เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 167

“ฮีลตัน ฟัดด์! ปล่อยฉัน! คุณไม่กลัวว่าซันนี่จะมาเจอพวกเราเหรอ…?”

คำพูดของเธอถูกปิดลงโดยปากของเขา

เวอเรียน รู้สึกเจ็บปวด และอยากจะต่อต้าน แต่ผู้ชายที่อยู่ด้านบนของเธอนั้นแข็งแรงเหมือนกับภูเขา ดังนั้นเธอจึงไม่สามารถผลักเขาออกไปได้

จนเขากัดริมฝีปากของเธอจนแตกและรู้สึกเหมือนว่ามีเหล็กพุ่งเข้าปาก เธอจึงกำหมัดและต่อยไหล่ของเขาอย่างแรง “ปล่อยฉันไปนะ ฮีลตัน ฟัดด์!”

เขาฉีกเสื้อผ้าของเธอออกโดยไม่คิดที่จะปล่อยเธอออกไป

“ซันนี่ก็ท้องแล้วอยากทำก็ทำเลย!”

คำพูดที่สร้างความอับอายโดยตั้งใจของ ฮีลตัน ทำให้ร่างกายของ เวอเรียน รู้สึกเย็นยะเยือกด้วยความรังเกียจ เธอจ้องมองเขาด้วยใบหน้าที่บอบบางของเธอที่ซีดลงเป็นอย่างมาก “ฮีลตัน ฟัดด์! อย่าแตะต้องตัวฉัน!”

ชายที่กำลังบังคับเธออยู่ในตอนนี้มีใบหน้าที่หล่อเหลาและน่ากลัวเหมือนกับปีศาจจากนรก เวอเรียนรู้สึกกลัวและขยะแขยง เธออ้าปากและกัดไปที่คอของเขาอย่างแรง!

เสียงคม ๆ ของ ซันนี่ ดังมาจากนอกประตู “อ๊ะ…พวกคุณสองคน!”

ซันนี่ ยืนอยู่ข้างประตู เธอไม่คิดเลยว่าจะได้เห็นฉากที่ยั่วยวนนี้ เธอตกตะลึงมากในตอนนั้น

ใบหน้าอันหล่อเหลาของ ฮีลตัน หม่นลงมีแสงที่คมและน่ากลัวผ่านดวงตาสีดำของเขา มีเพียงคำพูดเดียวเท่านั้นที่ออกมาจากริมฝีปากบางของเขา “ปล่อย!”

ซันนี่ กลัวมากจึงรีบถอยหลังออกไปใสทันที

จากนั้น ฮีลตัน ก็ปล่อย เวอเรียน ที่อยู่ใต้ตัวเขาออกไป เวอเรียน ที่นอนอยู่บนเตียงอยู่แล้ว เหมือนอย่างกับเป็นหุ่นเชิดที่แตก ดวงตาของเธอมองไปที่เพดานใบหน้าของเธอซีดและไร้อารมณ์ มีเพียงน้ำตาที่หยดลงมาจากหางตาของเธอเท่านั้นที่แสดงให้เห็นถึงอารมณ์ในหัวใจของเธอ

ฮีลตัน ยืนอยู่ข้างเตียงและจัดเสื้อผ้าที่ยุ่งเหยิงของเขาอย่างรวดเร็ว เมื่อเขามองไปที่ เวอเรียน สายตาของเขานั้นดูเย็นชาและสับสน

เมื่อเขาหันมาและกำลังจะออกจากห้องพักเสียงแหบของ เวอเรียน ก็พูดขึ้นมาอย่างช้า ๆ ว่า“ ฮีลตัน ตอนนี้ ซันนี่ ได้ตั้งท้องกับคุณแล้ว เราเลิกกันเถอะ”

เขาหันกลับมาหาเธอ ฮีลตัน ก็ตกตะลึงเล็กน้อย

เธอไม่เต็มใจที่จะอยู่เคียงข้างเขา หรือแม้แต่จะเป็นการขโมยชิป?

“เวอเรียน เรื่องราวทั้งหมดนี้คุณเป็นคนเริ่มและตอนนี้คุณกำลังบอกว่า หยุดเถอะ อย่างกับไม่มีสิ่งเหล่านั้น”

หลังจาก ฮีลตัน พูดประโยคนี้จบลงอย่างเย็นชาเขาก็เดินออกจากห้องพักไป

เวอเรียน หลับตาลงอย่างช้า ๆ น้ำตาสองสายไหลอาบไปหน้าของเธอ

เธอไม่อยากกลับไปเจอกับมันอีกแล้ว

…

หลังจาก ฮีลตัน ออกมาจากห้องพัก ซันนี่ ก็นัวเนียเขา

“ฮีลตัน! เมื่อกี้คุณเข้าไปคลอเคลียกับ เวอเรียน ได้อย่างไร! ถ้าคุณต้องการ ฉันสามารช่วยคุณได้นะ!”

