เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 888

รถฮาร์เลย์สีดำขับไปบนเส้นชายฝั่งริมทะเลบนทางหลวง

รถจักรยานยนต์ขับไปบนถนนด้วยความเร็ว 300 ก.ม.ต่อชั่วโมง

เชอรีชได้ยินแค่เสียงลมพัดผ่านหูเธอ การขับรถด้วยความเร็วทำให้เธอรู้สึกสบายใจและผ่อนคลาย ราวกับว่าได้พัดพาความกังวลออกไป

ไทเลอร์ตะโกน "เจลบี่ บีน! มีความสุขหรือเปล่า!"

เชอรีชกอดเขาไว้แน่น เธอตะโกนตอบ "มีความสุขสิ!"

"เราขับเร็วอีกหน่อยได้ไหม?!"

"ได้สิ!"

ทั้งสองคนรู้สึกเหมือนได้ปลดปล่อย ราวกับว่าได้ย้อนกลับไปในวัยเด็ก

ความตื่นเต้นนี้ทำให้จิตใจของพวกเขานั้นว่างเปล่า ละทิ้งความกังวลและความเสียใจไว้ข้างหลัง

พวกเขามาถึงชายหาดที่เงียบสงบ

มันเข้าช่วงยามเย็นในฤดูร้อน ท้องฟ้ากลายเป็นสีส้มเมื่อพระอาทิตย์ตกดิน

หลังจากที่ลงจากรถจักรยานยนต์ พวกเขาก็เดินไปที่ชายหาดและใช้เวลาชื่นชมทิวทัศน์ที่งดงาม ในตอนที่พระอาทิตย์ตกดิน

ไทเลอร์วางมือไว้ข้างหลัง เขาหันมายิ้มให้หญิงสาวที่นั่งข้างเขา "เจลลี่ บีน ฉันอยากให้เธอมีความสุขไปตลอดเหมือนที่เธอเคยเป็นตอนยังเด็ก ไม่มีใครมาพรากความสุขไปจากเธอได้"

"แต่ฉันโตแล้ว ไม่รู้จักความสุขอีกต่อไปแล้ว"

ไทเลอร์มองเธอที่ดูเหงาและหม่นหมอง เขาตักทรายขึ้นมาโปรยบนศีรษะเธอ

เชอรีชมองเขา เธอตักทรายแล้วปาไปที่ไทเลอร์ ไทเลอร์หัวเราะและทั้งสองคนก็วิ่งไล่กัน พวกเขาเล่นกันที่ชายหาด

พวกเขาถอดรองเท้าและเดินไปตามชายหาดด้วยเท้าเปล่า

ไทเลอร์บอกเธอ "ไม่อยากเชื่อเลยว่าผ่านมาเจ็ดปีแล้ว ขอโทษนะที่ไม่ได้อยู่ข้างเธอในเจ็ดปีที่ผ่านมานี้"

เชอรีชยิ้มบาง "ตอนนี้เราเป็นผู้ใหญ่แล้ว เธอมีหลายอย่างในชีวิตที่ต้องทำ เธอไม่ใช่เงาฉันซะหน่อย ไม่ต้องอยู่กับฉันตลอดเวลาก็ได้"

คำพูดนั้นติดอยู่ในลำคอของเขา สุดท้ายเขาก็สารภาพ "ฉันโทษตัวเองที่เธอต้องมาแท้ง ถ้าฉันเรียนที่มหาวิทยาลัยแคพิทัล ซิตี้ เธอคงไม่คบกับบอยล์ เธอคงไม่ท้องหรือต้องแท้ง"

"ไม่มีคำว่า "ถ้า" ใน "ชีวิต" หรอกนะ"

"รู้หรือเปล่าว่ามีช่วงที่ฉันไม่กล้ามาเจอเธอด้วย?"

เชอรีชสงสัย "ทำไมล่ะ? เธอไม่ได้ทำอะไรผิดนี่"

ไทเลอร์พูดตรง ๆ "เพราะไม่รู้จะทำตัวยังไงเมื่ออยู่ต่อหน้าเธอ ฉันไม่รู้ว่าจะเจอเธอในฐานะเพื่อนตอนเด็ก หรือคนที่กุมหัวใจเธอไม่ได้"

"เชอะ" เชอรีชหัวเราะคิกคัก "ทำไมคิดแบบนั้นล่ะ?"

