เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 890

ผู้ชายคนนั้นก็คือบอยล์

ไทเลอร์หรี่ตาลงเมื่อเห็นบอยล์ "ทำไมเขามาอยู่ที่นี่?"

เชอรีชหลบสายตาบอยล์

บอยล์ยืนอยู่ตรงหน้าเธอ สายตาของเขาโกรธเคือง เขาพยายามระงับความโกรธให้มากที่สุด

เขาพยายามไม่ระบายความโกรธกับเธอ

ลำคอเขากระตุกและถามเสียงดุ "แข่งรถสนุกหรือเปล่า?"

ไทเลอร์ดึงเจลลี่ บีน ให้มาอยู่ข้างหลังเพื่อปกป้องเธอ เขาสบตากับบอยล์

แม้ว่าไทเลอร์จะเป็นคนขี้เล่น แต่เขาไม่เคยถอยให้กับสถานการณ์ร้ายแรง

ความเป็นลูกผู้ชายของเขาถูกส่งผ่านต่อจากรุ่นสู่รุ่น เขามีความกล้าหาญและยอมรับผลของการกระทำที่จะตามมา เขาไม่กลัวคนอื่นเมื่อต้องทำแบบนั้น

"ผมเป็นคนพา เจลลี่ บีนมาแข่งรถเอง แล้วมันเกี่ยวอะไรกับคุณด้วย?"

สายตาของบอยล์มองเชอรีชตลอด เขาไม่มองไทเลอร์เลย

เขายังมองเชอรีชตอนที่ตอบไทเลอร์ เขาตอบชัดเจน "ตราบใดที่เธอทำเรื่องอันตรายที่อาจทำให้เธอเจ็บ มันจะเป็นเรื่องของผม และผมต้องเข้ามายุ่ง"

ไทเลอร์เริ่มหมดความอดทน เขาเลิกคิ้วขึ้นและเตือนเขา "บอยล์ ลืมแล้วเหรอว่าเชอรีชเลิกกับคุณไปนานแล้ว?"

"ระหว่างเราไม่มีการเลิกกัน"

เราแค่เสียลูกไป

บอยล์มองเข้าไปในดวงตาของไทเลอร์

สายตาของเขาดุและน่ากลัว

ไทเลอร์พูดเสียงเย็นชา "คุณแค่ทำอะไรก็ได้ที่คุณชอบ คิดว่า เจลลี่ บีนเป็นตุ๊กตาที่จะทิ้งขว้างได้ ตอนที่คุณไม่ต้องการเธองั้นเหรอ? ผมจะบอกให้นะ บอยล์ ตอนนี้ผมอยู่ที่นี่ อย่าคิดว่าจะรังแก เจลลี่ บีนได้อีก"

ไทเลอร์ชกหน้าบอยล์

แต่เขาก็ชกไม่ได้ เพราะบอยล์หยุดเขาไว้กลางอากาศ

พวกเขาสบตากัน บรรยากาศตึงเครียดมากขึ้น

เชอรีชพูดเสียงแข็ง "ถ้าอยากสู้ก็ไปสู้กันที่อื่น"

แล้วเธอก็หันกลับไปที่รถและถามไทเลอร์ "ไทเลอร์ ทำไมยังยืนตรงนั้นอยู่ ไม่ไปเหรอ?"

ไทเลอร์ยิ้มเยาะบอยล์ และสะบัดแขนเขาออกไป เมื่อเดินผ่านเขาก็แตะไหล่บอยล์

"คุณเป็นแค่แฟนเก่า คงรู้สถานะดีนะ"

ไทเลอร์เดินเข้าไปหาเชอรีช และก้มลงหอมแก้มเธอเบา ๆ

เชอรีชตกใจ เธอขมวดคิ้วและมองเขา

ไทเลอร์ยั่วโมโหบอยล์ เขาหยิบหมวกนิรภัยและเปิดประตูให้เชอรีช "นางฟ้าของผม เชิญครับ"

เชอรีชกลอกตาไปที่เขา

ไทเลอร์ชอบแกล้งเธอเล่นตั้งแต่ยังเด็ก เธอเข้าใจนิสัยและอารมณ์ของเขาดี จึงไม่แปลกใจกับการกระทำของเขา

ภาพนี้ยังติดตาบอยล์

เขากำหมัดด้วยความโกรธ

เขารู้สึกปวดขมับ

เขาถึงขีดจำกัดแล้ว

เชอรีชกำลังจะเข้าไปในรถ บอยล์ก็เดินเข้าไปหาและแบกเธอไว้บนบ่า และไปที่รถมายบัคสีดำของเขา

เชอรีชขัดขืนเขา "บอยล์ คุณจะทำอะไรน่ะ?"

