เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 233

แซมหน้าแดง และใจเต้นรัวเพราะจูบจากเขา

"ผมรอคุณมาสิบปี แซมมี่ คุณจะฝากชีวิตไว้กับผมสักครั้งได้ไหม?"

เธอไม่ใช่เด็กสาวอายุสิบแปดปี แล้วเธอก็เข้าใจว่าเขาหมายถึงอะไร แต่ถึงอย่างนั้น เธอก็ไม่เคยมีอดีตที่แสนหวานกับเขาเลย

"ฉันขอ...ฉัน... ขอเวลาอีกหน่อยได้ไหม? ฉันเพิ่งจะกลับมาหาคุณ และยังมีอีกหลายอย่าง...ที่ฉันยังไม่เคยชิน"

เขาจูบเธออีกครั้ง ขณะที่กอดเธอไว้แน่น เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วพูดว่า "ไม่เป็นไรแต่อย่าให้ผมรอนานนะ ในที่สุดผมก็ได้คุณกลับคืนมาหลังจากผ่านมาสิบปี"

แซมหน้าแดงกว่าเดิม

หลังจากวาเนลล์ถูกโยนออกจากบริษัทยาส เธอโกรธมาก

"ฮึ่ม! เธอตายไปแล้วตั้งสิบปี อยู่ดีๆก็มาปรากฏตัวเลย? ใครจะเชื่อเรื่องแบบนี้กัน? มีแต่ยานิแหละที่เชื่อ!"

ไม่ เธอไม่ยอมให้ฉันแต่งงานกับยานิหรอก ความหวังของเธอจะถูกทำลาย

เธอเลิกกับเจนเซ่นไปแล้ว หากเธอควบคุมยานิไม่ได้ เธอจะตกเป็นรองเวอเรียน!

หลังจากที่ฮีลตันและเวอเรียนจดทะเบียนสมรสแล้ว เขาก็พาเธอกลับไปที่คฤหาสน์ แชลโลว์ เบย์

เวอเรียนถามด้วยความสงสัย "วันนี้คุณไม่ไปทำงานหรอ"

เขาเลิกคิ้วขึ้นแล้วตอบ "ถ้าลูกจ้างแต่งงาน เขาก็มีสิทธิ์ลาแต่งงาน นี่ผมพึ่งแต่งงาน ยังต้องกลับไปทำงานอีกเหรอ?"

ช่างน่ารักอะไรอย่างนี้

เวอเรียนนำหนังสือสีแดงเล่มเล็กออกมา แล้วถ่ายรูปด้วยมือถือ เธอเลือกรูปที่พอใจที่สุดแล้วให้เขาดู

"คุณคิดว่ารูปนี้เป็นยังไงบ้าง ฉันอยากจะแชร์ให้เพื่อนในกลุ่มดูและประกาศข่าวดี"

ก่อนที่เธอจะรอให้เขาตอบ เวอเรียนส่ายหัวแล้วพูดว่า "ลืมมันไปเถอะ ฉันไม่อยากจะแชร์แล้ว เพื่อป้องกันตัวเองจากปัญหาที่ หลายคนจะถามคำถามมากมาย ที่อาจทำให้เกิดผลลบ"

ฮีลตันคว้ามือถือเธอมา

"คุณเอามือถือฉันไปทำไม?"

"ไม่อยากแชร์รูปให้เพื่อนดูแล้วเหรอ ผมจะช่วยคุณเอง"

เธอเงียบ

เธอกระตุกมุมปาก

หลังจากฮีลตันช่วยเธอโพสต์ เขาก็คืนมือถือให้เธอ เธอจ้องเขาแล้วดึงมือถือกลับแล้วบ่น "ฉันจะดูว่าคุณโพสต์อะไร"

กลายเป็นว่าขณะที่เปิดดูโพรไฟล์ เธอรู้สึกเหมือนโดนฟ้าผ่า

"คุณฟัดด์ ช่วยดูแลฉันไปตลอดชีวิตได้ไหมคะ รักคุณ"

มีเพียงรูปหัวใจสีแดงปิดท้ายแคปชั่น

และแนบด้วยรูปทะเบียนสมรส

เธอไม่คิดว่าเขาจะแชร์โพสต์จริงๆ ไม่ได้แค่โพสต์ แต่เป็นโพรไฟล์เลย!

