เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 535

เมื่อฮีลตันและเวอเรียนกลับมาถึงบ้านของพวกเขาในนอร์ท ซิตี้ อย่างเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า พวกเขาสังเกตเห็นเจลลี่ บีน และเซย์นี่กำลังตีกันอยู่ในลานบ้าน

ดูเหมือนว่าฝนพึ่งตกในนอร์ท ซิตี้ ไปเนื่องจากสนามหญ้าดูเปียกแฉะ อันธพาลทั้งสองคนเต็มไปด้วยโคลนจากการฟัดกันไปมา ใบหน้าน้อยขาวนวล และมือของพวกเขาก็เปื้อนไปด้วยโคลนเช่นเดียวกัน

“ฮึ่ม มอนตี้ไม่ใช่ผู้หญิงไม่ดี คุณป้าต่างหากที่เป็นคนไม่ดี! เธออยากแย่งพ่อไป! ถึงยังไงพ่อหนูก็รักมอนตี้!”

“ยัยคนโกหก! ทั้งหมดเป็นเพราะผู้หญิงคนนั้นทำให้เกิดปัญหาขึ้นเรื่อย ๆ จนถึงตอนนี้แม่ฉันก็ยังกลับมาไม่ได้ เธอได้แต่ร้องไห้ในทุก ๆ คืน!”

ทันทีที่ฮีลตันและเวอเรียนลงจากรถพวกเขาก็ได้ยินเด็กสองคนทะเลาะ และต่อสู้กันไปมา

เวอเรียนวิ่งเข้าไปอย่างลนลานแล้วดึงเจลลี่ บีน และเซย์นี่ออกจากกันพลางพูด “โดยหลักการแล้วพวกเธอทั้งสองคนเป็นพี่น้องกันและเกี่ยวข้องกัน พวกเธอมาตีกันเองได้ยังไง?”

เซย์นี่จ้องไปที่เวอเรียน ปฏิเสธที่จะยอมรับเธอ สายตาของเขาดูเย็นชา

เมื่อ เจลลี่ บีนสังเกตเห็นการกลับมาของเวอเรียนและฮีลตัน อารมณ์ที่ขุ่นมัวหายไปทันที เธอยิ้มอย่างมีความสุขด้วยใบหน้าที่มอมแมมพลางพูด “พ่อคะ มอนตี้ ในที่สุดพวกคุณก็กลับมา! หนูคิดถึงพวกคุณที่สุดเลยค่ะ!”

ฮีลตันก้าวเข้ามาด้วยขายาว ๆ ของเขา หลังจากชำเลืองไปยังเด็ก ๆ เขาก็พูดว่า “เราจะไปคุยกันข้างใน”

เวอเรียนกำลังกอดเจลลี่ บีน และขณะที่เธอเอื้อมมือไปหาเซย์นี่เพื่อจะกอดเขาด้วย เขากลับผลักเธอออก

เวอเรียนตะลึงเล็กน้อยพลางมองไปที่ฮีลตัน

ฮีลตันมองไปยังเซย์นี่ที่ยืนอย่างมั่นใจในเขตของเขา ในที่สุดฮีลตันก็พูดขึ้น “เพราะงั้นนี่คือ ความสามารถของเธอในการอดทนในฐานะลูกผู้ชาย?"

เซย์นี่กัดริมฝีปากของตัวเองและเข้าบ้านไปอย่างฉุนเฉียวราวกับพายุในทันที

ใบหน้าน้อย ๆ และมือของเจลลี่ บีน ปกคลุมไปด้วยโคลน ขณะที่เธอมองมายังเวอเรียนด้วยดวงตากลมโตของเธอพลางร้องออกมาด้วยความโกรธ “ตอนนี้เซย์นี่กลายเป็นคนไม่มีเหตุผลมากขึ้น เมื่อก่อนเขาไม่เคยสู้กับหนูเลยสักครั้ง ฮึ่ม”

ขณะที่เวอเรียนกำลังจะพูดอะไรบางอย่างฮีลตันก็อุทานออกมา “นี่ลูกไปขัดใจเซย์นี่ เพื่อที่จะยั่วยุให้เขามาสู้กับลูกเหรอ?”

เจลลี่ บีนยื่นปากของเธอ และยักไหล่ก่อนจะดึงกระโปรงของเวอเรียน

ขณะที่เวอเรียนกอดหลังของอันธพาลตัวน้อย เธอสังเกตเห็นสีหน้าของฮีลตันดูเหมือนจะเย็นชาเล็กน้อย เธอพูดว่า “เอาละ พอแล้ว เราพึ่งถึงบ้านดังนั้นอย่าพึ่งสั่งสอนเธอ”

เจลลี่ บีนยื่นปาก และพึมพำเสียงเบา “หนูเจ็บมือ”

ฮีลตันเยาะเย้ยและพูดว่า “มาดูกันว่าเธอยังกล้าพอที่จะตีกับเซย์นี่ในครั้งต่อไปอีกไหม”

“พ่อไม่รักหนูแล้ว”

“ฉันไม่เคยบอกให้เธอไปสู้กับเขา”

เวอเรียนพูดไม่ออก

พ่อลูกคู่นี้สนุกกับการเอาหัวขัดกันไปมาได้อย่างไรกัน?

