เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 416

ที่คฤหาสน์ตระกูลฟัดด์

เวอเรียนรับสายพี่ชายของเธอ ยานเดล

"พี่ชาย"

ยานเดลพูดเสียงแหบมาจากปลายสาย "พี่ไม่ได้ติดต่อเธอนานแล้ว ช่วงนี้เป็นยังไงบ้าง?"

ตั้งแต่เกรย์สัน พ่อของเธอได้จากไป เธอไม่ค่อยได้รับความรักและการเอาใจใส่ จากครอบครัวเท่าไหร่ ในใจของเธอรู้สึกอบอุ่นขึ้นมา เธอตอบด้วยรอยยิ้มดีใจบนใบหน้า "ฉันสบายดีค่ะ ว่าจะโทรหาพี่พอดี การผ่าตัดของคุณแม่เป็นยังไงบ้างคะ?"

"การผ่าตัดเรียบร้อยดี หมอบอกว่าแม่จะไม่เป็นอะไร หลังจากไดัพักฟื้นและกินอาหารบำรุงร่างกาย แม่แค่คิดถึงเธอมากน่ะ แม่พูดถึงและเป็นห่วงกลัวว่าเธอจะเหนื่อย ถ้าเดินทางไปมาระหว่างสองเมืองบ่อย ๆ"

รอยยิ้มหวานและอบอุ่น ปรากฏอยู่บนใบหน้าของเธอ "เอาอย่างนี้มั้ย? ฉันจะบอกฮีลตันถ้าเขากลับถึงบ้าน ว่าฉันจะไปเยี่ยมพี่กับคุณแม่ที่ เซาท์ ซิตี้"

"ก็ได้ บอกพี่ก็แล้วกันว่าจะมาวันไหน พี่จะได้ให้คนไปรับ"

"อย่าลำบากเลยค่ะ อ้อ แล้วพี่กับลีแอนนี่...เป็นยังไงบ้าง?"

เมื่อเวอเรียนพูดถึงซีลีน ยานเดลตกใจและเงียบไปสักพัก แล้วตอบเสียงนิ่ง "ยังเป็นเหมือนเดิม แต่พี่ก็ไม่ได้หวังอะไรกับเธอมากหรอก"

เวอเรียนเข้าใจความหมายของเขาทันที นั่นหมายความว่า ความสัมพันธ์ของพวกเขาไม่ได้พัฒนาขึ้นเลย พวกเขายังทำลายกำแพงน้ำแข็ง ที่กั้นกลางระหว่างพวกเขาไม่ได้

เธอรีบเปลี่ยนมาคุยเรื่องของเธอแทน พวกเขาคุยกันอย่างรวดเร็ว แล้วก็มีคนโทรหายานเดลเรื่องการประชุม พวกเขาจึงจบการสนทนาแล้ววางสาย

เธอมองหน้าจอโทรศัพท์ และรู้สึกอบอุ่นในใจ

แล้วโทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้นอีกครั้ง เฮเลน เพื่อนที่เรียนห้องเดียวกับเธอตอนมัธยมปลาย โทรมาชวนเธอออกไปกินข้าวและซื้อของ

เวอเรียนรู้สึกไม่อยากออกไปข้างนอก แต่ เจลลี่ บีน ก็ไปโรงเรียน เธอเบื่อที่จะอยู่บ้าน จึงออกไปเจอเฮเลน

หลังจากที่เจอเฮเลนแล้ว เฮเลนก็ชวนเธอไปตัดผม

"ตอนที่ฉันท้องอยู่ ฉันไปตัดผมให้สั้น เพื่อจะได้ไม่ลำบากตอนหลังคลอด มันลำบากตอนสระผมในช่วงนั้น"

ตอนนี้เวอเรียนตั้งครรภ์ได้สี่เดือน เธอเริ่มคิดว่าควรตัดผมเหมือนกัน

พวกเธอเข้าไปนั่งในร้านทำผม แล้วช่างทำผมก็เข้ามาแนะนำพวกเธอ

"คนสวย คุณอยากจะตัดผม หรือดัดผมดีคะ? หรือจะให้ฉันเล็มผมให้?"

