่องจากการขาดอากาศหายใจที่ใบหน้าอันบอบบางของเธอแดงก่ำ!

“แคก แคก…แคก แคก แคก…”

มือใหญ่ของ ฮีลตัน เพิ่มแรงทีละนิ้วช้าๆ เวอเรียน ยังสามารถได้ยินเสียงคลิกจากคอของเธอ ถ้า ฮีลตัน ใช้แรงมากกว่านี้เธอก็คงจะหายใจไม่ออกและตายอย่างแน่นอน!

ดวงตาสีดำของเขาเป็นสีแดงเข้มเหมือนเสือชีต้าที่โกรธแค้น แววตาของเขาดูเย็นชาและมืดมน จนกระทั่งเขาเห็นหญิงสาวหลับตาลงอย่างช้า ๆ น้ำตาที่ร่วงหล่นจากมุมตาของเธอในขณะที่เธอไม่ได้ดิ้นรนอีกต่อไปแรงจากมือของเขาก็ค่อย ๆ คลายออก...

เวอเรียน ล้มลงบนพื้นเพราะความอ่อนแรง เธอหายใจแรงขณะไอเสียงดัง คอของเธอเจ็บมาก แต่มันไม่เท่ากับสิ่งที่เธอรู้สึกในใจ

ทันใดนั้นเธอก็หัวเราะอย่างเศร้า ๆ ลุกขึ้นยืนแล้วพูดพร้อมกับจับที่คอสีแดงว่า "ฮีลตัน คุณรู้ไหมว่าฉันจำได้ชัดเจนว่าครั้งสุดท้ายที่คุณทำให้ฉันแทบสำลักตายครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ คุณทำมันเพื่อ แนนซี่ แซนเดอร์ แล้วคราวนี้คุณเกือบจะบีบคอฉันอีกครั้งไม่ใช่เพราะคุณรักฉันไม่ใช่เพราะคุณหึง แต่เพราะคุณทนไม่ได้ที่ฉันทรยศคุณ!"

เมื่อเห็นใบหน้าที่ซีดและอ่อนแอของเธอ ฮีลตัน ก็ขมวดคิ้วและยกมือขึ้นเพื่อจับเธอโดยไม่รู้ตัว “เรียนน่า... ”

“อย่ามาแตะต้องตัวฉัน!” เวอเรียนสบัดมือออก "ฮีลตัน ฟัดด์ ต่อจากนี้ไปเราจะเดินไปตามเส้นทางของใครของมัน"

เธอหันกลับมาและกำลังจะจากไป ฮีลตัน ดึงเธอกลับมาและกดเธอไว้ที่กำแพง "การเริ่มต้นและการสิ้นสุดของรอบนี้ขึ้นอยู่กับสิ่งที่เธอพูด เวอเรียน มอนท์ ถ้าฉันไม่ต้องการจบก็อย่าคิดว่าเธอจะไปไหนได้!"

เธอคิดจะจากไปจากเขาเป็นเรื่องง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ? เธอเป็นคนต้องการเริ่มต้นกับเขาและเขายอมรับเธอเข้ามาในชีวิต เมื่อเธอต้องการจบกับเขา แล้วเขาต้องยอมจบกับเธอง่าย ๆ อย่างนั้นเหรอ?

นับจากนี้เธอไม่ได้รับความไว้วางใจจากเขาอีกต่อไป เขาจะให้เธอซมซานกลับมาหาเขาเอง!

"คุณกำลังทำอะไร!"

เวอเรียน มองเขาด้วยความหวาดกลัว ฮีลตัน จับข้อมือของเธอไว้ริมฝีปากบางของเขาแสดงรอยยิ้มที่ทำให้คนตัวกลัวได้ "เธอกำลังพูดถึงอะไรอยู่ได้เวลาส่ง เจลลี่ บีน ไปโรงเรียนแล้วเธอต้องการให้ เจลลี่ บีนรู้ ไหมว่าเรากำลังทะเลาะกัน?"

เวอเรียน ตกตะลึงไปชั่วขณะ ฮีลตันยัดเธอเข้าไปในรถเรียบร้อยแล้ว ใบหน้าเล็ก ๆ ของ เวอเรียน ซีด “ฮีลตัน ฟัดด์ คุณ... ”

ในเวลานั้น เจลลี่ บีน ก็วิ่งออกจากบ้านแล้วโดยถือกระเป๋านักเรียนใบเล็ก เธอมองมาทาง ฮีลตัน และ เวอเรียน ด้วยสายตาแปลก ๆ "คุณพ่อ กับ มอนตี้ กำลังเถียงกันอยู่เหรอคะ?"

ตอนนี้ ฮีลตัน อาจมีความระแวงในใจที่มีต่อเธอมันก็ยากที่จะได้รับความไว้วางใจจากเขาอีกครั้ง หลังจาก เวอเรียน ลงจากรถแล้วเธอก็เดินไปที่ บริษัทยาส อย่างเหม่อลอย

หลังจากเข้า บริษัท เธอไปเข้าห้องน้ำก่อน เธอพยายามปกปิดรอยบีบที่คอด้วยรองพื้นชนิดน้ำและแป้ง

แต่รอยบีบนั้นชัดเจนมากจนไม่สามารถลบออกไปได้ เธอไม่สามารถปิดทับด้วยรองพื้นและแป้งได้ เมื่อมองไปที่กระจกใบหน้าซีดของผู้หญิงในกระจกเธอก็รู้สึกพ่ายแพ้อย่างสิ้นเชิง

ทำไมเธอถึงทำทุกอย่างยุ่งเหยิงในตอนนี้?

เธอบอกว่าเธอจะได้รับความไว้วางใจจาก ฮีลตัน และล้างแค้นให้กับพ่อของเธอ แต่เธอก็ตกอยู่ในความรู้สึกมากกว่าที่ ฮีลตัน มอบให้เธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ในตอนนี้สิ่งที่ค้างคาอยู่ในใจของเธอยังคงเป็นฉากของ ฮีลตัน ที่ค้างคืนที่ บลูเบย์เรสซิเดนซ์ เมื่อคืนที่ผ่านมาและสวมกอดผู้หญิงคนหนึ่งอย่างสนิทสนม

เธอหายใจเข้าลึก ๆ และสงบสติอารมณ์ในห้องน้ำเป็นเวลานานก่อนที่จะเดินไปที่แผนกออกแบบ

...

ในตอนบ่ายเธอถูกเรียกเข้าห้องทำงานโดย ยานิ

ยานิ เห็นรอยแดงที่คอของเธอแวบแรก เขาขมวดคิ้วและถามว่า "คุณกลับไปเมื่อเช้านี้แล้ว ฮีลตัน ทำอะไรกับคุณไหม"

เวอเรียนส่ายหัว "ไม่เป็นเพียงเพราะเขารู้ว่าเมื่อคืนฉันค้างที่บ้านของคุณเขาจึงโกรธมาก"

ยานิ เดินไปยกมือขึ้นแตะรอยที่คอของเวอเรียน เธอก้าวถอยหลังโดยไม่รู้ตัว “ประธานเควน?”

"คุณไม่ต้องกลัวอะไร ผมแค่อยากเห็นอาการบาดเจ็บที่คอของคุณเท่านั้นเอง"