เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 577

สตีเฟ่นมองอาหารที่อยู่ตรงหน้าเขา แล้วออกความเห็น "ก็ดูดีนะ แต่ไม่รู้ว่ารสชาติจะเป็นยังไง"

เซรีนบอกเขา "รีบกินเลยค่ะ! ฉันจะบอกให้คุณรู้ ว่าฉันทุ่มเทหัวใจและจิตวิญญาณในการทำอาหาร ถ้าคุณบอกไม่ได้ว่าฉันพยายามทำอาหารให้แค่ไหน ต่อมรับรสของคุณคงมีปัญหาแล้วล่ะ"

สตีเฟ่นขำ "ยัยตัวแสบ คำท้าทายของเธอ ไม่ได้ผลกับฉันหรอก"

เขาเป็นคนแปลกและเอาใจยากจริง!

เซรีนมองชายชราชิมไข่คนใส่มะเขือเทศด้วยความกังวล "เป็นยังไงบ้างคะ?"

"ก็ไม่เลวนะ แต่มะเขือเทศไม่ค่อยสดเท่าไหร่"

เซรีนบอก "...ถ้าอย่างนั้น ลองชิมนี่สิคะ"

เซรีนมองชายชราด้วยความกังวลอีกครั้ง "เป็นยังไงบ้างคะ? อร่อยหรือเปล่า?"

สตีเฟ่นส่ายหน้าแล้วตอบ "ไม่อร่อยเท่าไข่คนใส่มะเขือเทศ"

เซรีนเสิร์ฟน้ำซุปให้เขา "ดื่มน้ำซุปให้ใจเย็นก่อนนะคะ มันจะเป็นไปได้ยังไง? ตอนที่ฉันชิมยังอร่อยอยู่เลย"

สตีเฟ่นขมวดคิ้ว หลังจากดื่มน้ำซุปไปเต็มช้อน

เซรีนถามด้วยความกังวล "เป็นอะไรไปคะ? น้ำซุปก็ไม่อร่อยเหรอ?"

"น้ำซุปนี้...ก็พอรับได้"

เซรีนถอนหายใจด้วยความโล่งอก "คุณจะทำให้ฉันกลัวจนตายเหรอ?"

สตีเฟ่นขำ เขาคิดว่ามันสนุกแค่ไหน ที่ได้แกล้งยัยตัวแสบ เขาเริ่มมีความรู้สึกดีกับเธอ

สตีเฟ่นแกล้งถามเธอ "เธอเป็นกังวลขนาดนั้นเลยเหรอ? เธออยากรู้จริง ๆ เหรอ ว่าวิลสันอยู่ที่ไหน?"

"อยากรู้สิคะ!"

เซรีนเงยหน้าขึ้น ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างสิ้นหวัง "ฉันไม่ได้เจอเขามาเกือบเดือนแล้ว...มันเป็นองค์กรโง่ ๆ แบบไหนกันที่พวกคุณทำงานให้? ทำไมทุกภารกิจถึงได้นานขนาดนี้? พวกคุณไม่ได้กำลังทำอะไรที่มันผิดกฎหมาย หรือพูดออกมาไม่ได้หรอก ใช่ไหมคะ?"

สตีเฟ่นลูบคางแล้วถามเธอ "เธอรู้ไหม ไม่เพียงแค่ฉันรู้ว่าวิลสันอยู่ที่ไหน แต่ฉันส่งเธอไปหาเขาได้นะ เธอต้องการแบบนั้นไหมล่ะ?"

ดวงตาของเซรีนเป็นประกาย เมื่อเธอได้ยินเขาพูดแบบนั้น เธอรีบตอบเขา "อยากไปสิคะ! นายท่าน! คุณอยากกินอะไรอีกไหมคะ? ฉันจะรีบไปทำมาให้คุณตอนนี้เลย!"

สตีเฟ่นยิ้มแล้วลุกขึ้นยืน "ฉันอิ่มแล้ว"

"หา? คุณอิ่มแล้วเหรอคะ? แต่..."

"คืนนี้เก็บของซะ ฉันจะให้คนส่งเธอไปหาวิลสัน"

เซรีนตกใจ เธอเกือบจะกรีดร้องออกมาด้วยความดีใจ "คุณห้ามกลับคำนะ นายท่าน! คุณต้องให้เกียรติคำพูดของคุณด้วยนะคะ!"

ระยะทางระหว่างแคมป์กับใต้ดินนั้นค่อนข้างไกล

แต่วิลสันก็ไม่ได้หันกลับไป และดึงปืนออกมา เขาหลบไปอยู่หลังกองหิมะอย่างรวดเร็ว

แล้วศัตรูก็กลายเป็นเหยื่อของเขา

ใช้เวลาไม่นาน ที่ศัตรูจะก้าวเข้ามาอยู่ในระยะการมองเห็นของเขา...

แต่ศัตรูก็ดูงุ่มง่ามและรูปร่างเล็กมาก เขาสวมเสื้อกันหนาวที่หนามาก เขาสวมหมวกที่ศีรษะ และพันผ้าพันคอ ทำให้ดูคล้ายคลึงกับนกเพนกวินตัวเล็ก

นกเพนกวินอ้วนตัวเล็กดูเหมือนว่าจะหลงทาง เขาแค่ยืนอยู่ท่ามกลางหิมะ เขาดูสับสนเมื่อเขามองไปทางซ้ายและทางขวา ก่อนจะหันกลับมามองดูรอบ ๆ เหมือนหลงทาง เขาไม่เห็นวิลสันและก้าวไปข้างหน้าสองก้าว...

วิลสันเลิกคิ้วและสับสน ถ้าคน ๆ นี้หลงทางจริง ๆ ศัตรูของเขาก็เป็นแค่นักท่องเที่ยวที่หลงทาง

แต่ทำไมนักท่องเที่ยวถึงได้มาเดินอยู่ในสถานที่แบบนี้?

วิลสันเก็บปืนที่เขากำไว้แน่น ขณะที่จ้องนกเพนกวินตัวเล็กอยู่ใกล้ ๆ

คน ๆ นั้นดูงุ่มง่าม ถ้าเขาหลงทาง วิลสันต้องใช้ปืนจัดการกับเขาด้วยเหรอ?

แต่วิลสันก็ไม่ได้รีบออกไปจากกองหิมะ เขาอยากจะสังเกตุการณ์ดูคนนี้ต่อ

เขายังคงสังเกตุการณ์อยู่หลังกองหิมะ นกเพนกวินอ้วนตัวเล็กดูกระวนกระวาย หลังจากที่ตามหาอยู่นาน ทันใดนั้น เธอก็ใช้มือดึงผ้าพันคอออกแล้วตะโกน "วิลสัน จาร์เร็ต! คุณอยู่ไหน!"