เวอเรียนลังเลอยู่สักพัก เธอดูตัวเองหน้ากระจก เธอไว้ผมยาวตั้งแต่ยังเด็ก แล้จู่ ๆ เธอก็อยากตัดผมขึ้นมา เธอจึงบอกช่างตัดผม "ฉันอยากตัดผมสั้นค่ะ"

"คุณอยากตัดสั้นแค่ไหน? ตัดสั้นระดับไหล่ หรือตัดสั้นถึงคอดีคะ?"

"แค่ระดับคางค่ะ"

หลังจากบอกความต้องการแล้ว ช่างทำผมก็พาเธอไปตรงเตียงสระผม "เราจะสระผมให้คุณก่อน"

หลังจากตัดผมเสร็จแล้ว เวอเรียนรู้สึกว่า ศีรษะของเธอเบากว่าเดิม เป็นครั้งแรกที่เธอตัดผมสั้นขนาดนี้

เมื่อออกมาจากร้านตัดผม เธอส่องเงาสะท้อนของตัวเองจากหน้าจอโทรศัพท์ แล้วถามเฮเลน "ทรงผมของฉันโอเคมั้ย? มันดูแปลกรึเปล่า?"

เฮเลนขำ "มันจะแปลกได้ยังไง? เธอดูสวยมากเลย ผู้หญิงควรจะเปลี่ยนทรงผมบ่อย ๆ เพื่อให้ดูสดใส และผมสั้นมันก็สะดวกกว่าตอนเธอสระผมนะ"

"นั่นก็จริง ฉันใช้เวลาเป่าผมนานมาก"

เมื่อพวกเธอทานข้าวกันเสร็จแล้ว เวอเรียนอดไม่ได้ ที่จะถ่ายรูปเซลฟี่ส่งไปให้ฮีลตัน

ที่อาคารฟัดด์ คอร์เปอเรท

ฮีลตันได้รับข้อความวีแชทตอนที่เขากำลังประชุมอยู่ มันเป็นข้อความจากเวอเรียน เขาไม่ลังเลที่จะกดดูข้อความ

เมื่อเขาเห็นรูปที่เธอส่งมา เขาขมวดคิ้วแล้วทำหน้าแปลก ๆ ผู้บริหารในห้องประชุม ต่างก็มองหน้ากันด้วยความตกใจ พวกเขาคิดว่าคงมีเรื่องใหญ่เกิดขึ้น

"ท่านประธานฟัดด์ คุณคิดว่าข้อเสนอนี้เราควรทำต่อรึเปล่าครับ?"

ฮีลตันไม่ตอบพวกเขา เขาจ้องโทรศัพท์ และยิ่งขมวดคิ้วหนักขึ้น

ทุกอย่างก็เป็นปกติดี ทำไมเธอถึงได้ตัดผมสั้นล่ะ?

"ท่านประธานฟัดด์?"

เขาวางโทรศัพท์ลงแล้วพยักหน้า "ข้อเสนอนี้ไม่มีปัญหาอะไร แต่พวกเราต้องติดตามความคืบหน้าด้วย"

"ได้ครับ ถ้าอย่างนั้นก็ไม่มีปัญหาอะไรแล้ว"

เมื่อประชุมกันเสร็จแล้ว คุชส่งเอกสารให้เขาเซ็น

ฮีลตันถามขึ้นมาทันที "มันมีความหมายอะไรมั้ย ที่จู่ ๆ ผู้หญิงก็ตัดผมสั้นขึ้นมา?"

