เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 481

ไทเลอร์ถือกระเป๋านักเรียนใบเล็ก ๆ แล้วเดินตามคาร์เตอร์ขึ้นไปชั้นบน ผู้ใหญ่และเด็กมองหน้ากันและกัน

ไทเลอร์หดหัวของเขาแล้วพูดด้วยความหวาดผวาว่า “พ่อ ทำไมพ่อมองผมแบบนั้น? ผมไม่ได้ทำอะไรผิดเลย”

“ลูกไปกับคนแปลกหน้าโดยไม่บอกแม่ ลูกไม่คิดหรือว่าแม่จะเป็นห่วง?” คาร์เตอร์ดุเขา

ไทเลอร์ปฏิเสธ “แต่พ่อ เขาไม่ใช่คนแปลกหน้า เขาเป็นคุณปู่ของผม แล้วเมื่อผมมองไปที่คุณปู่ ผมก็คิดว่าเขาหน้าเหมือนพ่อกับผมมาก”

มุมปากของคาร์เตอร์กระตุก นายท่านเกลเป็นคนแก่ แล้วไทเลอร์พูดได้อย่างไรว่าพวกเขาดูเหมือนกัน?

“ลูกดูจากตาข้างไหนของลูกที่ว่าเราเหมือนกัน?”

ไทเลอร์แลบลิ้นออกมา “ตาทั้งสองข้างของผมมองเห็นแบบนั้น… พ่อ ผมจะไม่ออกไปแบบนั้นอีกแล้ว โทรหาแม่กันเถอะ!”

คาร์เตอร์อยู่ในความสับสน เขารู้สึกไม่สมควรอย่างยิ่งที่เขาจะทำเช่นนั้น แบตมือถือของเขาหมดเมื่อกี้นี้ หลังจากที่ชาร์จแบตไปได้สักพัก เขาก็เปิดโทรศัพท์ แล้วยื่นมันให้ไทเลอร์

ชายหนุ่มเม้มริมฝีปากบางของเขา และพูดว่า “ลูกโทรหาแม่เองเลย”

ความจริงก็คือมันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับศักดิ์ศรีของเขา สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ คาร์เตอร์ไม่รู้ว่าจะบอกเฮเลนอย่างไรเกี่ยวกับตัวตนของเขา

เขากลัวจริง ๆ ว่าผู้หญิงคนนั้นจะเกลียดเขาเพราะเรื่องนี้ และอยากจะหย่ากับเขา

ไทเลอร์ไม่ได้คิดอะไรมาก ดังนั้นเขาจึงโทรหาเธอโดยทันที “ทำไมแม่ถึงไม่รับสายล่ะ?”

คาร์เตอร์รู้สึกลำบากใจเล็กน้อย หรือเธอยังโกรธอยู่หรือเปล่า?

หลังจากนั้นไม่นาน ทันทีที่สายเชื่อมต่อ เฮเลนก็ด่าจากปลายสายอีกด้านก่อนที่ไทเลอร์จะได้พูดอะไร

"คาร์เตอร์ เกล! ไอ้คนสารเลว! ไอ้คนบ้า! คุณเพิ่งคิดจะโทรหาฉันตอนนี้งั้นเหรอ?! ไอ้คนขี้โกหก!"

เสียงแหลมของผู้หญิงทำให้ไทเลอร์ กับคาร์เตอร์หัวหด

คาร์เตอร์รู้สึกราวกับว่าเขากำลังเดินไปสู่เตาเผาศพของตัวเอง...

ไทเลอร์มุ่ยปากเล็ก ๆ ของเขา ต่อหน้าแม่ที่กำลังโกรธจัดของเขา เขาไม่มีความกล้าหาญใด ๆ เหลือเลย เมื่อผู้หญิงโกรธ เธอดูน่ากลัวมากกว่าผู้ชายเสียอีก

“แม่...ผมไทเลอร์...”

เฮเลนเงียบไป

หลังจากที่ตกตะลึงอยู่หลายวินาที เฮเลนก็เริ่มดุเขา “ตลอดเวลาที่ผ่านมา ตอนนี้ลูกเพิ่งจะโทรหาแม่เพื่อบอกแม่ว่าลูกปลอดภัยอย่างงั้นเหรอ? ลูกไปกับคุณปู่ที่ลูกไม่เคยเจอมาก่อนได้อย่างไร? ไทเลอร์ เกล แม่เป็นคนให้กำเนิดลูก และเลี้ยงลูกมา ทำไมลูกถึงทำตัวขาดจิตสำนึกเหมือนพ่อของลูกขนาดนี้ ห๊ะ? พวกเธอสองคน... ช่างเป็นคนที่ไม่ได้เรื่องเลยจริง ๆ!”

ไทเลอร์รู้สึกผิด “แม่ ผมไม่ได้เป็นคนไม่ได้เรื่องนะ ผมมาที่นี่กับคุณปู่ เพื่อช่วยแม่พาพ่อกลับบ้าน!”

หืม คาร์เตอร์จะยังกลับมาที่บ้านเล็ก ๆ ของพวกเขาอีกงั้นเหรอ? เขาเป็นทายาทของเจ้าของบริษัทข้ามชาติ หลังจากที่เขากลับไปที่ตระกูลเกลแล้ว เขายังจะกลับมาที่บ้านหลังเล็กขนาด 80 ตารางเมตรของพวกเขาได้อย่างไร

เมื่อไตร่ตรองเรื่องนี้ เฮเลนก็รู้สึกราวกับว่าเธอถูกหลอก และถูกขโมยหัวใจไป เธอแม้กระทั่งมีลูกกับเขา ยิ่งเธอคิด เธอก็ยิ่งเสียใจ เธอเริ่มร้องไห้ออกมาทางโทรศัพท์

“คนโกหก... ไอ้คนโกหก! คาร์เตอร์ คุณทำอย่างนี้กับฉันได้ยังไง?!”

