เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 313

เวอเรียนคว้ากระเป๋าจะลุกขึ้น "คุณน้าคะ หนูมีอย่างอื่นต้องทำ หนูไปก่อนนะคะ"

ในสายตาของซาร่า เวอเรียนพยายามจะหนีจากความกลัว

ซาร่านั่งอยู่บนเก้าอี้ รินน้ำชาช้าๆ "เธอกลัวเหรอ?"

เวอเรียนหันหลังให้ซาร่า เธอกำสายกระเป๋าของเธอไว้แน่น

"คุณน้าคะ มีอะไรให้หนูช่วยรึเปล่าคะ?"

"ไม่มีหรอก แต่วันนี้ฉันไม่ได้มาที่นี่เพื่อจะมาบอกแค่เรื่องนี้"

เวอเรียนหันหน้ามา เธอหน้าซีดและเสียงสั่น "คุณน้าคะ ต้องการอะไรจากหนูกันแน่?"

"ฉันเกลียดแม่ของเธอ และเกลียดลูกของหล่อน ฉันอยากให้เธอไปจากเมือง นอร์ท ซิตี้ แล้วไม่ต้องกลับมาให้ฉันเห็นอีก"

หลังจากที่ได้ยินคำขอที่น่าหัวเราะและไร้ยางอายนั่นแล้ว เวอเรียนยิ้มที่มุมปาก "หนูเข้าใจค่ะ ว่าทำไมคุณถึงอยากให้หนูไปจากเมืองนี้ แต่หนูไม่เข้าใจว่าทำไมคนที่ต้องไปจากเมือง นอร์ท ซิตี้ ไม่ใช่คุณ แต่กลายเป็นหนูต้องไปแทนล่ะคะ?"

เธอไม่ได้ทำอะไรผิด ทำไมเธอต้องไปด้วย?

หลังจากได้ยินสิ่งที่เวอเรียนพูด ซาร่าขว้างถ้วยชาลงบนโต๊ะ น้ำชาหกเลอะบนโต๊ะ เธอพูดด้วยความโกรธ "เพราะเธอคือความผิดพลาดยังไงล่ะ!"

เวอเรียนรีบหันกลับมาจ้องเธอ "แล้วหนูทำอะไรผิดล่ะคะ?"

"เพราะเธอเป็นลูกของนังผู้หญิงคนนั้น นั่นคือความผิดพลาดของเธอยังไงล่ะ!"

เวอเรียนเริ่มตาแดง เธอเหลือบมองซาร่า

ซาร่าลุกขึ้นแล้วเดินมาหาเวอเรียน เธอพูดทีละคำ "เธอกับแม่ของเธอ เป็นหนี้ฉันไปตลอดชีวิต!"

"เวอเรียน มอนท์ เธอเลือกที่จะอยู่ที่เมือง นอร์ท ซิตี้ ก็ได้ แต่ฉันจะทำให้เธอเสียใจที่ตัดสินใจแบบนั้น"

เวอเรียนขบฟัน เธอหลับตาแน่น มือที่ถือกระเป๋าอยู่สั่นอย่างควบคุมไม่ได้

"คุณจะทำอะไรถ้าหนูไม่ไป?"

"เธอเลือกที่จะไม่เชื่อว่าใครคือพ่อของเธอก็ได้ ถ้าเธอยืนยันที่จะอยู่ที่เมืองนี้ต่อ และยังปรากฏตัวให้ฉันกับสามีเห็นอีก อย่ามาโทษถ้าฉันเปิดเผยความจริงของเธอล่ะ"

เวอเรียนกลืนน้ำลาย "ถ้าคุณเปิดเผยเรื่องของหนูออกไป พนันได้เลยว่าคุณอาต้องเกลียดคุณ ใช่ไหมคะ?"

เธอไม่อยากจะขู่ซาร่าแบบนี้ แต่เธอต้องทำ

ซาร่าพูดอย่างใจเย็น "เฮอะ เธอคิดว่าฉันจะสนเหรอว่าเขาจะเกลียดฉันหรือเปล่า? ตอนที่ฉันรู้ว่าเขาจะยกสมบัติให้เธอ ฉันก็รู้แล้วว่าโจลินสำคัญกับเขาแค่ไหน เธอยังสำคัญกว่าฉันกับเจนนี่เสียอีก คิดว่าฉันจะสนเหรอว่าเขาจะเกลียดฉันหรือเปล่า?"