"การแข่งรถมันอันตราย ลงไปข้างล่างแล้วค่อยทะเลาะกัน ก่อนอื่นคุณต้องมีชีวิตก่อน"

"..."

ไทเลอร์หันมาเห็นบอยล์กำลังทำร้ายเชอรีช แต่บอดี้การ์ดของบอยล์ก็มาขวางทางเขาไว้

บอยล์กับเชอรีชมาถึงคอนโดกรีนทาวน์ ในเวลาไม่กี่ชั่วโมง

บอยล์ลากเชอรีชลงมาจากรถ

เชอรีชจะหนีไปจากเขาแต่เขาก็ดึงเธอกลับมา เขาแบกเธอไว้บนไหล่อีกครั้ง

ศีรษะของเธอห้อยลงมาบนพื้น เชอรีชรู้สึกอึดอัดมาก

เธอทุบหลังบอยล์อย่างแรง และเตะขาอยู่กลางอากาศ

ชายหนุ่มดูไม่ได้รู้สึกอะไรกับแรงทุบตี

เขาอุ้มเธอเข้ามาในบ้าน ตรงเข้าไปในห้องนอนและโยนเธอลงบนเตียง

เชอรีชคลานลงมาจากเตียง เธอพยายามจะหนีออกจากบ้าน

บอยล์จับตัวเธอไว้และนอนทับเธอทันที เขาจับมือเธอไว้เหนือศีรษะของเธอ เขากดเข่าลงบนเตียงข้างหนึ่ง แววตาของเขาทั้งโกรธและเย็นชา เมื่อมองเชอรีชที่อยู่ใต้ร่างเขา

"เชอรีช อย่าท้าทายขีดจำกัดของผมดีกว่า"

เธอยิ้มเยาะ "เผยตัวตนออกมาแล้วสินะ? คุณบอกว่าแค่มีความสุขกับความใจดีที่คุณมอบให้ ก็แค่เรื่องโกหกใช่ไหม? บอยล์ ฉันไม่อยากมีความสุขกับความใจดีของคุณหรอก คุณไม่มีสิทธิ์มาจำกัดอิสรภาพและควบคุมฉันว่า ฉันจะไปที่ไหนและไปเจอใคร"

บอยล์จับข้อมือเธอแน่น จนเกือบจะหักกระดูกข้อมือเธอเป็นชิ้น ๆ

แววตาของเขาเต็มไปด้วยความโกรธและหึงหวง

เขาสงบไม่ได้ถ้าอยู่กับเธอ "เชอรีช ผมทำดีกับคุณและไม่มีขีดจำกัด แต่คุณต้องรักษาชีวิตด้วยสิ"

เชอรีชมองเขา "ฉันชอบแข่งรถ"

ความโกรธเกือบจะกลืนกินเขา แต่เขาก็ระงับความโกรธไว้และกัดฟัน แววตาของเขาดุร้าย

"ผมไม่รังเกียจที่จะเก็บคุณไว้เคียงข้างผม นและคุณไม่สามารถออกจากสายตาของผม ถ้าคุณทําอะไรที่เป็นอันตรายอีกครั้ง เชอรีช คุณลองทําดูก็ได้ถ้าคุณกล้า"

เชอรีชเยาะเย้ย "คิดว่ามีเวลามาควบคุมฉันเหรอ? ท่านประธานบอยล์ คุณทำธุรกิจและต้องบินไปรอบโลก ไม่กลัวบริษัทจะล้มละลายเหรอ ถ้ามาคอยจับผิดฉันอยู่ที่นี่?"

"ผมไม่ห่วงหรอก ผมยินดีที่จะสละเวลาให้คุณ ถ้ากล้าลองงั้นก็เชิญเลย"