ใช้เวลาไม่นานที่การแจ้งเตือนของเธอจะท่วมท้นไปด้วยคอมเมนต์และไลค์

เวอเรียนรู้สึกว่าไม่ยุติธรรมเลย "ทำไมไม่แชร์ในกลุ่มเพื่อนคุณด้วยล่ะ? กลัวว่าฉันจะไปเจอเพื่อนคุณเหรอ?"

เขาคว้ามือถือขึ้นมาและแชร์โพสต์

หลังจากผ่านไปสักพัก เธอเห็นว่าโพสต์ของเขาเขียนแค่ "คุณฟัดด์ ช่วยดูแลฉันไปตลอดชีวิตได้ไหมคะ" คำว่า 'รักคุณ' หายไป

เธอเลิกคิ้วขึ้นถาม "คุณไม่ได้เติมคำว่า 'รักคุณ' "

เขายืนขึ้นแล้วทิ้งท้ายไว้สองคำ "ผมลืม"

เธอไล่ตามเขาและคว้ามือถือไปด้วย เธอกอดเขา "วันนี้คุณพูดว่าหยุดงานไม่ใช่เหรอ? ทำไมยังไปทำงานล่ะ?"

เขาหันหลังมาและมองไปที่หน้าท้องของเธอ "คุณจะรู่วมรักกับผมทั้งที่ร่างกายเป็นแบบนี้เหรอ? ทำได้เหรอ?

เวอเรียนอึ้งไป

ผู้ชายคนนี้! สมองของเขามีแต่เรื่องพวกนี้หรือยังไง!

"เราทำอย่างอื่นก็ได้นอกจากเรื่องนี้!"

เขาก้มตัวลงมา ใบหน้ารูปงามเข้ามาใกล้เธอ เขาฉีกยิ้ม "รีอาน่า ผมสนแค่เรื่องร่วมรักเท่านั้น"

เธอคว้ามือถือเขามาดูคอมเม้นต์ที่ใต้โพสต์

เป็นกลุ่มพวกเด็กผู้ชาย

หนึ่งในนั้นคือ แซนด์เดอร์ เขาเขียนว่า "คุณฟัดด์ รักคุณมากเลยที่รัก"

เวอเรียนหน้าแดง เธอคิดว่าแซนเดอร์โพสต์แกล้งเขาเหมือนเด็ก

"แซนเดอร์ก็มีแฟนไม่ใช่หรอ?"

"ไม่มีหรอก เขาโสดมาเป็นปีแล้ว ทำไม? คุณมีคนจะแนะนำให้เขาหรอ?"

"ไม่มีหรอก ฉันคิดว่าเขาสมควรโสดแล้ว"

คุณฟัดด์มองภรรยาอย่างเห็นใจ เขายิ้มสมควรแล้วที่โสด

เธอหยั่งเชิงต่อ "แต่คุณลืมเพิ่มคำว่า 'รักคุณ' ในโพสจริงหรอ? แต่ฉันรู้สึกว่าคุณตั้งใจลืมนะ?"

คุณฟัดด์เลิกคิ้วขึ้นถาม "อยากรู้จริงๆเหรอว่าทำไม?"

มาดามฟัดด์พยักหน้า

คุณฟัดด์พูดอย่างใจเย็น "เพราะคำนั้น ทำให้ดูเหมือนว่าคุณรักผมมากขึ้น"

"เด็กน้อย!"

"เธอไม่นึกเลยว่า ฮีลตันในวัยสามสิบจะทำตัวเหมือนเด็กเช่นนี้!"

ที่พูดมานั้นก็ถูก ไม่เพียงแค่ความสัมพันธ์ที่เปลี่ยนผู้หญิงให้เป็นกลายเด็ก แต่ยังเปลี่ยนผู้ชายเป็นเหมือนเด็กได้เหมือนกัน

"นั่นสิ คุณไม่ได้บอกว่าผู้หญิงคนไหนที่คุณให้เป็นครั้งแรก"

ใช่ซีล่าหรือเปล่านะ?

เธอกังวลนิดหน่อย "พวกเขาจะไม่ชอบฉันเหรอ?"

