เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 931

ไม่นานรถพยาบาลก็มาถึง

แอนดี้ไปกับเชอรี่ในรถพยาบาล

เชอรีชให้บอยล์ขับรถพาเธอตามพวกเขาไปที่โรงพยาบาล

...

ณ แผนกจิตวิทยา

หลังจากทำการทดสอบกับเชอรี่เสร็จ หัวหน้าแพทย์ถามขณะจดบันทึก "ช่วงนี้คุณได้กินยาตามที่หมอสั่งหรือเปล่า?"

เชอรี่ยังคงนิ่งเงียบ แอนดี้จึงตอบ "ช่วงนี้เธออารมณ์ดี เธอก็เลยไม่ได้กินยา เธอลดปริมาณยาลงอย่างมาก ผมเลยไม่ได้สนใจหากเธอลืมกินยา"

หัวหน้าแพทย์ชำเลืองมองไปที่แอนดี้ และถามว่า “คุณเป็นอะไรกับเธอ?”

"ผมเป็นแฟนของเธอ"

หัวหน้าแพทย์พูด "เธอต้องกินยาตามที่หมอสั่ง มิฉะนั้น เหตุการณ์ในวันนี้จะเกิดขึ้นอีกครั้งในอีกสามถึงห้าวันข้างหน้า เนื่องจากคุณเป็นแฟนของเธอ คุณควรติดต่อครอบครัวของเธอ และขอให้พวกเขามาดูแลเธอให้เร็วที่สุด ผมแนะนำให้คุณให้เธออยู่ต่อที่โรงพยาบาลเพื่อสังเกตอาการของเธอ"

แอนดี้ตกตะลึง ขณะที่เหลือบมองไปที่เชอรี่ที่นิ่งเงียบ และตอบหมอด้วยน้ำเสียงสุภาพ “ก็ได้ เราขอคุยเรื่องนี้กันสักหน่อยนะครับ”

หลังจากที่แพทย์ทำการประเมินครั้งสุดท้ายเสร็จ เขาก็ออกจากวอร์ดไป

เชอรีชกำลังยืนอยู่ด้านนอกห้องผู้ป่วย ขณะที่มองเข้าไปในห้อง

บอยล์เข้าใจได้คร่าว ๆ เกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้น และพอเข้าใจได้ว่าทำไมเธอถึงร้องไห้ก่อนหน้านี้

ดูเหมือนเชอรี่จะไม่ได้ตกลงไปในแม่น้ำก่อนหน้านี้ เธอกลับพยายามที่จะฆ่าตัวตาย

แอนดี้กำลังนั่งอยู่ข้างเตียงของเธอ เขาเอื้อมมือไปดึงผ้าห่มให้เชอรี่ก่อนจะถามความเห็นของเธอ "ทำไมเราไม่อยู่ที่โรงพยาบาลล่ะ?"

เชอรี่มองเขาด้วยสายตาที่สิ้นหวัง เธอตอบพร้อมส่ายหัว "ฉันจะเศร้าถ้าฉันอยู่ที่นี่ ฉันไม่อยากอยู่ที่โรงพยาบาล"

…

เชอรีชยังคงนิ่งเงียบ เมื่อเธอออกจากโรงพยาบาล

เมื่อเธอเดินมาถึงรถ เธอไม่แน่ใจว่าลูกบิดประตูเป็นอะไร เพราะเธอไม่สามารถเปิดมันออกได้ไม่ว่าจะพยายามมากแค่ไหนก็ตาม

ดูเหมือนว่าในที่สุด เชอรีชก็เริ่มมีอารมณ์ตามมา เมื่อเธอเริ่มเตะรถ

เธอดูหงุดหงิดมาก

บอยล์ดึงเธอเข้าไปในอ้อมแขนของเขา และกอดเธอแน่น เขาจับที่ด้านหลังศีรษะของเธอ ในขณะที่ฝังใบหน้าเล็ก ๆ ของเธอไว้ในอกของเขา

บอยล์ไม่ได้ก้มหน้าลงมองเธอ เขาเพียงพูดว่า “ร้องเถอะ”

น้ำตาของเชอรีชไหลออกมา ขณะที่เธออยู่ในอ้อมกอดเขา ไม่นานนักเสื้อของบอยล์ก็เปียกโชกไปด้วยน้ำตาของเธอ

