เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 674

ฝนเริ่มตกหนักขึ้นในตอนนี้ ทีมกู้ภัยขาดกำลังคน

ทีมกู้ภัยต่างก็ขึ้นไปกันหมดแล้ว

ทีมกู้ภัยบอกลูซี่ว่าพวกเขาจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อตามหายานิ แต่ลูซี่ก็ยังคงกังวลมาก เธอจึงตัดสินใจขึ้นไปบนภูเขาด้วยตัวเอง

เธอสวมเสื้อกันฝน และรองเท้าบูทกันฝน ถือไฟฉายในมือ ในขณะที่เธอเดินไปตามเส้นทาง เธอก็ตะโกนเรียกยานิไปด้วย

แต่มันไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะปีนขึ้นไปบนเขาท่ามกลางฝนที่ตกหนักเช่นนี้ เนื่องจากถนนลื่น และเป็นโคลน ราวกับว่าเธอกำลังเดินอยู่บนน้ำแข็ง ทุกย่างก้าวกินพลังงาน และสติของลูซี่ไปอย่างมาก

ลูซี่ไม่มีแรงจะร้องไห้ เธอจำเป็นต้องประหยัดพลังงานให้มากที่สุดเพื่อช่วยยานิ เธอกรีดร้องดังที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่ทางเดินเป็นโคลน และเธอกลัวมาก เธอเพิกเฉยต่อความกลัวทั้งหมดของเธอด้วยความตั้งใจที่จะช่วยเหลือยานิ และรวบรวมความกล้าหาญให้ได้มากที่สุด

ยานิ เควน คุณอยู่ที่ไหน ...

ตีสี่แล้ว แต่ฟ้าก็ยังมืดอยู่

ลูซี่เองก็จำไม่ได้ว่าเธอเดินมานานแค่ไหนแล้ว ขาของเธอเริ่มสั่น ทันใดนั้นเธอก็สะดุดล้มลงจากภูเขา

“อ่าาา…”

เธอกลิ้งลงจากหน้าผา และตกลงบนพุ่มไม้ เธอจับกิ่งไม้สุดแรงเท่าที่เธอจะทำได้ด้านล่างเธอเป็นหน้าผาสูงชัน

มันไม่ได้สูงขนาดนั้น แต่ถ้าตกลงไปมันก็อาจจะทำให้เธอขาหักได้ นอกจากนี้ หากเธอตกลงไป มันอาจจะเป็นอันตรายกับลูกของเธอด้วยเช่นกัน…

เธอมองลงไปด้านล่างของเธอ และตกใจ มือของเธอลื่นโดยไม่ได้ตั้งใจ และมีรอยขีดข่วน เธอค่อย ๆ ไถลออกจากต้นไม้

เธอค่อย ๆ มองขึ้นไปบนกิ่งไม้ที่เธอกำลังห้อยอยู่ กิ่งไม้อาจจะหักได้ภายใน 20 นาที และเธอก็จะตกลงไปในหน้าผา

ลูซี่หมดหวังเมื่อเธอมองไปที่กิ่งไม้ เธอเริ่มร้องไห้

ในเวลานี้จิตใจของเธอไม่ได้คิดที่จะขอความช่วยเหลือ แต่เธอกลับนึกถึงภาพช่วงเวลาของเธอกับยานิที่อยู่ด้วยกัน

ทุกภาพดูราวกับเป็นหนัง และแต่ละภาพก็นำความทรงจำที่มิอาจลืมเลือนมาสู่เธอ

ทันทีที่กิ่งไม้ที่ลูซี่จับอยู่กำลังจะหัก เธอได้ยินเสียงดังมาจากที่ไกล ๆ

“มีแสงไฟ! เราต้องรีบไปที่นั่น”

มันคือแสงไฟจากไฟฉายของลูซี่

ลูซี่มองไปที่ที่มาของเสียง ความตั้งใจที่จะรอดที่หายไปนานแล้วในที่สุดก็กลับมา เธอตะโกนสุดเสียง “ช่วยด้วย! ช่วยด้วย… มีใครอยู่ไหม?”

ยานิอยู่ใกล้ ๆ เขาตกตะลึง

เสียงนั้น… มันเป็นเสียงของลูซี่

ยานิยืนนิ่งอยู่กับที่ และฟัง ครู่ต่อมา เขารีบวิ่งไปทางเสียงนั้น เขามองลงไป และมันคือลูซี่จริง ๆ

“ลูซี่!”

เขาลดแขนลง และจับมือของลูซี่

ลูซี่คิดว่าเธอเริ่มมองเห็นภาพหลอน ในสายตาที่พร่ามัวของเธอ เธอเห็นใบหน้าที่หล่อเหลาของยานิอย่างชัดเจน ชัดเจนจนรู้สึกเหมือนไม่จริง

ลูซี่พึมพำ “ยานิ…”

เป็นยานิจริง ๆ เหรอ？

ยานิคว้าตัวเธอไว้แน่นในขณะที่เขาใช้พลังทั้งหมดที่เขามี ยานิสั่ง “จับผมไว้แน่น ๆ! ส่งมืออีกข้างของคุณมาให้ผมด้วย!”