คุชตกใจ แล้วสักพักเขาก็ตอบ "ถ้าพูดโดยทั่วไปแล้ว การที่ผู้หญิงมาตัดผมสั้นกะทันหัน เพราะพวกเธออยากจะทิ้งเรื่องราวในอดีต หรือลืมเรื่องที่ทำให้ไม่สบายใจ เหมือนคำสุภาษิตจีนที่ว่า การตัดผม ก็เหมือนการตัดเรื่องกังวลออกไป มันมีความนัยแฝงไว้ครับ"

ทิ้งเรื่องราวในอดีต? ลืมเรื่องที่ทำให้ไม่สบายใจงั้นเหรอ?

"ลืมเรื่องราวในอดีตเหรอ? คุณอยากจะลืมใคร?"

เขาคืออดีตของเธอใช่ไหม? จะเป็นใครได้อีกล่ะ?

เวอเรียนพูดไม่ออกอยู่สักพัก "ฉันไม่ได้อยากจะลืมใครหรอก แค่อยากตัดผมเพราะเบื่อผมยาวแล้ว"

เธอแปรงผมแล้วถามด้วยความไม่มั่นใจ "มันไม่เหมาะกับฉันเหรอ?"

ดูจากสายตาของเขาแล้ว เขาคงไม่ชอบที่เธอตัดผมสั้น

ผมสั้นมันก็เหมาะกับเธออยู่หรอก แต่มันทำให้เธอดูบอบบางในสายตาของเขา

ฮีลตันไม่ค่อยพูดอะไรมากนัก ในระหว่างทางที่พวกเขากลับบ้าน

เวอเรียนคิดว่าเขาคงโกรธเธอ เมื่อพวกเขากลับมาถึงบ้าน เธอก็วิ่งตามเขามาจากข้างหลัง "ถ้าคุณไม่ชอบ ฉันก็จะไม่ตัดผมสั้นอีกแล้ว และจะไว้ผมยาวแทน ความจริงฉันก็ไม่คุ้นเหมือนกัน ที่ตัวเองผมสั้น..."

ฮีลตันหันหลังมา เขาเดินเข้ามาใกล้แล้วกอดเธอ เขาพูดยืนยันกับเธอ "ตราบใดที่คุณนายฟัดด์ไม่ได้ตัดผมออกไปจากชีวิตของเธอ เธอจะทำอะไรกับผมของเธอก็ได้ เท่าที่เธออยากทำ"

"...ฉันแค่ได้ยินมาว่า ช่วงหลังคลอดจะสระผมลำบาก ฉันเลยไปตัดผมสั้น"

เวอเรียนเห็นเขาขำ เธอจึงโอบแขนรอบคอของเขา

ชายหนุ่มทำผมของเธอให้ยุ่ง และมองเข้าไปในดวงตาของเธออย่างรักใคร่ "คุณดูเด็กลงและน่ารักมาก เหมือน เจลลี่ บีน เลย"

เวอเรียนจับมือของเขา เพื่อให้หยุดยุ่งกับผมของเธอ "หรือคุณฟัดด์จะมีปัญหา?"

"คุณกำลังท้องลูกคนที่สองของเราอยู่ ยังกล้าหนีผมไปเหรอ?"

เขาก้มตัวลงแล้วอุ้มเธอ

"อ้อ อีกเรื่องนึง วันนี้พี่ชายฉันโทรมา เขาบอกฉันว่า มาดามกันท์คิดถึงฉันมาก ฉันอยากไปเยี่ยมพวกเขาที่เมือง เซาท์ ซิตี้ ได้มั้ย?"

"ผมมีงานที่ต้องทำหลายอย่าง ผมลาหยุดไม่ได้หรอก"

เธอกระพริบตาให้เขา พร้อมกับยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ "ฉันไปเองได้นะ ในเมื่อมาดามกันท์อยากเจอฉัน"

"มาดามฟัดด์ คุณจะทิ้งสามีของคุณไว้ข้างหลัง และออกไปเที่ยวข้างนอกอีกรึไง?"

เวอเรียนพูดไม่ออก

'ฉันบริสุทธิ์ใจนะ!' เวอเรียนบ่นในใจ เธอรู้สึกหมดหวัง