เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 891

เชอรีชจ้องเขา

พวกเขาจ้องหน้ากันอยู่สักพัก บอยล์ระงับความโกรธแล้วปล่อยข้อมือเธอ เขาเดินออกไปจากห้อง

เขานั่งลงบนโซฟาและพยายามทำให้ตัวเองสงบลง

บอยล์เคาะสันจมูก และหยิบบุหรี่ออกมาจากในลิ้นชักใต้โต๊ะออกมาจุด

แชะ

เขาจุดบุหรี่แล้วสูบ

เขาควบคุมอารมณ์และค่อย ๆ สงบลง หลังจากสูบบุหรี่

เชอรีชเดินออกมาจากห้องนอน และนั่งลงบนโซฟาโดยไม่มองเขา

บอยล์เคาะก้นบุหรี่ลงในที่เขี่ยบุหรี่ แล้วขมวดคิ้วมองเธอ "คุณจะไปไหน?"

เธอเหมือนเด็กที่กำลังโมโห

เธอตอบโดยไม่หันมามองเขา "ฉันจะกลับบ้าน"

บอยล์ลุกขึ้นและเดินมาหาเธอ เขาดึงเธอมาและกดเธอติดผนัง

เธอถูกเบียดติดกับหน้าอกเขา

เขาก้มลงมองเธอ "นี่ก็คือบ้านของคุณนะ"

"ไม่ใช่"

บอยล์ยังโกรธอยู่แต่ไม่กล้าโมโหใส่เธอ "คุณเป็นคนคิดเรื่องแข่งรถ หรือเป็นความคิดของเกล?"

"เป็นความคิดของฉันเอง" มันเป็นความเห็นของเธอ เธออยากลองแข่งรถ

บอยล์ขมวดคิ้วแน่นขึ้น เขาโกรธมาก "การแข่งรถมันน่าสนใจตรงไหน?"

"ความตื่นเต้นไงล่ะ"

"มีเรื่องตื่นเต้นอย่างอื่นให้ทำตั้งเยอะ"

เชอรีชตอบ "แต่ฉันชอบแข่งรถ"

บอยล์กัดฟัน "ก็ได้"

ยังไงเขาก็ซื้อที่ดินที่เมาท์ ไซออน ไว้แล้ว ในเมื่อเธอชอบแข่งรถมาก เธอจะไปแข่งกี่

ครั้งก็ได้

เขาให้คนไปสร้างรั้วกั้นและกำแพงที่สนามแข่งรถแล้ว

เธอไปแข่งรถได้ตามใจเธอ

เชอรีชถาม "ฉันไปได้หรือยัง?"

บอยล์คลายมือออกแต่ยังไม่ปล่อยเธอไป เขาดึงเธอเข้ามากอดไว้แน่นตอนที่เธอกำลังจะไป

เขามองข้อมือที่แดงของเธอ และเห็นว่าเขาจับแรงเกินไปจนข้อมือเธอเป็นรอยแดง

เขาสัมผัสข้อมือเธอแผ่วเบาด้วยปลายนิ้ว

มีรอยกรีดจาง ๆ บนข้อมือเธอ

บอยล์รู้สึกปวดใจ

มันต้องเป็นรอยแผลเป็นตอนที่เธอกรีดข้อมือเมื่อสี่ปีก่อน มันไม่ได้หายไปเลย

ให้ตายสิ เขาไม่เคยเห็นมาก่อนเลย

เขามองใบหน้าที่เฉยเมยของเธอแล้วพูด "คุณแข่งรถได้ถ้าคุณต้องการ แต่ผมต้องอยู่ด้วย ผมไม่อยากให้เกิดเรื่องเหมือนวันนี้อีก"

เชอรีชเริ่มหมดความอดทน เธอผลักเขาออกไป

บอยล์ดึงเธอกลับมา

เชอรีชหมดความอดทน "บอยล์ ลอว์สัน มีอะไรจะพูดอีก?"

บอยล์กอดเธอจากข้างหลัง เขาจับคางเธอให้หันหน้ามา เขาจูบที่ริมฝีปากและแก้ม

เธอได้กลิ่นบุหรี่ที่เขาสูบ

เขามองเข้าไปในดวงตาของเธอ "ห้ามให้ผู้ชายคนอื่นจูบอีกนะ"

"ผู้ชายคนอื่นจูบฉันแล้วจะทำไม? คุณเป็นอะไรกับฉัน?"