ฮีตัน ลดดวงตาสีดำของเขาลงและมองไปอย่างเร็วที่ ซันนี่ จับแขนของเขาอย่างรุนแรง "ปล่อยฉัน"

“ฉันไม่ปล่อย เวอเรียน มีดีอะไรเธอดูเหมือนปลาที่ตายอยู่บนเตียง!”

“ผมขอให้คุณปล่อย!”

ทันใดนั้น ฮีลตัน ก็เพิ่มระดับเสียงขึ้นจึงทำให้ ซันนี่ตกใจ จู่ ๆ เธอก็ปล่อยเขาและเดินถอยหลังไปหนึ่งก้าว เธอมองดูชายคนนั้นด้วยความตกใจและพึมพำว่า “คุณทำไมถึงดุจัง…”

ฮีลตัน ยิ้มเยาะและมองไปที่ท้องของเธออย่างเย้ยหยัน “คุณท้องไม่ใช่เหรอ? คุณไม่กลัวว่าจะแท้งลูกไปเพราะการมีเซ็กส์กันเหรอ?”

มุมปากของ ซันนี่ กระตุก ผู้ชายคนนี้หมายความว่ายังไง?!

ซันนี่ ล้มลงกับพื้นก็ไม่ลืมที่จะแสดง เธอกุมท้องและตำหนิว่า “ฮีลตัน คุณไม่กลัวว่าจะเป็นการทำร้ายลูกของเราเหรอ”

"ลูก?" ดวงตาสีดำของเขาเหล่มองอย่างอันตราย “ คุณแน่ใจใช่ไหมว่าในท้องของคุณมีลูกของเรา”

หลังของ ซันนี่ รู้สึกเย็นวาบ ขนทั่วทั้งตัวของเธอตั้งขึ้น

เธอทำได้เพียงแค่ลุกขึ้นอย่างเชื่อฟัง นั่งอยู่อีกข้างหนึ่งและส่งเสียงครางปลอม ๆ ต่อไป

ฮีลตัน สั่งเธออย่างใจเย็นที่ด้านข้าง “ครางให้ดังขึ้น”

ซันนี่ แอบหันมาสบตาสีขาวของ ฮีลตัน แต่เธอก็ทำได้แค่ส่งเสียงดังและมีเสน่ห์มากขึ้นเท่านั้น

…

เวอเรียน ที่อยู่ในห้องข้าง ๆ ได้ยินเสียงผู้หญิงร้องครวญครางอย่างัดเจน

ทุกเสียงครางนั้นเหมือนกับกริชอันแหลมคมที่แทงเข้าไปในหัวใจของเธออย่างดุเดือด

ฮีลตัน เพิ่งมีเซ็กซ์กับเธอไปเมื่อกี้ แต่ตอนนี้เขาอยู่ห้องข้าง ๆ และมีเซ็กซ์กับผู้หญิงอีกคน

ลำคอของ เวอเรียน รู้สึกขยะแขยง เธอรีบวิ่งเข้าไปในห้องน้ำและนั่งยอง ๆ ข้างโถชักโครกและกำลังจะอาเจียน

เธอไม่ได้อาเจียนอะไรออกมา เพราะเธอไม่ได้กินอะไรเลยตลอดทั้งวัน อวัยวะภายในของเธอบิดและเผาไหม้ในตอนนี้

ไม่รู้ว่าเสียงครางอันมีเสน่ห์ของ ซันนี่ ยังคงดำเนินต่อไปอีกนานแค่ไหน เธอใช้มือปิดหูของเธอให้แน่นและซ่อนตัวอยู่ในมุมหนึ่งของโถส้วม จากนั้นเสียงครวญครางก็เบาลง แต่สมองของเธอนั้นสับสนและยุ่งเหยิง

กลางคืนนั้นหนาวเย็นราวกับน้ำ เธอนั่งลงบนพื้นห้องน้ำที่เย็น สติของเธอก็พร่ามัว สายตาตรงหน้าของเธอก็เปลี่ยนเป็นสีดำเช่นกัน เมื่อร่างกายของเธอร้อน และเย็นในเวลาเดียวกัน ...