เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 384

"มาดามฟัดด์ คุณมาที่นี่เพื่อมาตรวจสอบผมเหรอ?"

ฮีลตันกอดเอวเวอเรียนและจ้องเธออย่างมีเสน่ห์

แม้ว่าเขาจะตาบอด เวอเรียนก็ยังเห็นประกายในดวงตาของเขา เธอรู้สึกเขิน

"คุณคิดมากไปแล้ว ฉันแค่มากินข้าวกับเพื่อนที่เรียนห้องเดียวกันตอนม.ปลาย แล้วผ่านมาทางนี้พอดี ฉันเลยคิดว่าจะแวะมาหาคุณสักหน่อย ดูเหมือนว่าฉันจะมารบกวนคุณนะ"

น้ำเสียงของเธอเริ่มโกรธ

มีรอยยิ้มในแววตาของฮีลตัน เขาบอกเธอ "ถ้าคุณไม่ชอบ ผมให้คุชไล่เธอออกทีหลังก็ได้"

เวอเรียนพูดเยาะเย้ย "คุณพูดเหมือนฉันเป็นผู้หญิงร้ายกาจเลยนะ ฉันไปหึงคุณตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?"

ฮีลตันยื่นหน้าเข้าไปใกล้เธอ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มลึกและมีเสน่ห์ "มาดามฟัดด์ ผมแสบท้องเพราะกินพริกเข้าไป"

"อะไรกัน? แค่พริกเม็ดเดียวก็ทำให้คุณแสบท้องแล้วเหรอ? กระเพาะของคุณไม่ได้บอบบางขนาดนั้นหรอก ใช่ไหม?"

"แล้วคุณจะชดใช้ให้ผมยังไงดี?" ลมหายใจอุ่นของเขาสัมผัสกับจมูกของเธอ เมื่อเขาถอนหายใจ

เวอเรียนหน้าแดง เธอใช้มือเรียวบางดันเขาออก "อย่าเพิ่งรีบร้อนทำอะไรสิ นี่เป็นห้องทำงานของคุณ อีกอย่างฉันก็ท้องอยู่ด้วย"

เธอแตะหน้าท้องเขาแล้วพึมพำ "กระเพาะของคุณอ่อนแอแค่ไหนเชียว? มันจะดีที่สุด ถ้าคุณไม่ดื่มหนักตอนคุณไปพบลูกค้า เหล้ามันไม่ดีต่อกระเพาะของคุณนะ"

"ต่อจากนี้ไป กระเพาะของผมต้องให้มาดามฟัดด์ดูแลแล้ว"

"โจ๊กก็ดีต่อกระเพาะของคุณนะ ฉันจะต้มโจ๊กให้คุณทุกเช้าเลยละกัน ฉันรับรองว่าคุณต้องอ้วนขึ้นแน่ ถ้าให้ฉันเป็นคนดูแล"

เวอเรียนสัมผัสใบหน้าของชายหนุ่ม เมื่อเธอพูดแหย่เขา

ฮีลตันรู้สึกไม่สบายใจ เขามีผิวขาวโดยธรรมชาติอยู่แล้ว เขาไม่อยากจะอ้วนขึ้นหรอก

"คุณจะรักผมอยู่ไหมถ้าผมอ้วนขึ้น?"

เวอเรียนนึกภาพตอนฮีลตันอ้วนอยู่ในใจ แล้วเธอก็รีบส่ายหน้าทันที "ลืมมันไปเถอะ คุณจะดูแย่มากกว่า"

มันจะมีผลต่อความอยากอาหารของเธอด้วย...

"คุณรู้ไหมว่าหมา แมว หรือหมูที่อ้วนจะดูน่ารัก แต่ถ้าผู้ชายอ้วน ฉันคิดว่าจะดูแย่มากกว่า ใช่ไหมล่ะ?"

เขาอุ้มเธอขึ้นมาแล้วพูด "ผมจะถามพระเจ้าให้ถ้าคุณชอบ"

"คุณไม่กินแล้วเหรอ?"

เขาตอบเธอ "ถ้าคุณอยากอยู่ที่นี่สักพัก คุณก็อยู่ได้นะ ถ้าคุณไม่อยากอยู่ดูผมทำงาน ผมจะให้คุชไปส่งคุณที่บ้าน"

"ถ้าฉันอยู่ที่นี่ฉันก็จะรบกวนการทำงานของคุณ ถ้าอย่างนั้นฉันกลับบ้านดีกว่า"

"ก็ได้ ผมจะให้คุชไปส่งคุณที่บ้าน"

เวอเรียนหยุดฮีลตันไว้ เมื่อเขากำลังจะโทรบอกคุช

"ที่นี่อยู่ในเมือง ไปรถไฟใต้ดินจะสะดวกกว่า อีกอย่างตอนนี้ก็เป็นเวลาพักเที่ยง คุชคงกำลังพักอยู่ ไม่ต้องไปส่งฉันที่บ้านหรอก และฉันก็ไม่ได้หนีไปไหน ไม่ต้องให้คนมาคอยจับตาดูฉันตลอด 24 ชั่วโมงหรอก"

ฮีลตันตกใจ เขาดึงเธอเข้ามากอดแล้วถามเธอ "คุณแน่ใจเหรอว่าคุณกลับบ้านเองได้?"

