เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 369

หลังจากเช็ดมือของเขา ยานเดลก็โยนผ้าเช็ดหน้าทิ้งไป ดวงตาของเขาดูเย็นชา

รูม่านตาของจีนขยายออก และร่างอวบอ้วนของเธอก็ดิ้นไปมาบนเก้าอี้ "แกกำลังจะทำอะไร?"

ยานเดลเปิดโทรศัพท์มือถือของเขา และเล่นวิดีโอ "คุณตระหนักถึงผลที่จะตามมาหากผมเผยแพร่วิดีโอของ ฌอน โซอัน รวมกลุ่มและมีการใช้สารเสพข่มเหงตำรวจไหม?"

จีนโกรธ และกลัว เสียงของเธอสั่นอย่างรุนแรง "ฌอนเป็นสมาชิกของตระกูลโซอัน! เขาเกี่ยวข้องกับตระกูลโซอันทางสายเลือด! ไม่ว่ายังไง เขาก็ยังเป็นน้องชายแท้ ๆ ของแก ยานเดลแกเป็นคนหรือเปล่า?!"

มุมปากของยานเดลโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มที่เย็นชาเล็กน้อย ในขณะที่เก็บมือถือของเขา “เรนนี่ก็เป็นน้องสาวของฌอนเช่นกัน คุณส่งคนมาเอาเธอไปอย่างโหดร้ายได้อย่างไร? ในฐานะทารกแรกเกิด ถ้าเธอไม่โชคดีพอที่จะพบคนใจดี เธอก็คงจะตายไปนานแล้ว”

“งั้นแกต้องการอะไรกันแน่?!”

ยานเดลไม่แม้แต่กระพริบตาในขณะที่เขาพูดอย่างเฉยเมยว่า “แค่ส่งคุณไปสถานีตำรวจมันใจดีเกินไป ผมคงไม่พอใจ”

คนบางคนไม่สามารถถูกพระเจ้าพาไปได้

ตัวอย่างเช่น คนอย่างจีนที่ชอบวางแผนทำอะไรชั่วร้าย

มือของฮีลตันอยู่ในกระเป๋าของเขา และดวงตาของเขาก็ดูเย็นชามาก "ในฟลอเรนซ์ เธอส่งคนไปลักพาตัว และลอบฆ่าเรนนี่ เธอจะต้องชดใช้"

จู่ ๆ จีนก็หัวเราะเสียงดัง "นังสารเลวตัวเล็กนั่นมันโชคดีจริง ๆ 20 ปีที่แล้ว ฉันใจดีมากเกินไป! ฉันควรจะแทงเธอให้ตาย! ฉันไม่ได้คาดคิดว่าเธอจะมีชีวิตที่ดีขนาดนี้! และฉันก็ไม่คาดคิดว่าแกจะพบเธอในฟลอเรนซ์!ฮ่า ฮ่า ฮ่า... ฉันผิดเอง! ฉันควรจะฆ่าเธอ! "

...

ฮีลตันยื่นปากกาบันทึกเสียงให้ยานเดลเมื่อออกมาจากห้องมืด

มันเป็นคำสารภาพของจีน

"เรามีคำสารภาพด้วยวาจา พยาน และหลักฐานสำคัญ ความผิดฐานเจตนาฆาตกรรมคงให้จีนติดคุกอย่างน้อย 10 ปี"

ด้วยมือที่สอดอยู่ในกระเป๋าของเขา ฮีลตันขยับขายาวของเขา และเดินไปข้างหน้า "มีเพียงโทษจำคุกตลอดชีวิต และโทษประหารชีวิตเท่านั้นที่สามารถทำให้คนแบบนี้เลิกความคิดที่ชั่วร้ายของเธอได้"

ยานเดลถือปากกาบันทึกเสียง และยืนอยู่ที่เดิมมองไปที่ด้านหลังของฮีลตัน เขาเม้มริมฝีปากบางของเขา "ผมคิดแบบเดียวกัน"