เมื่อเชอรีชดูไม่ได้ใส่ใจเรื่องนั้น เขาจึงทำหน้าตาเคร่งขรึม "อย่าหัวเราะสิ ฉันก็มีศักดิ์ศรีนะ"

เชอรีชทำตัวเองให้สงบแล้วบอกเขา "ไทเลอร์ เคยคิดหรือเปล่าว่าบางทีเธอไม่ได้รู้สึกโรแมนติกกับฉัน? เธอแค่ปกป้องและชอบฉันเหมือนเป็นเพื่อนกันตอนเด็ก"

เขามองผิวหน้าที่ขาวเนียนของเธอและหัวเราะ "เธอนี่เป็นคนน่าทึ่งนะ เป็นไปไม่ได้ที่ฉันจะไม่ชอบเธอ"

"แค่ชอบมันไม่พอหรอกนะ ไทเลอร์"

เขาวางแขนไว้บนไหล่เธอ และเดินไปบนชายหาดด้วยกัน

"ความจริงแล้ว ฉันคิดว่าความสัมพันธ์ของเราในตอนนี้จะอยู่ได้นาน เธอทำกับฉันเหมือนเป็นพี่น้องหรือคนในครอบครัว ฉันก็จะทำกับเธอแบบนั้นเหมือนกัน แบบนั้นเราจะได้อยู่ด้วยกันไปจนแก่ไงล่ะ"

เชอรีชหยุดเดินและมองไทเลอร์ "ฉันคิดว่าเราเป็นครอบครัวกันนะ"

เขายิ้มแล้วกางแขนออก "มาให้ฉันกอดหน่อยสิ ฉันกลับมาแล้ว!"

เชอรีชยิ้มแล้วกอดเขา

เอ็มโอ กรุ๊ป สาขาในเมือง

ผู้บริหารกำลังประชุมกัน บรรยากาศในห้องเยือกเย็นและตึงเครียด

พวกเขาต่างมองหน้ากันด้วยความหวาดกลัว ไม่สามารถแสดงความคิดเห็นที่ดีกับบอยล์ได้

"ลูกสาวของคุณเพิ่งกลับมาจากต่างประเทศไม่ใช่เหรอ? คุณควรให้เธอมาพบท่านประธานนะ"

"รอให้เขาอารมณ์ดีกว่านี้เถอะ"

สนามแข่งรถที่เมาท์ ไซออน

ไทเลอร์ไม่ได้ดูเป็นกังวล เพราะตอนที่เขาอยู่ต่างประเทศเขาเล่นกีฬาโลดโผนบ่อย ๆ เช่นการแข่งรถและแข่งจักรยานยนต์

เขาไม่คิดว่าคนที่ดูอ่อนแออย่าง เจลลี่ บีน ก็สนใจการแข่งรถด้วย

พวกเขาจึงไปเลือกรถที่ใช้แข่งด้วยกัน

ไทเลอร์เป็นห่วงเชอรีช "เจลลี่ บีน มันจะปลอดภัยกว่านะถ้าเธออยู่รถคันเดียวกับฉัน เธอขับรถเองก็ได้ ฉันจะนั่งข้างเธอเอง ฉันไม่สบายใจที่ปล่อยให้เธอขับรถคนเดียว"

เชอรีชเม้มปาก "ไม่เชื่อฝีมือขับรถของฉันหรือไง?"

"เธอขับรถได้แย่มาก… ใครจะไปเชื่อล่ะ"

เชอรีชเลือกรถเฟอร์รารี่สีสันสดใส "ขับรถกับแข่งรถมันต่างกัน ฉันก็แข่งรถที่อเมริกาบ่อย ๆ"

ไทเลอร์มองเธอและทำตาโต "เธอเนี่ยนะ? ไปแข่งรถคนเดียว?" ไทเลอร์ไม่เชื่อ

"ใช่ ฉันก็เซ็นสัญญาข้อตกลงการชดเชยค่าเสียหาย ก่อนลงแข่งแล้ว การแข่งรถที่ต่างประเทศมันสนุกกว่าที่นี่อีก ไม่ต้องห่วงฉันหรอก"

ไทเลอร์พูดไม่ออก

ด้วยความตกตะลึงของเขา เชอรีชเปิดประตูและเข้าไปนั่งในรถ

เมื่อไทเลอร์กลับมามีสติและจะเรียกเธอ เชอรีชก็ขับรถออกไปแล้ว และทิ้งเขาไว้ข้างหลัง

ไทเลอร์กลัวจะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นกับเธอ เขารีบขึ้นรถและตามเธอไป

เขาไม่คิดว่าหญิงสาว จะกล้าเซ็นสัญญาข้อตกลงการชดเชยค่าเสียหายด้วย

ไทเลอร์คิดในใจ 'ต้องมีบางอย่างผิดปกติแน่'