เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 75

เวอเรียนกอดอกพูดอย่างไม่มีความสุข “ฉันยังไม่ยกโทษให้คุณเลยนะ”

เมื่อเห็นเธอพองหน้าด้วยความโกรธมันก็เห็นได้ชัดว่าเธอโกรธอยู่ แต่ในสายตาของฮีลตัน ดูเหมือนว่าเธอกำลังแสดงท่าทียั่วยวนต่อเขา

เขาโน้มตัวเข้าใกล้เธอ “คุณหมายถึงเรื่องของ แนนซี่ หรือเรื่องระหว่างเราเมื่อคืนนี้ล่ะ?”

กลิ่นหอมผู้ชายที่สดชื่น กลิ่นบนร่างกายของเขามันได้อบอวลอยู่รอบ ๆ ตัวเธอ เธอเริ่มหวั่นไหว ร่างกายของก็รู้สึกอ่อนปวกเปียกเหมือนไม่มีกระดูกไปหมดแล้ว ความโกรธในใจของเธอค่อย ๆ จางหาย

ดูเหมือนว่าเธอจะต้านทานเขาได้ยากขึ้น

ในใจของเธอเธอเตือนตัวเองเสมอว่าเขาเป็นคนอันตรายและเป็นคนเจ้าเล่ห์ เธอไม่ควรใกล้ชิดกับเขา ไม่ควรตกหลุมรักเขา

"มันก็ทั้งสองเรื่องนั้นแหละ ฉันยังไม่ให้อภัยคุณสำหรับสองเรื่องนี้เลยนะ"

เขาเม้มริมฝีปากบางของเขาเข้าหากัน มองลงที่ข้อมือและจัดเรียงกระดุมข้อมือของเขาอย่างไม่เป็นทางการ เขาพูดเบา ๆ ว่า "ไม่ว่าแนนซี่ จะทำผิดอะไรแต่เธอเป็นลูกสะใภ้คนโตของครอบครัวฟัดด์ เรื่องลักพาตัวเธอไปนั้น ผมจะทำอย่างอื่นเพื่อแก้แค้นแทนคุณเอง ถ้าคุณโทรแจ้งตำรวจ ครอบครัวฟัดด์ จะเสียชื่อเสียงและมีผลกระทบเป็นวงกว้าง"

นั้นเป็นเพราะตัวตนของแนนซี่ ในฐานะลูกสะใภ้คนโตของครอบครัวฟัดด์ เท่านั้น เขากังวลว่าการทำให้เรื่องนี้กลายเป็นเรื่องใหญ่โตจะทำให้เกิดผลเสียต่อ ครอบครัวฟัดด์ ดังนั้นเขาจึงวางแผนที่จะจัดการเรื่องนี้เอง

เขาอธิบายเพียงไม่กี่คำอย่างไม่เป็นทางการก็ทำให้ความโกรธในใจของเธอหายไปในพริบตา

เขาทำให้กำแพงความโกรธของเธอพังทลายเธอไม่มีข้อกังขาใด ๆ ที่จะมาโกรธเขาอีก เธอได้ให้อภัยเขาอย่างง่ายดาย!

เขาจ้องมองเธอด้วยสายตาอันเฉลียวฉลาดและเฉียบคมเหมือนเขาเข้ามานั่งในความคิดของเธอเลย “พอใจไหม?”

เธอดูถูกตัวเองในใจอย่างเงียบ ๆ และดวงตาของเธอแสร้งมองไปทางอื่นอย่างเชื่องช้า เธอพึมพำ "อย่าคิดว่าคุณอธิบายแค่ไม่กี่ประโยคแบบนี้แล้วฉันจะปล่อยมันไปง่าย ๆ นะ"

"ถ้าเป็นเพราะสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนฉันไม่ขอโทษเธอหรอกนะ"

ทันใดนั้นใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาใกล้ใบหน้าเธอมากขึ้น การเต้นของหัวใจของเวอเรียน เต้นเร็วขึ้นราวกับว่ามีกระต่ายหลายตัวกระโดดอยู่รอบ ๆ หัวใจของเธอเลยทีเดียว

อันธพาล...

