เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 417

เช้าวันต่อมา ฮีลตันอนุญาตให้เวอเรียนไปเยี่ยมมาดามกันท์ มี่เมือง เซาท์ ซิตี้ ได้

แต่เขาจะเป็นคนไปส่งเธอเอง หลังจากพักที่นั่นหนึ่งคืน เขาจะขึ้นเครื่องกลับมาที่เมือง นอร์ท ซิตี้ ในวันถัดไป เพื่อกลับมาทำงาน

เวอเรียนมาถึงคฤหาสน์ตระกูลกันท์ ประมาณหกโมงเย็น

ยานเดลกับมาดามกันท์ ก็อยู่ที่บ้านกันทั้งสองคน ทันทีที่ฮีลตันกับเวอเรียนก้าวเข้ามาในบ้าน มาดามกันท์ก็กอดเวอเรียนด้วยความตื่นเต้น

"รีอาน่า ทำไมไม่บอกแม่ว่าลูกจะมาที่ เซาท์ ซิตี้? ลูกควรบอกแม่นะ แม่จะได้ให้พี่ชายของลูกไปรับ"

เวอเรียนมองฮีลตันแล้วยิ้ม "หนูอยากเซอร์ไพรส์คุณแม่ค่ะ อีกอย่าง ฮีลตันก็ยุ่งกับงาน วันนี้เขาเลยมาส่งหนูมาที่นี่ และจะกลับไปที่ นอร์ท ซิตี้ พรุ่งนี้เช้าค่ะ"

มาดามกันท์ตกใจเมื่อได้ยินเช่นนั้น เธอลูบแขนฮีลตัน รู้สึกขอโทษเขา "คุณคงเหนื่อยแล้ว คุณฟัดด์ วางกระเป๋าลงเถอะ แล้วรีบไปล้างมือเร็ว จะได้ไปเตรียมตัวกินข้าวกัน"

เมื่อทุกคนนั่งที่โต๊ะอาหาร เวอเรียนไม่เห็นซีลีน เธอจึงถามอย่างสงสัย "พี่คะ แล้วลีแอนนี่ล่ะ?"

ยานเดลทำหน้าเคร่งขรึม "ตอนนี้เธอไปพักที่โรงเรียน"

"โรงเรียน? ลีแอนนี่กลับไปที่โรงเรียนอีกแล้วเหรอคะ?"

"ใช่" ยานเดลพึมพำ แล้วเขาก็พูดต่อ "เธออยากจะเรียนวิชาที่เหลือให้จบ เพราะก่อนหน้านี้เธอยังเรียนไม่จบ"

เมื่อยานเดลพูดถึงซีลีน มาดามกันท์รู้สึกไม่ค่อยดี เธอจึงรีบเปลี่ยนเรื่องคุย เธอยิ้มและมองไปที่ฮีลตัน "คุณฟัดด์ ในเมื่อคุณงานยุ่งและลาหยุดไม่ได้ ทำไมไม่บอกยานเดล ให้ส่งคนไปรับรีอาน่าจากสนามบินล่ะ? พรุ่งนี้เช้าคุณต้องกลับไปทำงานอีก ตารางงานของคุณก็แน่น ฉันห่วงว่าร่างกายของคุณจะรับไม่ไหว"

"ไม่เป็นไรครับ ผมรู้สึกไม่สบายใจ ที่ต้องปล่อยให้รีอาน่ามาที่นี่คนเดียว"

เวอเรียนมองเขาด้วยความรักใคร่ "คุณแม่คะ เขาไม่เป็นไรหรอกค่ะ"

ในตอนกลางคืน ฮีลตันกับเวอเรียนได้พักห้องเดียวกัน ซึ่งมาดามกันท์จัดให้เป็นพิเศษ

หลังจากอาบน้ำเสร็จแล้ว เวอเรียนสวมชุดนอน และเดินเข้าไปหาฮีลตัน

"ฮีลตัน พรุ่งนี้คุณจะออกไปกี่โมง?"