พวกเขาสังเกตเห็นว่าชายชราจดจ่ออยู่กับดอกคลีเวียราคาแพงอย่างสมบูรณ์ ในตอนที่พวกเขาเข้าไปในบ้าน เขาไม่สนใจแม้กระทั่งการทะเลาะกันเล็กน้อยระหว่างเด็ก ๆ ด้วยซ้ำ

ชายชราเงยหน้าขึ้นตอนที่พวกเขาเข้ามาในบ้านและพูดว่า “โอ้ พวกเธอกลับมาจากฮันนีมูนแล้ว”

เวอเรียนอดไม่ได้ที่จะถาม “... พ่อคะ ทำไมพ่อไม่ห้ามเด็ก ๆ ตอนที่พวกเขาสู้กันในลานบ้านล่ะคะ?”

จอห์นยังคงดูแลดอกคลีเวียของเขาต่อไป ขณะที่พูดด้วยท่าทีไร้กังวล “ฉันห้ามพวกเขาไม่ให้ตีกันได้ด้วยเหรอ? ยังไงพวกเขาก็ตีกันลับหลังฉันอยู่ดี อีกอย่างเด็กทุกคนจะทะเลาะ และคืนดีกันหลังจากที่พวกเขาเหนื่อย”

ขณะที่มาดามลีอาห์นำชาเข้ามา เธอตกใจที่เห็นเด็กทั้งสองในสภาพเลอะเทอะพลางอุทาน “โธ่เอ๊ย พวกเธอทั้งคู่กลิ้งในโคลนมาหรือยังไง? มานี่เถอะ ฉันจะพาเธอทั้งสองไปทำความสะอาด”

จอห์นพูดด้วยรอยยิ้ม “รีบไปล้างเนื้อล้างตัวกับมาดามลีอาห์ตอนนี้เร็ว แล้วปู่จะให้ลูกอมกับพวกเธอทั้งคู่หลังจากที่พวกเธอออาบน้ำเสร็จ”

หลังจากที่เด็กทั้งสองไปห้องน้ำกับมาดามลีอาห์ จอห์นก็นั่งลงสวมแว่นตาอ่านหนังสือของเขา และกล่าว “ตอนนี้พวกเธอทั้งคู่ก็กลับมาแล้ว ฉันมีบางอย่างที่อยากจะคุยกับพวกเธอเกี่ยวกับพี่สะใภ้ของพวกเธอและเซย์นี่ พวกเธออยากจะจัดการกับพวกเขาอย่างไร?”

เซย์นี่หน้าแดงเล็กน้อยหลังจากถูกเจลลี่ บีน เปิดโปง เขาอยากจะอธิบายแต่ลิ้นพันกันเล็กน้อย “โผะ ผมแค่ปล่อยให้เธอชนะ!”

ชายชราพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “เซย์นี่ เธอเป็นพี่และยังเป็นผู้ชาย เธอต้องประพฤติตัวให้เป็นสุภาพบุรุษมากกว่านี้ สุภาพบุรุษแบบไหนตีกับเด็กผู้หญิง และนี่ยังไม่พูดถึงเรื่องที่ว่าเจลลี่ บีน เป็นน้องสาวของเธอ ในฐานะที่เป็นพี่ เธอต้องเรียนรู้ที่จะอดทนมากกว่านี้ เข้าใจไหม?”

เซย์นี่ผงกหัวของเขา ขณะกัดริมฝีปากก่อนจะพูด “ผมเข้าใจครับคุณปู่ ผมขอโทษ ในอนาคตผมจะไม่ตีกับเจลลี่บีน อีก”

เซย์นี่เดินไปหาเจลลี่บีนและกล่าวว่า “ฉันขอโทษนะเจลลี่ บีน ต่อไปฉันจะไม่ตีกับเธออีกแล้ว”

เจลลี่บีนตอบกลับด้วยน้ำเสียงไร้เดียงสา “หนูก็ต้องขอโทษเหมือนกัน หนูจะไม่ทำตัวแบบก่อนหน้านี้อีกแล้ว เรากลับมาเป็นเพื่อนกันนะ!”

“เอาสิ!”

ชายชราได้เชิญแนนซี่มาแล้ว เมื่อแนนซี่มาถึงเธอตกตะลึงที่เห็นฮีลตันและเวอเรียน เธอไม่ได้ทักทายพวกเขา

ชายชราร้องขึ้น “แนนซี่ ถ้าเธอและเซย์นี่เต็มใจ พวกเธอสามารถย้ายกลับมาที่นี่ได้ตั้งแต่พรุ่งนี้เลย”

เซย์นี่ประหลาดใจ และดีใจขณะที่เขาพูด “จริงเหรอครับคุณปู่?”

“แน่นอน นี่เป็นบ้านของเธอ ไม่ควรมีเหตุผลทำนองว่าทำไมเธอไม่สามารถอยู่ที่นี่ได้ ถ้ายังไงเธอก็อยากจะกลับมาใช่ไหม?”

เซย์นี่ดึงมือของแนนซี่อย่างตื่นเต้น และพูดว่า “แม่ คุณปู่บอกว่าเราสามารถกลับมาตอนนี้ได้เลย!”

แนนซี่ตกตะลึง เธอพูดติดอ่าง “พ่อคะ หนูไม่คิดว่ามันจะโอเค ก็…”

“ไม่โอเคเรื่องอะไร? ทั้งฮีลตันและเวอเรียนต้องการจะย้ายกลับไปที่คฤหาสน์แชลโลว์ เบย์ ดังนั้นเธอและเซย์นี่ก็สามารถย้ายกลับมาได้แล้ว ตอนนี้พวกเธอได้ชายชราคนนี้เป็นเพื่อนแล้ว หรือเธอต้องการจะบอกว่าทั้งเธอและเซย์นี่ไม่เต็มใจจะอยู่กับฉัน?”

“พ่อคะ หนูไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น…”

“ถ้างั้นก็ตามนี้”