เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 385

"คุณมีเพื่อนแค่ไม่กี่คนเพราะคุณอยู่บ้านทั้งวันไม่ใช่เหรอ? ในเมื่อมีงานเลี้ยงรุ่นเพื่อนมัธยมปลาย ทำไมคุณถึงไม่ไปล่ะ? คุณจะได้เจอเพื่อนเก่าด้วย"

เวอเรียนมองเขาด้วยน้ำตาคลอ เธอยิ้มให้เขา "ฮีลตัน คุณเปลี่ยนไปนะ ฉันคิดว่าคุณจะไม่ชอบถ้าฉันไปงานรวมรุ่น"

เขายื่นมือไปแตะหน้าท้องที่แบนเรียบของเธอ และก้มลงจูบหน้าผากเธอแล้วกระซิบ "ถ้าท้องของคุณใหญ่ขึ้น ผมคงไม่ให้คุณออกไปเที่ยวแล้ว คว้าโอกาสนี้แล้วออกไปสนุกเถอะ"

เธอหัวเราะออกมาเสียงดัง "คุณจะขังฉันไว้เหมือนเป็นสมบัติล้ำค่า ถ้าท้องของฉันใหญ่ขึ้นงั้นเหรอ?"

"ถ้าคุณไม่ว่าอะไร ผมก็เต็มใจที่จะทำแบบนั้น..."

ชายหนุ่มยืนอยู่ตรงประตู เขาเลื่อนริมฝีปากจากหน้าผากลงมาที่จมูกของเธอ เมื่อเขากำลังจะจูบริมฝีปากของเธอ เวอเรียนก็ค่อย ๆ ผลักเขาออกไป เธอหน้าแดง

"เจลลี่ บีน อยู่ในห้องนั่งเล่นนะ"

เขาก็ยังจูบเธออยู่ดี แต่ไม่ได้จูบนาน

เวอเรียนหน้าแดงอีก

หลังจากที่ เจลลี่ บีน โยนกระเป๋าไว้ด้านข้าง เธอก็รีบวิ่งเข้ามาหาเวอเรียน "มอนตี้ รีบทำเค้กสตรอวเบอร์รี่เถอะค่ะ หนูหิวแล้ว!"

"ได้จ้ะ แม่จะไปทำให้เดี๋ยวนี้"

เวอเรียนแต่งตัวและแต่งหน้าในตอนเย็นวันเสาร์ หลังจากนั้นฮีลตันก็โทรหาเธอ เธอบอกเขาให้รีบมา ก่อนที่จะส่งที่อยู่ของร้านอาหารไปให้เขา

ฮีลตันกำลังเล่นกับ เจลลี่ บีน อยู่ในห้องนั่งเล่น เมื่อเวอเรียนลงมาข้างล่าง

เจลลี่ บีน กระพริบตาเมื่อเธอเห็นวอเรียน เธอยิ้มแล้วพูด "มอนตี้ วันนี้คุณสวยจังเลย!"

เธอแต่งหน้าบางๆ และใช้คอนซีลเลอร์ปิดรอยแผลเป็น จนแทบจะมองไม่เห็นรอยแผลเป็น และผิวของเธอก็ดูดีขึ้น

เมื่อเวอเรียนเดินเข้ามาหาพวกเขา ฮีลตันก็ได้กลิ่นน้ำหอมอ่อน ๆ จากเธอ กลิ่นเหมือนดอกพุดซ้อน ซึ่งมันหอมมาก

"คุณมีรักครั้งแรกกับเพื่อนห้องเดียวกันหรือเปล่าเนี่ย? ทำไมถึงได้แต่งตัวสวยขนาดนี้ล่ะ" เขาแซวเธอ

เวอเรียนตกใจและถามเขา "ทำไมคุณถึงรู้ว่าฉันแต่งตัวสวยล่ะ?"

เขามองไม่เห็นอะไรเลย

เขาขมวดคิ้วแล้วพูด "ก็คุณไม่เคยใส่น้ำหอม แล้วตอนนี้คุณก็เพิ่งจะมาใส่น้ำหอม คุณไม่ได้แต่งตัวเพื่อโอกาสนี้เหรอ?"

ริมฝีปากของเวอเรียนกระตุก เธอยังคงเงียบไว้

เธอถือกระเป๋าแล้วบอกเขา "ฉันจะไปแล้วนะ คืนนี้คุณไม่ต้องรอกินข้าวกับฉันหรอก ฉันอาจจะกลับดึกหน่อย"

เขาจับมือเธอแล้วแซวเธอ "คุณมีรักครั้งแรกที่นั่นจริง ๆ เหรอเนี่ย?"

