เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 234

เมื่อฮีลตันจูงมือเวอเรียนมาหาเจมส์ เขามองพิจารณาเธอ และเขาแทบไม่อยากเชื่อ

เจมส์จ้องหน้าเวอเรียนอยู่นาน

เจลลี่ บีน ที่อยู่ข้างเจมส์ จับมือเขาแล้วถามว่า "คุณตาคะ ยังไม่ตอบหนูเลย มอนตี้สวยใช่ไหมคะ?"

ในที่สุด เจมส์ก็หันมาแล้วลูบหัวเธอ เขายิ้ม "พ่อของหลานตัดสินใจได้ดีเสมอ"

ฮีลตันแนะนำ "คุณอา นี่คือภรรยาผม เวอเรียน มอนท์"

เวอเรียนยิ้มทักทายเจมส์ "สวัสดีค่ะ คุณอา"

เจมส์มองเวอเรียน "เข้าไปคุยกันในบ้านเถอะ พวกเธอจะได้กินข้าวกันที่นี่ เจนนี่ก็อยู่บ้านพอดี"

ทันทีที่พวกเขาเดินเข้าไปในบ้าน ก็มีเด็กสาวใส่ชุดนอนเดินลงบันไดมา เมื่อเธอเห็นฮีลตัน ก็เรียกชื่อเขาอย่างดีใจ "พี่ชาย!"

แล้วเธอก็วิ่งลงบันไดกระโจนเข้าไปในอ้อมแขนฮีลตัน เธอกอดคอเขาแล้วพูดอย่างมีความสุข "พี่ชาย ฉันไม่ได้เจอพี่นานแล้ว คุณพ่อบอกว่าเราจะกลับมาอยู่ที่ นอร์ท ซิตี้ และไม่กลับไปอังกฤษอีก ฉันก็มาเล่นกับพี่ได้ตลอด!"

เวอเรียนที่ยืนอยู่ข้างๆ มองเด็กสาวที่ทำตัวสนิทสนมกับฮีลตัน ก็เกิดความหึงหวงขึ้นมา

ฮีลตันดึงแขนที่กำลังกอดคอเขาลง ขณะที่เจมส์ก็บ่นลูกสาวไปด้วย "เจนนี่ นี่ลูกอายุเท่าไหร่แล้ว? ทำไมต้องกระโจนเข้าไปกอดพี่เขาล่ะ"

เจนมองที่ฮีลตัน "พ่อคะ หนูก็ชอบติดพี่ชายตั้งแต่เด็ก พ่อก็รู้นี่คะ เขาเป็นพี่ชายหนูและก็ไม่ใช่คนนอก จะเป็นอะไรไปล่ะ?"

เจลลี่ บีน ที่ยืนอยู่ด้านข้าง เงยหน้าขึ้นและพูดเตือนเจนด้วนเสียงที่น่ารัก "คุณน้าคะ พ่อหนูมีภรรยาแล้ว อย่ากอดคุณพ่อนานสิคะ ไม่ใช่แค่หนูที่หวงนะ แต่มอนตี้ก็จะไม่มีความสุขด้วย"

"พี่คะ พี่แต่งงานแล้วเหรอ? ทำไมฉันไม่รู้ล่ะ?"

ฮีลตันดึงเวอเรียนเข้ามาใกล้ เขากุมมือเล็กไว้แน่น "เราเพิ่งจดทะเบียนสมรสกัน เราจะเชิญเธอไปงานเลี้ยงหลังจากเสร็จพิธี"

เจนยังไม่ทันได้พูดตอบ เขาก็แนะนำเธอกับเวอเรียน "นี่คือญาติผม เจน ฟัดด์"

เวอเรียนยื่นมือออกไป " สวัสดีค่ะ เวอเรียน มอนท์ ค่ะ"

เจนไม่ได้กล่าวอะไรกับพี่สะใภ้ และไม่ได้จับมือกับเธอ เจลลี่ บีน กระพริบตาและไม่พอใจจึงตำหนิแทนเวอเรียน "คุณน้าคะ มอนตี้พูดทักทายด้วย ทำไมไม่สนใจล่ะคะ?"

