เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 168

พอตกดึก ฮีลตัน ไม่ได้ยินความเคลื่อนไหวใด ๆ จากห้องพักของเธอ เขาคิดว่าเธอไม่ได้กินอะไรในคืนนั้น เขาขมวดคิ้วในที่สุดเขาก็ไม่มั่นใจเขาจึงเดินเข้าไปในห้องพักที่อยู่ด้านข้าง ๆ นั้น

เมื่อเขาเปิดประตูห้องพักเขาไม่เห็นเวอเรียน

ฮีลตัน ค้นหาทั่วห้อง และไม่พบเธอ เขาเดินเข้าไปในห้องและเมื่อผลักประตูห้องน้ำให้เปิดออกเขาก็เห็นหญิงสาวที่บอบบางอยู่ตรงมุมห้องน้ำ เป็นลมบนกระเบื้องเย็น ๆ

ดวงตาสีดำของฮีตันก็หม่นลง เขาเดินไปข้างหน้าและกลับเธอขึ้นมาอย่างรวดเร็วในครั้งเดียว

“รีอาน่า!”

ฮีลตัน ลูบไล้ใบหน้าที่ซีดเซียวและบอบบางของเธอเบา ๆ แต่ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ในอ้อมแขนของเขาไม่ตอบสนองเลย้หมือนกับว่าเธอจะเป็นลม

ฮีลตัน อุ้มเธอขึ้นมาและหลังจากวางเธอลงบนเตียงแล้วเขาก็โทรเรียก วิลสัน จาเรท และในขณะเดียวกันก็ยกมือขึ้นแตะหน้าผากของ เวอเรียน

สิ่งที่ฝ่ามือของเขาสัมผัสคือความร้อนเป็นหย่อม ๆ

ให้ตายเถอะ เธอมีไข้สูง!

หลังจากเชื่อมต่อสายแล้ว วิลสัน ยังคงเข้ากะอยู่ในโรงพยาบาล “สวัสดี ฮีลตัน มีอะไรเหรอ?”

“ตอนนี้คุณสะดวกมาที่ แชลโลว์ เบย์ หรือเปล่า”

…

ซันนี่ เข้ามาจากประตูด้านข้างและที่แย่ไปกว่านั้นเธอเข้ามาตรวจสอบหาเบาะแส เธอวิ่งไปหา ฮีลตันก่อนที่จะเริ่มแสดงท่าทางงัวเงีย “ฮีลตัน! ทำไมคุณต้องดูแลเธอดึกดื่นขนาดนี้! เธอแกล้งป่วยเพื่อหลอกคุณ! คุณต้องไม่ต้องไปสนใจเธอหรอก!”

ดวงตาสีดำของ ฮีลตัน เฉียบคมและเย็นชาแผ่ออร่าที่ชั่วร้ายและคลุมเครือ “ออกไปให้พ้นและอย่ามาให้ผมเจอคุณอีก!”

ซันนี่ ส่ายหน้าและมองเขาอย่างงงงวย เธอแตะท้องของเธอและพูดอย่างอ่อนโยนด้วยความรู้ที่เธอมี “ฉันจะไม่ออกไป คุณไล่ฉันออกไปด้วยเหตุผลอะไร? ฉันมีลูกของคุณอยู่ในท้องของฉัน!”

“ลูก?" ฮีลตัน ทำให้เรื่องนี้กระจ่างขึ้นอย่างตรงไปตรงมา “ผมไม่เคยแตะต้องคุณเลย แล้วคุณจะมาท้องลูกของผมได้อย่างไร?”

ซันนี่ ตกใจสุดขีด “คุณ คุณ…คุณรู้ได้อย่างไร…?”

“คุณคิดว่าผมจะโดนหลอกด้วยอุบายต่ำ ๆ แบบนี้จริง ๆ เหรอ? ถ้าคุณไม่รีบออกไปผมจะโทรแจ้งตำรวจให้มาพาคุณออกไป”

การแสดงออกของสายตาและน้ำเสียงของ ฮีลตันแสดงให้เห็นว่าเขาไม่ได้ล้อเล่นอย่างแน่นอน ซันนี่ ตกใจมากจนขาของเธอก้าวไม่ออก ถ้าหากลเขาจับได้ว่าเธอวางยาเขาจริง ๆ เขาจะต้อหักคอเธอแน่ ๆ !

ซันนี่ กลัวมาก เธอรีบเดินโซเซออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว เมื่อเธอเดินไปถึงทางเข้าหลักของวิลล่า เธอก็เดินไปชนกับ วิลสัน

วิลสัน ขมวดคิ้วและเดินก้าวยาว ๆ มาพร้อมกับชุดเครื่องมือแพทย์ในมือ เขาพูดเบา ๆ ว่า “เกิดอะไรขึ้น?”

ฮีลตัน จ้องมองไปที่ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ บนเตียงด้วยความเป็นห่วงและขมวดคิ้ว “เธอน่าจะเป็นไข้”

วิลสัน หยิบเทอร์โมมิเตอร์ออกมาดู ฮีลตัน แล้วพูดว่า “คุณควรทำ ใส่เทอร์โมมิเตอร์ไว้ใต้รักแร้ของเธอ”

ฮีลตัน เม้มริมฝีปากและพยักหน้า เขาเพิ่งสัมผัสแขนของ เวอเรียน เมื่อเธอเริ่มต่อต้าน “อย่าแตะต้องตัสฉัน…ฮีลตัน ฟัดด์ ออกไปให้พ้น…”