เวอเรียนจับแขนของเขาที่กอดเอวเธอ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองเขา "ฉันกลับบ้านคนเดียวตั้งแต่ก่อนที่ฉันจะเจอคุณอีก คุณเอาใจฉันมากเกินไป จนฉันลืมไปแล้วว่าเดินยังไง?"

"ผมเต็มใจที่จะทำแบบนั้น แต่ผมคิดว่าคุณคงไม่ยอมหรอก"

เธอเขย่งเท้าแล้วจูบคางเขา "ตอนนี้ฉันไปได้รึยัง?"

"ระวังตัวด้วย"

"รู้แล้ว"

หลังจากเวอเรียนออกไปแล้ว ผู้ช่วยหญิงก็เข้ามาส่งรายงานให้เขา

แต่ฮีลตันก็พูดกับเธอห้วน ๆ "คุณไปที่แผนกการเงิน และรับเงินเดือนของเดือนนี้ด้วย"

ผู้ช่วยหญิงหมดความสนใจในตัวฮีลตันแล้ว เธอถามด้วยความสงสัย "แล้วถ้ามาดามร้องไห้ล่ะ ท่านประธานจะรำคาญรึเปล่าคะ?"

"คุณคิดว่ายังไงล่ะ?"

"ฉันคิดว่าเขาก็คงรำคาญเหมือนกัน ท่านประธานฟัดด์ดูเป็นคนเย็นชาจริง ๆ "

เมื่อพวกเขาไปถึงที่ลิฟท์ คุชกดปุ่มแล้วพูด "ถ้ามาดามร้องไห้เพราะอยากได้ดวงดาวบนท้องฟ้า ผมแน่ใจว่าเจ้านายจะให้คนไปเอามาให้เธอ เขาเย็นชากับเฉพาะบางคน แต่เขาก็ไม่ใช่คนที่ไม่มีเหตุผล"

ผู้ช่วยหญิงไม่รู้จะพูดอะไรต่อ

เวอเรียนไปรับ เจลลี่ บีน ในตอนเย็น

เจลลี่ บีน ถามเธอ "มอนตี้ คุณจะไปงานรวมรุ่น ที่คุณน้าชวนคุณไหมคะ?"

"อาจจะไป แม่ไม่ได้เจอเพื่อนที่เรียนห้องเดียวกันนานมาก"

เจลลี่ บีน คิดเรื่องบางอย่างอยู่นานก่อนจะพูด "คุณพ่อของไทเลอร์หล่อมากเลย"

"ลูกเคยเจอคุณพ่อของไทเลอร์ด้วยเหรอ?"

เจลลี่ บีน พยักหน้า "ใช่ค่ะ ลุงเกลเคยมารับไทเลอร์ครั้งนึง เขาตัวสูงเหมือนคุณพ่อเลย แต่คุณพ่อเป็นผู้ชายที่หล่อที่สุดในจักรวาล!"

ยัยตัวแสบยกมือขึ้นกลางอากาศ

เวอเรียนลูบศีรษะ เจลลี่ บีน และเธอก็เล่นด้วย "ใช่แล้ว คุณพ่อของ เจลลี่ บีน เป็นผู้ชายที่หล่อที่สุดเลย!"

เมื่อสองแม่ลูกเข้ามาในบ้าน รถมายบัคสีดำก็ขับเข้ามาจอดที่ลานบ้าน ฮีลตันกลับมาแล้ว

เวอเรียนส่งกระเป๋าให้ เจลลี่ บีน แล้วบอกเธอ "เข้าไปในบ้านก่อนนะคะ แม่จะไปช่วยคุณพ่อ"

"ได้ค่ะ"

เวอเรียนเดินเข้าไปที่รถมายบัคสีดำและจับไหล่ของฮีลตัน "ฉันเพิ่งไปรับ เจลลี่ บีน มาจากโรงเรียน ฉันบังเอิญเจอเพื่อนที่โรงเรียนอีกแล้ว เธอชวนฉันให้ไปงานรวมรุ่นในวันเสาร์นี้ ฉันคิดว่าฉันควรไปนะ"