เธอเป็นคนตรงไปตรงมา และอ้อมค้อมความสัมพันธ์ของพวกเขาพัฒนามาถึงระดับนี้แล้ว เธอรู้สึกว่าจำเป็นต้องถามเขาว่าตกลงเขารู้สึกอย่างไรกับเธอกันแน่

"พฤติกรรมของคุณในตอนนี้ มันทำให้ฉันคิดว่าคุณกำลังชอบฉันอยู่นะ"

พวกเขาได้ทำสิ่งที่มีเพียงชาย และหญิงเท่านั้นที่จะทำร่วมกัน เมื่อกี้... เขายังช่วยเธอทายาด้วยซ้ำ มันเป็นเรื่องส่วนตัวมาก ๆ ถ้าเขาไม่ได้ชอบเธอ ไม่มีความรู้ดี ๆ ต่อเธอเลย เธอจะเพิ่มเขาในบัญชีดำทันที!

เธอหน้าแดงมากและรอคอยอยู่หลายวินาที เธอเห็นว่าเขาไม่คุยกับเธอและถามอย่างกังวลว่า "คุณ... คุณชอบฉันไหม?"

ในความจริงเธอเองก็รู้สึกว่าตัวเองนั้นงี่เง่าและไร้เดียงสาที่จะถามคำถามเช่นนี้ แต่เธอต้องการคำตอบที่มันชัดเจน

ด้วยดวงตาที่ชุ่มชื้นของเธอเธอจ้องมองเขาโดยไม่กระพริบตาเพื่อรอคำตอบจากเขา

ฮีลตันตะลึงกับคำถามของเธอ ชอบเธอเหรอ?

เขาไม่สามารถพูดออกมาดัง ๆ ได้

ปฏิเสธไม่ได้ว่าเขามีความต้องการทางต่อเธอมาก ดูเหมือนว่าความรู้สึกของเขาที่มีต่อเธอยังไม่เข้าใกล้ 'ความชอบ' ไม่ใช่ว่าเธอเป็นผู้หญิงที่เขาต้องอยู่ด้วยหรอกหรือ

ฮีลตัน เป็นคนที่เริ่มต้นช้ามาตั้งแต่ยังเด็ก สำหรับความรู้สึกหรือความสัมพันธ์แบบไหนก็ตาม ดูเหมือนว่าเขาจะรับรู้และเข้าใจได้ยากกว่าคนอื่น ๆ

หลังจากรอครึ่งนาที เธอก็เห็นว่าเขาเงียบและได้เปลี่ยนท่าทางเป็นศัตรูต่อเขาในทันที “ถ้าคุณไม่ชอบฉันก็อย่าทำแบบนี้กับฉันอีก! ถ้าคุณอยากจะระบายความต้องทางกายก็ไปหาผู้หญิงคนอื่นสิ!” เธอทำไม่ได้

เธอโกรธมากจนอยากจะเตะเขาเลยด้วยซ้ำ และในความเป็นจริงนั้นเธอจะได้ทำมันลงไปแล้ว แต่โชคไม่ดีก่อนที่เท้าของเธอจะเตะโดน เขาได้จับข้อเท้าของเธอไว้ด้วยมือใหญ่ของเขาซะก่อน เขาขมวดคิ้ว "เธอกำลังทำอะไร?"

เธอโดนหลอกให้มีความหวัง! เธอโกรธไม่ได้เหรอ?

"... คุณปล่อยฉันไปเถอะนะ!"

เขาขมวดคิ้วมากขึ้น เมื่อเห็นท่าทางโกรธของเธอ เขาก็สงสัยว่าทำไมเธอถึงใส่ใจกับคำตอบของคำถามนั้นมากขนาดนี้

ไม่สำคัญเลยว่าเขาชอบเธอหรือไม่ เธอไม่ได้เป็นเพียงแม่ผู้ให้กำเนิดของ เจลลี่ บีน เท่านั้น แต่ยังเป็นคนที่ใช้เวลาอยู่กับเขาบนเตียงด้วยนานที่สุด เขาจะต้องรับผิดชอบเธออย่างแน่นอน

ทำไมเธอต้องจริงจังกับเรื่องนี้มากด้วย?