เวอเรียนไม่ตอบ

ถึงแม้ว่าเธอมี เธอก็จะไม่บอกให้เขารู้หรอก!

"ให้ผมไปส่งไหม?"

เธอห้ามเขา "ฉันจะให้ลุงลูอิสไปส่ง คุณอยากไปที่นั่นทำไม? หรือว่าคุณอยากเจอรักครั้งแรกของฉัน?"

แต่ฮีลตันก็จับแขนเธอ และออกไปกับเธอ

เธอพูดกับเขา "คุณจะทิ้ง เจลลี่ บีน ให้อยู่ที่นี่คนเดียวเหรอ?"

"พ่อกับมาดามลีอาห์ก็อยู่บ้าน พวกเขาจะดูแลลูกเอง"

เวอเรียนไม่รู้จะพูดยังไง

เขาคงไม่ได้อยากไปเจอรักแรกของเธอหรอกนะ?

ฮีลตันถาม "คุณไปโรงแรมไหน?"

เวอเรียนเอาโทรศัพท์ออกมาแล้วดูข้อความก่อนจะตอบ "โรงแรม บันยันทรี วิลล่า"

เธอไม่ค่อยได้ไปที่โรงแรมนั้น เพราะมันราคาแพงมาก มีแค่นักธุรกิจอย่างฮีลตันที่จะไปที่นั่นบ่อย เธอไม่รู้ว่าใครเป็นคนเลือกจัดงานที่โรงแรมนี้

เชลซีถือกระเป๋าแอเมส ราคาหลายแสนเหรียญ เธอกอดผู้ชายคนนั้นแล้วพูด "ฉันจะแนะนำแฟนให้เธอรู้จักนะ จอห์น ที่รักคะ นี่คือเพื่อนที่เรียนห้องเดียวกัน เวอเรียนค่ะ"

ชายหนุ่มสวมสร้อยคอเส้นหนา เขามองเวอเรียนด้วยสายตาขี้เล่น

"ขอโทษนะครับ ผมขอตัวก่อนนะครับ"

เวอเรียนไม่อยากให้พวกเขาสนใจเธอไปมากกว่านี้ เธอหันหลังและเดินเข้าไปในโรงแรม แต่เธอก็ได้ยินเสียงบ่นมาจากข้างหลัง

"ที่รักคะ ดูท่าทางของเธอสิ!"

"ไม่เป็นไรหรอก รีบเข้าไปในโรงแรมเถอะ ผมจะมารับคุณทีหลัง"

"คุณต้องมารับฉันนะคะ ฉันต้องให้คนอื่นเห็นว่าฉันรวยแค่ไหน"

เวอเรียนเกือบหลุดหัวเราะออกมา นิสัยที่เหมือนเด็กไม่รู้จักโตของเชลซี ไม่เปลี่ยนไปเลย

เธอนึกถึงผู้ชายตัวสูงที่เธอเคยชอบตอนเรียนอยู่ม.ปลาย เขาอยู่ในทีมบาสเกตบอลของโรงเรียน และเขาเป็นนักกีฬาที่เก่งมาก เหมือนว่าในตอนนั้น ผู้หญิงทุกคนจะชอบผู้ชายที่เล่นบาสเกตบอล เธอแอบไปดูเด็กผู้ชายในตอนพักอยู่บ่อย ๆ และเชลซีก็ทำให้เวอเรียนเสียใจเมื่อเธอรู้เรื่องนี้

เธอยังไม่มีความรู้สึกชอบเด็กผู้ชายเลยในตอนนั้น แต่เธอก็ต่อต้านเชลซีเพื่อเขา เพราะอยากจะเอาชนะเชลซี

ในตอนที่เวอเรียนก้าวเข้ามาในห้อง เธอเห็นว่ามีคนอยู่เต็มโต๊ะ

เธอตกใจไปสักพักและยืนอยู่ตรงประตู เธอรู้สึกอายเพราะเธอจำได้เพียงไม่กี่คน

แต่การที่เธอจำใครไม่ได้ ก็ไม่ได้หมายความว่าคนอื่นจะจำเธอไม่ได้

เมื่อเวอเรียนมีแผนที่จะแอบดูคนในห้อง ก็มีคนมาทำลายแผนของเธอ

"โย่ เจอโรม คนที่นายชอบอยู่ที่นี่แน่ะ"

เจอโรม แทนเนอร์

เธอจำเขาได้