เธอสะอื้นอย่างหนัก ขณะที่มือของเธอจับเสื้อของบอยล์ที่เอวของเขาแน่น และทำมันยับยู่ยี่

เธอไม่รู้ว่าเธอร้องไห้ในอ้อมแขนของบอยล์นานแค่ไหน

เมื่อบอยล์แน่ใจว่าเธอหยุดร้องไห้แล้ว เขาเงยหน้าเล็ก ๆ จากอ้อมกอดของเขาขึ้นด้วยมือใหญ่ของเขา และจ้องเขม็งไปที่เธอ

เขามองเธอด้วยสายตาที่เห็นอกเห็นใจ เขาถาม “บอกผมที คุณร้องไห้ทำไม? เป็นเพราะเชอรี่หรือตัวคุณเอง?”

เชอรีชยังคงนิ่งเงียบ

เชอรีชไม่สามารถพูดออกมา และเธอก็ไม่สามารถตอบคำถามของเขาได้

ทั้งหมดที่เธอต้องการคือร้องไห้ เนื่องจากอารมณ์ของเธอถูกอัดอั้นไว้เป็นเวลานานมากแล้ว อารมณ์ของเธอเหมือนลูกบอลไหมพรม พวกมันยุ่งเหยิง และเธอรู้สึกอารมณ์รุนแรงจนอยากจะร้องไห้

"งั้นก็นอนเถอะ"

เชอรีชไม่ได้หลับ ขณะที่เธอนอนอยู่บนตักของเขา และพูดว่า "พ่อแม่ของเชอรี่หย่าร้างกัน ในตอนที่เธอยังเรียนอยู่ที่โรงเรียนมัธยม เธอจึงได้รับการเลี้ยงดูจากยายของเธอ แต่คุณยายของเธอเสียชีวิตไปเมื่อสองสามปีก่อน เธอจึงไม่มีครอบครัวอีกต่อไป"

ดังนั้นการรักษาตัวที่โรงพยาบาลคงจะลำบากสำหรับเธอ เนื่องจากเธอไม่มีครอบครัวคอยดูแลเธอ

บอยล์พูด "ผมเข้าใจ ไม่ต้องกังวล นั่นเป็นเพียงปัญหาเล็กน้อย"

เขาจะช่วยดูแลเธอ

เชอรีชจับกางเกงยีนส์ของบอยล์ ขณะที่เธอถาม "บอยล์ คุณเห็นวิดีโอพวกนั้นแล้วใช่ไหม?"

เธอกำลังพูดถึงวิดีโอที่เธอบันทึกไว้ในโทรศัพท์ของเธอ

“ใช่ ผมเห็นแล้ว” บอยล์ตอบ ในขณะที่เขาลูบหน้าผากเธอเบา ๆ ขณะที่เขาจ้องเขม็งไปที่หญิงสาวที่กำลังนอนอยู่บนตักของเขา

เชอรีชจับมือของบอยล์ที่กำลังปิดตาของเธออยู่

บอยล์มองไปที่เธอและยิ้มอย่างอบอุ่น ขณะที่เขาพูด "มันเป็นความผิดของผม พูดตามตรง ผมรู้สึกภาคภูมิใจเล็กน้อยเกี่ยวกับเรื่องนี้ เพราะผมรู้ว่าคุณรักผมมากแค่ไหน และลึกซึ้งเพียงใด หลังจากดูวิดีโอพวกนั้น"

เชอรีชจิ้มนิ้วไปที่หลังมือของเขาแล้วพูดว่า "งั้นคุณก็ควรรักฉันให้มากกว่านี้ มากกว่าที่ฉันรักคุณ"

บอยล์หัวเราะเบา ๆ หลังจากได้ยินคำขอที่ดื้อรั้นของเธอ และพูดว่า "ใช่ มันเหมือนเดิมเสมอมา ความรักที่ผมมีต่อคุณไม่เคยเปลี่ยนไป"

เชอรีชยิ้ม

บอยล์เลื่อนมือออกจากดวงตาของเธอ และจับมือเล็ก ๆ นุ่มนวลของเธอก่อนจะโน้มตัวลงไป และจูบหญิงสาวบนตักของเขา

แสงอาทิตย์อบอุ่นสาดส่องมาที่พวกเขาทั้งสองคน