เขาค่อย ๆ ดึงเธอมานั่งบนตัก "คุณอยากไล่ผมไปเหรอ? หืม?"

เวอเรียนโอบคอเขา และแกว่งขาในอากาศ "ฉันจะพักอยู่ที่นี่สักสองสามวัน มาดามกันท์เพิ่งจะผ่าตัดเสร็จ ฉันอยากช่วยท่าน คุณควรกลับไปทำงานให้เสร็จ แล้วก็ดูแล เจลลี่ บีน ด้วยนะ?"

'เธอไม่ค่อยทำท่าทางยั่วยวน เธอจะทำเมื่ออยากจะขออะไรละสิ?'

ฮีลตันไม่ค่อยพอใจกับการตัดสินใจของเธอ เมื่อเขามองไปที่กระเป๋าใบใหญ่ ที่เวอเรียนนำมาด้วย เขาก็เลิกคิ้ว "คุณจัดของใส่กระเป๋ามาเยอะตั้งแต่เมื่อไหร่? ผมคิดว่าคุณอยากจะอยู่ที่นี่สักพักแล้วสิ"

เวอเรียนหัวเราะออกมา แล้วมองเขาด้วยน้ำตาคลอ "คุณโกรธเหรอ?"

ฮีลตันสูดลมหายใจเข้า เขาพิงหน้าผากของเขากับหน้าผากของเธอ ดุนจมูกเธอแล้วถอนหายใจ "คุณอยากจะอยู่ที่นี่นานแค่ไหน?"

"ครึ่งเดือนได้มั้ย?"

"อาทิตย์เดียว"

"...ถ้าสิบวันล่ะ?"

"สามวัน"

แล้วเธอก็บ่น "ทำไมคุณลดจำนวนวันลงเรื่อย ๆ ล่ะ!"

ฮีลตันทำเสียงไม่พอใจ เขาอุ้มเธอไปวางไว้บนเตียง แล้วเขาก็ถอดเนคไทออก "อาทิตย์เดียวแค่นั้นนะ ถ้าคุณยังต่อรองกับผมอีก ผมจะมาลักพาตัวคุณกลับไปที่ นอร์ท ซิตี้"

"...คุณเป็นโจรรึไง!"

เวอเรียนถอดเนคไทของเขาออก แล้วขว้างไปที่เขา แต่ชายหนุ่มก็หันหลัง และเดินไปอาบน้ำในห้องน้ำ

ในตอนเที่ยงคืน ขณะที่เวอเรียนกำลังหลับอยู่ เธอรู้สึกว่ามีคนกำลังถอดเสื้อผ้าของเธออยู่

เธอทำเสียงไม่พอใจ และผลักชายหนุ่มออกไปอย่างอ่อนแรง

"ฉันง่วงนอน...ฉันไม่อยากจะ..."

เธอกำลังตั้งครรภ์อยู่ และยังมีเซ็กซ์ไม่ได้

ชายหนุ่มก้มหน้าลงจูบริมฝีปากของเธอ เขากระซิบเสียงแหบ "นอนเถอะ ผมไม่แตะต้องคุณหรอก"

คนขับรถยิ้ม "รู้จักครับ ผมเป็นคนมาส่งคุณซีลีนเอง ผมรู้ด้วยว่าเธอพักอยู่ตึกไหน"

"งั้นก็ดีเลยค่ะ"

ที่โรงพยาบาล เจเนอรัล ฮอสพิทัล ในเมือง นอร์ท ซิตี้

เซรีนคิดอยู่สักพัก ก่อนจะตัดสินใจบอกให้หัวหน้ารู้ ว่าเธออยากลาออก

มีเรื่องหลายอย่างเกิดขึ้น ระหว่างเธอกับวิลสัน มันเป็นไปไม่ได้ ที่จะทำเหมือนว่ามันไม่มีอะไรเกิดขึ้น และยังทำงานร่วมกับเขาได้เหมือนเดิม

