เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 428

ตอนที่เซรีนตอบข้อความเสร็จและเตรียมปิดโทรศัพท์ของเธอ มันก็ร้องขึ้นอีกครั้งหนึ่ง

มันเป็นสายมาจากผู้โทรซึ่งไม่เป็นที่ระบุและเธอก็ไม่สนใจที่จะดูหน้าจอแสดงผลด้วย เธอคิดไปอย่างไม่รู้ตัวว่ามันเป็นเชนเนอร์ที่โทรกลับมา ทันทีที่เธอรับสาย เธอจึงตำหนิคนรับผ่านโทรศัพท์อย่างตรงไปตรงมาทันที “เชนเนอร์! คุณพอหรือยัง? ฉันไม่คิดถึงคุณเลยและไม่ได้อยากที่จะพบคุณ! ได้โปรดหยุดรังควานฉันเสียที!”

เซรีนโพล่งทุกอย่างออกมาในครั้งเดียวและสูดหายใจเข้าลึก ๆ หลังจากนั้น เธอรู้สึกดีมากเมื่อได้ปลดปล่อยความโกรธทั้งหมดที่เธอเก็บกดไว้ไปยังเชนเนอร์

แต่ทว่าเสียงชายหนุ่มที่คุ้นเคยซึ่งทุ้มต่ำและเย้ายวนก็ถูกได้ยินมาจากปลายสายของอีกฝั่ง “ผมไม่ใช่เชนเนอร์”

เซรีนพูดไม่ออก

น้ำเสียงเย็นเยียบแทรกผ่านโทรศัพท์พร้อมคำตอบสั้น ๆ ของเขา

เซรีนตกตะลึงกับเสียงที่ไม่คาดคิดจนเธอเกือบจะทำโทรศัพท์ตก แน่นอนว่าเธอจำเสียงของเขาได้

เธอตบหัวตัวเอง รู้สึกหงุดหงิด เธอยังรับสายจากวิลสันได้ยังไงกัน?

เธอกำโทรศัพท์แน่นและยังคงตกตะลึงจนพูดไม่ออกที่เขาโทรมา เธอกัดริมฝีปากของตัวเองและไม่กล้าที่จะหายใจเสียงดัง

ถึงแม้ว่าเธอไม่ได้ทำอะไรผิดก็ตาม เพราะคนที่ทำผิดเป็นเขาอย่างเห็นได้ชัด

วิลสันที่อยู่อีกด้านหนึ่งซักถามเธอด้วยน้ำเสียงเข้มงวด “ทำไมคุณไม่พูด? คุณผิดหวังที่พบว่าผมไม่ใช่เชนเนอร์เหรอ?”

เซรีนกลืนน้ำลายอึกหนึ่ง จากนั้นเธอก็นึกถึงความอัปยศอดสูที่เธอประสบในอพาร์ตเมนต์ของเขา โดยเฉพาะเช้าวันนั้น ความทรงจำอันแจ่มชัดที่คุณนายจาร์เร็ตขอให้เธอออกไปคุยกันตัวต่อตัวและหลังจากนั้นก็ให้บัตรเครดิตธนาคารแก่เธอ เพื่อที่จะขอให้เธอออกไปจากวิลสันได้ท่วมท้มในใจของเธอ ทันทีที่เธอนึกถึงความทรงจำเหล่านั้นขึ้นมาได้ เธอก็รู้สึกเหมือนเป็นเรื่องตลกสำหรับพวกเขาอีกครั้ง

ขอบตาของเธอเริ่มรู้สึกเจ็บ

เธอเกลียดชังความไม่ซื่อสัตย์ของวิลสันที่มีต่อเธอและวิธีที่เขาปกปิดความจริง จากนั้นเธอก็พรั่งพรูความโกรธออกมา “ใช่ ฉันผิดหวังมาก ทำไมคนที่โทรมาหาฉันไม่ใช่เชนเนอร์ แต่เป็นคุณ?”