เวอเรียนดึงมือกลับและยิ้มให้ เจลลี่ บีน "เจลลี่ บีน ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ เป็นครั้งแรกที่คุณน้าเจอฉัน เรายังไม่สนิทกันเลย"

เธอรู้สึกได้ว่าเจนเกลียดเธอ

พี่ชายที่เธอชื่นชมตั้งแต่เด็กนั้นถูกผู้หญิงคนอื่นคว้าไป คงรู้สึกเหมือนกับถูกแฟนนอกใจ เวอเรียนเข้าใจเธอ

ถ้าเธอมีพี่ชายอย่างฮีลตัน ก็คงปรับตัวไม่ทันเหมือนกันถ้าพี่ชายแต่งงานกะทันหัน

เจนชายตามองเวอเรียนอย่างดูถูก เธอหันหลังแล้วพูดว่า "ฉันจะขึ้นไปเปลี่ยนชุดข้างบนก่อน"

ฮีลตันห้ามเจนไว้ น้ำเสียงเขาฟังดูเยือกเย็นแม้แต่เธอก็ขัดไม่ได้ "เจนนี่ ทักทายพี่สะใภ้ก่อนสิ"

"..."

เจนเกือบเสียความอวดดี และดื้อรั้น เธอหันมาจ้องเวอเรียน ยังปิดปากเงียบ

เวอเรียนบอกฮีลตัน "ช่างมันเถอะ"

สีหน้าฮีลตันเริ่มเย็นชา เขาเริ่มเสียงแข็งและสั่งให้เธอทำ

สุดท้ายแล้ว เจนก็กลัวฮีลตัน เธอขบฟันและพูดอย่างไม่พอใจ "พี่สะใภ้"

แล้วเธอก็วิ่งขึ้นบันไดเสียงดัง

เจมส์มองตามหลังลูกสาวพลางบ่น "เจ้าลูกคนนี้นี่! นับวันยิ่งไม่มีมารยาท สู้ เจลลี่ บีน ก็ไม่ได้!"

ฮีลตันยืนขึ้นและไปคุยกับเจมส์ "คุณอา ถ้าอาว่าง ให้ผมเล่นหมากรุกด้วยนะครับ"

"ก็ดีสิ! หายากนะที่เธออยากเล่น เจนไปเอากระดานหมากรุกมา"

เจนไปเอากระดานหมากรุกอย่างมีความสุข ฮีลตันและเจมส์นั่งประจันหน้ากัน

เมื่อเจนจะนั่งข้างฮีลตัน เขารีบยื่นมือไปดึงเวอเรียนมานั่งด้วย "มานั่งดูผมเล่นหมากรุกสิ"

มาเรียนนั่งข้างเขาอย่างว่าง่าย เจนอยากไปนั่งตรงนั้น แต่ เจลลี่ บีน ก็เข้ามายึดที่นั่งด้านขวาของฮีลตัน

"คุณน้า มานั่งข้างคุณตาสิคะ หนูจะช่วยมอนตี้กับคุณพ่อ!"

เจนโกรธ แต่เจมส์หัวเราะ "เจนนี่ พี่ชายลูกมีครอบครัวแล้ว เราเป็นผู้หญิง ไม่ต้องทำตัวติดพี่ตลอดหรอก แม้แต่ เจลลี่ บีน ยังรู้เลย มานี่สิ มานั่งข้างพ่อ ใจเย็นก่อนแล้วดูเราเล่นหมากรุกกัน"

เจลลี่ บีน ได้รับคำชมจากคุณตา เธอพยักหน้าเหมือนผู้ใหญ่ "อืม! คุณน้า คุณตาพูดถูกนะคะ ตอนนี้คุณพ่อเป็นของหนูกับมอนตี้ อย่าแย่งคุณพ่อไปจากหนูอีกนะ"

เจนทำหน้าบึ้งใส่ เจลลี่ บีน "ดูสิว่าเธอถูกตามใจแค่ไหน!"

เจลลี่ บีน ทำปากจู๋ "คุณน้าทำตัวเหมือนเด็กเลย ทำหน้าบึ้งเหมือนเด็กสามขวบ"

"พระเจ้า" เจนพูด "เด็กสามขวบที่ไหนกัน? เธอยังกินเกี๊ยวไส้งาดำอยู่เลย!"

เจลลี่ บีน ไม่เข้าใจจึงถามฮิลตัน "คุณน้าพูดว่าหนูกินเกี๊ยวใส้งาดำ หมายความว่ายังไงเหรอคะ น้าว่าหนูหรอคะ?"

ฮีลตันหัวเราะ เขาลูบหัวลูกสาว "คุณน้าเขาหมายถึงลูกไร้เดียงสา และอ่อนต่อโลกภายนอก และยังร้ายกาจอีกด้วย"เจลลี่ บีน กอดอกและทำเสียง 'ฮึ่ม' หนูไม่ได้ร้ายนะ!"

เขาปลอบลูกสาว "เจลลี่ บีน นี่ได้ความร้ายกาจมาจากพ่อเลยนะ น้าเขาชมลูกว่าลูกเป็นเด็กฉลาด"

เจลลี่ บีน ชำเลืองมองไปที่เจนอย่างภูมิใจ