ลูซี่เวียนหัว เธอค่อย ๆ ยกแขนอีกข้างหนึ่งขึ้น จนกระทั่งยานิจับมือทั้งสองของเธอไว้

หลังจากที่ยานิดึงลูซี่ขึ้นมา ทั้งคู่ก็ล้มลงไปบนโคลนที่อยู่ใกล้ ๆ ถึงกระนั้นมือของยานิก็ไม่ได้ปล่อยจากมือของลูซี่ เขาปกป้องเธอด้วยร่างกายทั้งหมดของเขา เขากอดเธอไว้แน่น

เธอไม่แน่ใจว่าทำไม แต่เธอรู้สึกประทับใจมากแม้จะได้ยินคำพูดเย็นชาของยานิ เธออดไม่ได้ที่จะโน้มใบหน้าที่เปียกของเธอซบลงที่อกของยานิ และกอดยานิแน่นขึ้น

ตัวของยานิเปียกโชกจากสายฝน และร่างกายของเขาก็เย็นมาก กอดของลูซี่ทำให้เขาอบอุ่น

ในคืนที่ฝนตกหนักขนาดนี้ ทางเดินลำบากมาก พิจารณาจากที่ยานิต้องอุ้มคนไปด้วย

ไม่ว่ายานิจะแข็งแรงแค่ไหน เขาก็ไม่สามารถอดทนไว้ได้

แดนที่กำลังเดินตามอย่างอาจหาญจากด้านหลังถามว่า “เจ้านาย ทำไมไม่ให้ผมอุ้มคุณจอยซ์สักพักล่ะ?”

คำตอบของยานิที่ตอบแดนนั้นไม่ยากที่จะคาดเดา

ยานิปฏิเสธคำแนะนำของแดนอย่างไม่ต้องสงสัย เขามองไปที่หญิงสาวที่เขาอุ้มอยู่ และพูดว่า “ฉันจะอุ้มผู้หญิงของฉันเอง”

หน้าของยานิแดง เป็นเรื่องดีที่ฟ้ามืดลูซี่จะได้ไม่เห็นมัน

จนกระทั่งพวกเขาใกล้จะถึงจุดหมาย ยานิที่เงียบอยู่นาน จู่ ๆ ก็พูดขึ้นว่า “ลูซี่”

ลูซี่เงยหน้าขึ้นมองเขาแล้วพูดว่า “มีอะไรเหรอ?”

“เรื่องที่ผมจะพูด ผมจะพูดเพียงครั้งเดียว คุณฟังดี ๆ นะ”

“อะไร… อะไรเหรอ?”

“ผมแน่ใจมากว่าผมรักคุณ อาจจะเป็นหลังจากที่คุณจากผมไป หรืออาจจะเป็นก่อนหน้านั้น ผมเคยบอกคุณไปแล้วว่าครั้งแรกที่คุณยืนต่อหน้าผม ผมรู้ว่าคุณไม่ใช่แซม แม้ว่าผมจะทำตัวเหมือนที่เคยทำ แต่ตลอดเวลาที่ได้อยู่กับคุณ ผมก็ค่อย ๆ รู้ว่า แซมก็คือแซม และคุณก็คือคุณ และผมก็รู้ด้วยว่าไม่มีทางที่ผมจะทำกับคุณเหมือนแซมได้ นั้นคือเหตุผลที่ผมจึงเริ่มทำตัวห่างเหินจากคุณ ”

เมื่อลูซี่ได้ยินคำพูดของเขา เธอก็มองลง และเริ่มร้องไห้ ลูซี่ถามพลางสะอึกสะอื้นว่า “อะไรอีกล่ะ?”

ยานิพูดต่อว่า “ตลอดหกเดือนที่คุณทิ้งผมไป ผมติดตามโพสต์ของคุณในบล็อกของคุณทุกวัน ผมดูรูปภาพทั้งหมดของคุณ พยายามดูว่าวันของคุณเป็นอย่างไรโดยดูจากโพสต์ของคุณ แค่ผมพบบางสิ่งที่แปลกตลอดหกเดือนนี้ คนที่ผมคิดถึงมากที่สุดคือคุณ บางครั้งผมก็คิดถึงแซม แต่วิธีที่ผมจดจำเธอนั้นไม่ได้พิเศษเหมือนเป็นแค่ความทรงจำสำหรับผม คนที่ผมคิดถึงที่ทำให้ผมนอนไม่หลับก็คือคุณ ผมมั่นใจมากว่าคนที่ผมห่วงใยคือคุณ ลูซี่”