“เซรีน ลุดด์”

ชายคนนั้นเปล่งเสียงแต่ละพยางค์ของชื่อเธออย่างช้า ๆ และชัดเจน เขาโกรธเธออย่างเห็นได้ชัด

ทำไมเธอต้องสนใจด้วยว่าเขาจะโกรธหรือเปล่า? "คุณจาร์เร็ต ในฐานะผู้ชายที่แต่งงานแล้ว ไม่เหมาะสมที่จะโทรหาฉันตอนกลางดึก! คุณควรจะใช้เวลาไปกับคุณนายจาร์เร็ตมากกว่า!”

“'ผมบอกคุณแล้วไง ว่ารูบี้ไม่เคยเป็นเมียผม!”

เซรีนยิ้มเยาะประชดประชัน “วิลสัน! ฉันเคยคิดว่าเชนเนอร์เป็นขยะ แต่ตอนนี้ฉันรู้สึกว่าคุณแย่กว่าเขาเสียอีก อย่างน้อยที่สุดเชนเนอร์ก็ยอมรับว่าเขาคบซ้อน คุณ แม้ว่าคุณคบสองคนในเวลาเดียวกัน แต่ก็ยังไม่อยากที่จะยอมรับมัน”

เขายืนยันว่ารูบี้ไม่ใช่คุณนายจาร์เร็ต เขาปฏิบัติกับเธอเหมือนเป็นคนไม่รู้ความหรือเป็นคนงี่เง่าที่ใจง่ายอย่างงั้นเหรอ?

ถึงแม้ว่าทะเบียนสมรสที่รูบี้โยนให้เธอไม่ใช่ทะเบียนสมรสที่ออกให้ในประเทศ แต่เธอก็รู้ได้ทันทีว่ามันถูกออกที่ต่างประเทศ ส่วนประเทศไหน เธอไม่แน่ใจนัก แต่รายละเอียดเหล่านี้ไม่สำคัญ

ประเด็นหลักคือวิลสันแต่งงานแล้ว! นอกจากนี้ ชื่อคู่สมรสของเขาในทะเบียนสมรสไม่ใช่ชื่อของเธอ แต่เป็นชื่อของผู้หญิงอีกคนหนึ่ง!

เซรีนตัดการเชื่อมต่อและปิดโทรศัพท์ของเธอ

เธอซ่อนตัวอยู่ใต้ผ้าห่มราวกับสัตว์ตัวน้อยที่บาดเจ็บและร้องไห้อยู่นาน

ที่ยืนอยู่ข้างประตูนอกห้องนอนของเซรีนเป็นพ่อแม่ของเธอซึ่งกำลังแอบฟังการสนทนาทางโทรศัพท์ของเธอ

ผู้ใหญ่ทั้งสองคนถอนหายใจอย่างหนัก “ดูเหมือนว่าพวกเขาจะเลิกกันแล้วจริง ๆ”

"ไปกันเถอะ! อย่ารบกวนการหลับของลูกสาวเราเลย”

…

ณ โรม อิตาลี

วิลสันดื่มและกลืนบรั่นดีแก้วสูงใบใหญ่ ทั้งท้อง หัวใจ และอวัยวะทั้งหมดของเขารู้สึกเหมือนถูกไฟเผาและถูกลวกด้วยน้ำร้อน

เซรีนมีจุดดีจริง ๆ ขนาดที่เธอทำให้คนอย่างวิลสันไม่สามารถลืมเธอได้เลยเหรอ?

สตีเฟ่นเหลือบมองเขา ดวงตาของเขาเป็นประกายด้วยความอยากรู้เล็กน้อย “ยิ่งนายพูดแบบนั้น ฉันยิ่งอยากรู้เกี่ยวกับผู้หญิงคนนี้ ตอนแรกฉันไม่อยากเอาตัวเองเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องรัก ๆ ใคร่ ๆ ของคนหนุ่มสาวแบบพวกนาย เพราะนี่ไม่ใช่เรื่องที่บุคคลภายนอกควรเข้าไปแทรกแซง อย่างไรก็ตาม จากที่นายเพิ่งบอกฉัน ผู้หญิงที่ชื่อเซรีนคนนี้ต้องเป็นคนที่น่าสนใจทีเดียว”

“พ่อทูนหัว คุณช่วยโน้มน้าวรูบี้ให้ผมได้ไหมครับ?”

