เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 779

เวลาผ่านไปอย่ารวดเร็ว สิบปีต่อมา

สิบปีต่อมา ณ คฤหาสน์ตะกูลฟัดด์

วันนี้เป็นวันเกิดครบรอบ18 ปี ของเจ้าหญิงตระกูลฟัดด์ ลานบ้านที่กว้างขวางของตระกูลฟัดด์ ถูกประดับตกแต่งอย่างสวยงาม มีอาหารว่างและแชมเปญมากมาย จัดวางอยู่บนสนามหญ้าที่กว้างขวาง

ตรงลานบ้านตอนกลางดึกส่องสว่างเหมือนตอนกลางวันและมีชีวิตชีวา

นายท่านฟัดด์ถือไม้เท้าเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่น เขาอารมณ์ดีเหลือเกิน เมื่อเขาถามลูกสะใภ้ของเขา เวอเรียน "เจลลี่ บีนล่ะ? แขกของเราอยู่ที่นี่กันหมดแล้ว ทำไมเจ้าของงานวันเกิดยังไม่มาอีกล่ะ?"

เวอเรียนมองขึ้นไปข้างบนแล้วหัวเราะ "หนูมั่นใจ 80 เปอร์เซนต์ ว่าเธอยังแต่งตัวไม่เสร็จค่ะ พระเจ้า เด็กคนนี้ถูกคุณพ่อกับฮีลตันตามใจจนเกินไปแล้ว เธอไม่เคยตรงต่อเวลาเลย"

นายท่านฟัดด์ไม่พอใจ เขามองเวอเรียน "เป็นเกียรติของพวกเขานะที่ได้รอหลานสาวสุดที่รักของฉัน"

เวอเรียนยิ้มและไม่เถียงชายชรา เขารู้ว่าจะเอาใจหลานสาวยังไงโดยไม่มีเหตุผล

"หนูจะขึ้นไปดู เจลลี่ บีนข้างบนนะคะ คุณพ่อ"

เวอเรียนขึ้นไปข้างบนแล้วเคาะประตู "เสร็จหรือยังลูก เจลลี่ บีน? แขกทุกคนรอลูกอยู่ข้างนอกแล้วนะ เร็วหน่อยได้ไหม? มันไม่ดีนะ ที่ปล่อยให้พวกเขารอนาน"

ไม่มีเสียงตอบรับจากอีกฝั่งของประตู เวอเรียนเข้าไปในห้องทันที ทันทีที่เปิดประตู เธอก็เห็นว่าหน้าต่างถูกเปิดออก และมีเชือกพาดออกไปนอกหน้าต่าง

เวอเรียนตกใจ เธอรีบเข้าไปดูที่หน้าต่าง เธอเห็นเจลบี่ บีน กำลังปีนเชือกลงไปข้างล่าง

"เชอรีช ฟัดด์ นี่ลูกทำอะไรน่ะ!"

เสียงตะโกนด้วยความตกใจทำให้ เจลลี่ บีนตัวสั่นและปล่อยเชือก ทำให้เธอตกลงไปกลางอากาศ

"กรี๊ด!"

เสียงกรีดร้องดังมาจากลานบ้าน

โชคดีที่พื้นข้างล่างมีหญ้ารองอยู่ ตอนที่เชอรีชตกลงมาจากหน้าต่าง มันจึงไม่ได้รุนแรงมาก แต่ข้อเท้าเธอแพลง

เวอเรียนรีบลงมาข้างล่างอย่างกระวนกระวาย และกำลังรีบไปที่ลานบ้าน เพื่อดูว่าลูกสาวของเธอไม่ได้รับบาดเจ็บ เธอก็ไปชนสามีของเธอ ฮีลตัน

"นี่คุณอายุเท่าไหร่กันแล้ว? ไม่ดูทางเลยหรือไง?"