บอยล์ไม่พอใจกับน้ำเสียงของเธอ เขาขมวดคิ้วและจ้องหน้าเธอ "ผมจะไม่ทำอะไรคุณหรอก แต่ผมจะฆ่าคนที่จูบคุณ"

เชอรีชพูดไม่ออก

ช่างเป็นชายที่เผด็จการและไร้ยางอายอะไรเช่นนี้

บอยล์ไปเรียนธุรกิจตอนที่เขาไปอยู่ประเทศอเมริกาจริงเหรอ? เหมือนเขาไปเรียนการข่มขู่คนมากกว่า!

ไทเลอร์คิดว่ามันน่าขัน เขาพูดเยาะเย้ย "ก็ไม่คิดว่าคุณจะอ่อนให้หรอก บอยล์ ลอว์สัน กล้าดียังไงมาตามตื๊อเชอรีช? เมื่อเจ็ดปีก่อนยังทำร้ายเธอไม่พอหรือไง?"

ไทเลอร์เข้ามาชกหน้าบอยล์

ปากของบอยล์เลือดออกทั่วปาก เขาเลียปากและถอดเนคไทออก เขาโยนเนคไทลงบนพื้นและปลดกระดุมเสื้อ เผยให้เห็นกระดูกไหปลาร้า ดูมีความเป็นผู้ชายและมีเสน่ห์

"ถ้าผมไม่ไปตามเธอ แล้วคุณล่ะ? คุณพาเธอไปที่สนามแข่งรถ! คุณเอาฃีวิตของเธอไปเสี่ยงนะ!"

บอยล์พูดด้วยความโกรธ เขาชกไปที่หน้าของไทเลอร์จนไทเลอร์มึน!

ทั้งสองคนสู้กันอย่างดุเดือด

ชายหนุ่มสองคนสู้กันจนผ่านไปครึ่งชั่วโมง

ไทเลอร์เหงื่อท่วมตัว เขามองบอยล์และพูด "บอยล์ ลอว์สัน อยู่ห่างเจลบี่ บีน ไว้ดีกว่า!"

บอยล์หัวเราะอย่งเย็นชา เขาก้มลงหยิบเนกไทขึ้นมา คอเสื้อของเขาเปิดออก ใบหน้าของเขาฟกช้ำแต่ก็ยังดูดี

"คุณเป็นใครถึงมาสั่งให้ผมอยู่ห่างเธอ? เมื่อเทียบกับผมแล้ว คุณไม่คู่ควรกับเธอ เธอเคยคบคุณหรือเปล่าล่ะ? เธอเคยรักคุณหรือเปล่า? คุณก็เป็นแค่คนนอก"

คนนอกงั้นเหรอ?

ไทเลอร์ทนไม่ไหวเมื่อได้ยินคำนั้น

บอยล์หยิบเนกไทและกำลังจะหันไป ไทเลอร์เลียเลือดที่มุมปากและมองไปที่บอยล์ "บอยล์ ถ้าเรามาพนันกันล่ะ?"

บอยล์ไม่ได้หันมามอง เขายิ้มเยาะ "คุณรู้หรือเปล่าว่าผมเก่งเรื่องไหนที่สุด?"

ไทเลอร์ขมวดคิ้ว "จะรับคำท้าหรือเปล่าล่ะ?"

"ผมไม่เคยแพ้พนันมาก่อนนะ"

เขาเก่งเรื่องการทำธุรกิจ และทำให้ศัตรูหลายคนพ่ายแพ้มาหลายคนแล้ว เขาเป็นนักสู้ที่ร้ายกาจ

เขาไม่กลัวอะไรในเจ็ดปีที่ผ่านมานี้ ไม่มีใครชนะเขาได้

ไทเลอร์หัวเราะอย่างชั่วร้าย "ยังเร็วไปที่จะพูดแบบนั้น มาพนันกับกีฬาที่เจลลี่ บีน ชอบกัน ขับรถแข่งไง รับคำท้าหรือเปล่า?"

บอยล์ถามเขา "พนันด้วยอะไร?"

"ถ้าคุณแพ้ อย่ามายุ่งกับเจลลี่ บีน อีก ถ้าผมแพ้ ผมจะไม่เข้าไปยุ่งกับความสัมพันธ์ของพวกคุณอีก"

บอยล์หันมามองไทเลอร์ด้วยสายตาเย็นชา "มันยังไม่พอ ถ้าคุณแพ้ก็อย่าได้มายุ่งกับเธออีก ไม่ว่าจะในฐานะเพื่อนหรือครอบครัว"

ไทเลอร์หัวเราะอย่างเย็นชา เขามองบอยล์ด้วยสายตาท้าทายแล้วตอบ "ตกลง"