แม้ว่าวิลสันจะไปคุยเรื่องงานที่อิตาลี เขายังต้องกลับมาที่โรงพยาบาลนี้อยู่ดี แทนที่จะรอให้เขากลับมา...เธอรีบลาออกก่อนจะดีกว่า และรีบย้ายออกไปให้เร็วที่สุด

เธอคิดเรื่องนี้มาสองวันแล้ว ในอีกสองสามวันข้างหน้า เธอต้องกลับไปที่ เคลียร์ ริเวอร์ ทาวน์ เพื่อพยายามลืมเรื่องนี้

ในตอนที่เซรีนรู้ว่าวิลสันมีภรรยาแล้ว เขาทำให้เธอตกใจมาก

หัวหน้าของเธอตกใจและไม่อยากเชื่อ เมื่อเธอยื่นใบลาออกให้เขา

"คุณลุดด์ คุณมาที่โรงพยาลนี้เพื่อมาฝึกงาน จากนักเรียนมากมาย ทางมหาวิทยาลัยของคุณ แนะนำคุณให้มาฝึกงานกับเรา และคุณก็ทำงานกับผู้อำนวยการจาร์เร็ตด้วย โรงพยาบาลของเรามีหมอที่เก่งที่สุด คุณเป็นลูกศิษย์เพียงคนเดียวของเขา และจะบอกให้คุณรู้ไว้ เขาไม่อนุญาตให้นักเรียนตามไปด้วย ในขณะที่เขากำลังทำงานอยู่ แล้วทำไมคุณถึงได้...อยากลาออกกะทันหันล่ะ?"

"หัวหน้าคะ ฉันคิดดีแล้วค่ะ ฉันไม่ได้มาจากเมืองนี้ ค่าใช้จ่ายก็สูง และเงินเดือนของฉันก็ไม่ค่อยพอกับค่าใช้จ่าย ฉันเลยคิดว่าจะกลับไปที่บ้านเกิด และทำงานที่ เรสซิเดนท์ เมดิคอล เซ็นเตอร์ ค่ะ"

เซรีนหาข้ออ้าง และมันก็ฟังดูมีเหตุผล หัวหน้าของเธอไม่ได้คิดถึงเรื่องนั้น และพูดความรู้สึกในใจออกมา "คุณต้องคิดเรื่องนี้ให้ดี ๆ นะ อยู่ที่นี่คุณมีโอกาสที่ดี ตราบใดที่คุณขยันและรับผิดชอบหน้าที่ได้ดี มันก็ไม่มีปัญหาที่คุณจะกลายเป็นหมอ และได้ทำงานที่นี่ต่อ"

"หัวหน้าคะ ฉันตัดสินใจแล้วค่ะ"

"ก็ได้ ผมจะรับจดหมายนี้ไว้ และจะอนุมัติให้"

เซรีนเดินออกมาจากห้องทำงานของหัวหน้า แล้วถอนหายใจอย่างโล่งอก เธอไม่ต้องได้เจอกับ วิลสัน จาร์เร็ต อีก แต่ทำไมเธอถึงรู้สึกเหมือนหัวใจกำลังถูกแทงด้วยล่ะ?

เธอหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าเสื้อโค้ทสีขาว กดเข้าไปที่โปรไฟล์แชทของวิลสัน และลบรายชื่อเขาออกจากวีแชท เธอตัดสินใจว่าจะไม่ติดต่อกับเขาอีกแล้ว แล้วเธอก็บล็อคเบอร์โทรศัพท์ของเขาด้วย

ในเมื่อเป็นแบบนี้แล้ว...เธอไม่ควรติดต่อกับผู้ชายที่แต่งงานแล้วใช่มั้ย?

ถ้าพ่อแม่ของเธอ รู้ว่าเธอไปยุ่งเกี่ยวกับผู้ชายที่แต่งงานแล้ว พวกเขาคงจะตีเธอให้ตาย