มือของ ฮีลตัน ซึ่งถือเทอร์โมมิเตอร์หยุดลงชั่วขณะ

วิลสัน มองเขาด้วยสายตาที่ลึกซึ้งและมีความหมายเขาพูดกับ ฮีลตัน ว่า“ดูเหมือนผู้ป่วยจะมีความแค้นลึก ๆ กับคุณ”

ฮีลตัน ไม่ชอบที่จะถูกปฏิเสธและสิ่งที่เขาไม่ชอบที่สุดคือการถูกปฏิเสธจาก เวอเรียน เขายื่นมือออกไปและกดมืออันบอบบางของเธอเพื่อหยุดการเคลื่อนไหว มือใหญ่ของเขายื่นเข้าไปในเสื้อผ้าของเธออย่างแรงและวางเทอร์โมมิเตอร์ไว้ใต้รักแร้ของเธอ

วิลสัน ยิ้มเล็กน้อยแบบเข้าใจโดยที่เขาไม่ได้พูดอะไร เขาบอกเพียงว่า “ฉันคิดว่ามีเพียงคนเดียวที่สามารถทำให้คุณขอให้ฉันมาตรวจที่บ้านของคุณได้อย่างเร่งด่วนคือ เจลลี่ บีน จากนี้ไปดูเหมือนว่าจะมีคนอื่นเพิ่มเข้ามา?”

ฮีลตัน เงียบและไม่ปฏิเสธ สายตาที่หนักอึ้งของเขาจ้องไปที่ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ที่อ่อนแอบนเตียงเท่านั้น

อุณภูมิในร่างกาย เวอเรียน สลับไปมาระหว่างเย็นและร้อนในความฝันของเธอ

ท่ามกลางความมึนงงดูเหมือนว่ามีมือที่ยาวและแข็งแรงคู่หนึ่งจับร่างกายที่อ่อนแอของเธอขึ้นมา

เธอคิดว่าคน ๆ นี้ต้องไม่ใช่ ฮีลตัน ฟัดด์

น้ำตาร่วงหล่นจากหางตาของเธอ เธอร้องไห้อย่างเสียใจและดุเดือดถึงกับสะอื้นเบา ๆ

ถ้าเธอเชื่อฟังอยู่ตลอดเวลาเขาก็ไม่รังเกียจที่จะปล่อยให้เธอโกหกเขาไปตลอดทาง

มันเป็นเพียงเศษชิ้นส่วนของชิป ตราบใดที่เธออยู่เคียงข้างเขาอย่างเชื่อฟังทุกสิ่งที่เธอต้องการเขาจะมอบให้กับเธอ

เมื่อคิดอย่างนั้น ฮีลตัน ก็กอดร่างอันนุ่มนิ่มไว้ในอ้อมแขนอย่างแน่น ก้มศีรษะลงจูบที่หน้าผากและริมฝีปากของเธอ

…

วันรุ่งขึ้น มาดามลีอาห์ พา เจลลี่ บีน มาที่วิลล่า แชลโลว์ เบย์ ในตอนเช้าตรู่

เจลลี่ บีน เคาะประตูห้องนอนเสียงดัง "คุณพ่อ! มอนตี้! ตังขี้เกียจ! ตื่นเร็ว ๆ!”

มาดามลีอาห์ รีบปิดปากเล็ก ๆ ของเจลลี่ บีนไว้ “ บรรพบุรุษตัวน้อยของฉันคุณพ่อและมอนตี้กำลังนอนหลับอยู่ อย่าปลุกพวกเขาตอนนี้ด้วยเสียงรบกวนของคุณมันยังเร็วอยู่”

เจลลี่ บีน ดิ้นรนและโบกมือให้กับ มาดามลีอาห์ “ ไม่ค่ะมาดามลีอาห์ ฉันจะขอให้คุณพ่อและมอนตี้ทานอาหารเช้ากับหนู!”

ฮีลตัน ซึ่งอยู่ในห้องนอนใหญ่ถูกปลุกด้วยเสียงของ เจลลี่ บีน เขามองไปที่หญิงสาวที่ยังคงหลับสนิทในอ้อมแขนของเขาและก้มศีรษะลงขณะที่เขาแตะหน้าผากของเธอด้วยตัวเขาเองเพื่อวัดอุณหภูมิ

โชคดีที่ไข้ของเธอลดลงแล้ว

ฮีลตัน เอาแขนขวาของเขาที่หนุนอยู่ใต้ศีรษะของ เวอเรียน ออกมาเบา ๆ สะบักขวาของเขาเจ็บเล็กน้อย แต่เขาไม่สนใจมัน เขาลุกขึ้นแต่งตัวและเดินออกไปที่ด้านนอกประตู

เมื่อประตูห้องนอนใหญ่เปิดออก เจลลี่ บีน ก็ยื่นมืออันโอชะของเธอออกมาด้วยความตื่นเต้น “คุณพ่อค่ะกอดหน่อย!”

ฮีลตัน ส่ง เจลลี่ บีน ให้ ครอบครัวฟัดด์ เป็นเวลาหนึ่งคืนเมื่อวานนี้เขาจึงรู้ว่าเจ้าตัวเล็กคิดถึงเขามาก เขาจึงนั่งยอง ๆ และอุ้มเธอขึ้นมา

แม้ว่า เจลลี่ บีน จะตัวเบามาก แต่เมื่อ ฮีลตัน อุ้มเธอ แขนขวาของเขาก็มีอาการปวดอย่างรุนแรง

มาดามลีอาห์ พบว่ามีบางอย่างผิดปกติจึงถามอย่างเป็นห่วงว่า “นายน้อยคนที่สามคุณสบายดีไหมคะ?”

"ไม่เป็นไรค่ะ อาจจะเป็นเพราะแผลเก่าที่แขนขวาของฉันยังไม่หายดี”