เวอเรียนกัดริมฝีปาก เธอกำกระเป๋า และกำลังจะหันหลังเดินออกไป

เสียงเย็นชาของซาร่าดังมาจากข้างหลังเธอ "เธอจะลืมเรื่องที่ฉันพูดวันนี้ก็ได้ แต่ฉันจะเตือนเธอไว้ ว่าเธอไม่ใช่คนเดียวที่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ ถ้าความจริงของเธอถูกเปิดเผยออกไป ทั้งฮีลตัน, ฟัดด์ กรุ๊ป และตระกูลฟัดด์... แม้แต่ลูกสาวของเธอ เจลลี่ บีน อาจถูกสอบสวนและถูกคุกคามจากสาธารณะและจากอินเทอร์เน็ต ยิ่งไปกว่านั้น ฟัดด์ กรุ๊ป อาจต้องเผชิญกับวิกฤติครั้งใหญ่ และสูญเสียทุกอย่าง หากเรื่องความสัมพันธ์ที่น่าขายหน้านี้ถูกเปิดเผยออกไป ฉันจะไปจากเมืองนี้ถ้าฉันเป็นเธอ หากการเสียสละตัวเองจะช่วยทุกคนไว้ได้ ทำไมฉันจะไม่ทำล่ะ?"

"นี่ไม่ใช่การ 'ช่วยเหลือทุกคน' คุณแค่พยายามทำเหมือนว่าทุกอย่างราบรื่นดี"

"ถ้าเธอไม่ทำเหมือนว่าทุกอย่างราบรื่นดี ถ้าอย่างนั้น ก็รอให้โลกพังทลายลงมาก่อนก็แล้วกัน"

ความหนาวเย็นได้ซัดสาดเข้ามาหาเวอเรียน

"คุณน้าเกลียดหนูกับคุณแม่มากขนาดนั้นเลยเหรอคะ? ถึงขนาดต้องลากตระกูลฟัดด์ เข้ามาด้วย เพื่อที่จะแก้แค้นหนูกับคุณแม่ คุณมันแย่มาก"

"เธอรู้ไหม ความรู้สึกที่เห็นสามีออกจากบ้านไปตอนนั้นมันเป็นยังไง ฉันยังทำให้เขาอยู่ไม่ได้เลย? ฉันพยายามอย่างหนักเพื่อที่จะเป็นเมียที่ดี แต่เขาก็ยังทิ้งฉันไป แม่ของเธอเป็นใครถึงได้มาแยกครอบครัวของพวกเราออกจากกัน? แม่ของเธอทำเรื่องผิด พลาด แต่เธอไม่อยู่อีกต่อไปแล้ว เธอต้องเป็นคนชดใช้!"

เสียงของซาร่ายังดังก้องอยู่ในหูของเธอ

เวอเรียนไม่รู้ว่าเธอเดินออกมาจากโรงน้ำชาได้ยังไง

"อืม คุณชอบวันหิมะตกเหรอ?"

เธอบอกเขาตามความจริง "ที่จริงแล้วฉันไม่ชอบวันที่หิมะตกหรอก มันหนาวมากและเป็นปัญหามากถ้าจะออกไปข้างนอก"

"นี่คุณไม่มีความเป็นเด็กสาวเหมือนเด็กผู้หญิงทั่วไปบ้างรึไง?"

เวอเรียนอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา เมื่อได้ยินเขาพูดว่า 'เด็กสาว'

เธอหันหน้ามามองเขา "คุณรู้ด้วยเหรอว่าความเป็นเด็กสาวคืออะไร?"

เขายักคิ้วแล้วกุมมือเธอ "ทำไมมือคุณเย็นจัง"

"เพราะแบบนี้ไง ฉันถึงไม่ชอบวันที่หิมะตก"

ฮีลตันถูมือที่เย็นเฉียบของเธอด้วยมือที่อุ่นของเขา เขาคิดว่ามันยังไม่พอที่จะทำให้เธออุ่น เขาจึงหันตัวเธอเข้ามาให้เธอประจัญหน้ากับเขา ชายหนุ่มกุมมือเธอและพยายามเป่าลมหายใจอุ่นไปที่มือของเธอ

แต่ว่ามือของเธอก็ไม่ได้อุ่นขึ้นมาเลย เขาขมวดคิ้วแล้วถาม "คุณเป็นคนแบบไหนกัน คุณตัวเย็นเหมือนภูเขาน้ำแข็งเลย?"

เวอเรียนขยับเข้ามาซบอกเขา "ฉันตัวเย็นเหมือนภูเขาน้ำแข็ง คุณช่วยทำให้ฉันอุ่นได้ไหม?"

ฮีลตันยิ้ม น้ำเสียงของเขาฟังดูอ่อนโยนและรู้สึกสงบ "ได้สิ"

เวอเรียนสอดมือที่เย็นเฉียบเข้าไปในเอวของเขา ผ่านชายเสื้อกันหนาวของเขา

ฮีลตันจูบบนศีรษะเธอ เขาถามเสียงแหบ "อุ่นพอไหม?"

เธอซบหน้าลงที่อกของเขาแล้วยิ้ม "อุ่นแล้ว ตัวคุณอุ่นจัง"

มันอุ่นจนเธอไม่อยากปล่อยเขาเลย