เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 189

ฮีลตัน ฟัดด์ตัดสินผู้หญิงตรงหน้าของเขาอย่างใจเย็น “แซม จอยซ์คุณยังไม่ได้ตอบคำถามของผม”

แซม จอยซ์ตอบอย่างใจเย็น “สิบปีที่แล้วตอนที่ฉันตกลงไปในทะเล ฉันคงโชคดีที่ได้รับความช่วยเหลือจากคนอื่น อย่างไรก็ตาม ก่อนหน้านั้นฉันเอาหัวกระแทกกับแนวปะการังอย่างแรงทำให้สูญเสียความทรงจำ ตั้งแต่นั้นมาฉันก็ไปรับการรักษากับแพทย์ เป็นเรื่องบังเอิญมากที่แพทย์ของฉันแนะนำนักจิตวิทยาชื่อเลน ไฮดี้ หลังจากที่เธอรู้ว่าฉันเป็นใคร เธอก็บอกฉันทุกอย่าง เมื่อเร็ว ๆ นี้ฉันจำได้หลายอย่าง หมอไฮดี้เล่าเรื่องคุณมอนท์ให้ฉันฟัง ครั้งแรกที่ฉันได้พบกับคุณมอนท์ เธอจำได้ว่าฉันเป็นใคร ฮีลตัน คุณเป็นคนให้เธอดูรูปของฉันหรือเปล่า?”

“ไม่”

เมื่อเธอเห็นท่าทีเย็นชาของฮีลตัน ฟัดด์ แซม จอยซ์ก็ถามอย่างขอโทษว่า “คืนนี้ ฉัน…ฉันขัดจังหวะเดทของคุณกับคุณมอนท์หรือเปล่า?”

ฮีลตัน ฟัดด์ลุกขึ้นและพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มว่า “แซม จอยซ์ผมมีคำถามมากมายสำหรับคุณ แต่ตอนนี้ผมมีบางอย่างที่สำคัญกว่า ผมจะต้องขอตัวก่อน”

“ฮีลตัน เดี๋ยวก่อน”

แซม จอยซ์ลุกขึ้นยืนเดินไปข้างหน้าของเขา เงยหน้าของเธอขึ้นและถามขณะที่มองเขา “ฮีลตันคุณดูเหมือน…จะไม่ต้อนรับฉันกลับสักหน่อย เป็นเพราะการปรากฏตัวอย่างกะทันหันของฉันที่ทำให้คุณขุ่นเคืองและทำให้คุณกลัวงั้นหรือ?

“แซม จอยซ์ผมมีความสุขมากที่คุณยังมีชีวิตอยู่ ผมเชื่อว่าถ้ายานิ เควนรู้ว่าคุณยังมีชีวิตอยู่ เขาจะมีความสุขที่สุด”

ยานิ เควนงั้นหรือ?

แซม จอยซ์ตกตะลึงไปชั่วขณะก่อนที่เธอจะพูดอย่างรวดเร็วว่า “โอ้ ฉันไม่ได้เตรียมตัวที่จะปรากฏตัวต่อหน้ายานิ ฉัน ... ฉันกลัวว่าจะทำให้เขาตกใจ”

แซม จอยซ์มักเรียก ยานิ เควนว่า "ยาน"มาโดยตลอดและไม่เคยเรียกเขาว่า "ยานิ" เลย เขาจำสิ่งนี้ได้อย่างชัดเจนเพราะทั้งสามคนอยู่ด้วยกันตลอดเวลาแซม จอยซ์มีเพียง ยานิ เควนในหัวใจและสายตาของเธอ สายตาของเธอยังติดตามยานิ เควนอยู่เสมอ จู่ ๆเขาก็รู้สึกสงสัยเมื่อเธอเรียกเขาว่า ยานิ ด้วยความไม่คุ้นเคยเช่นนี้

อาจเป็นไปได้ว่าแซม จอยซ์สูญเสียความทรงจำและลืมความรู้สึกที่มีต่อยานิ เควน

ท้ายที่สุดแล้ว ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเขาก็ไม่ต่างจากแซม จอยซ์ ใบหน้าของเธอไม่มีร่องรอยของการทำศัลยกรรมและใบหน้าของเธอก็ดูเป็นธรรมชาติและสดใสมาก

ในความทรงจำของเขา แซม จอยซ์ไม่มีน้องสาวฝาแฝด

…

เมื่อฮีลตัน ฟัดด์ออกมาจากโรงแรมบันยันทรี เขาก็เดินไปที่รถขณะพยายามโทรหา เวอเรียน มอนท์

ไม่สามารถเชื่อมต่อหมายเลขได้และมีเพียงเสียงผู้หญิงที่เหมือนเครื่องจักรที่ปลายอีกด้านหนึ่งของสาย “ขออภัยหมายเลขที่คุณโทรไม่สามารถใช้งานได้…”

การแสดงออกทางสีหน้าของฮีลตัน ฟัดด์มืดลง หลังจากขึ้นรถแล้ว เขาก็ขับรถไปที่สวอนโลว เบย์ วิลล่า

ในสวอนโลว เบย์ วิลล่ามีเพียงไฟตั้งเท่านั้นที่เปิดอยู่ในห้องนั่งเล่น

เมื่อฮีลตัน ฟัดด์เข้ามาจากสนามเขาร้องเรียกเธอว่า “เรียนา!”