ฮีลตันจับข้อมือภรรยา เขามองเธอแล้วขมวดคิ้ว

เวอเรียนอยู่ในอาการตื่นตกใจ เธอบอกเขา "ไม่ใช่นะ เจลลี่ บีนเพิ่งจะตกลงมาจากหน้าต่างชั้นสอง!"

"คราวนี้ยัยตัวแสบทำอะไรอีกล่ะ?"

"ไม่รู้สิ! รีบไปดูลูกเถอะ!"

เวอเรียนจับมือฮีลตันและรีบลงมาข้างล่าง

เชอรีชข้อเท้าแพลงอยู่ตรงลานบ้าน มันเจ็บจนเธอหน้าซีด เธอถูข้อเท้าด้วยมือเล็ก ๆ ของเธอ เธอกวาดสายตามองรอบ ๆ เผื่อมีใครอยู่แถวนี้และมาช่วยเธอ

ในขณะที่เธอกำลังมองไปรอบ ๆ เธอก็เห็นชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลายืนอยู่ด้านข้าง

"นี่! สุดหล่อ! สุดหล่อ! ทางนี้!"

เชอรีชร้องด้วยความเจ็บปวด เมื่อเห็นว่าเขาไม่สนใจเธอ "ช่วยฉันหน่อย! นี่! มาช่วยฉันสิ!"

ในที่สุดชายหนุ่มก็มีปฏิกิริยา เมื่อเห็นว่ามีคนตะโกนให้ช่วย เขาหันมามองหญิงสาวที่นอนอยู่บนพื้น

เมื่อชายหนุ่มที่ยืนอยู่ใต้แสงไฟที่ประดับตกแต่งหันมามองเธอ ดูเหมือนว่าความเย็นชาและความหยิ่งยะโสที่แผ่ออกมาจากตัวเขา แม้ว่าเขาจะใส่เสื้อผ้าธรรมดา

สิ่งเดียวที่เชอรีชคิดทันที่ที่เธอมองไปที่ บอยล์ ลอว์สัน... 'ว้าว ผู้ชายคนนี้หล่อจัง'

เชอรีชมองไปทางอื่นเมื่อบอยล์เดินเข้ามาหาเธอ เธอชี้ไปที่ข้อเท้าแล้วบอกเขา "ข้อเท้าฉันแพลงและลุกขึ้นไม่ได้ คุณช่วยฉันหน่อยได้ไหม?"

บอยล์ขมวดคิ้ว สายตาเขาดูเย็นชา แต่เขาก็ยังเป็นสุภาพบุรุษเมื่อเขายื่นมือให้เธอ

เชอรีชยื่นมือไปจับแขนเรียวยาวของชายหนุ่ม ทันทีที่บอยล์ช่วยพยุงเธอให้ลุกขึ้นมา เธอก็สูญเสียการทรงตัว และล้มลงสู่อ้อมกอดเขา

"ฉัน...ฉันไม่ได้ตั้งใจทำแบบนั้นนะ"

ทั้งสองคนใกล้ชิดกันมาก แขนของชายหนุ่มกำมือเธอแน่น และแขนอีกข้างหนึ่งก็ประคองเอวเธอ เพื่อไม่ให้เธอล้มลงไปอีก

ชายหนุ่มตัวสูงมาก แม้ว่าเธอจะใส่รองเท้าผ้าใบ ศีรษะของเธอก็ถึงแค่คอของเขา ทันทีที่เธอเงยหน้าขึ้นมา ริมฝีปากนุ่มของเธอก็เฉียดลูกกระเดือกของเขา

ใบหน้าของบอยล์เย็นชา เขารีบปล่อยหญิงสาวทันที ราวกับว่าเขากำลังถือของร้อนอยู่

"ระวังกิริยาด้วยครับ คุณหนู"

เชอรีชหน้าแดงมาก เธอสะดุดพิงกำแพงและบ่น "กิริยาคุณสิ! ฉันแค่เงยหน้าขึ้นมา ทำไมคุณต้องก้มหน้าด้วย! ถ้าคุณไม่ได้ทำแบบนั้น ฉันก็ไม่จูบคุณหรอก! คุณจงใจทำแบบนั้นล่ะสิ!"