ฮีลตันเป็นชายหนุ่มที่มีความสามารถ ไม่ว่าเธอจะเปรียบเทียบกับเขาเท่าไหร่ แต่มันก็ยังมีระยะห่างระหว่างพวกเขา

เขาไม่ใช่คนหัวโบราณ เขาจึงพูดโดยไม่กังวล "คุณไม่ได้แต่งงานกับเขานี่ เขาจะทำอะไรได้ถ้าไม่ชอบคุณ"

การที่เขาพูดปลอบใจ เธอจึงไม่กังวลแล้ว ก็แค่การไปพบพวกเขาครั้งเดียว ถึงแม้พวกเขาจะไม่ชอบเธอ ก็ไม่ได้มีผลกระทบอะไร ตราบใดที่เธออยู่กับฮีลตันตลอด ช่างมันเถอะ

พวกเขาเลี้ยวเข้าสู่บ้านตระกูลฟัดด์

ขณะที่พวกเขาเดินเข้ามา ฮิลตันเรียก "พ่อ"

จอห์นหัวเราะ เมื่อฮีลตันบอกเวอเรียนที่อยู่หลังเขา "เรียกเขาว่าพ่อสิ"

เวอเรียนหน้าแดงเมื่อเธอพูด "คุณพ่อ"

นายท่านมองเธอแวบเดียวขณะกำลังถือกล่องสีแดงอยู่ในมือ เขายื่นมันให้เธอ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเป็นกันเอง “ซองสีแดง รับไว้สิ"

เวอเรียนมองฮีลตัน เขาพยักหน้า "พ่อเอาให้เธอ รับไว้สิ"

เธอรับซองสีแดงมา "ขอบคุณค่ะ คุณพ่อ"

เจลลี่ บีน วิ่งเข้ามาหาและถาม "คุณปู่ ทำไมถึงให้ซองสีแดงกับมอนตี้ แล้วหนูล่ะคะ หนูก็อยากได้เหมือนกัน!"

นายท่านฟัดด์ พูดด้วยความเอ็นดู "เด็กดี ปู่จะให้ซองสีแดงกับหนูมากเท่าที่หนูต้องการ แนนซี่ เอาซองสีแดงมาสองซอง วันนี้ฉันอารมณ์ดี จะให้ เซย์น กับ เจลลี่บีนคนละซอง"

แนนซี่พยักหน้า "ได้ค่ะ"

หลังจาก เจลลี่ บีน ได้ซองสีแดงแล้ว นายท่านฟัดด์ ลูบมือแล้วพูดกับเด็กน้อย "เจลลี่ บีน มาที่บ้านตากับพ่อแม่หนูวันหลังนะ"

"คุณตาเหรอคะ? คุณตาอยู่ไกลไม่ใช่หรอคะ?"

"คุณตาของหนูเพิ่งกลับมาจากอังกฤษ และเขาอยากเจอหนู เขาจะต้องมีความสุขมากๆ ไปที่นั่นแล้วหนูจะได้ซองสีแดงซองใหญ่นะ!"

เจลลี่ บีน หัวเราะคิกคัก แล้วจับมือเวอเรียน คุณพ่อคะ มอนตี้ ไปบ้านคุณตากันเถอะ!"

ฮีลตันบอกเวอเรียนว่าคุณปู่ของ เจลลี่ บีน กำลังพูดถึงน้องชายของนายท่านฟัดด์ ตอนนั้นเจมส์อยู่ต่างประเทศ แต่ตอนนี้เขาย้ายธุรกิจทั้งหมดกลับมาในประเทศ เขาตัดสินใจอยู่ใน นอร์ท ซิตี้ ถาวร

เมื่อถึงบ้านของเจมส์ เจลลี่ บีนส์ก็รีบวิ่งลงจากรถ

"คุณตา"

เจมส์กำลังรดน้ำดอกไม้อยู่ในสวน เมื่อเห็นเจลลี่ บีน วิ่งมาหาเขาก็ยิ้มอย่างเอ็นดู

"โอ้ หนูโตขึ้นมากนะ เจลลี่ บีน ตาไม่ได้เจอหนูมานานมาก"

"คุณตา เราเจอกันแล้ว วันปีใหม่จีนไงคะ! ตอนนี้หนูสูงขึ้นแล้วนะ!"

"ใช่แล้ว ตอนนี้สูงขึ้นและสวยด้วย"

เจลลี่ บีน ชี้ไปที่ฮีลตั้นและเวอเรียนที่อยู่ไม่ไกลจากที่นี่ "คุณตาคะนั่นมอนตี้ พ่อแต่งงานกับมอนตี้ มินตี้จะเป็นคุณแม่ของหนู เธอสวยใช่ไหมคะ"

เมื่อเจมส์เงยหน้าขึ้นมอง เขาก็ตกใจ

ผู้หญิงคนนี้...ทำไมเธอถึง...เหมือนเลซี่ขนาดนี้?