คำประนามของเฮเลนเสียงดังออกมา และคาร์เตอร์ก็ได้ยินมันผ่านโทรศัพท์มือถืออย่างชัดเจน

คาร์เตอร์หยิบโทรศัพท์มือถือจากลูกชายของเขา และส่งท่าทางให้เขาไปเล่นที่อื่นก่อน

ไทเลอร์วิ่งไปเล่นที่อื่นกับของเล่นชิ้นใหม่ของเขา ก่อนที่คาร์เตอร์จะเกลี้ยกล่อมเธอในที่สุด "เมียจ๋า ผมขอโทษ ผม..."

ก่อนที่คาร์เตอร์จะพูดจบ เฮเลนก็ร้องไห้หนักขึ้นทันทีที่ได้ยินเสียงของเขา “คาร์เตอร์ ไอ้คนสารเลว!”

“ใช่ ผมมันคนสารเลว”

“คาร์เตอร์ เกล! ไอ้คนโกหก!”

“ใช่ ผมมันคนโกหก ผมสัญญาว่าผมจะไม่โกหกคุณอีกแล้ว”

เฮเลนสูดน้ำมูกในขณะที่ประนามเขาในสิ่งที่เขาทำ “ฮึ่ม ฉันจะไม่เชื่อคุณอีกแล้ว!”

ไทเลอร์กลับมากับโมเดลรถ และถามอย่างกระตือรือร้นว่า “พ่อ ผมขอโมเดลรถอันนี้ได้ไหม?”

“ถ้าลูกชอบ ก็เอาเลย”

“ขอบคุณครับพ่อ! พ่อ พ่อคุยกับแม่เป็นไงบ้าง?”

สีหน้าของคาร์เตอร์หมองลง “ลูกยังเด็ก ไม่ต้องห่วงเรื่องของผู้ใหญ่ อีกอย่าง ตอนนี้พ่ออยากออกไปข้างนอก ลูกนอนคนเดียวนะ ถ้าเกิดอะไรขึ้น ก็บอกปู่ของลูกนะ”

“โอเคครับพ่อ ไปจัดการเรื่องของพ่อเถอะ”

หลังจากที่คาร์เตอร์เดินลงไปชั้นล่าง นายท่านเกลก็เห็นว่าเขากำลังจะออกไปข้างนอก จึงอดไม่ได้ที่จะถามว่า "ดึกขนาดนี้แกจะไปไหน?"

คาร์เตอร์เปล่งเสียงทางจมูกอย่างเย็นชา “ถ้าไม่ใช่เพราะเรื่อง 'ใหญ่' ที่พ่อทำ ผมก็คงไม่ต้องออกไปตามหาภรรยาของผมดึกขนาดนี้หรอก?”

นายท่านเกลตอบว่า "... แก! ทำไม? ตอนนี้แกจะพาผู้หญิงคนนั้นกลับมาที่บ้านของเราอย่างนั้นเหรอ?"

คาร์เตอร์เอียงหัวไปด้านข้างเพื่อจ้องมองไปที่นายท่านเกล เขาพูดด้วยท่าทางจริงจังมากกว่าปกติ "ผมกำลังบอกพ่อว่าเฮเลนเป็นภรรยาของผม เธอจะยังเป็นภรรยาของผมตราบเท่าที่ผมยังมีชีวิตอยู่ ไม่มีผู้หญิงคนใดแทนที่เธอได้"

หลังจากที่พูดคำเหล่านี้ คาร์เตอร์ก็ขับรถออกไปจากคฤหาสน์ทันที

นายท่านเกลนั่งอยู่บนโซฟา เขารู้สึกสับสนเล็กน้อย เขาจึงถามชายชราไมค์ที่อยู่ข้าง ๆ เขาว่า “ไมค์ นายคิดว่าเขารักผู้หญิงคนนั้นจริง ๆ หรือเปล่า?”

ชายชราไมค์ยิ้ม และพูดว่า “ผมคิดว่าครั้งนี้นายน้อยจริงจังมาก ถ้าไม่ เขาคงจะไม่มีลูกกับคุณเฮเลน ตามนิสัยของเขา นายท่านก็รู้ว่าถ้ามีอะไรที่นายน้อยไม่อยากทำ ก็ไม่มีใครบังคับเขาได้”

“แล้ว ทีน่า เลนล่ะ? เขาเคยทำร้ายฉันเพราะทีน่า” นายท่านเกลไม่เข้าใจความรักระหว่างคนหนุ่มสาว

“นายท่าน นั่นมันคืออดีตไปแล้ว ยิ่งกว่านั้น ผมเห็นว่านายน้อยเลิกชอบทีน่าหลังจากที่เขารับรู้เรื่องหลอกลวงของเธอ อย่างไรก็ตาม นายน้อยปฏิบัติกับคุณเฮเลนแตกต่างออกไปมากในช่วงสามปีที่ผ่านมา เท่าที่ผมรู้ นายน้อย กับคุณเฮเลนใช้ชีวิตอย่างยากจน เขาช่วยคุณเฮเลนทำงานบ้าน คนที่เคยเป็นนายน้อยอย่างเขาช่วยผู้หญิงทำงานบ้านได้อย่างไร?"

นายท่านเกลขมวดคิ้วโดยตระหนักว่าเรื่องนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย ๆ “ไอ้ลูกคนนั้นทำงานบ้านงั้นเหรอ?”

“ครับ เมื่อนายน้อยพาคุณเฮเลนกลับมา บางทีคุณอาจขอให้เขาแสดงทักษะของเขาให้นายท่านดูตอนที่เขาอารมณ์ดีก็ได้”