บอยล์พูดไม่ออก

บอยล์ปรับท่าทางที่เย็นชาของเขาและไม่อยากทะเลาะกับเธอ เขาหันหลังแล้วเดินจากไป

เชอรีชชี้มือไปที่เขา "นี่! กลับมานี่นะ! คุณเป็นคนรับใช้คนใหม่ที่ตระกูลเราจ้างมาหรือเปล่า?"

ไม่แน่ใจว่าคำพูดนั้นทำให้บอยล์โกรธหรือเปล่า ชายหนุ่มไม่ได้หันมามอง เขาตอบเสียงเย็นชา "ใช่ มีปัญหาเหรอครับ?"

เชอรีชไม่ได้มีเจตนาทำให้เขาไม่พอใจ เธอแค่ต้องการให้เขามาช่วยเธอ แต่เมื่อเห็นว่าเขาดูไม่เต็มใจ...หญิงสาวจึงอยากแกล้งเขา เธอยิ้ม

ฮีลตันมองลูกสาว เขาเชิดคางขึ้นแล้วบอกเธอ "จะไม่ขอบคุณลุงวิลสันหน่อยเหรอ?"

เชอรีชกระโดดสองสามครั้ง และเห็นว่ามันไม่เจ็บแล้ว เธอยิ้มแล้วพูด "ขอบคุณค่ะ ลุงวิลสัน!"

"ไม่เป็นไรหรอก สุขสันต์วันเกิดนะ สาวน้อย"

เวอเรียนบอกลูกสาว "ขึ้นไปเปลี่ยนชุดข้างบนเถอะ เจลลี่ บีน ดูลูกสิ สกปรกไปหมดแล้ว งานเลี้ยงวันเกิดจะเริ่มแล้วนะ"

หลังจากที่ฮีลตันมองสองแม่ลูกเดินขึ้นไปข้างบน เขาก็ออกไปทักทายแขกข้างนอกกับวิลสันและเซรีน

"วันนี้ลูกชายของนายไม่มาเหรอ?"

วิลสันตอบ "ไม่หรอก เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะไม่มา เขามาแล้วและกำลังเล่นกับเฮนรี่น่ะ อ้อ ตอนนี้เรายังหาพวกเขาไม่เจอเลย"

เซรีนบอกด้วยรอยยิ้ม "อ้อ ท่านประธานฟัดด์ ถ้าลูกชายเราไม่ได้อายุน้อยกว่านะ คุณควรเริ่มคิดเรื่องการแต่งงานของลูกสาวคุณกับลูกชายของเราได้แล้วล่ะ!"

ฮีลตันไขว้มือก่อนจะเปลี่ยนเรื่อง "ลูกของเรายังเด็กอยู่ ยังไม่ถึงเวลาที่จะมาพูดเรื่องแต่งงาน คุณรู้หรือเปล่าว่าวันนี้ เจลลี่ บีนปีนลงมาจากหน้าต่างเลยนะ? นั่นดูเหมือนผู้หญิงที่พร้อมแต่งงานแล้วเหรอ? เราต้องรออย่างน้อยสิบกว่าปี ก่อนที่เราจะพูดเรื่องแต่งงานนะ"

วิลสันถูจมูก เขาตอบด้วยท่าทางขำขัน "นายคิดจริง ๆ เหรอว่า เจลลี่ บีน ไม่คู่ควรกับลูกชายของเรา? หรือนายคิดว่าในโลกใบนี้ ไม่มีผู้ชายคนไหนที่คู่ควรกับเจลลี่ บีน ของนาย?"