ฮีลตันหยุดเดิน และหันกลับมา “ยังไงก็ตาม ผมจะพาเรนนี่กลับไปที่นอร์ท ซิตี้ ในอีกสองสามวันนี้”

"กลับเถอะ อย่างไรก็ตาม ผมยังหวังว่าเรนนี่จะสามารถกลับมาอยู่กับแม่ได้บ่อย ๆ แม่คิดถึงเธอมากตลอดหลายปีที่ผ่านมานี้"

ฮีลตันผงกศีรษะเล็กน้อย "แน่นอน"

...

เวอเรียนเพิ่งอาบน้ำ และเป่าผมให้แห้งในขณะที่เดินออกจากห้องน้ำ เธอเห็นฮีลตันกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่บนเก้าอี้เอนกาย

“เมื่อกี้คุณ กับพี่ชายของฉันไปไหน? ฉันมองหาคุณไปรอบ ๆ ก็ไม่พบคุณ”

"เราไปจัดการเรื่องบางอย่าง"

ในขณะที่วางหนังสือไว้ข้าง ๆ ฮีลตันก็ดึงเธอไปที่ตักของเขา และเอามือใหญ่ของเขาโอบเอวเธอไว้ เขาพูดว่า "อีกสองสามวัน เราจะกลับไปที่นอร์ท ซิตี้ กันแล้ว เจลลี่ บีนคิดถึงคุณ"

เมื่อเอ่ยถึง เจลลี่ บีน หัวใจของเวอเรียนก็หดหู่ “ฉันไม่ได้เจอ เจลลี่ บีน มานานแล้ว”

ฮีลตันจับมือของเธอไว้ในฝ่ามือของเขาและบีบมัน "หลังจากจัดการเรื่องบางอย่างที่นี่ ในอีกสองสามวันข้างหน้า เราจะกลับไป"

เวอเรียนรู้สึกเหนื่อย และส่งเสียงตอบเขาว่า 'อืม' จากนั้น เธอก็พิงไหล่ของฮีลตันแล้วถามในขณะที่ครุ่นคิดว่า "คุณคิดว่ามีความรักระหว่างเอริคกับมาดามกันท์ ไหม?"

ฮีลตันหยิบผ้าขนหนูจากมือของเธอ และช่วยเช็ดผมของเธอ “ทำไมคุณถึงคิดเรื่องนี้ล่ะ?”

"ฉันแค่คิดว่า... ความรู้สึกของคนจะเปลี่ยนไปเมื่อเวลาผ่านไปหรือเปล่า? วันหนึ่งเราจะกลายเป็นแบบนั้นไหม?"

ฮีลตันลดดวงตาสีดำของเขาลง และจับจ้องไปที่ใบหน้าเล็ก ๆ ของเธอ “ในใจของคุณผมป็นคนโหดร้ายขนาดนั้นเหรอ?”

เวอเรียนเงียบ

"ฉันหมายถึง คนเปลี่ยน"

“อย่างไรก็ตาม เอริคไม่ได้เปลี่ยน เขาหลอกมาดามกันท์ตั้งแต่แรก และเขาก็ไม่ได้รักเธอ”

สิ่งที่เขาพูดก็เป็นความจริงเช่นกัน "แล้วจีนล่ะ? จีนเป็นคนที่เขารัก"

ฮีลตันอุ้มหญิงสาวตัวเล็กไว้ในอ้อมแขนของเขา และเดินไปที่เตียงหลังใหญ่ "เอริคไม่จำเป็นต้องชอบจีน ถ้าเขามีจีนอยู่ในหัวใจจริง ๆ เขาจะไม่รีบร้อนออกไปขนาดนี้ ก่อนที่จะรู้ที่อยู่ของจีนในวันนี้"

“นี่หมายความว่าพ่อของฉันเป็นไอ้สวะจริง ๆ”

ฮีลตันอุ้มเธอไปที่เตียงใหญ่ "ผมไม่สนใจเรื่องพวกนี้"

สภาพแวดล้อมเงียบลงเล็กน้อย แต่ก็ไม่ดีขึ้นมากนัก แอนมองเวลาบนนาฬิกาของเธอ “เกือบ 22:00 น.แล้ว ไม่เป็นไรเหรอถ้าเธอยังไม่กลับ?”