ไม่มีใครตอบเขาข้างเสียงสะท้อนที่อ้างว้าง

เมื่อฮีลตัน ฟัดด์เห็นแหวนเพชรบนโต๊ะ หัวใจของเขาก็จมลงทันที

พฤติกรรมที่ผิดปกติของเวอเรียน มอนท์เพิ่งฉายผ่านความคิดของเขา

จู่ ๆเธอก็เดินไปที่ฟัดด์ กรุ๊ป กอดเขา ทำท่าทางยั่วยวนกับเขาและบอกว่าเธอคิดถึงเขา เมื่อวานเธอถามเขาว่าจะมีปฏิกิริยาอย่างไรถ้าแซม จอยซ์ยังมีชีวิตอยู่และขอร้องให้เขาตั้งชื่อลูกของพวกเรา...

ทำไมเขาถึงไม่รู้ว่าเวอเรียน มอนท์ทำตัวผิดปกติขนาดนี้?

ฮีลตัน ฟัดด์กำแหวนเพชรไว้แน่นจนข้อนิ้วมือของเขาเป็นสีขาวอมเขียว

เขาโทรไปหาคุช เซเวียร์ “ส่งคนไปหาว่าตอนนี้เวอเรียน มอนท์อยู่ที่ไหน”

คุช เซเวียร์ที่อยู่อีกด้านหนึ่งก็ตะลึง เขาคิดไม่ถึงว่าจู่ ๆเวอเรียน มอนท์จะหายไปในกลางดึก ...

ฮีลตัน ฟัดด์ไปที่ห้องนอนบนชั้นสอง ในห้องนอนใหญ่ข้าวของเครื่องใช้ประจำวันที่เธอใช้ยังคงอยู่ที่นั่น เสื้อผ้าบางส่วนของเธอหายไป แต่แม้แต่บัตรประจำตัวประชาชนและสมุดทะเบียนบ้านก็ไม่มีเช่นกัน

สัญญาณเหล่านั้นบ่งบอกว่าเวอเรียน มอนท์ไม่ได้หนีออกจากบ้านและไม่เล่นเกมซ่อนหา เธอตัดสินใจระยะยาวจริง ๆที่จะจากไปโดยไม่บอกลา

ฮีลตัน ฟัดด์ไม่สนใจเธอ

เจลลี่ บีนวิ่งไปมาพร้อมกับขมวดคิ้วก้มศีรษะและมองไปที่ฮีลตัน ฟัดด์ "พ่อ? หนูยังไม่ได้ทานอาหารเช้า! มอนตี้อยู่ไหน?”

ฮีลตัน ฟัดด์ยังคงไม่สนใจเธอ

เจลลี่ บีนขึ้นไปบนโซฟาและปากเล็ก ๆ ของเธอก็ไปอยู่ข้าง ๆหูของฮีลตัน ฟัดด์เธอตะโกนใส่เขาเสียงดัง “พ่อ! คุณได้ยินหนูไหม?"

อารมณ์ของฮีลตัน ฟัดด์แย่มากและเขาสั่งมาดามเลียห์อย่างเย็นชาว่า “มาดามเลียห์ ทำอาหารให้เธอหน่อย”

“ได้ค่ะ นายน้อยสาม”

เจลลี่ บีนมุ่ยปากเล็ก ๆ ของเธอ “ฮึ่ม คุณไม่สนใจหนูแต่เช้า หนูอยากจะเพิกเฉยต่อคุณเช่นกันและไปหามอนตี้! ฮึ่ม!”

เจ้าตัวเล็กถือกระเป๋าเป้สะพายหลังหันหลังและเริ่มเดิน ฮีลตัน ฟัดด์ดึงกระเป๋ากลับด้วยมือใหญ่ของเขา โดยไม่ชัดเจนว่าไฟอะไรกำลังโหมกระหน่ำอยู่ภายในตัวเขา “หนูมองหามอนตี้ตลอดเวลา แต่มีคนสนใจหนูบ้างไหม?”

เสียงของฮีลตัน ฟัดด์ดังและเย็นมาก ด้วยการแสดงออกที่น่าหดหู่บนใบหน้าของชายหนุ่มเจลลี่ บีนเงยหน้าขึ้นมองเขาและตกใจกลัวทันที แม้แต่มาดามเลียห์ก็ยังกลัว

เจลลี่ บีนร้องเสียงดัง “คุณดุร้ายกับหนูมาก! อูววววววววววววว หนูจะไปหามอนตี้! มอนตี้จะไม่สนใจหนู! มอนตี้ชอบหนูมาก! มอนตี้ยังไปโรงเรียนอนุบาลเมื่อวานนี้เพื่อมาหาหนู! อูวววววววว ... ”

เสียงร้องของเจ้าตัวเล็กดังมากและทำให้ฮีลตัน ฟัดด์กระสับกระส่าย เขาอุ้มเจลลี่ บีนและวางเธอลงบนโซฟาก่อนจะเดินออกไปเพียงลำพัง

เจลลี่ บีนใช้มือทั้งสองข้างเช็ดน้ำตาและจ้องไปที่ฮีลตัน ฟัดด์ที่นั่งอยู่อีกด้านหนึ่ง เธอฮึดฮัดด้วยความโกรธ แต่ชายหนุ่มไม่ขยับ เจลลี่ บีนโกรธมากและวิ่งขึ้นไปชั้นบนพร้อมกระเป๋าเป้ของเธอ

ฮีลตัน ฟัดด์ดึงเธอกลับมาโดยจับเธอราวกับว่าเขากำลังอุ้มลูกเจี๊ยบ เขาดุเธออย่างเย็นชาด้วยใบหน้าที่เข้มงวด “มอนตี้ของลูกจากไปแล้ว!”

"คุณกำลังโกหก! มอนตี้จะไม่มีวันจากไป! มอนตี้ชอบเจลลี่ บีนที่สุด! ฉันอยากไปหาเธอ! ฮึ่ม!”