ฮีลตันเลิกคิ้วแล้วพูดเล่น "ฉันเข้มงวดและมีมาตรฐานสูงกับลูกเขยในอนาคตนะ แต่ไม่ควรทำให้มิตรภาพที่ดี ระหว่างสองตระกูลนั้นร้าวฉาน ฉันคิดว่าเราไม่พูดเรื่องการแต่งงานจะดีที่สุดนะ"

ทันใดนั้นเสียงของเด็กหนุ่มก็เรียกเขาท่ามกลางกลุ่มคน "ลุงฮีลตันครับ!"

วิลสันมองไปยังเด็กหนุ่มที่เฉื่อยชา ที่กำลังหายใจหอบเพราะวิ่งออกมาจากกลุ่มคน แล้วกระซิบที่หูของฮีลตัน "คนที่จะแต่งงานกับเจลลี่ บีนของนาย และจะกลายเป็นลูกเขยของนายอยู่ที่นี่แล้ว"

ไทเลอร์หยิบซองแดงหลายซองออกมาจากกระเป๋าของเขา แล้วบอกฮีลตัน "ลุงฮีลตันครับ นี่เป็นของขวัญจากพ่อกับแม่ของผมให้เจลลี่ บีน ครับ พวกเขางานยุ่งมากที่เมืองหลวง เลยมางานวันนี้ไม่ทันครับ ผมเลยมาทักทายลุงกับป้าเวอเรียนแทน"

ฮีลตันรับซองแดงมา เขาเลิกคิ้วขึ้นและมองไทเลอร์ที่เหงื่อออก ก่อนจะถามเขา "รีบเหรอ? พ่อแม่ของเธอไม่ว่าง และเธอก็ยังไม่ว่างด้วยเหรอ? เธอไม่ได้เรียนหนักในเมืองหลวงหรอกเหรอ?"

ไทเลอร์เกาศีรษะ เขาตอบด้วยความเขินอาย "ลุงฮีลตัน วันนี้ไม่ใช่วันเกิดเจลลี่ บีน เหรอครับ? ผมโดดเรียนมา เจลลี่ บีนอยู่ไหนเหรอครับ ลุงฮีลตัน? ผมรีบมาเจอเธอน่ะครับ?"

ฮีลตันลูบศีรษะเด็กหนุ่มแล้วตอบ "เจ้าตัวแสบ จะมาลักพาตัวลูกสาวลุงไปตอนอายุแค่นี้หรือไง?"

"ไม่ใช่ครับ! ผมแค่มาเอาของขวัญวันเกิดให้เจลลี่ บีน รีบบอกผมมาเถอะครับว่าเธออยู่ไหน ลุงฮีลตัน เปียโนอิเล็กทรอนิกที่สั่งทำมันหนักมาก ผมเหนื่อยที่ต้องถือมันมากับผมตลอดทางที่มาที่นี่!"

ฮีลตันหัวเราะแล้วบอกเขา "ก็ได้ ลุงไม่แกล้งเธอแล้ว เธออยู่ข้างบนน่ะ"

หลังจากที่เขาบอก ไทเลอร์ก็รีบถือของขวัญเข้าไปข้างใน

วิลสันถูคาง ในขณะที่สังเกตการณ์อยู่ด้านข้าง เขายิ้มแล้วแซว "เจ้าเด็กแสบนี่ต้องมีอะไรแน่ ที่จริงแล้วตระกูลของเขาก็คู่ควรกับเจลลี่ บีน นะ แต่สิ่งที่สำคัญกว่านั้นก็คือ ไทเลอร์โตมากับเจลลี่ บีน และเป็นเพื่อนสมัยเด็กกับเธอด้วยสิ"

ฮีลตันกลอกตาให้เพื่อนสนิท แล้วบอกเขาด้วยน้ำเสียงเย่อหยิ่ง "มันก็ขึ้นอยู่กับฉัน ว่าจะตัดสินใจให้เขาผ่านหรือเปล่า มันก็ยังขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของฉันอีกว่าจะให้คาร์เตอร์เป็นส่วนหนึ่งของตระกูลฉันหรือเปล่า นายก็รู้"