“คืนนี้ฉันไม่อยากกลับ ฉันจะนอนที่บ้านของเธอ”

แอนปวดหัว “ครั้งที่แล้วเธอนอนที่บ้านของฉันสามวัน และเจ้านายโซอันก็กลายเป็นนายแบบรถสามวันที่ชั้นล่าง ทุกเช้า ฉันออกไปข้างนอกและเห็นเขา ฉันรู้สึกสงสารเขามาก! เขาเป็นตัวเลือกที่ดีมาก ทำไมเขาถึงตกหลุมรักเธอ ผู้หญิงที่ไม่รู้ว่าจะรัก และใส่ใจเขายังไง?”

"ถ้าเธอชอบเขา ฉันสามารถให้เขากับเธอได้" ซีลีนเม้มมุมริมฝีปากของเธอ

“เจ้านายโซอันไม่ได้ชอบฉัน”

แอนดื่มน้ำผลไม้เต็มปาก เมื่อเธอหันไปมอง เธอก็เห็นร่างที่คุ้นเคย เธอลูบแขนของซีลีน แล้วถามว่า "ดูสิ นั่นไม่ใช่ ฌอน พี่ชายของเจ้านายโซอันใช่ไหม?"

ฌอนงั้นเหรอ?

ซีลีนหันหน้าไปมอง มันเป็นไอ้สารเลวนั้นจริง ๆ!

ซีลีนคว้ากระเป๋าของเธอ และดึงแอนและต้องการจะออกไป "ออกไปเร็วเข้า ไอ้นั้นมันคนวิปริต!"

เมื่อพวกเขากำลังจะหนี ฌอนที่อยู่ข้างหลังเธอ เรียกเธออย่างนักเลงว่า "ซีลีน?!"

ฌอนคว้ามือของซีลีนทันที เขามีแววตาเต็มไปด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย "นี่เธอจริง ๆ! ไม่ได้เจอกันนานเลย!"

"ปล่อยนะ ฉันจะกลับบ้าน!" ซีลีนทำหน้าเย็นชา

แอนจ้องไปที่ฌอน และพูดว่า "เธอบอกให้คุณปล่อย คุณไม่ได้ยินเหรอ?! ลีแอนนี่ ไปกันเถอะ!"

แอนดึงซีลีน และต้องการจะออกไป แต่ฌอนตามพวกเขามา และเดินไปข้างหน้าขวางทางพวกเขา

"ซีลีน ผมไม่ได้เจอคุณมานานแล้ว และคุณก็สวยขึ้น ยานเดลดูแลคุณเป็นอย่างดี ดังนั้น เขาต้องทำเรื่องอย่างว่ากับคุณตลอดเวลา"

ในขณะที่ฌอนกำลังพูดถ้อยคำที่ไม่เหมาะสมเหล่านี้ เขาก็เอื้อมมือไปสัมผัสใบหน้าของซีลีน ซีลีนรีบสะบัดมือของเขาออกทันที “อย่ามาแตะต้องตัวฉัน!”

"โย่ อารมณ์ของคุณดุร้ายจัง แต่ไม่เป็นไร ผมชอบมันเร่าร้อนดี!"

ฌอนมากับผู้ช่วยที่ชั่วร้ายของเขา ชายเหล่านั้นล้อมรอบซีลีนกับแอน ด้วยรอยยิ้มชั่วร้ายบนใบหน้าของพวกเขา