สตีเฟ่นตกตะลึงชั่วขณะและร่องรอยของความประหลาดใจปรากฏอยู่ในดวงตาของเขา “วิลสัน นี่เป็นครั้งแรกที่นายขอความช่วยเหลือจากฉันและโน้มน้าวรูบี้ให้นาย? เซรีนสำคัญกับนายจริง ๆ เหรอ?”

สายตาของวิลสันดูเคร่งขรึมและเอาจริงเอาจัง “ในชีวิตของผม ถ้าผมไม่ได้แต่งงานกับเธอ ก็จะไม่แต่งงานกับใครเลย”

“อย่าลืม ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นระหว่างนายกับรูบี้ พวกเธอทั้งคู่ได้จดทะเบียนสมรสกันแล้วและเป็นคู่สามีภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมาย”

“พ่อทูนหัว คุณรู้ดีว่าผมกับรูบี้จดทะเบียนสมรสเพื่อจุดประสงค์สำหรับภารกิจของเรา”

สตีเฟ่นยิ้มบาง ๆ และพูดด้วยความหมายที่ลึกซึ้ง “ฉันรู้ว่านายแต่งงานกับรูบี้เพราะภารกิจ แต่อย่างไรก็ตามรูบี้ไม่ได้รู้สึกเหมือนกัน เธอชอบนายมาตั้งแต่ยังเด็ก เธอทั้งคู่เติบโตมาด้วยกันและผ่านพ้นอันตรายและสถานการณ์ความเป็นความตายทั้งหมดมาด้วยกัน ฉันคิดเสมอว่าพวกเธอทั้งสองคนเข้ากันได้อย่างสมบูรณ์แบบ”

“พ่อทูนหัว ถ้าผมแต่งงานกับรูบี้เพียงเพราะทุกคนคิดว่าเราเหมาะสมกัน มันจะไม่ยุติธรรมสำหรับเธออย่างแท้จริง”

สตีเฟ่นส่ายหัวและยิ้ม “ความรักไม่มีความยุติธรรมหรือไม่ยุติธรรม นายพูดอย่างนั้นเพราะนายไม่ได้รักรูบี้ ถ้างั้นนายยุติธรรมกับเซรีนไหม? นายยังคงอยู่กับเธอแม้จะแต่งงานแล้ว นายก็ไม่ยุติธรรมกับเซรีนเช่นกัน”

“วิลสันนี่เป็นเหตุผลว่าทำไมนายถึงเดินทางไปนอร์ท ซิตี้ตลอดหลายปีที่ผ่านมาเพราะเซรีนเหรอ? ผู้หญิงคนนั้นรู้ตัวตนของนายหรือเปล่า?”

วิลสันหลับตาลง “ตอนนี้เธอยังไม่รู้”

“ถ้าเธอรู้เกี่ยวกับธรรมชาติงานของนายและรู้ว่านายสามารถตายได้ทุกเมื่อ เธอจะยังเต็มใจที่จะอยู่กับนายทั้งเผชิญกับอันตรายและความเสี่ยงไปด้วยกันไหม? ไม่เหมือนกับเธอ จะไม่มีความขัดแย้งและการปะทะกันระหว่างนายกับรูบี้ นี่เป็นส่วนหนึ่งของเหตุผลว่าทำไมรูบี้ถึงเหมาะกับนาย”

วิลสันเม้มริมฝีปากของเขา “โดยปกติแล้ว ผมจะไม่บังคับให้เธออยู่กับผมถ้าเธอไม่เต็มใจ นี่คืออันตรายที่มีอยู่ในสายงานของผม และผมจะไม่นำมันมาสู่โลกของเธอ อย่างไรก็ตาม ก่อนหน้าที่มันจะเกิดขึ้น ผมไม่อยากเลิกกับเธออย่างง่ายดายเพียงเพราะรูบี้”

สตีเฟ่นยกมือไปข้างหน้าและตบไหล่วิลสัน “ฉันเข้าใจประเด็นของนาย ฉันจะโน้มน้าวรูบี้ให้นายเอง อย่างไรก็ตาม ฉันจะไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับความรักของคนหนุ่มสาวมากนัก นายควรรู้ว่าตอนนี้รูบี้ดื้อมาก ถ้าเธอไม่ต้องการที่จะเลิกกับนาย ไม่มีใครสามารถโน้มน้าวเธอได้และนั่นรวมถึงฉันด้วย”