ด้านนอกประตูมีเสียงเคาะดังขึ้น

คุซ กล่าวว่า "เจ้านายครับ ผู้จัดการแซนเดอร์ ต้องการเข้าพบคุณครับ"

เธอรีบรับสายเพราะกลัวว่าคนข้างนอกจะได้ยิน เธอเดินไปที่ส่วนด้านในสุดของห้องรับรองเพื่อหยิบมันขึ้นมา "เฮ้ กวินนี่ มีอะไรเหรอ?"

“ทำไมเธอไม่ติดต่อฉันมาบ้างเลยล่ะ ลืมแล้วเหรอว่าฉันเป็นเพื่อนของเธอยู่นะ?”

ดูเหมือนว่าเธอไม่ได้เจอกับ กวิน มานานแล้วจริง ๆ ด้วย "ฉันเพิ่งได้เข้าทำงานที่ ฟัดด์ กรุ๊ป เมื่อเร็วไม่นานมานี้เองฉันเลยยุ่งมาก"

“งั้นคืนนี้ออกมากินข้าวกับฉันนะ! ฉันมีข่าวดีมาบอก!”

"ข่าวดีเหรอ? เธอถูกล็อตเตอรี่ใช่หรือไม่?"

กวิน กล่าวด้วยความดีใจและเขินอาย“ มีความสุขยิ่งกว่าถูกล็อตเตอรี่อีก! เธอจะรู้ก็ต่อเมื่อคืนนี้เธอมากินข้าวเย็นกับฉันเท่านั้น”

เวอเรียน นึกขึ้นได้ว่าเธอยังไม่ได้บอก กวิน เกี่ยวกับความสัมพันธ์ปัจจุบันของเธอกับ ฮีลตัน เลยจนถึงทุกวันนี้ เธอพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง "บังเอิญฉันเองมีบางอย่างจะบอกกับเธอด้วยเหมือนกัน"

...

หลังจากเลิกงานแล้ว เวอเรียน ก็มองดูเวลาจากนาฬิกาของเธอ ยังไม่ถึงเวลาที่เธอนัดกับกวิน เพื่อทานอาหารค่ำเย็นนี้ เธอจึงไปที่โชว์รูมรถเพื่อมองหารถที่ต้องการ

ทุกเช้าเธอถูกอัดแน่นในรถไฟใต้ดินหรือรถประจำทาง การไปทำงานสายทุกวันไม่ใช่ทางเลือกที่ดี เธอต้องซื้อยานพาหนะสำหรับการเดินทาง

เมื่อเธอไปถึงโชว์รูมรถเธอเลือกที่นี่และที่นั่น แต่ก็ยังพบว่าราคามันแพงไปหน่อยสำหรับเธอในตอนนี้

เมื่อเธอกำลังจะออกไปเธอได้ยินเสียงผู้หญิงที่คุ้นเคยที่ประตู

"รถที่ฉันจองไว้มาถึงหรือยัง?"

เมื่อเธอมองขึ้นไปก็เห็น วาเนลล์ ถอดแว่นกันแดดออก เธอดูทะนงตัวและหยิ่งผยองเป็นอย่างมาก

"คุณชีนคะ คุณต้องรอรถที่จองไว้อีกสองวันค่ะ"

"อะไรกัน ฉันรอมาเป็นเดือนแล้วนะ แต่มันก็ยังไม่มาซะที! เป็นเพราะพวกคุณไม่สนใจเรื่องนี้กันแน่? ฉันจะร้องเรียนการทำงานของพวกคุณจะเชื่อหรือไม่ก็ตาม!"

เวอเรียนไม่สามารถทนได้ เธอเดินเข้าไปแดกดันหล่อนด้วยวาจา "ฉันไม่คิดเลยว่า คุณชีน จะเผยธาตุแท้ของตัวเองออกมาแล้ว คุณไม่แสร้งทำเป็นคนดี และเข้าใจคนอื่นเป็นอย่างดีต่อหน้าใคร ๆ แล้วเหรอคะ?"